ทำดีแค่ไหนก็มีอุปสรรค คือการถูกด่าตลอดกาล

พระโพธิสัตว์ หรือ สาธุชน ที่บำเพ็ญสติปัฏฐานสี่ไว้มาก

แม้ยังไม่ตัดสังโยชน์ก้าวข้ามเป็นอริยะบุคคล แต่ ตราบที่ดำรงสติสัมปชัญญะไว้ในมหาสติปัฏฐานสี่ จะมีการรู้เห็นดังนี้ เป็นปกติ คือ


.....ด้วยอานิสงส์ แห่ง ความชำนาญในกายานุปัสสนาสติปัฏฐาน เวลาคนเค้าด่า
ก็รู้ว่า คลื่นเสียงกระทบอวัยวะส่วนได้ยิน แล้ววิ่งมายังอายตนะรับรู้แปรความหมายที่สมอง
แล้วส่งไปให้ ใจ ทราบ..........

.....ด้วยอานิสงส์ แห่ง ความชำนาญในเวทนานุปัสสนาสติปัฏฐาน พอเสียงส่งมาจาก
อวัยวะรับรู้คลื่นเสียง ส่งมาถึงสมองและใจ ความพอใจ ไม่พอใจ เกิดขึ้น ก็ทราบทันและ เห็นความพอใจ ไม่พอใจ มันดับไป เป็นอุเบกขาธรรมที่รู้เท่าทันและปล่อยวาง

.....ด้วยอานิสงส์ แห่ง ความชำนาญในจิตตานุปัสสนาสติปัฏฐาน เห็นสภาพจิตตน
ว่า ตั้งมั่น หรือไม่ตั้งมั่น ถูกครอบงำด้วยอะไร หรือ อิสระจากสิ่งครอบงำ เสียงด่ามากระทบจิต แล้วจิตตั้งมั่นหรือหวั่นไหว

..........ด้วยอานิสงส์ แห่ง ความชำนาญในธัมมานุปัสสนาสติปัฏฐาน เห็นชัดว่ามีธรรมผ่ายกุศล หรือ ธรรมฝ่ายอกุศล หรือธรรมกลางๆ เป็นเครื่องปรุงแต่งจิตใจ

แล้วจะมีความเพียรที่จะละอกุศล เจริญกุศล ให้กับจิตใจให้ยิ่งๆขึ้นไป



หากเจริญมหาสติปัฏฐานสี่นี้ชำนาญ แม้หวังสาวกภูมิ ก็ทรงมีพุทธดำรัสรับรอง
ความได้ซึ่งมรรคผลในเวลา เจ็ดวัน เจ็ดเดือน ไม่เกินเจ็ดปี ตามกำลังแห่งบุญบารมีที่ทำมาแต่อดีต และอิทธิบาทสี่ในปัจจุบัน


หากแม้นหวังไว้มากกว่าความเป็นสาวกภูมิ ก็สามารถทำความเจริญให้กับโพธิปักขิยธรรมคือธรรมอันเป็นเหตุแห่งการ่ตรัสรู้ ได้งอกงามไพบูลย์มากมายมหาศาลยิ่งๆขึ้นไป

ยิ่งบ่มเพาะไว้ มากมายหลายอสงไขย การจะอาศัยกำลังอันเป็นผลจากมหาสติปัฏฐานสี่ในการฉุดช่วยสรรพสัตว์ ย่อมทรงกำลังมากเกินจินตนาการ

 

...คำชม นักปฏิบัติจำนวนมาก มักไม่ค่อยกำหนดรู้ได้ทัน ปล่อยให้ใจเผลอสติสัมปชัญญะไป


...ต้องขอบคุณคำด่า ที่จะกระตุ้นให้คนเรา หันเข้ามารู้ที่ใจตนเอง ว่าเกิดอะไรขึ้น

ทำไม ใจตนทุกข์อีกแล้ว....

 

เมื่อกิเลสบงการใจ คนที่อยากด่า อยากว่า อยากส่อเสียด เค้าก็ทำตามกิเลสเต็มที่อยู่แล้ว


...แต่ในฐานะผู้มุ่งสร้างบารมีเป็นพระพุทธเจ้า นั่นคือโอกาสดี ที่จะได้สร้างบารมีหลายอย่าง เช่น เมตตาบารมี ขันติบารมี ปัญญาบารมี ทานบารมี ฯลฯ

 

ทุกข์ท้นในสงสารนี้
จะมีมากมายสักปานใด
สักวันหนึ่งเราต้องสร้างบารมีไว้
ให้เหนือกว่าทุกข์นั้นให้ได้

ชีวิตเป็นของน้อย ไม่พอแก่การส้องเสพ
มาอุทิศชีวิต อันไร้แก่นสารนี้
ให้เป็นประโยชน์ แก่เพื่อนทุกข์ทั้งหลายกันเถิด
เบียดเบียนซึ่งกันและกัน
อย่ากระนั้นเลย
แต่ชาติ ชรา มรณะ เบียดเบียด ก็มากพออยู่แล้ว
มาเป็นความอบอุ่นซึ่งกันและกัน
ในดินแดนอันลำเค็ญ แห่งนี้เถิด

เมื่อปณิธานไม่คล้อยเคลื่อน
สรรพสิ่ง....ก็ได้แต่เคลื่อนคล้อยตามปณิธาน

ใดใดก็สมมุติ ถึงที่สุดอนัตตา
สมมุติอีกสักครา ให้รู้ยิ่งจะเป็นไร
เพื่อหวังจะช่วยโลก พ้นทุกข์โศกโอฆาลัย
ตัวเราทุกข์เช่นไร สมมุติไปอย่างนั้นเอง
ไม่นำพาทุกข์สุข ทุกข์ก็ไม่รานข่มเหง
ช้านานใยต้องเกรง เป็นเพียงเพลงสมมุติธรรม

บำเพ็ญเพื่มอีกได้ หนึ่งวัน
สรรพสัตว์หลายหมื่นพัน สุขด้วย
ช้าบ้างอย่าเหหัน ใจที่ เคยเอื้อ
หมู่สัตว์สะอื่นให้ช่วย สุดช้ำ กำสรวล

แม้นโพธิมีมากเกิน จำเป็น
ไยสัตว์จึงลำเค็ญ เช่นนี้
สุญญกัปป์ไยทุกข์เข็ญ เวียนซ้ำ กันเล่า
ฉไนไม่ช่วยชี้ ร่วมสร้าง ทางเกษม

ละสุขวิปัสโก
มุ่งจตุสัมภิทา
ละจตุสัมภิทา
มุ่งปัจเจกพุทธ
มุ่งสัมมาสัมพุทธ
ที่ไม่มีอื่นใดยิ่งกว่า
เพื่อให้ถึงสุดยอด
แห่งการยังประโยชน์ของตนเองและผู้อื่น

สมัครใจ เลือกเอา วิถีทาง
เยื้องย่าง สู่ป่า ประดู่ลาย
จำพระองค์ ไว้ทุก ความรู้สึก
ตรึกอยู่ ไม่รู้ เบื่อหน่าย
พอใจ รู้ทั่ว มิ่งไม้
ร่ำไห้ รักใน พระองค์
ปรุงแต่ง รู้ทุก อณูธาตุ
จรณะ สมมาตร ดังประสงค์
รู้ถ้วน ทางโค้ง ทางตรง
รู้สิ้น ความหลง ทุกกรณี
บรรจงเก็บ ใบไม้ ไปฝาก
เพื่อนสัตว์ ผู้ยาก ทุกที่
หลั่งไหล มหา ไมตรี
ลถิตศรี วงส- รณคมณ์

ทุกข์ให้เป็นทุกข์แล้วเห็นความก้าวหน้า
เอาทุกข์มาฝึกฝนจนจิตรู้เห็น
บารมีจะเพิ่มพูนพ้นลำเค็ญ
ทุกข์ให้เข็ญไม่จำเป็นต้องทุกข์เลย

เป็นความอบอุ่นอะไรอย่างนั้น
เมื่อนึกไปว่า...
ทุกหนทุกแห่งบนโลกนี้
ไม่มีที่ใดที่พระโพธิสัตว์ไม่เคยเสียสละชีวิต
เพื่อความสุขของสัตว์ทั้งหลาย

ฉันเลือกเวียนว่าย
อยู่ในความหลงที่น่าดูแคลนต่อภูมิธรรม
เพียงเพื่อให้ถึงสุดยอดแห่งการยังประโยชน์
และ ประโยชน์นั้น
ก็หาควรที่จะสำคัญมั่นหมายไม่

เมื่อรู้ถึงสภาวธรรมของที่ยึด
ก็สามารถใช้ที่ยึดให้เป็นประโยชน์
เมื่อรู้ถึงความไม่จริงของสิ่งที่สมมุติ
ก็สามารถใช้ความไม่จริงของสิ่งที่สมมุติให้เป็นประโยชน์
เพื่อมหาปณิธาน

ปีเดือนไม่เนิ่นนาน
สำหรับผู้ตกอยู่ในห้วงรัก
อสงไขย ไม่เนิ่นนาน
สำหรับผู้บำเพ็ญบารมี

..........................คัดมาจาก บางส่วนของ หนังสือ รักแท้แห่งพุทธภูมิ โดย ท่านอันติมะ............................

เมื่อท่านได้อ่านจบแล้ว ผมปรารถนาแต่เพียงว่า
ท่านผู้ใดที่คิดจะปรารถนาพุทธภูมิแต่ยังไม่ได้ตัดสินใจแน่นอน ได้โปรดปรารถนาโดยเร็วพลัน
ท่านผู้ใดเคยปรารถนาพุทธภูมิ แต่ลาแล้ว ได้โปรดเปลี่ยนใจกลับมา ปรารถนาต่อไปด้วยเถิด
สุดท้าย ขอให้ท่านผู้ปรารถนาพุทธภูมิทุกท่านได้สำเร็จสมความปรารถนาเทอญ

 

ทางที่สรรพชีวิตไม่ค่อยเดินไป ย่อมมีหญ้าและวัชชพืชขึ้นรกเป็นธรรมดา จะเดินเหินย่อมรู้สึกมีอะไรขวางบ้าง


พอเข้าไปในที่ลึกๆ แม้มีต้นไม่ใหญ่ล้มขวาง มีสัตว์ที่มีพิษ เพราะเค้าไม่เคยเห็นใครผ่านมาจึงทำรัง ทำที่อยู่ มีเหวมีบ่อใหญ่ขวางจากการถูกน้ำเซาะ

อะไรอีกมากมายที่คนทั่วไปไม่พบ เพราะ เค้าไม่ค่อยเดินกัน

...เป็นความตื่นเต้น สนุก น่าท้าทาย่ต่อสติปัญญาและความสามารถ แค่ไหน
ที่จะได้แก้ปัญหา และ ฝึกตน