อันนี้เป็นประสบการณ์ส่วนตัวนะครับ ไม่แน่ใจว่าคนอื่นจะเป็นแบบนี้หรือเปล่า คือสมัยหนุ่มๆนะครับ ผมจะมีอาการคล้ายโรคจิตชอบทำลายข้าวของแบบไม่มีสาเหตุ...
ธรรมะในพระศาสนานั้นมีหลายระดับ วิธีการศึกษาด้วยตัวเองก็คือ ปริยัติ ปฎิบัติ จนเข้าถึงปฏิเวธบางอย่าง แล้วก็กลับไปที่ปริยัติอีกที...
ทีนี้ผมมองหน้าท่าน เห็นท่านทำหน้าเหมือนงงสวนกลับมา ก็เลยอธิบายต่อว่า ในต้นไม้มีวิญญาณอยู่ แต่ไม่มีจิต ต้นไม้รู้ว่ารากต้องลงดิน กิ่งก้านต้องขึ้นฟ้า...
กระทู้นี้ตั้งขึ้นเพื่อระบายความอัดอั้นในใจนะครับ ไม่ได้เน้นเนื้อหาสาระอะไร ไม่นานมานี้ได้มีโอกาสนั่งคุยกับผู้ทรงศีลสายนักปราชญ์ท่านนึง...
ที่ฌานหนึ่ง จะมีนิมิตรูปไฟสีออกขาวไม่มีอาการไหวไปมาเหมือนกับนิมิตในอุปจารสมาธิ กับคำภาวนาที่เราใช้ปรากฏออกมาคู่กัน ที่ใช้คำว่า"คำภาวนาปรากฏ"เพราะ...
ถ้าใครตามอ่านเรื่องของผมสมัยหนุ่มๆ ตอนที่ฝึกเจริญสติมาก่อนนะครับ ผมจะเคยเล่าให้ฟังว่า ตอนที่หัดเจริญสตินั้น...
อ่านดูแล้วเหมือนผมจะลืมอธิบายเรื่องนิมิตไปนะครับ ...เอาตั้งแต่ต้นเลยแล้วกัน เริ่มแรก เริ่มที่การมองไฟ ลืมตามองไฟแต่ละครั้ง อย่าใช้เวลานาน...
ขออนุญาตเล่าเรื่องนี้ให้เป็นอุทาหรณ์สำหรับคนที่กำลังฝึกนั่งสมาธินะครับ มีอยู่วันนึง ผมกำลังนั่งสมาธิอยู่ในห้อง อย่างที่รู้กันนะครับ...
เมื่อไม่นานมานี้ เพื่อนผมได้พาไปไหว้พระที่ "ที่พักสงฆ์ริมคลองประปา หลวงปู่เจือ สุภโร" (หลวงปู่ท่านมรณะภาพไปแล้วนะครับ)...
สรุปคือ... อยากจะบอกว่า ถ้ายังเวียนว่ายตายเกิดอยู่ บุญเท่านั้นที่เป็นที่พึ่งนะครับ แล้วเวลาที่พระพุทธเจ้าท่านตรัสสอนเรื่องการทำบุญให้กับเรานี่...
เรื่องที่สองเป็นเรื่องตอนที่ผมป่วย ก่อนที่โรค Covid-19 จะมา ประมาณเดือนนึง ผมมีไข้ เวียนหัว ปวดตามร่างกาย ขนาดลุกไปไหนไม่ไหวเลยครับ...
เรื่องแรกนี้เป็นตอนต่อเนื่องจาก กรรมจากการหาปลา ในหมวดกฏแห่งกรรมนะครับ ในเรื่องกรรมนั้น...
อนันตริยกรรม มาตุฆาต - ฆ่ามารดา ปิตุฆาต - ฆ่าบิดา อรหันตฆาต - ฆ่าพระอรหันต์ โลหิตุปบาท - ทำร้ายพระพุทธเจ้าจนถึงพระโลหิตห้อ ขึ้นไป เช่น...
ฝากไว้นิดนะครับ ทาน ศีล สมาธิ และบุญทุกบุญ ทำได้ก็ทำไว้เรื่อยๆอย่าให้ขาด เรื่องทุกเรื่องที่พระสัมมาสัมพุทธเจ้า ท่านตรัสสอนเอาไว้แล้วว่าไม่ดี...
นี่ไม่ใช่เรื่องของคนที่มีอาชีพหาปลาเป็นหลักนะครับ ถ้าหาปลาเป็นหลักเนี่ย น่ากลัวว่าจะต้องนอนเป็นผัก ถูกเจาะคอเป็นเพื่อนกับเตียงข้างๆแหงม...
หลังจากตายท่านยายตายไป ผมก็ตั้งใจว่าจะทำบุญให้ท่านยายซักปีนึง คือปรกติผมจะไปถวายสังฆทานทุกวันเสาร์ กับทุกวันอาทิตย์ วันละสองวัด เป็นประจำ...
พอรู้ตัวว่าเริ่มไม่สบอารมณ์ ก็เอาสติตามลมหายใจเพื่อลดความเครียดลง ก็ปรากฏว่า อยู่ดีๆก็เหมือนกับว่าตัวเองหลุดเข้าไปในโรงหนัง ภาพที่เห็นคือ...
เรื่องนี้เป็นเรื่องของท่านยายนะครับ ท่านยายของผมเสียไปได้สักพักใหญ่แล้ว พอดีช่วงนี้พอมีเวลาว่างก็เลยเอามาเล่าสู่กันฟัง ท่านยายของผมเสียตอนอายุ 98...
สรุปนะครับ เรื่องสังโยชน์ 10 เรื่องมรรคมีองค์แปด เรื่องการทำวิปัสสนาเนี่ย เป็นเรื่องเฉพาะที่จะเรียนรู้กันได้...
ส่วนวิธีการตรวจสอบนะครับ ต้องเอาตัวเองเข้าไปเทียบกับสังโยชน์ 10 ประการ ว่าอะไรบ้างที่มันยังมีกำลังแรงอยู่...
ส่วนของผมพอบิลท์อารมณ์ถึงตรงนี้ ไม่ว่ากรรมฐานต้นจะเป็นอะไร พอมาถึงตรงนี้ถ้าจะวนไปเข้ากรรมฐานอีกรอบ ของผมจะทิ้งกรรมฐานตัวต้นไปโดยอัตโนมัติ...
ทีนี้ตัวอย่างวิธีคิด อันนี้แล้วแต่คนนะครับ อะไรก็ได้ ไม่มีข้อบังคับตายตัว ตัวอย่างเช่น ความที่บำเพ็ญบารมีมาต่างกัน...
ไม่ทำวิปัสสนาได้ไหม.... น่าจะได้นะครับ แต่แนะนำว่าน่าจะทำ ต่อให้ไม่ได้อะไรเลย มันก็จะเป็นนิสัยติดไปชาติต่อๆไปได้ อีกอย่าง...
เหมือนเคยนะครับ เอาเรื่องที่เคยผ่านมาสมัยยังหนุ่มๆมาเล่าให้ฟัง (ให้อ่าน) เล่าอย่างเดียวนะครับ ถามเยอะก็ตอบไม่ถูก รู้น้อย...
ตามที่ผมเข้าใจ ที่จริงไม่ใช่แค่อาคารเท่านั้น พื้นที่ต่างๆก็เช่นกัน ยืดได้หดได้ หายไปเฉยๆก็ได้ ทั้งสวรรค์ทั้งนรก นรกขุมต่างๆก็มีสภาพคล้ายกัน...
มีวันนึง ตอนนั่งบนรถทัวร์ อยู่ๆก็มีครูฝึกคนนึงเดินดุ่มๆขึ้นมาบนรถ มองซ้ายมองขวาตั้งแต่แถวหน้า มาจนแถวหลังสุด คือผมซุกอยู่แถวหลังสุดนะครับ...
กลับมาเข้าเรื่องต่อ ที่อยากจะแชร์เรื่องนี้ก็เพื่อ เป็นกำลังใจสำหรับคนที่ไปฝึกมาแล้วไม่ได้เห็นแบบที่คนอื่นๆเห็นกันเนี่ย หลวงพี่เล็กบอกว่า...
แล้วอยู่ดีๆเอาเรื่องนี้มาโพสต์ทำไม คือเมื่อ 2-3 อาทิตย์ก่อน เข้าไปในเว็ปวัดท่าขนุน ไปอ่านเจอ (ตรงไหนไม่รู้จำไม่ได้) ว่าช่วงแรกๆ...
เรื่องนึงที่สังเกตุเห็นเกี่ยวกับตัวเจดีย์นี่นะครับ ความกว้างที่มองเห็นจากด้านนอก กับความกว้างด้านในเนี่ยไม่ได้เกี่ยวกันเลย...
ประมาณซัก 5-10 นาทีให้หลัง ครูก็บอกว่าให้ไปกันที่เจดีย์จุฬามณีบนดาวดึงส์ เราก็ไปนะครับ กำหนดจิตไปตามที่ครูฝึกบอก ซักพักก็ได้ยินเสียงครูถาม...
แยกชื่อด้วยเครื่องหมายจุลภาค เช่น พลังจิต, พุทธศาสนา