โลกแห่งดอกบัว ที่ผมนิมิตรขึ้น

ปกติ คนเรา แผ่เมตตากัน ทีหนึ่ง ก็ต้อง ตั้งจิตให้เป็นสมาธิ มีปีติ มีอารมณ์อันเป็นบุญเป็นกุศล ให้ได้ก่อน ถึงค่อยแผ่เมตตา ออกไป จึงจะถูกต้อง
เพราะการตั้งจิตให้เป็นสมาธิ มีปีติและอารมณ์อันเป็นกุศลนั้น ปีติและบุญคือ รูปธรรม หรือแทนวัตถุสิ่งของที่นำมา ทำบุญในการแผ่เมตตาออกไป

เช่นเดียวกับการทำทาน หรือทำบุญ ในโลก ยังต้อง มีวัตถุสิ่งของ มาเป็นปัจจัยในการทำบุญทำทาน แต่การแผ่เมตตา ก็อาศัยบุญหรือปีติความสุขในใจนั้นเอง มาแทนวัตถุสิ่งของ นะครับ

และเช่นเดียวกัน บุญอาจเปรียบได้หลายอย่าง เช่น ความดี ความสุข ความปีติ ปัญญา หรือแสงสว่าง บนสวรรค์เขาเอาบุญไปแปลงเป็น รูปร่างที่สวยงาม กามภพที่ต้องการเสวยให้สวยงาม ที่อยู่อาศัยสวยงาม นั่นล้วนแปลงมาจากบุญกุศลที่เคยทำและรู้ ในใจทั้งนั้น

เช่นเดียวกันดอกบัวของผม ก็ แปลงมาจากเจตนาดี ของแสงแห่งพระนิพพาน อาศัยแสงนั้น สร้างรูปร่างเป็นดอกบัว มีโรงธรรม โรงทาน มีสังคมของการใช้ชีวิตเหมือนที่โลกมนุษย์ ให้จิตวิญญาณเหล่านั้นได้เข้าถึงแสงแห่งความไร้เงื่อนไข ไร้อัตตาตัวตน ใช้ชีวิตเหมือนมนุษย์ แต่ไร้อัตตาตัวตน เพราะแสงสว่างแห่งดอกบัว คือแสงแห่งพระนิพพาน คือ ความไร้อวิชชาจากผม ความไร้อัตตาตัวตนจากผม ดังนั้น จิตวิญญาณเขาก็จะได้เรียนรู้ ความไร้อัตตาตัวตน จากสังคมในดอกบัวนั้น เพื่อเวลาที่ พวกเขาลงมาเกิดเป็นมนุษย์ พวกเขาจะไม่ได้ มีขั้นตอนปฏบัติธรรมอะไรให้ยุ่งยากมากความ
แค่ทำความเข้าใจในร่างกาย ในกายใจของตนเอง ในความเป็นมนุษย์ได้พอ ก็เท่านั้นเองครับ

นี่คือ การแผ่เมตตาของผม วิธีหนึ่ง เช่นกันครับ

 

เรากำหนดแสงสว่างแห่งบุญแห่งกุศล แห่งปีติ ที่เราเคยทำที่เรารู้ ที่เรามี ให้เป็นเหมือนแสงสว่าง เหมือนหลอดไฟสีขาว สว่างออกจากตัวเราแบบไม่มีที่สุด ไม่มีประมาณเพื่อให้ จิตวิญญาณทั้งหลาย ที่เข้ามาไกล้เรา ด้วยแรงบุญหรือแรงกรรมเก่า ที่เคยมีต่อกัน เมื่อมาไกล้เราให้เขา ได้บุญและรู้สึกดีไปด้วย บุญที่เป็นแสงนั้น ก็ให้ปัญญาไปด้วย เช่น วิญญาณใดขาดสิ่งใด ก็เอาไปแปลงเพื่อ เติมเต็มในสิ่งนั้น เช่น อาหาร เสื้อผ้า ปัญญา ความดี

แต่เจตนาของเราคือ ปรารถนาสิ่งใดที่ดีงามจงสำเร็จเถิด ถ้าเอาไปใช้ทางอกุศล บุญที่ได้รับไปจะกลายเป็นไฟ เผาจิตวิญญาณที่เอาไปใช้ผิด นั่นเอง

นี่คือการแผ่เมตตาของผม

หรือจะประยุกต์ เพิ่มว่า แสงสว่างนั้นอาจเย็นสบาย เหมือนติดแอร์ด้วยก็ดีครับ ช่วยคลายร้อนได้ด้วยนะครับ หรือกำหนด ว่าจิตวิญญาณใดที่รับไป ให้อิ่มสบาย มองเห็นดอกบัว ที่ผมสร้าง แล้ว เห็นแสงสว่างส่องทางให้จิตวิญญาณเหล่านั้น ได้เข้าไปเรียนรู้ ปัญญาธรรม ในดอกบัวครับ

ซึ่งเราก็ เปิดรับดวงวิญญาณ ทั้งหมดที่ตกค้างในโลก ในทุกภพภูมิ เพื่อเข้ามาเรียนรู้ ปัญญาแห่งแสงพระนิพพานครับ

เป็นการแผ่เมตตา จาก ความไร้อัตตาตัวตนของผมนะครับ

 

ส่วนท่านอื่น ถ้าท่านกำหนดแสงแบบผม แสงของท่านก็จะมีความละเอียด สะอาดเท่าที่บุญท่านมี จิตท่านเป็น นั่นแหล่ะครับ และถ้า อยากให้มันเป็นแสงที่มีคุณภาพ ก็ต้องหัดชำระกิเลสตัณหาในใจ จน เข้าถึงพระนิพพานได้นั่นแหล่ะครับ (แปลว่าชำระอวิชชา ไร้อัตตาตัวตนได้) นั่นแหล่ะครับ

เมื่อเรากำหนดแสงสว่างจากบุญกุศลของเราเมื่อใด ให้กำหนดให้มันแผ่ออกไป แบบสุดรอบขอบจักรวาลไปเลยนะครับ แบบให้มันครอบคลุมทั้ง 31 ภพภูมิ ทุกภพภูมิ ทั้งสิบหกชั้นฟ้า สิบห้าชั้นดิน หรือ กำหนดให้เกิน ไปเลยยิ่งดีครับ แบบ กระจายออก โดยไม่มีกำหนดก็ได้ครับไม่มีที่สุดด ไม่มีประมาณ ไม่มีที่สิ้นสุด โดยมีเราเป็นจุดศูนย์กลาง ที่กระจายออกนะครับ เหมือนแสงของดวงอาทิตย์ นั่นแหล่ะครับ

นี่เป็นการสร้างบารมี อย่างหนึ่งสำหรับผู้ปรารถนาพระนิพพานนะครับ

 

แสงแห่งบุญ หนุนนำ ชำระจิต
โดยนิมิตร แผ่เมตตา มหาศาล
ไร้เงื่อนไข ไร้ขอบเขต ทั่วอนันตจักรวาล
นี่แหล่ะการ มีบุญ ใช้บุญเป็น​

 

การทำบุญ ด้วยบุญ ของเรานี้
บุญนั้นมี เรารู้อยู่ ระลึกถึง
ความสุขนั้น ปีตินั้น ให้คำนึง
ระลึกถึง แล้วค่อยแผ่ จากหัวใจ​

 

แผ่ให้ใคร ก็แผ่ให้ สรรพสัตว์นี้
ทั้งหมดมี เท่าไร ให้ทั่วถึง
หมดเงื่อนไข ไร้ดีชั่ว ไม่คำนึง
แผ่ให้ถึง สุดรอบ ขอบจักรวาล​

 

เหมือนดั่งการ ถวายสังฆ ทานนั่น
ไม่ยึดมั่น ทานแก่ใคร ทานของฉัน
เหมือนทานแบบ ไร้เงื่อนไข ว่างเกิดพลัน
ไม่มีเธอ ไม่มีฉัน แค่มีทาน​

 

ทานที่มี ถึงเรียก ไม่เกิดโทษ
มีประโยชน์ ทำให้ถึง ซึ่งว่างสูญ
เป็นทานทำ เพื่อประโยชน์ เพื่อเกื้อกูล
ทานไม่สูญ แต่ที่สูญ คือตัวตน​

 

คุณประโยชน์ ของทาน อยากให้รู้
ให้เราดู ว่าทำทาน อย่าได้หลง
เราทำทาน ใครรับทาน อยากให้ปลง
ให้มองลง ที่ทาน ความเป็นกลาง

ความเป็นกลาง ของที่ทาน นั่นแหล่ะหนา
คือปัญญา บอกให้รู้ ดูให้เห็น
ทานของโลก ทานของกลาง ทานร่มเย็น
ทานที่เห็น ไช่ของใคร นั่นแหล่ะธรรม​

 

ทำบุญเป็น ทำทานเป็น จะไม่หลง
จะไม่งง หลงมัวเมา ผลที่หวัง
ขึ้นสวรรค์ สมบัติมนุษย์ พอหรือยัง
ถ้าจะหวัง หวังนิพพาน ถ้ารู้ดี​

หวังนิพพาน คือปัญญา พาพ้นทุกข์
จะพบสุข ชำระอวิชชา เหมือนพ้นหนี
จากทะเลวัฏฏะ ทะเลทุกข์ ที่ใจมี
เป็นผู้ที่ อิสระ จากตัวตน​

 

การทำทาน พ้นจากเธอ พ้นจากฉัน
ที่ทานนั้น จึงจะดี มีความหมาย
ทานพ้นจาก สิ่งเจือปน จากตนไง
พ้นผู้ให้ ไร้อัตตา จึงเรียกทาน​

 

การให้ทาน เพื่อสอนทาน แก่ผู้รับ
มองมุมกลับ รับด้วยใจ ไม่อคติเป็นผล
ไร้มานะ ไร้ทิฐิ มาเจือปน
นี่คือผล ของทานต่อใจ ผู้รับทาน​

 

เมื่อทำทาน ไม่เกิดประโยชน์ แก่ผู้รับ
คือผู้รับ กลับหลงทาน ชอบใจหลาย
เพิ่มยึดมั่น หลงทานนั้น เพราะได้มาสบาย
ทานแบบนี้ ทานจนตาย ไม่รู้พอ

ผู้ทำทาน ต้องพ้นจาก อัตตาหาย
ยึดมั่นคลาย ไร้เงื่อนไข ทุกสิ่งสิ้น
บริสุทธิ์ใจ พ้นสมมุติ บริสุทธิ์จริง
จริงเป็นสิ่ง เรียกทานว่า เป็นธรรมทาน​

 

ผู้ทำทาน คือตัวอย่าง แก่ผู้รับ
จึงมีผล ในทางกลับ ผู้รับของ
เพราะไร้เจตนา ผู้ให้ ไร้ครอบครอง
คนรับของ จึงเข้าใจ ได้ในทาน

ทานบริสุทธิ์ คนรับ จึงรับรู้บริสุทธิ์
ปัญญาผุด ขึ้นในใจ คนรับได้
ทานเป็นเครื่อง ชี้หลุดพ้น อัตตาไง
จึงจะได้ รู้ธรรม ผู้ทำทาน​

 

การสอนธรรม ก็เป็น เช่นเดียวนี้
ผู้แสดงธรรมดี ไร้อัตตา อวิชชาหาย
ธรรมที่ทาน ธรรรมที่ยก ถึงบริสุทธิ์ไง
ธรรมจากใจ จึงถึงใจ ผู้ฟังธรรม​

 

แต่มีคน เข้าใจผิด คิดเป็นเหตุ
มัวสังเกตุ เรื่องในหัว คนอื่นเขา
เข้าไปดู รู้ความคิด ตัดสินเรา
นั่นเพราะเขา เข้าไม่ถึง อนัตตา

อัตตาตัวตน มันไม่ได้ อยู่ในหัว
แต่อยู่ใน ใจของตัว เจตนาหมาย
ไร้อวิชชา ไร้ตัวตน ในใจกาย
อย่าให้หมาย ว่าเขาคิด คือตัวตน

การไม่ยึดมั่น ถือมั่น ในตัวจิต
อย่าเข้าใจ ว่าเขาคิด คือกันหนา
เข้ารู้ตัว ว่าเขาคิด แค่มายา
ต่างกันหนา คนมีจิต คิดไม่รู้ทัน​

 

แผ่เมตตา นั่นแหล่ะหนา ก็เหมือนทาน
เป็นเหมือนการ ไร้เงื่อนไข ไร้เหตุผล
แผ่เมตตา ก็ทำได้ ในคนจน
ไม่ต้องขน เงินทอง มาทำบุญ​

 

อยากสร้างบารมี ไม่ยุ่งยาก ในวัตถุสิ่งของ
ให้ท่านมอง ดูความดี ข้างในใจนั่น
แผ่เมตตา รู้ทำทาน ทำได้พลัน
แค่ใจบริสุทธิ์นั้น นั่นแหล่ะธรรม ธรรมเป็นทาน​

 

จิตเปล่งแสง ทางสว่างนำพาปัญญา เป็นธรรมทานอันยิ่งใหญ่ ....สาธุ

 

ทั้งหมดทั้งมวลที่ว่า เกินกว่า 31 ภพภูมิ เกินกว่า 16 ชั้นฟ้า 15 ชั้นดิน คืออะไรครับ