ฝันไปถึง เมืองบังบด เมืองผี แดนลับแล แล้วแต่จะเรียก

ป.ล. รู้สึกว่าดอกบัว ที่ไม่มีคนนั่งแล้ว จะว่างเฉยๆ อาจจะไม่เหี่ยวเฉา .. อันนี้ต้องขออภัยจริงๆนะครับ จำไม่ได้แล้ว
...หากผิดพลาดประการใด ขออภัย..
...เหตุการณ์นานแล้ว ผมอาจเลอะเลือน.. สาธุ

 

คิดว่าเป็นการสู้รบของพญานาค แต่คุณไม่เล่าถึงพญานาคเลย เรามักจะนึกถึงหนังว่าพญานาคพ่นไฟเป็นสายยาว แต่ในหลายฝันของเราหลายฝันพญานาคพ่นลูกไฟออกมา ยิ่งมีฤทธิมนตราแก่กล้า พ่นทีเหมือนเต็มท้องฟ้า เหมือนแหงนหน้าขึ้นท้องฟ้า แล้วพ่นขึ้นไป มีเสียงร้องคำราม ตามด้วยแสงหวีดแหลม เหมือนก้องในหูตอนนี้ตกลงมาเหมือนห่าฝน ส่วนการพ่นไฟนั้น ใช้ในการประลองฝีมือหรือสู้แบบตัวต่อตัวมากกว่า ลูกไฟที่พ่น ใหญ่เล็ก พ่นทีเหมือนดาวเต็มฟ้ามีทั้งน้ำเงิน แดง ขาวเหลือบหลือง มันสวยงาม เหมือนมองดูพลุ แต่สยดสยองเมื่อต้องรับลูกไฟ เป็นความสวยงามของพระเวทย์ชั้นสูงของเหล่าพญานาคตระกูลสีดำ ว่าแต่ คุณมีญาติเป็นพญานาคแหงๆ ไหงไปช่วยเค้าได้ล่ะ ว่ากันว่าลูกไฟของพญานาคบางตนมีฤิทธิ์มาก ทำให้กายทิพย์แตกสลายได้

 

แค่ได้ยินเสียงคำราม ตามด้วยหวีดแหลม แล้วท้องฟ้า ก็สว่างจ้า เหมือนโดนสปอร์ตไลท์แวปนึงจนตาพร่า จากนั้นลูกไฟก็ตกลงมา มันสวยงาม แต่เมื่อตกลงมา มีแต่ความ....หายนะ เสียงกรีดร้อง กลิ่นไหม้ ฝุ่นควัน ต่อให้คุณปัดได้ในชุดแรก มันจะตกตามมาอีกหลายชุด ถ้าโดนทัพใหญ่ละก็ ไม่มีที่ให้ปัด การเหาะของโลกทิพย์ธรรมดา หนีไม่พ้น ยกเว้นพญาครุฑและเทพชั้นสูงเท่านั้น

 

ที่ท่านไปนั้นคือ ดินแดน ขอเรียกว่า ดินแดนเย็นสบาย ท่านคงรู้สึกจิตเย็น ไร้ตัวตน เหมือนคนมีความสุขจนหุบยิ้มไม่ลง ไม่มีกังวล ไม่มีคนรัก พ่อ แม่ พี่ น้อง มีเพียงตัวเรา มันเอิบอิ่ม เหมือนลมเย็น ดอกบัวนั้นเมื่อลงจะเหี่ยวเฉาลง ดังที่ท่านฝัน เป็นของทิพย์ ส่วนที่สัมผัสน้ำใสท่านเปลี่ยนภพไป เป็นที่ปฏิบัติธรรมโดยอาศัยบุุญบารมี ดอกบัวนั้นเหมือนตัวชาร์ตไฟ ให้กำลังแห่งสมาธิคงที่ มันสวยงามสว่างไสวด้วยแสงแห่งเทพมารวมกัน ขาวจ้า แต่ไม่แสบตา ไม่ใช่ท่านยอมลงจากดอกบัว แต่หมดเวลา หมดบุญบารมี หมดเวลาชาร์ท

 

ป.ล. คงไม่ต้องบอกนะว่าดินแดนนั้นอยู่ที่ไหน เห็นเทวดาชั้นสูงขนาดนั้น

 

ป.ล.2 หากท่านใดเห็นไม่ตรง หรือมีประสบการณ์แลกเปลี่ยน ได้โปรด เพื่อเป็นวิทยาทาน มันก็แค่ความฝัน สาธุ

 

วันหลัง ชวนมั่ง

 

ไปไหนจ๊ะ ไปกับเสือ กลัวโดนกัด:z8

 

ยกมืออยากฟัง (แต่ไม่ใช่ลูกหลานนะคะ สวมรอยค่ะ หุหุ) เพราะไม่ค่อยมีกล่าวถึง เลยเหมือนมนต์ขลัง ถ้าเล่าได้ก็อยากฟังเรื่องราวของดินแดนผู้หยิ่งทนงค์ แต่ถ้าไม่สะดวกก็ตามที่วิสัยต่อไป ขอบคุณค่ะ

จะว่าไปเคยอ่านนิยายเรื่องหนึ่ง ชื่อจอมขมังเวทย์ ในเนื้อเรื่องเป็นดินแดนที่มีการแบ่งภาคส่วน คล้ายๆเรื่องเล่านี้ในบางส่วน ในนิยายจัดแบ่งพื้นที่ออกเป็น ภูเขาอัคคี มีผู้เป็นใหญ่คือนกไฟ (คล้ายพวกวิหคเพลิง ที่ร่างมีแต่ไฟล่วงโชติช่วง) มีวังเป็นปราสาททองคำ อีกฝากฝั่งเป็นภูเขาน้ำแข็ง มีมังกรน้ำแข็งเป็นผู้ปกครอง มีวังเป็นปราสาทเพชรและน้ำแข็ง ภูเขาทั้งสองตั่งอยู่ในป่ามายา ที่กินพื้นที่กว้างไกลสุดลูกหูลูกตา และในป่าก็เต็มไปด้วย สัตว์รูปร่างแปลกประหลาด ที่แบ่งตามความสามารถ ทั้งเวทมนต์ พิษร้าย รวมทั้งบริวารของผู้ปกครองทั้งสอง แต่จะแบ่งเขตการดูแลเอาไว้ และป่าดังกล่าวก็ติดกับแดนมนุษย์ ซึ่งมนุษย์ธรรมดารึผู้ที่มีเวทมนต์ก็แทบไม่เคยเข้าถึงใจกลางป่า จะได้ก็เฉพาะบริเวณรอบนอกผืนป่า ที่เขตอาคมของป่าเบาบาง .

555 เพิ่มอรรถรสให้เจ้าของกระทู้ แต่ก็เป็นเพียงนิยายที่สนุกและตื่นเต้น และแยบยลมาก ด้วยมีกลยุทธ์ในการรบของเมืองรึประเทศถึงสี่ประเทศ ตั่งกองทัพเข้าสู้รบเพราะหวังอำนาจความเป็นใหญ่ ซึ่งแต่ละฝ่ายก็มีผู้มีปัญญาและเวทย์พอต้านกัน หุหุ มั่วไปนั่น...

 

@center-in-center
เล่าต่ออีกนิด ถึงหมู่บ้านท้องฟ้าสีน้ำเงิน ที่ชาวบ้านใส่ชุดสีเข้ม บ้างก็สีน้ำเงิน บ้างก็สีน้ำตาลเข้ม มีหญ้าสูงท่วมหัว บางคนก็แต่งเหมือนชุดไทยของชาวบ้านโบราณ บ้านเหมือนบ้านโบราณตามชนบท เหมือนกระท่อม พื้นดินช่างนุ่มเนียน สีน้ำตาลอ่อน ทางเดินเหมือนลาดขึ้นด้านบน สูงไปเรื่อยๆ ไม่ใช่ภูเขา แต่สูงขึ้นเป็นเนิน ผู้คนล้วนผิวขาวเนียนละเอียด หน้าตาดี ตาดำ ผมดำมาก มันไม่ใช่ เมืองบังบด อีกเมือง แต่เป็นนครนาคา ... ท้องฟ้าสีน้ำเงินสวยงามนั้น เป็นมนตราของนาคาผู้ปกครองดินแดนนั้น หลายครั้งเวลานึกถึงแดนนาคา มักนึกถึงคนใส่ชุดเขียว มีเครื่องประดับเหมือนหนังจักรๆวงศ์ๆ แต่นั่นมันแฟนตาซี จริงๆนาคาบางแดน รักสงบ และปฏฺบัติธรรม ละแล้วซึ่งการประดับตกแต่ง ส่วนมากก็จำศีลด้วยซ้ำ แต่ทำไมท่านไปโผล่ในประวัติศาสตร์ตอนเค้ารบกัน แล้วทำไมคนที่นั่น ไม่กลายร่างไปสู้ ...อยากรู้มั้ย

 

เล่าต่ออีกนิด นิด นิด ที่นั่นเป็นพญานาค เผ่าพันธุ์สีเขียว
ตระกูลเอราปถ

 

นครนาคา ไม่ได้มีแค่แห่งเดียว และตระกูลเดียวกัน ก็ไม่จำเป็นต้องอยู่นครเดียวกัน มีกระจายอยู่ทั่วไปหมด .... บางแห่งก็สวยงามเหมือนวิมานเทพ บางแห่งก็สงบ เงียบสงัดราวกับบังบด บางแห่งก็เป็นนครร้าง บางแห่งก็เหลือเพียงซากธุลี

 

อะไรแว๊บ แว๊บ ง่ะ น่ากลัว...

 

รอคนฟัง
อยากฟังเรื่องไรจ๊ะ

 

แว๊บๆ นี่หิงห้อย หรือ กระสือ

 

เล่าต่อ ครึ้มอกครึ้มใจ ขอเล่าเรื่อง นครกลางเวหาอันสูงส่ง(ทำเสียงประชดนะ)

 

เมื่อคืนที่อยากฝันถึงพญาครุฑ วายุนครา นครทองอันงดงาม แม้แต่เทพ เทวายังแซ่ซ้อง หรือพูดอีกอย่างว่า แม้แต่เทพหากไม่มีคำเชิญ ก็มิอาจผ่านเข้าไป หรือแม้แต่มองความงดงามนั้นได้ เราล่องลอยผ่านหมู่เมฆ จนเมฆนั้นเปลี่ยนจากสีขาว กลายเป็นมีประกายสีรุ้ง และประกายสีทอง มันนุ่มนวล งดงาม มีกลิ่นหอมอ่อนๆ ไม่เหมือนน้ำหอมชนิดใดในโลก ลอยตลบอบอวล สูดแล้วช่างสดชื่น ราวกับร่างเราจะสะอาดและหอมหวลไปด้วย

 

ลอยเค้วงคว้างซักพัก เหมือนว่าจิตเราพุ่งขึ้นสูงไปเรื่อยๆ รู้สึกราวกับตอนที่จิตมาเกิด แต่คราวนี้พุ่งขึ้นไป ไม่ใช่พุ่งลง ความรู้สึกที่ได้รับ มันช่างบรมสุข ละเอียดอ่อน แล้วอยู่ดีๆ กลุ่มเมฆหมอกอันสวยงามวิจิตรนั้นก็เลือนหายไป เราหยุดอยู่กับที่ กลายเป็นยืนอยู่ท่ามกลางที่โล่งกว้างใหญ่ มีกลุ่มเมฆลอยอยู่ที่เท้า สวยงามแต่จับต้องไม่ได้ มองไปบนฟ้าดูว่างเปล่า แต่กลิ่นซิที่เปลี่ยนไป กลิ่นนั้นบอกไม่ถูก มันหอมรุนแรง หอมยั่วยวนใจ ไม่เหมือนกลิ่นทิพย์แบบเทพ มันรู้สึกเหมือนหัวใจเต้นแรง ในตอนนั้น เมื่อสำรวจกายจากศรีษะลงเท้า เราใส่ชุด พราหมณ์หญิง มวยผม มีผ้าสะไบ กับจุงกระเบนสีขาว

 

มองหา วายุนครา กลับมองไม่เห็น แต่รู้สึกถูกจ้องมอง มันกดอัด อึดอัด ว้าวุ่นใจ รู้สึกถึงความเป็นอริ แต่มองไม่เห็นอะไร เราเพ่งจนร้อนที่กลางหน้าผาก กลายเป็นสัญลักษณ์สีแดง มันแสบร้อน แล้วก็เหมือนจิตจะโดนดูดกลับเข้าร่างเดิม มันเหมือนกายจะแตก ความรู้สึกเริ่มหมุน แต่ไม่รู้เพราะอะไร อยากเห็นนครครุฑมากก จึงอธิษฐานจิตสุดท้ายก่อนโดนดูดกลับว่า หากลูกมีสัญญาอยู่ที่นี่ ขอให้ลูกได้เข้านครครุฑด้วยเถิด พอจบคำอธิฐาน เหมือนตัวเราหมุนเร็วจี๋ แต่ไม่ได้หมุน ความรู้สึกมันรุนแรง จนเหมือนจะกระอักเลือด แล้วมันก็หยุดลง

 

คิดถึงเรื่องครุฑทีไร ใจมันมักจะสั่น เหมือนหัวใจจะวาย