ดูจิตดูอารมณ์ตนเองในขณะอ่านกระทู้ต่างๆในเว็บแล้ว เห็นอะไรบ้างครับ?

บ้างก็รู้สึกว่าอ่านข้อความของบางท่านแล้ว ให้มีอัตตาเกิดขึ้นกับเราเช่นว่า นั้นเป็นข้อความที่ดีเหมาะกะเราเราควรศึกษาไว้ นั้นเป็นข้อความไร้สาระเราไม่ควรใส่ใจ...

บางครั้งก็รู้สึกว่าเพื่อนสมาชิกแต่ละท่านมีความปรารถนาดีที่จะเผยแพร่ธรรมะตามภูมิ แต่ด้วยทิฎฐิที่ยังมี...? อยู่จึงปรับวาทะกัน ในขณะที่อ่านข้อความโต้ตอบกันอยู่นั้น ข้าพเจ้าก็สังเกตุดูจิตดูอารมณ์ตนเองพบว่า...

บางขณะเกิดความอึดอัดและมีอคติขึ้น ลมหายใจไม่เป็นปกติ เมื่อสติตามทันจึงเข้ามารู้ลมหายใจใหม่ แล้วความอึดอัดขัดเคืองก็หายไปครับ ^_^

บางขณะเกิดปีติยินดีกะข้อความที่เราเห็นด้วย อาการพองโตภายในจิตเกิดขึ้น ลมหายใจไม่เป็นปกติอีกล่ะ จึงเรียกสติให้มารู้ลมหายใจใหม่ความเป็นปกติก็กลับคืนมาครับ ^_^

 

เห็นกระแสจิตของแต่ละท่านในวาระที่ต่างกันค่ะ

 

เห็นแมวตัวอ้วนปุ๊กลุ๊กนอนอยู่...น่ารักจังเลย จะว่าปรุงแต่งก็ยอม ก็น้องแมวเค้าน่ารักนี่นา

อยู่ที่วิจารณญาณของแต่ละคนนะ บางทีอ่านแล้วตะหงิดๆ ก็ปิดไปซะ บางคนก็รู้ว่าคนนี้ชอบโพสแนวนี้ๆ นะ เราก็รู้ละ ก็เลือกเอาอ่ะ อะไรที่เป็นประโยชน์์ก็พิจารณาเอา

 

จิตเกิดอุปาทาน สมัยนี้บัญญัติแบบกวนๆว่า มโน
ไปหลงเกิดความสุขความยินดี้เพราะตัวอักษร
ไปหลงเกิดความทุกข์ไม่พอใจเพราะตัวอักษร
แสดงอาการก่อชาติสร้างภพโต้ตอบก็เพราะอวิชชา
ทำให้รู้ว่าตนนั้นยังห่างไกล
สำหรับผู้หมดแล้วย่อมไม่ตอบเพราะหมดอุปาทาน
ไม่เสียเวลาเข้ามาอ่านเพราะไม่มีประโยชน์อีกแล้ว
ผู้หมดกิเลส หมดแล้วซึ่งสิ่งที่จำเป็นต้องรับรู้

 

ช่วงสมัครใหม่เพื่อตั้งกระทู้ ผมได้รับคำตอบ มีแปลกใจบ้าง บางทีรู้สึกเหมือนดูลิเก ลำตัด เพราะชุดภาษาที่เขาใช้กัน บ่อยครั้งก็สงสัยที่มาที่ไปของข้อมูล เพราะลึกซึ้งมากขนาดทราบถึงเส้นเลือดกับน้ำในสมอง จนเราคิดว่าผ่านไปดีกว่า รู้ละเอียดขนาดถึงห้อง Lab แล้วคงไม่ได้มีประสบการณ์มาแน่ ๆ บางครั้งเห็นคนที่มีปัญหาเดียวกับเรา ประสบการณ์คล้ายกัน เห็นการเข้ามาตอบแล้วก็งงเหมือนกันเพราะปัญหาดังกล่าว คนมีประสบการณ์ตอบไม่ได้ แต่คนไม่มีประสบการณ์กลับตอบได้
งงไหมล่ะครับ?

 

เห็น ความยินดียินร้าย ที่เกิดขึ้น

อ่านนานไปแล้ว แอบชอบหลายคน แต่ก้อแอบเกลียดบางคน

 

เห็นรูปแมวคนตั้งกระทู้แล้ว...

^^

 

มันขึ้นอยู่กับ ความคิด และสภาพสภาวะจิตใจของแต่ละบุคคล นะขอรับ
เพราะตัวหนังสือ ที่เขียนขึ้นมา ผู้เขียนก็อ่านด้วย แล้วก็คิดเอาเองว่า ฉันได้สอนแล้ว ฉันได้ตอบโต้แล้ว ฉันสะใจแล้ว บางครั้ง ผู้เขียนมีจุดประสงค์อย่างไร พอผู้อื่นได้อ่าน กลับคิดไปอีกอย่างหนึ่ง บางครั้งเขียนไปไมได้โกรธ ไม่ได้ เกลียดอะไรดอก พอผู้อ่านได้อ่าน ก็คิดเอาเองว่า เขียนอย่างนั้นแสดงว่าโกรธ เขียนอย่างนี้แสดงว่ายังติดหลง เขียนอย่างโน้นแสดงว่ายังไม่บรรลุธรรม
ซึ่งในทางที่เป็นจริง ผู้ที่เข้ามาศึกษาหรือเที่ยวเล่นในเวบฯธรรมะ ก็น่าจะมีความรู้ ความเข้าใจ ในหลักศาสนาอยู่บ้าง
อ่านข้อความที่เขียน ตามธรรมดาย่อมต้องเกิดความรู้สึกชนิดใดชนิดหนึ่งเกิดขึ้น แล้วมันก็ตั้งอยู่สักชั่วครู่ แล้วก็ดับไป ใครจะมาถือเป็นจริงเป็นจังเอาเป็นเอาตายกันละ อิทธิพลของภาษา ทำให้เกิดความหลง โลภ โกรธ ได้ จริงไหมขอรับ

 

" ดูไม่ถึงฐาน "

ไปดูมาใหม่ อย่าส่งจิตออกนอก

ถ้าไม่ส่งจิตออกนอก จะ กลับกันเลยนะ

จะต้องเห็นว่า ลมหายใจมันหยาบ จิตถึงได้อึดอัด กายถึงได้อึดอัด

ถ้าจิตถึงฐาน จะต้องรู้ไปที่ ปรมัตถ์ธรรมก่อน แล้ว จึงส่งออกไปใน
บัญญัติที่เป็น กายเนื้อ จิตสังขาร วจีสังขาร

เห็น ปรมัตถ์ได้บ่อยๆ จะเริ่มเข้าใจ กายคตาสติ

และ จะเริ่มเห็นเลยว่า ไม่ใช่ให้เข้าไปปรุง ลมหายใจ แต่ให้เอา ลมหายใจ
นั่นแหละ เป็นตัวแทนของ สังขารทั้งหมดทั้งจักวาล และ ลมหายใจนั้นมัน
เคลื่อนหรือปรุงแต่งของมันอยู่ก่อนแล้ว มันผันแปรไปตามผัสสะ ที่กระทบ
อย่างห้ามไม่ได้อยู่ก่อนแล้ว ก่อนจะ ก่อรูป ถอดรูปออกมาเป็น " กายสังขาร
มโนสังขาร วจีสังขาร "

ตามเห็นแบบนี้เนืองๆ กายคือลม ลมคือกาย ก็จะเป็น กายคตาสติ

ส่วนการรู้อึดอัด แล้วไป แต่งลมหายใจ อันนั้น หมาแมว มันก็ทำเป็น
มันอึดอัด มันก็นอนแผ่ ทำตาแป๋ว ได้

 

ผมเปิดเข้ามาทีไร
ผมต้องไปหาหนังกำลังภายในมาดูทุกทีเลยคับ
แฮะๆดูหมดแล้ว ก็ยังไม่เห็นครบที่อยากดูเลย
นั้นแะเนอะเอาอะไรกันกับหนังกำลังภายใน
ไปดูกฏของกรรมดีกว่าจะได้กลัวการทำบาปกัน

 

สำหรับผมแล้วก่อนเข้าอ่านกระทู้โดยเฉพาะกระทู้ที่ตนเองตั้ง ผมจะตั้งจิตพรหมวิหาร4 ไว้ก่อน และบอกกับตนเองเสมอว่า "เราจะไม่โกรธใคร เราจะไม่ดูถูกใคร ใครว่ากล่าวเราถูกต้องด้วยเหตุผลเรายินดีน้อมรับด้วยจิตคารวะ ใครไม่มีเหตุผลมาเราจะนิ่งไม่โต้ตอบ" แค่นี้ก็มีสติเตือนตัวเองได้แบบ ชิว ชิว แล้วครับ(smile)

 

..ฝากนิดนึงครับ..

ทำบุญแล้วจิตใจจะสบาย


http://palungjit.org/threads/ร่วมสร้างบุญปฎิบัติธรรมศาลพระแม่กวนอิมโพธิสัตว์พันมือ.532059/

 

เราอ่านกระทู้ หรือ ประสพการณ์ของผู้อื่น ก็เพื่อ
เอาไว้เปรียบเทียบกับประสพการณ์ของเราเอง
ว่าเราปฏิบัติถึงขีั้นไหนแล้ว โดยการพิจารณา
ลงที่จิต หรือ ใ่จของเรา เมื่อเราอ่านแล้ว
รู้สึกชอบ หรือ รู้สึกเกลียด หรือ
รู้สึกเฉยๆเพราะไม่ได้เกี่ยวข้องกับเรา
หรือ รู้สึกเฉยๆเพราะสภาวะธรรมของเรานั้น
สามารถทนต่อโลกธรรม หรือ โลกกระทำได้แล้วนั่นเอง

ส่วนผู้ที่เขียนกระทู้ หากสามารถทนต่อ
คำติติงว่ากล่าวต่างๆได้แล้ว ก็แสดงว่า
สภาวะธรรมของผู้เขียนก็ไม่ใช่ธรรมดาเช่นกัน
ส่วนผู้อ่านที่ฉลาดนั้น ก็ควรจะหาแนวทาง
หรือประสพการณ์ของคนอื่นที่คล้ายๆกับของเรา
แล้วลองปฏิบัติไปตามนั้น หรือ ปรึกษาแนวทางการ
ปฏิบัติของเค้า เพื่อมาเป็นต้นแบบสำหรับการปฏิบัติของเรา

ส่วนการถกเถียงในธรรมนั้น มันอนิจจังอย่างหนึ่งเหมือนกัน
ก็คือ เกิดกระทู้ขึ้น แล้วก็ถกเกียงกันจนเกียจกันไปข้างหนึ่ง
แล้วก็เลิกเขียนกระทู้นั้น จนกระทู้นั้นหายไป
แล้วก็จะมีคนเขียนกระทู้ขึ้นมาใหม่
แล้วก็จะโดนรุมอีก จนผู้เขียนหมดกำลังใจ
ในการเขียนไปเลย มันวนเวียนอย่างนี้ไม่มีที่สิ้นสุด

ส่วนคนที่เข้ามาแล้ว ออกไป ไม่ช้าก็จะต้อง
กลับมาใหม่ เพราะไม่เห็นว่า จะมีที่ไหน
มีการสอนได้ครอบคลุมเหมือนที่นี่
พอมาอยู่นานๆไป ก็จะหายไปอีก
แล้วก็จะกลับมาอีก เป็นอย่างนี้ตลอด
แม้กระทั่ง โสดา สกิทาคา อนาคา
ทุกคนต้องหาทางกลับมาอีกจนได้
เพราะหนทางปฏิบัติเพื่อที่จะบรรลุธรรม
ได้อยู่ในนี้หมดแล้ว เพียงแต่คุณจะต้อง
หาให้เจอด้วยตัวคุณเอง เท่านั้น

 

สังเกตุได้อีกอย่างนึงแล้วครับ
คือก่อนนั้นจะโพสต์ข้อความใดออกมาก็มักจะเป็นไปด้วยความคึกคะนอง สนุกสนาน(ประมาท)เพราะว่าไม่เห็นหน้า ไม่รู้จักชื่อ ฯลฯ บางทีนึกอยากจะเขียนจะโพสต์ใส่กระทู้ไหนก็เต็มที่เลย โดยไม่คำนึงถึงจิตถึงอารมณ์ตนเองในขณะนั้นว่าเป็นกุศลหรืออกุศล

แต่ภายหลังสภาวะนั้นมันได้คลายตัวดับไปแล้ว แต่สัญญาไม่ดับเพราะจำได้อยู่ว่ายูสไหนแสดงอะไรกะใครอย่างไรออกมาบ้าง...หันกลับมาดูจิตของตนจึงพบความจริงว่าเราก็ยังมีอคติ ยังรู้สึกพอใจ ไม่พอใจ กับข้อความของผู้อื่นอยู่ทุกขณะ เมื่อรู้ชัดดังนั้นแล้วจึงได้ฝึกทรงอารมณ์จิตให้เป็นกลาง(วางอุเบกขา)ต่อยูสเนมและข้อความต่างๆอันเป็นเหตุให้จิตกระเพื่อมไหวตามอารมณ์ที่ซัดส่าย!

ปรากฎว่าได้ผลดีมากเลยครับ เป็นการฝึกดูจิตไปในตัวด้วยเล่นเว็บบอร์ดไปด้วย
ความลำเอียงลดน้อยลง ยอมรับฟังความคิดเห็นและเคารพให้เกียรติข้อความของผู้อื่นมากขึ้น ชื่นชมและเอิบอิ่มในบุญกุศลจากโพสต์ข้อความธรรมทานของผู้อื่นโดยไม่มีใจอิจฉาริษยา ซึ่งเมื่อก่อนยังไม่รู้ตัวก็จะพยายามดิ้นหาทางเพื่อจะโพสต์ข้อความแข่งดีกะผู้อื่น! ทีนี้เห็นกิเลสตนเองชัดเลยครับ ตรงข้อความแข่งดีกะผู้อื่น เนี่ยมักจะพยายามหยิบยกเอาโน้นนี้นั้นมาปรับวาทะเพื่อให้ตนโดดเด่นเสมอ เมื่อไม่ได้ดังหวังแล้วทีนี้ก็จะหายไปนานเลย กว่าจะกลับมาใหม่ มาสู้ใหม่ มากู้หน้าคืน ฯลฯ

กิเลสในตัวข้าพเจ้าเป็นงั้นจริงๆครับ วันนี้เลยนำผลการปฎิบัติดูจิตดูอารมณ์ตนเองในขณะเล่นเว็บบอร์ดมาเล่าสู่ฟังครับ ^_^

 

อีกอย่าง เวลาเห็นเขาปรับวาทะกันสังเกตุว่าจิตตนเองมันจะชอบวิ่งเข้าไปดูวิ่งเข้าไปเชียร์ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งที่ตนชอบ เกิดความอยาก(ตัณหา)อยากที่จะเห็นว่าเขาแก้กันอย่างไรใช้ธรรมะบทไหนมาหักล้างอ้างอิง เพื่อให้อีกฝ่ายยอมรับ...

เมื่อก่อนคงชอบเหมือนกะการดูมวยดูหนังต่อสู้กันเพื่อความบันเทิงสนุกสนานเสียมากกว่า แต่ตอนนี้ไม่แล้วครับ เป็นการดูการอ่านกระทู้ต่างๆเพียงเพื่อพอกพูนสุตตะมยะปัญญาแสวงหาอุบายอบรมจิตใจตนเอง ^_^

 

สงสัยกำลังมีความรัก มองโลกเป็นสีชมพูไปโม๊ดด :boo:

 

มีข้อที่ควรสังเกตอยู่หน่อยครับ
ก็คือ ถ้าตัวเรายังไม่เป็นธรรมะ
ก็อย่าพึ่งไปโพสต์ธรรมะ
เพราะธรรมที่เราโพสต์ไป
ด้วยจิตอกุศล จะก่อกรรมกับ
ผู้อื่นที่เข้ามาอ่านได้

 

เห็นสมมุติในสมมุติ
เห็นจิตในจิต
เห็นธรรมในธรรม

 

ยินดี หรือไม่ยินดี ถ้าไม่ยึดไว้ เดี๋ยวมันก็ดับไป
มันเป็นของธรรมดาของมันอย่างนั้น

คนที่เขาโต้ตอบเพราะอวิชชาจริงๆก็มี
คนที่เขาโต้ตอบ ในขณะที่เขา "เห็นในความเป็นอวิชชา" ก็มี
ท่านอย่าได้เผลอไปคิดว่า บางท่านที่เขาตอบ เขาจะมีแต่อวิชชาไปเสียหมดนะ ถ้าเห็นไปอย่างนั้น ประเดี๋ยวจะเป็นการไปเผลอปรามาสผู้ที่ท่านเขามีธรรมสูงเข้า ไม่น่าจะสู้ดีนะท่าน

ตรงนี้ก็ต้องระวัง เพราะด้วยความที่ "อยากจะหมดอุปทาน" มันจะพาลให้ไม่ยอมตอบยอมพูดกับใครเลย

ถ้าท่านมีเมตตาและสะดวกที่จะเข้ามา ท่านก็เข้ามา
จะเป็นเว็บไซต์หรือกระดาษหนังสือ ก็เป็นเพียงเครื่องผ่านเท่านั้น
ถ้าใช้ให้เป็นประโยชน์มันก็เป็นประโยชน์
สามารถทำให้คน สว่างชัดใสในธรรมได้ มีประโยชน์นะ
ท่านเห็นว่าไม่มีประโยชน์ได้อย่างไร

"สิ่งที่จำเป็นต้องรับรู้" คือเหตุปัจจัยหนึ่ง ที่นำมาซึ่ง ความรู้
ถ้าหมดซึ่งเหตุปัจจัยแล้ว ความรู้ ที่จะเกิดจากเหตุปัจจัยนี้ จะเกิดมีอยู่ได้อย่างไรล่ะท่าน
แท้ที่จริงแล้ว "สิ่งที่จำเป็นต้องรับรู้" มันเกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป ควบคู่ อยู่ตลอดพร้อมอยู่กับความรู้นั่นแหละ

ส่วนที่ว่าผู้หมดกิเลสนั้น กระผมว่าถ้าจะขยายความอีกสักหน่อยก็น่าจะเป็นการดี เพื่อคนจะได้ไม่เข้าใจผิดว่า หมดแล้วหมดเลยไม่มีเหลืออะไรอีกแล้ว แต่แท้ที่จริงตามธรรมชาติของมันแล้ว มันเดี๋ยวมีเดี๋ยวหมด เดี๋ยวมีเดี๋ยวหมดอยู่อย่างนี้ เพียงแต่ว่ามันโดนเห็นเข้า มันก็เลยหายไป เข้ากฏ เกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป อยู่อย่างนี้