เวลาท่องเราออกเสียงผิด หรือคัดลอกมาแล้วผิดบางคำ พระคาถานั้นๆ จะสัมฤทธิ์ผลหรือไม่

คำสั่งพระพุทธเจ้าให้กล่าวธรรม – วินัย ด้วยภาษาที่เข้าใจ เล่ม 23 หน้า 329

ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย ในอรณวิภังค์นั้น การปรักปรำภาษาชนบทและการล่วงเลยคำพูดสามัญ
นี้เป็นธรรมมีทุกข์ มีความคับใจ มีความแค้นใจ มีความเร่าร้อน เป็นความปฏิบัติผิด

เพราะฉะนั้น ธรรมนี้จึงยังมีกิเลสต้องรณรงค์ แต่การไม่ปรักปรำภาษาชนบท และการไม่ล่วงเลยคำพูดสามัญ
นี้เป็นธรรมไม่มีทุกข์ ไม่มีความคับใจ ไม่มีความแค้นใจ ไม่มีความเร่าร้อน เป็นความปฏิบัติชอบ
เพราะฉะนั้น ธรรมนี้จึงไม่มีกิเลสต้องรณรงค์์

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------


ธรรมที่ควรสั่งสมเพื่อความเจริญแห่งปัญญาอันถูกต้อง เล่ม 31 หน้า 396

เจริญธรรม ๔ ประการเพื่อได้ปัญญา
เจริญธรรม ๔ ประการเพื่อปัญญาเจริญ

ธรรม ๔ ประการเป็นไฉน คือ

การคบสัตบุรุษ ๑ (คบคนดีมีศีลธรรมอันงามในพระพุทธศาสนา)
การฟังสัทธรรม ๑ (อ่าน - ฟังธรรมอันงามที่ำนำสัตว์ออกจากทุกข์ คือ ธรรมของพระพุทธเจ้า)
การกระทำไว้ในใจโดยแยบคาย ๑ (อ่าน - ฟังแล้วทรงจำไว้ได้ - เข้าใจความหมายได้ดีทะลุปรุโปร่ง)
การปฏิบัติธรรมสมควรแก่ธรรม ๑ (จากนั้นก็ปฏิบัติไปตามธรรมที่ตนจำได้และเข้าใจความหมายได้ถูกต้องนั้น)

ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย ธรรม ๔ ประการนี้...

ในคำว่า ย่อมเป็นไปเพื่อได้เฉพาะซึ่งปัญญา นี้
พระเสขบุคคล ๗ จำพวก พึงทราบว่า ชื่อว่าผู้ได้เฉพาะซึ่งปัญญา
พระขีณาสพพึงทราบว่าชื่อว่า ผู้ได้ปัญญาแล้ว...

*** คำสอนของพระพุทธเจ้านี้ไม่มีนะ ประเภทเงอะๆงะๆ สวดแบบไม่รู้เรื่่องแล้วมันจะดีเอง
มันจะไปดีได้ยังไงเพราะัมันไม่รู้เรื่อง และถึงรู้เรื่องแต่ไม่ลงมือปฏิบัติ มันก็ยังดีไม่ได้อีก
สวดเฉยๆ แล้วมันจะดี - เจริญเอง คำสอนใครหว่า? พิจารณาซิ พิ - จา - ร - ณา

 

สวดมนต์แล้วต้องรู้เรื่อง - รู้ความหมาย เล่ม 17 หน้า 21

....ใคร ๆ สามารถจะทราบพระดำรัสของ พระผู้มีพระภาคเจ้า พระองค์นั้น ซึ่งละเอียดอ่อนด้วยนัยต่าง ๆ
เกิดขึ้นด้วยอัธยาศัยอันกว้างขวางสมบูรณ์ด้วยอรรถและพยัญชนะมีปฏิหาริย์หลากหลาย
ลึกซึ้งโดยธรรม โดยอรรถ โดยเทศนา แลโดยปฏิเวธ
มาสู่โสตประสาท (ประสาทรับรู้ทางหู) ของสัตว์ทั้งปวง โดยสมควรแก่ภาษาของตน ๆ โดยประการทั้งปวง
และทั้งให้เกิดความอยากฟังโดยเต็มกำลัง….

และเล่ม 35 หน้า 62

บทว่า มนสานุเปกฺขิตา ได้แก่ เพ่งด้วยจิต.
พระพุทธวจนะที่ภิกษุใดสาธยายแล้วด้วยวาจา ปรากฏ (ความหมาย) ชัดในที่นั้นๆ แก่เธอผู้คิดอยู่ด้วยใจ
เหมือนรูปปรากฏชัด แก่บุคคลผู้ยืนตามประทีปดวงใหญ่ ฉะนั้น.

บทว่า ทิฏฺฐิยา สุปฺปฏิวิทฺธา ได้แก่ ใช้ปัญญาขบทะลุปรุโปร่ง ทั้งเหตุทั้งผล.



-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

สวดมนต์ไม่ถูกหลักภาษาบาลี เป็นการทำลายคำสอนอีกวิธีหนึ่ง เล่ม 35 หน้า 381

ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย ธรรม ๔ ประการนี้เป็นเหตุให้พระสัทธรรมเลอะเลือนอันตรธานไป
ธรรม ๔ ประการเป็นไฉน คือ

ภิกษุทั้งหลายในพระวินัยนี้ เล่าเรียนสูตรอันถือกันมาผิดด้วยบทพยัญชนะที่ใช้ผิด
เนื้อความแห่งบทพยัญชนะที่ใช้ผิด ย่อมมีนัยอันผิดไปด้วย นี้ธรรมประการที่ ๑
เป็นเหตุให้พระสัทธรรมเลอะเลือนอันตรธานไป...

เพราะผู้ที่สวดมนต์เป็นภาษาบาลีสมัยนี้ไ่ม่ได้เรียนรู้จักฐานกรณ์ - ไวยากรณ์ของภาษาบาลี
ให้เป็นอย่างดี ไม่ได้เรียนรู้ว่า พยัญชนะไหนควรออกเสียงสูง - ต่ำ - หนัก - เบา -
เสียงจากลำคอ - เสียงขึ้นจมูก เป็นต้น

เพราะฉะนั้น เรื่องการออกเสียงเืมื่อสวดมนต์เป็นภาษาบาลีจึงมีผิดพลาดอย่างมาก
เมื่อการออกเสียงสำเนีัยงผิดพลาด ความหมายของบทบาลีนั้นๆ ก็ย่อมผิดพลาดคลาดเคลื่อนตามไปด้วย

เช่น ถ้าเทียบกับภาษาไทยอย่างคำว่า "ไปไหนมา" ถ้าออกเสียงผิดเพี้ยนก็จะเป็น "ไปไหนหมา"
อย่างคำว่า "ผู้มีความรู้เป็นอย่างยิ่ง" ถ้าออกเสียงผิดเพี้้ยนก็จะเป็น "ผู้มีความรู้เป็นอย่างหญิง" ทำนองนี้เป็นต้น

ขอท่านที่ชอบสวดมนต์จงคิดดูเถิดว่า มันจะมีผลเสียมากน้อยแค่ไหน ต่อธรรมคำสอนนี้
โดยเฉพาะพวกทิพย์ที่ว่าชอบฟังการสวดมนต์และฟังได้รู้เรื่อง เขาจะตำหนิติเตียนคนสวดมนต์ที่สวดให้ผิดเพี้ยน
ไปจากความหมายเดิมมากน้อยอย่างไร และบาปจะมีกับคนที่สวดมนต์โดยไม่พิจารณาให้ดีมากหรือน้อยเพียงไร

 

เหตุที่พระพุทธเจ้าทรงสรรเสริญการท่องบ่นสาธยายมนต์
ในคราวที่พระองค์ยังทรงพระชนม์อยู่คือ การเรียนธรรม - วินัยในสมัยนั้น ไม่มีเครื่องบันทึกช่วยเหมือนในสมัยนี้
ต้องอาศัยสมอง - ความจำ ของผู้เรียนที่มีความสามารถอย่างเช่น พระอานนท์ เป็นผู้บันทึกธรรม
แล้วจึงแจกจ่ายสอนต่อไปยังบรรดาลูกศิษย์ของท่าน
หรือผู้ใดก็ตามที่ต้องการเรียนธรรมก็มาเรียนธรรมต่อไปจากพระอานนท์นั้น

เมื่อเป็นเช่นนี้ความจำของมนุษย์ย่อมมีการเลอะเลือน - คลาดเคลื่อนไปบ้าง
ผู้เรียนธรรม - วินัยในคราวนั้นจึงหาวิธีแก้ไข - ป้องกันการหลงลืม
ด้วยการท่องบ่นสาธยายบทธรรม (มนต์) ที่ตนเองเรียนมา

โดยอาจจะท่องบ่นสาธยายอยู่แต่เพียงผู้เดียวก็ได้ แต่เมื่อเกิดสงสัยว่าตนเองจำได้ถูกต้องหรือเปล่า
ก็ไปสอบสวนทบทวนบทธรรม (มนต์) ของตนเองกับผู้อื่นที่เรียนธรรมในเรื่องเดียวกัน
หรือบางครั้งอาจจะท่องบ่นสาธยายกันเป็นกลุ่มๆก็มี

และทุกท่านที่ทำการท่องบ่นสาธยายนั้น ก็รู้เรื่องและเข้าใจในคำสอนเป็นอย่างดี
เพราะว่า เป็นภาษาที่ท่านเหล่านั้นเข้าใจเป็นอย่างดีนั่นเอง พร้อมกับปฏิบัติตามได้อย่างดีเยี่ยม
มรรค - ผล - นิพพาน ประโยชน์ที่จะพึงได้ จึงบังเกิดให้ท่านเหล่านั้นได้ชื่นชมโดยสมควรแก่ภาวะแห่งตน

 

การสวดพระปริตร ตามหลักฐานทางพระพุทธศาสนาแล้วมีด้วยเหตุ 2 ประการคือ

1. สวดเพื่อทบทวนมนต์ที่ตนเองได้เรียนมา เพราะสมัยนั้นไม่มีเครื่องบันทึกช่วยการเรียนเหมือนอย่างในสมัยนี้

2. สวดเพื่อป้องกันและแก้ไขในกรณีที่ถูกเหล่าอมนุษย์รบกวนมีพวก ยักษ์ - คนธรรพ์ - กุมภัณฑ์ - นาค เป็นต้น

แต่ก็พึงทราบไว้ว่า การสวดพระปริตร (มนต์) นั้นเป็นทางเลือกสุดท้ายเมื่อไม่มีทางเลือกอื่นอีก
เมื่อถูกพวกอมนุษย์รบกวนเพราะได้แก้ไขด้วยวิธีอื่่นไปมากแล้ว เช่น การอุทิศบุญ
และการขอโทษด้วยความจริงใจที่เคยกระทำความผิดต่อกันในครั้งอดีต


ผู้ที่ชอบสวดมนต์พึงทราบด้วยว่า อานุภาพของพระปริตรเหล่านี้คือ รัตนปริตร - เมตตาปริตร - ขันธปริตร -
ธชัคคปริตร - อาฏานาฏิยปริตร - โมรปริตร เมื่อมีผู้สวดขึ้นพระปริตรเหล่านี้
มีอานุภาพแผ่ไปถึงแสนโกฏิจักรวาลเป็นที่สุด

และบทสวดเหล่านี้มีอานุภาพในการขับไล่ - เบียดเบียน
พวกวิญญาณชั้นต่ำๆ ในโลกทิพย์ให้ได้รับความเดือดร้อนมาก ซึ่งพวกเขาเหล่านี้ก็ไม่ใช่ใครอื่น
แต่เป็นญาติเป็นพี่เป็นน้องกับพวกเรานี่เอง เมื่อได้ก่อกวนกันให้ได้รับความเดือดร้อนอยู่บ่อยๆ
จากญาติก็กลายเป็นนายเวรที่จ้องจะล้างผลาญกันไ้ด้

และบทสวดเหล่านี้มีอานุภาพในการขับไล่ - เบียดเบียน
พวกสัตว์ในโลกทิพย์ที่ไม่ชอบคำสอนของพระพุทธศาสนาอยู่แล้วแต่เดิม
ซึ่งสัตว์ในโลกทิพย์ที่ไม่ชอบพระพุทธศาสนานี้มีเยอะมาก มากกว่าพวกที่ชอบพระพุทธศาสนานะ
เรื่องนี้มีคำยืนยันจากการที่ท้าวจตุโลกบาลทั้ง 4 มากราบทูลพระพุทธเจ้าให้ทราบถึง "อาฏานาฏิยสูตร" นั่นเอง

เมื่อมีการสวดมนต์ที่เป็นคำสอนของพระพุทธเจ้าขึ้น ณ ที่แห่งใด สวดโดยไม่มีเหตุที่จำเป็นแล้วละ่ก็
มีสัญญาณต่อต้านทันทีแน่นอน และที่มีคำกล่าวว่า "เทวดาชอบฟังการสวดมนต์" นั้น แบบนี้มีอยู่จริง
แต่เทวดาจำพวกนี้ ก็จะต้องเป็นเทวดาที่เรียนรู้และชื่นชอบพระพุทธศาสนามาเป็นอย่างดีี
และเมื่อฟังการสวดมนต์แล้วก็สามารถเข้าใจในบทแห่งธรรมได้เป็นอย่างดี

 

ส่วนท่านผู้ใดจะอ้างว่า "ทำไมครูบาอาจารย์ท่านนั้น – ท่านนี้ ก็สวดมนต์ ก็เห็นท่านถึงพระนิพพานเหมือนกัน "

อันนี้ต้องทำความเข้าใจว่า " ผู้ที่มีการเกิดเป็นชาติสุดท้ายนั้น "
ไม่ว่าจะทำบาปกรรมมากขนาดใหนก็ตาม ถ้าไม่ใช่อนันตริยกรรมซะแล้ว
บาปกรรมเหล่านั้นขวางท่านไม่อยู่หรอก เช่น พระองคุลีมาล – พากุละ – สิวลี – สังกิจจ เป็นต้น
เพราะพลังใจของท่านเหล่านั้น บำเพ็ญมาเต็มที่แล้ว ไม่ถอยหลังอีกแล้ว

เปรียบเหมือนกับว่า ช้างใหญ่ทรงพลัง เดินข้ามแม่น้ำที่มีจรเข้ใหญ่อาศัยอยู่
จรเข้ใหญ่ที่อาศัยอยู่นั้น ก็ไม่กล้างับช้างใหญ่หรอก
แต่ถ้าเป็นช้างเล็กหรือกวางกาเซลล่ะ อะไรจะเกิดขึ้น?

ถ้าผู้ใดมั่นใจว่า พลังใจของตนที่บำเพ็ญมายิ่งใหญ่พอ
อยากจะสวดมนต์แบบไม่รู้เรื่องและไม่จำเป็น
หรือผู้ใดอยากจะสวดเพราะคิดว่า บาปแค่นี้ " บ่ยั่น " ก็เชิญตามสบายเถิด

 

หลวงพ่อเกษมสอนว่า

1. ระลึกพึ่งพุทธ – ธรรม – สงฆ์ นำผลบุญที่ได้จากการระลึกบูชาผู้ใดก็ได้

2. ที่พึ่ง – ที่ระลึก – ที่ใจเกาะ – ที่คิดพึ่ง ต้องเป็นพุทธ – ธรรม – สงฆ์
ส่วนที่บูชาก็สูงสุดอยู่ที่พุทธ – ธรรม – สงฆ์

รองลงมาคือ พ่อแม่ – ปู่ตา – ย่ายาย – ลุงป้า – น้าอา – พี่หญิง – พี่ชาย – การเสียภาษีบำรุงราชา –
บำรุงเมืองที่อยู่อาศัย จากนั้นก็สงเคราะห์ น้อง – บุตร – หลาน – ผู้พิการ – คนจนที่น่าให้

3. บูชาพรหม – เทพ – เปตร – ผี – ปีศาจ ฯลฯ ที่เป็นญาติ ก็คือ การให้บุญอย่างถูกต้อง
บูชาเทพที่รักษา คือ การให้บุญอย่างถูกต้อง
ใช้หนี้นายเวร คือ การให้บุญอย่างถูกต้อง
ส่งนายเวรและเชื้อโรคออกจากร่างกายของตน คือ การให้บุญอย่างถูกต้อง

4. ต้องสละสิ่งของออกไปในที่ๆเกิดบุญ แล้วอุทิศ (โอน) ทันที โดยคิดว่า
บุญนี้ให้ญาติ – เทพที่รักษา – นายเวร – เชื้อโรค ของข้า


หมายเหตุ พุทธ - ธรรม - สงฆ์ ไม่ใช่วัตถุใดๆทั้งสิ้น
แต่เป็นการระลึกถึงคำสอน - ความดี - ความประเสริฐ ของท่าน

 

หลวงพ่อเกษมสอนว่า

ผู้ที่ยังไม่รู้ว่าพระพุทธเจ้าสอนอะไร และยังไม่ได้รับประโยชน์ตามที่พุทธองค์สอน
อีกทั้งยังไม่เข้าใจว่าทำแบบใหนจึงจะเกิดประโยชน์ – แก่นสาร ตามที่พระพุทธเจ้าสอนได้

แต่ก็ไปร้องประกาศสรรเสริญ สวดมนต์สรรเสริญพุทธองค์
สวดสรรเสริญโดยที่ตนไม่ได้รับประโยชน์ - ไม่รู้ประโยชน์
สวดสรรเสริญโดยที่ไม่เข้าใจและไม่รู้วิธีที่จะเอาประโยชน์จากคำสอน
สวดสรรเสริญคุณของท่านโดยที่ไม่รู้ว่าท่านพาทำอะไร - ท่านพาไปไหน เป็นประโยชน์แบบใด

คือ หมายความว่า ไม่เคยได้ดีจากท่าน แต่ไปร้องประกาศว่าท่านดี
คนพวกนี้จัดว่าไม่รู้จริงๆ มืดไปตามมนต์จึงเรียกว่า พวกมืดมนต์์

 

ท่องจำมนต์แล้วนำไปปฏิบัติ...พุทธเจ้าสรรเสริญ เล่ม 25 หน้า 374

.....บทว่า สชฺฌายพหุโล ความว่า....ได้ยินว่า ภิกษุนั้นปัดกวาดที่พักกลางวันของอาจารย์แล้วยืนดูอาจารย์.
เมื่อเห็นอาจารย์นั้นกำลังเดินมา จึงลุกขึ้นไปรับบาตรและจีวร. เมื่ออาจารย์นั่งบนอาสนะที่ปูไว้แล้ว
ก็เอาพัดใบตาลพัดให้ บอกน้ำฉันให้ ล้างเท้า ทาน้ำมันไหว้แล้ว
ยืนเรียนอุเทศทำการท่องตลอดถึงพระอาทิตย์ตก. ภิกษุนั้น เอาน้ำเข้าไปตั้งไว้ในซุ้ม จุดไฟในเตาก่อน.
เมื่ออาจารย์อาบน้ำมาแล้ว ก็เช็ดน้ำที่เท้า นวดหลัง ไหว้แล้วเรียนอุเทศ ทำการท่องในปฐมยาม
พักผ่อนร่างกายในมัชฌิมยาม ลุกขึ้นในปัจฉิมยาม
เรียนอุเทศทำการท่องจนถึงอรุณขึ้นแล้ว จึงพิจารณาเสียงที่ดับไปแล้ว โดยความสิ้นไป.
เจริญวิปัสสนาในขันธ์ ๕ คืออุปาทายรูปที่เหลือจากนั้น ภูตรูป นามรูปแล้วบรรลุพระอรหัต.

บทว่า อปฺโปสฺสุโก ความว่า ไม่ขวนขวายในการเรียนอุเทศและในการทำการท่อง.

บทว่า สกมายติ ความว่า ภิกษุนั้นคิดว่า
บัดนี้ เราจะพึงทำการท่องเพื่อประโยชน์ใด ประโยชน์ของเรานั้นถึงที่สุดแล้ว
บัดนี้ จะเป็นประโยชน์อะไรกับการท่องของเรา ดังนี้
แล้วยังเวลาให้ล่วงไปด้วยความสุขอันเกิดจากผลสมาบัติ.

บทว่า อชฺฌภาสิ ความว่า เทวดาคิดว่า ความไม่สบายเกิดแก่พระเถระ หรือว่าแก่อาจารย์ของท่าน
เพราะเหตุไรหนอ ท่านจึงไม่ท่องด้วยเสียงอันไพเราะเหมือนในก่อน ดังนี้แล้วจึงไปยืนพูดอยู่ในที่ใกล้.…..

บทว่า นิกฺเขปนํ ความว่า...ไม่พึงเป็นผู้ท่องตลอดกาลเป็นนิตย์.
แต่ว่าภิกษุนั้นท่องแล้วรู้ว่า เราสามารถเป็นผู้ทรงจำอรรถหรือธรรมประมาณเท่านี้ ดังนี้แล้ว
พึงปฏิบัติเพื่อทำที่สุดแห่งวัฏทุกข์.

 

ผู้สวดมนต์โดยไม่รู้เรื่อง...มีโทษสิ้นกาลนาน เล่ม 1 หน้า 51

.....ที่พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงหมายตรัสไว้ว่า ภิกษุทั้งหลาย ! เปรียบเหมือนบุรุษผู้มีความต้องการด้วยงูพิษ
เที่ยวเสาะแสวงหางูพิษ เขาพึงพบงูพิษตัวใหญ่ พึงจับงูพิษนั้นที่ขนดหรือที่หาง
งูพิษนั้นพึงแว้งกัดเขาที่มือหรือแขน หรือที่อวัยวะน้อยใหญ่แห่งใดแห่งหนึ่ง
เขาพึงถึงความตายหรือความทุกข์ปางตาย ซึ่งมีการกัดนั้นเป็นเหตุ

ข้อนั้นเพราะอะไรเป็นเหตุ ภิกษุทั้งหลาย ! เพราะงูพิษเขาจับไม่ดี แม้ฉันใด
ภิกษุทั้งหลาย ! โมฆบุรุษ (พวกไร้ประโยชน์) บางพวกในธรรมวินัยนี้ ก็ฉันนั้นเหมือนกัน
ย่อมเล่าเรียนธรรมคือ สุตตะ เคยยะ เวยยากรณะ คาถา อุทาน
อิติวุตตกะ ชาตกะ อัพภูตธัมมะ เวทัลละ (ชื่อหมวดธรรมที่พระพุทธเจ้าทรงแสดงไว้)

พวกเขาครั้นเรียนธรรมนั้นแล้ว ย่อมไม่พิจารณาแห่งธรรมเหล่านั้นด้วยปัญญา
ธรรมเหล่านั้นย่อมไม่ควรต่อการเพ่งพินิจแก่พวกเขา ผู้ไม่พิจารณาอรรถด้วยปัญญา

พวกเขาเรียนธรรมมีการโต้แย้งเป็นอานิสงส์ และมีหลักการบ่นเพ้อว่าอย่างนี้เป็นอานิสงส์ (สวดแบบไม่รู้เรื่อง)
และย่อมไม่ได้รับประโยชน์แห่งธรรมที่พวกกุลบุตรต้องประสงค์เล่าเรียน
ธรรมเหล่านั้นที่เขาเรียนไม่ดี ย่อมเป็นไปเพื่อมิใช่ประโยชน์ เพื่อทุกข์สิ้นกาลนาน แก่โมฆบุรุษเหล่านั้น

ข้อนั้นเพราะอะไรเป็นเหตุ ?
ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย ! ข้อนั้นเพราะธรรมทั้งหลายอันโมฆบุรุษเหล่านั้นเรียนไม่ดี
อนึ่ง ปริยัติ (พุทธพจน์อันจะพึงเล่าเรียน)
อันบุคคลเรียนดีแล้วคือจำนงอยู่ซึ่งความบริบูรณ์แห่งคุณมีสีลขันธ์เป็นต้นนั่นแล เรียนแล้ว
ไม่เรียนเพราะเหตุมีความโต้แย้งเป็นต้น ปริยัตินี้ ชื่อว่าปริยัติมีประโยชน์ที่จะออกจากวัฏฏะ

ที่พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงหมายตรัสไว้ว่า ธรรมเหล่านั้น อันกุลบุตรเหล่านั้นเรียนดีแล้ว
ย่อมเป็นไปเพื่อประโยชน์เกื้อกูล เพื่อความสุขสิ้นกาลนานแก่กุลบุตรเหล่านั้น

ข้อนั้นเพราะอะไรเป็นเหตุ ?
ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย ! ข้อนั้นเพราะธรรมทั้งหลายอันกุลบุตรเหล่านั้นเรียนดีแล้ว ดังนี้...

 

พวกคุณที่ว่าอาจจะไม่ได้ผลสงสัยจะไม่เคยได้ยินเรื่องนี้ลองฟังดูนะครับ

ผมเล่าดัดแปลงนิดๆนะ

มีผู้ชายคนหนึ่งเค้าอ่านหนังสือไม่ได้เขียนไม่เป็นเค้าเรียนวิชาอาคมอยู่กับอาจารย์ที่มีอาคมขลังมากๆ
วันหนึ่งอาจารย์บอกว่าจะสอนคาถาที่สามารถเนรมิตรสิ่งต่างๆได้
เนื้อมนต์มีอยู่ว่า "นะ มะ พะ ธะ นะ โม พุท ธา ยะ"
แต่อาจารย์ของเค้าไปบอกว่าเนื้อมนต์ก็คือ..
"นะ มะ พะ ธะ นะ โม พุท ธา ยะ เจี๊ยก"
ชายคนนั้นก็ได้ตั้งจดเรียนจำเอาจนคล่องโดยหารู้ไม่ว่าเนื้อมนต์นั้นผิด
แต่เค้าก็พยายามเรียนถ่องจนในที่สุดเขาสามารถเนรมิตรสิ่งต่างๆได้ดังใจ
เค้าจึงลาอาจารย์แล้วเข้าป่าไปฝึกสมาธิและคาถาเพิ่มวันเวลาผ่านไปก็ได้มี
พระหนุ่มผ่านมาชายคนนั้นก็ได้เนรมิตรสิ่งต่างๆให้ดูแล้วพระหนุ่มก็เกิดความเลื่อมใสจึงขอเรียนคาถากับชายคนนั้นชายคนนั้นก็ตอบตกลงและก็บอกคาถาเนรมิตรสิ่งต่างๆให้ พอพระหนุ่มได้ยินเนื้อความของคาถาถึงกับหัวเราะออกว่าแล้วกล่าวว่า โยมท่องคาถาผิดแล้วที่จริงแล้วคาถานั้นมันไม่มีคำว่า "เจี๊ยก"
อยู่ท้าย เมื่อชายหนุ่มได้ยินดังนั้นความเสียใจและความลังเลก็เกิดขึ้นนี่ตัวเราเองถ่องคาถามาผิดตลอดเลยหรืนี่? เมื่อเป็นเช่นนั้นจิตใจก็เริ่มเสื่อมสัทธาลง
จนในที่สุดเขาก็ไม่สามารถเนรมิตรอะไรได้อีกเลยทั้งๆที่เขาถ่องคาถาอย่างถูกต้องตามที่พระหนุ่มบอกแล้ว[คือเขาตัดคำว่า''เจี๊ยก''ออกไป]

เห็นไหมครับว่าทั้งหมดอยู่ที่ใจและก็สมาธิของเราเอง

 

ทุกอย่างอยู่ที่จิต คาถาเป็นเพียงให้เราระลึกถึงพระพุทธเจ้า พระธรรม พระสงฆ์ และก็สิ่งที่อฐิฐาน
จะเป็นจริง เพราะฉะนั้นจิตเป็นใหญ่ แต่ต้องมีจิตแน่วแน่นะ จิตเบาคาถาก็ได้ผลน้อย แต่ต้องใช้ในทางที่ดีนั้นคือจุดประสงค์หลัก

 

อนุโมทนาครับ++
ขอให้จิตตั้งมั่นเถอะครับ ++
ถ้ามัวไปพะวงนู่นนี่
จะมีผลเท่าจิตที่ศรัทธาตั้งมั่นหรอครับ++

 

อนุโมทนา สาธุค่ะ
เกิดชาติหน้าหรือชาติต่อ ๆ ไปขอให้รู้จักธรรมะยิ่ง ๆ ขึ้นไปอีกเทอญ..

 

แหม่มถ้าผมมาเร็วกว่านี้คงจะได้โพสตอบเร็วกว่านี้

ที่ว่าท่องผิดผิดอย่างไหน ถ้าผิดแบบเผลอพูดผิดก็ถอยหลังกลับมาท่องคำเดิมใหม่ให้ถูก แต่ถ้าผิดแบบไม่รู้คัดลอกมาผิดหรือเขาสอนมาในคำที่ผิดแบบนี้อยู่ที่ใจครับมีผลเหมือนคำต้นฉบับที่ถูกเปะครับอยู่ที่จิตเราจริงๆครับ

มีเรื่องเล่าที่พระรุ่นพี่ตอนผมบวชอยู่เขาเล่าให้ฟังมาว่า

ในสมัยพุทธกาลนั้น มีพระอยู่ รูปหนึ่ง(ผมจำชื่อพระรูปนี้ไม่ได้) ได้เดินธุดงไปในป่าอันกว้างใหญ่และเป็นป่าที่มีแต่อันตรายและผีปีศาจดุร้ายจำนวนมาก แต่ท่านก็ดำรงชีวิตปฏิบัติมาได้ และคาถาวิเศษอย่างเดียวที่มีคือ "นะโมพุทธาแยะ" ผมเขียนไม่ผิดครับ นะโมพทธาแยะจริงๆ ซึ่งพระรูปนี้ท่านก็ได้รับถ่ายทอดมาอีกที ซึ่งในสมัยนั้นเราก็รู้ๆกันอยู่ว่า ไม่มีการจดบันทึกใดๆ การที่จะได้เรียนรู้เวทคาถาใดๆ ก็ต้องรอเจอพระผู้รู้กันที่ และสอนกันปากต่อปากท่องจำกันไปต่อๆกัน ก็อาจจะมีผิดบ้าง และพระรูปนี้ท่านก็ได้เรียนคาถา นะโมพุทธาแยะมา และท่านก็มีคาถานี้แหละ ที่ช่วยให้รอดชีวิตมาได้ อยู่ในป่าหาอะไรฉันไม่ได้ ก็เอาคาถานี้เสกหินเสกดินเป็นอาหารมาแล้ว ใช้ต่อสู้ขับไล่ปีศาจก็คาถานี้(เพราะรู้แค่คาถาเดียว) แต่ด้วยความที่ว่าท่านเป็นพระที่สมาธิจิตดีมากๆ (สมัยนั้นพระสำเร็จฌาณสูงๆกันเยอะกว่าสมัยนี้มากนัก)

แต่หลังจากที่ท่านได้ออกมาจากป่านั้นได้ ท่านก็ได้มาพบพระรูปหนึ่งที่เดินธุดงผ่านมาเจอกัน พระรูปที่เดินมาเจอพระองค์นี้ก็ตกใจร้องว่า "ท่านผ่านป่านี้มาได้อย่างไรนี้ ป่านี้มีแต่คนเขาพูดกันว่าข้างในมีแต่ปีศาจดุร้าย ไม่ค่อยมีใครกล้าเข้าไป" พระรูปที่ออกมาก็บอกว่า ฉันก็ได้คาถานะโมพุทธาแยะ นี้แหละถึงรอดมาได้ พระรูปที่ผ่านมาได้ฟังก็อดแปลกใจไม่ได้ พูดขึ้นว่าท่าน "มีที่ไหนกันละ นะโมพุทธาแยะเนี๊ยะ คาถานี้เขาว่า นะโมพุทธายะ ต่างหากท่านฟังมาผิดแล้ว" หลังจากได้ยินเช่นนั้นพระรูปนั้นก็เกิดความลังเลสงสัยว่าจริงเหรอเราได้รับมาผิดจริงเหรอ หลังจากนั้นท่านก็เกิดความลังเลสงสัยในพระคาถาว่าสรุปที่ถูกแล้วมันยังไงกันแต่ ตอนหลังท่านก็ไม่สามารถใช้คาถานั้นเสกอะไรได้อีกเลยเพราะเกิดความลังเลสงสัย

นี้เป้นอีกตัวอย่างว่าถึงแม้เราจะไม่รู้ในคาถาโดยการสำคัญว่าถูกแล้ว(แต่เราไม่รู้ว่าความจริงมันผิด) แต่ถ้าเรามีจิตสมาธิอันสูงก็สามารถสำฤษธิ์ผลเช่นกัน แต่ถ้าเรารู้ว่ามันผิดและเราท่องผิดก็ควรถอยหลังมาแก้ให้ถูก

 

ขออนุโมทนาครับ สาธุ<!-- google_ad_section_end -->
ผมก็คิดว่าทุกอย่างอยู่ที่ใจเหมือนกัน ถ้าจิตเป็นสมาธิแล้ว คำอธิฐานที่ว่าไว้ก็จะบังเกิดผล