สงสัยเรื่องพระพุทธทาสมากครับ

ตอบว่าเชื่อ

แต่ถ้าเชื่อว่าคนเราเกิดครั้งเดียว การตรัสรู้ของพระพุทธเจ้าก็ไม่จำเป็น
เพราะยังไง ชีวิตคนและสัตว์ก็ดำเนินไปตามปกติอยู่แล้ว

แต่ถ้าเชื่อว่า เกิดหลายครั้ง และจะดำเนินไปเรื่อยๆไม่มีวันสิ้นสุด
การตรัสรู้ของพระพุทธเจ้าก็จำเป็น เพื่อแสดงข้อปฏิบัติสำหรับหยุดวงจร
การเกิดและตายเหล่านั้น

 

ถ้าเป็นคำกล่าวของท่านพุทธทาสจริงๆ ก็ต้องบอกว่าคนพูดกะคนฟังยืนกันคนละฝั่ง
ถ้ายืนในฝั่งวิมุตติ ก็จะบอกได้ว่าไม่มีตัวตนใครคนใดเลย ไปเกิดเป็นอะไรทั้งนั้น
ชาตินี้ ชาตหน้า หรือชาติไหนๆ มันแค่การเกิด-ดับสืบเนื่องของขันธ์
แต่เราเอาสมมุติไปกั้น ว่านี้ชาตินึง นี้ชาตินึง
สมมุติว่าชาตินี้เป็นเทวดา ชาติที่แล้วเป็นหมา ชาติหน้าเป็นเปรต
แท้ที่จริงคือการเปลี่ยนแปลงไปของขันธ์แค่นั้น
ถ้ายืนในฝั่งวิมุตติก็เห็นอย่างนี้ เห็นธรรมชาติทั้งหลาย ว่างจากความหมายในความเป็นตัวตน
เป็นธรรมชาติที่เกิด-ดับ ดึงเข้า-ผลักออก และทั้งโลกทั้งจักวาลมีแค่รูปและนาม
ไม่ว่าจะสมมุติให้เป็นอะไรก็ตาม
พระอรหันต์ไม่ได้มองโลก อย่างที่เรามอง เพราะเรามองโลกทั้งหลายแค่เปลือกแค่สมมุติ
แต่ถ้าถึงที่สุดแห่งทุกข์ ก็จะเห็นโลกเป็นเพียงธรรมชาติของรูปนาม ที่เอาสมมุติมาครอบใส่

 

ท่านพุทธทาสท่านสอนเรื่องตัวกู-ของกู หมายความว่า จิตที่คุณไปยึดถือว่าเป็นตัวเป็นตน คือเกิดตัวตนน่ะ นั่นล่ะตัวกูของกู บางท่านใช้คำว่าอัตวาทุปาทาน คือความยึดมั่นถือมั่นในคุณสมบัติตน ถือนั้นน่ันล่ะคืออาสวะ แก้ด้วยมรรค 8 น่ะถูกแล้ว

 

เอาละ จุ้ยยยยส์

โซดา ของเรา พูดแต่ละที หานัยยะของการปฏิบัติ ไม่เจอ เหมือนคนไม่เคยเห็นคุณค่าของการปฏิบัติ

แพ้ ฟางว่าน ที่พูดสั้น หรือ ยาว ไม่มีเลย ที่จะขาด รสมุมมองของการปฏิบัติ


โซดา ไม่มีฟองน๊า ( น้ำเปล่า )

 

คนดื้อแต่ไม่รู้ว่าตัวเองดื้อ มันยังไงๆอยู่นา

 

นานๆจะโพสทียังมี fc คือ "คุณหวีเดียว" ติดตามโพสทุกโพสไม่ห่างน่าชื่นใจทีเดียวฮับ

 

เชย

สรรเสริญ การชื่นใจ

พอชื่นใจดับ อะไรเกิด ฮับ .....โซดา โดนพรายฟองซ่าตอนเปิดขวด หลอกเอา รึเป่า

 

ก็แค่คำกล่าวทักทายน่ะครับ คิดอะไรมากครับ ก็เห็นว่าคุณ"หวีเดียว"อยากคุยด้วย ผมไม่รู้จะทักยังไงจีๆนะ

 

ทัก ก็ ทักธรรมดา จิฮับ

ไม่เห็นต้องใส่ เอฟfake ชื่นใจ อะไร [ โซดา เขาไม่ล้อมจับ นามรูปวจรอื่น ด้วยโลกธรรม8 ....มันเข้าข่าย คนยก เอฟเฟค ยังโดนผลของศีล5ทำร้าย ]

คนอินเดียสมัยก่อน เวลาทัก เขาก็แค่
ตะโกนบอกชื่อตน ชื่อแม่ตน ชื่อตระกูลตน ( ถ้าจำไม่ผิด )
แล้วก็ นั่งลง หรือ อยู่ในอาการ สงบ

 

วานเพื่อนๆใครก็ได้ช่วยอธิบายมรรคข้อ 8 สมาธิชอบด้วยนะครับ

 

อย่าใจร้อน

ปฏิบัติตามที่ปฏิบัติอยู่นั่นแหละ

หากใจร้อน ให้รู้ว่ากำลัง รีบร้อน

พอกำหนดรู้ถูก ความสมควรแก่ธรรม จะเกิด

แล้ว รู้เอง เห็นเอง ไม่ต้องถามใคร

 

อันนี้ลองให้คุณ "หวีเดียว" อธิบายดูครับ
แต่เชื่อเถอะครับต่อหน้าผม คุณ "หวีเดียว" จะไม่อธิบาย จริงไหมครับคุณ "หวีเดียว"?

 

=====================

ขออนุโมทนาครับ ถือว่าเห็นตรงกับผมครับ

ผมถามหน่อยว่ามีใครเคยพบเจอคลุกคลีกับท่านพุทธทาส บ้างครับ ถามเพื่อให้คิดครับ

คำสอนของท่านพระพุทธทาส ท่านไม่ได้สอนผิด ตามคำสอนของพระพุทธศาสนา ตามคำสอนของพระองค์ แต่ให้ตรองให้ดี ท่านพุทธทาสสอนเพียงด้านเดียว ที่ท่านสอนด้านเดียว เพราะอะไร ลองตรองดูให้ดี ให้ใจสื่อถึงตรองถึงใจท่านพุทธทาส

สิ่งที่ท่านพุทธทาสสอน ท่านสอนตั้งแต่โคตรภูญาณ คืออิทัปปัจจยตา สมุปปบาท ท่านสอนธรรมวิมุตติ การทำลายอัตตา ท่านสอนให้พวกเราขึ้นถึงปัญญาวิมุตติ ท่านสอนปัจจุบันธรรม ไม่เอาอดีต อนาคต ไม่เอาอภิญญา ใดๆ ท่านสอนให้เราอยู่กับความจริงอันธรรมดาในปัจจุบันจิตเท่านั้น
หากท่านเป็นผู้เข้าใจแก่นแท้แห่งวิมุตติ ท่านก็จะเข้าใจและทราบได้ทันทีว่า
ท่านพุทธทาส สอนในสิ่งที่หลุดพ้น คืออนุตระธรรม หรือโลกุตระธรรมที่หลุดพ้นทุกข์ ท่านไม่ปราถนาให้เราสนใจอย่างอื่นที่ไกลตัวไกลใจ แต่ท่านสอนให้เราอยู่ใกล้ตัว ใกล้ติดกับใจกับความจริงที่ใกล้ตัวใกล้จิต เพราะทุกข์ มันเกิดดับกับจิต การปรุงแต่งที่เกิดรอบๆจิต

การที่พระพุทธทาสกล่าว สอน ท่านมีเหตุผลและฉลาดมากพอที่รู้ว่าในกลียุคเช่นนี้ ควรฉลาดสอนแก่พวกเราในแบบไหนอย่างไร ที่เป็นทางตรงสั้นสุด ท่านเป็นทั้งนักศาสนา นักปราชญ์และนักปฏิบัติ และธรรมและวิธีการที่ท่านสอนล้วนเป็นธรรมวิมุตติทั้งสิ้น เอาแค่ยอดเอาแก่แก่นของมัน ไม่เอานำ้เอาเปลือกอะไรใดๆทั้งสิ้น

เพราะท่านสั่งสมบารมีมาเช่นนี้ ท่านเป็นพระอรหันต์สุขวิปัสสโก ที่มีปัญญามาก เมื่อท่านหลุดพ้นจากอัตตา จากรูปธาตุ นามธาตุ ท่านเป็นอรหันต์ไปแล้ว กรรมอะไรก็ตามท่านไม่ได้แล้ว ท่านพ้นแล้วได้จริงท่านจึงสอนให้ผู้อื่นพ้นตามด้วยในแบบฉบับบของท่านตามแนวทางของท่านอันเป็นหนึ่งวิธีแห่งพุทธะ นั่นเอง ตรองดูให้มาก อย่ายึดติดในธรรมคำสอนทั้งหมด แก่แท้แห่งพุทธะคืออะไร คือธรรมวิมุตติคือทำลายสิ้นอัตตา ทำลายสิ้นรูปนาม ไม่ยึดติดยึดมั่นใดๆ ปล่อยวางได้หมดสิ้นอย่างแท้จริงครับ สาธุ

 

เหมือนตอน พระอานนท์ กำลังชะเง้อหา มรรค8 จะหาสัมมาสมาธิ
ในวันที่เขากำลัง จะทำสังคยานาพระไตรปิฏก

จะไปหาเอาข้างนอก ใจร้อนจะเห็นรสเร็วๆ

หายังไง ก็หาไม่เจอ

พอวางจิตวางใจถูก สมควรแก่ธรรม ก็ว่ากันไป

 

ไม่อธิบายสิ คนเขามี ต้นทุนดี

หาอธิบาย ก็เท่ากับ คนสอน หรือ คนอธิบาย ประทุษร้าย มรรคผลเขา

แต่ ชมมาก ก็ไม่ได้ ประวัติเดิมเขามีของเขาอยู่



คุงฟางว่าน หากเวลาไหน เกิดการถามหามรรค

แนะนำว่า ลองหาที่วิเวก ไร้คนผลุกผ่าน แต่มี
คนที่เป็นสัปปายะ อยู่ใกล้ๆ อะไรแบบนี้ ลอง
ปลีกวิเวก พิจารณาโดยลำพังดู

 

กดอนุโมทนาให้คุณ tjs เดี๋ยวคุณ "หวีเดียว" ก็ตามครับ แต่ตามมาทำไมอีกเรื่องนะครับ

 

และท่านพุทธทาสก็มีสติปัญญารู้ดีว่า นี่คือวิถีของท่าน อันเป็นหน้าที่ของท่าน

และท่านก็รู้ดีว่า ในการสอนเพื่อให้หลุดพ้นทุกข์ ตามหลักคำสอนในด้านอื่นๆ มีพระอรหันต์อื่นๆที่สร้างบารมีตามแบบของเขามา ย่อมมาเพื่อสอนในแนวทางเหล่านั้น อันเป็นหน้าที่ของท่านอื่นๆเหล่านั้นย่อมมีอยู่แล้ว

นี่แหละคือความแตกต่างในความเหมือน ที่เหล่าพุทธบุตรต้องทำหน้าที่ ช่วยกันคนละัไม้ละมือ อย่าไปสำคัญตนยึดมั่นเอาแต่ความคิดของตนเอาแต่บารมีของตน โดยไม่สนใจบารมีธรรมของผู้อื่น ครับ สาธุ

 

กั๊กๆๆ คนที่ เข้าใจประโยชน์ วิธีการสอนของท่านพุทธทาส

มีเหรอครับ จะไปรับ วันเดือนปีเกิด มาพยากรณ์

มีเหรอครับ จะรับบอกพิธี ยัญ บายศรี ไหว้หัวหมา หัวช้าง ตะกรุด
ลูกกรอก

การพูดว่า รู้ประโยชน์ของการสอนแบบท่านพุทธทาส ก็แค่ โวหาร
ลอยๆ ไร้ข้อเท็จจริง ไร้การกระทำของตนมาเป็นพยาน

หาสัจจะ เป็นพยานให้กับตนไม่ได้ จะเอาอะไรไปรู้ ธรรมะ

 

เอาเข้าจริงบางคน ยังไม่รู้เลยครับว่านั่งสมาธิ เดินจงกรมไปเพื่ออะไร
ถ้าเค้ารู้กันจริงๆ คุณหวีเดียว ก็ไม่จำเป็นต้องมาคอยชี้ทางอยู่ในบอร์ด

หรือจุดประสงค์ของคุณ หวีเดียว ไม่ได้มาเพื่อเป็นกัลยาณมิตร คอยบอก
หรือมาเพื่อโชว์ธรรม ว่ากูรู้มากกว่า ด้วยอาการเย้ยหยัน แค่นั้นครับ

 

เชยระเบิด ระเบ้อ

ป่านนี้แล้ว ยังเห็น " การเข้าหาธรรม เป็นการเรียกหาศัตรู "

การเข้าหาธรรม มันเป็น งานการทวนกระแสกิเลส

หากไม่ศรัทธา ไม่มุ่งมั่น ตั้งใจ ใส่ใจให้ดี ก็เห็นอยู่แค่นั้นแหละ ฮับ
เห็นว่า มีการเย้ยหยัน อวดรู้

แทนที่ จะใส่ใจ มุ่งมั่น ตั้งใจ ละกิเลสอันเป็นงานของตน ให้ดีๆ


ปล. น้องๆ หนูๆ เปิดพระไตรปิฏก หัวข้อ " อุบาทว์ของผู้ประพฤติพรหมจรรย "
นะฮับ แต่บาลีอาจจะเขียนว่า อุปัทวะของผู้ประพฤติพรหมจรรย

ซึ่งเหตนั้น เป็นเรื่องของ " การคลุกคลี การมีกลุ่มเพื่อน " เป็นปัจจัยให้
ปฏิบัติธรรมไป เข้าหาธรรมไป เกิดการเข้าใจว่า มีคนด่าว่า เย้ยหยันตน (เรียกหาธรรม อย่างเป็นศัตรู)