พวกคุณเริ่มเห็นผีด้วยตาเปล่าครั้งแรกตั้งแต่อายุเท่าไหร่กันค่ะ

+++ ไม่แน่ใจเรื่องอายุในขณะนั้น เพราะยังนอนเปลหวายที่ไกวได้อยู่ รู้แต่ว่า ทุกครั้งที่พี่เลี้ยง ปิดบ้าน ออกไปซื้อกับข้าว (ตรงนี้เข้าใจในภายหลัง ตอนนั้นรู้แต่ว่า อยู่คนเดียว บ้านปิดหมด) จะมีผู้ชายที่เป็นลักษณะ "ทึบแต่มีสภาพคล้ายมนุษย์" มาอยู่เป็นเพื่อนเล่นแก้เหงาตลอดเวลา ทุกวัน นับเป็นปี ตอนนั้น ดีใจที่มีเพื่อนมาอยู่ด้วยทุกวัน เท่านั้นเอง

+++ โตขึ้นมาหน่อย 3-4 ขวบ กำลังเล่นอยู่หลังบ้าน เห็น "ปู่" มาเดินอยู่ในบ้าน พอวิ่งขึ้นมาบนบ้าน ก็ไม่มีใครสักคน ตอนบ่าย ๆ มีลูกพี่ลูกน้อง เอารูปปู่มาวางไว้หน้าบ้าน ก็เลยถามว่า "เมื่อตอนเช้า ปู่ก็มาที่นี่" ลูกพี่ลูกน้อง (โตเป็นวัยรุ่นแล้วในขณะนั้น) ก็บอกว่า "อย่าพูดเล่น" หลังจากนั้นจึงรู้ว่า ปู่เพิ่งเสียชีวิตเมื่อคืนก่อนนี้เอง

+++ ช่วงที่เป็นนักศึกษา กำลังอ่านหนังสือสอบ เห็นเปรต ด้วยตาเปล่า รวมทั้งเจอ เด็กหัวจุก ที่หาเพื่อนเล่นไม่ได้ มานั่งทับอก (ผีอำ) แต่มีเจตนาจะหาเพื่อนเล่น แต่ทำให้ผมรำคาญ อึดอัด และ ยัวะ ก็เลยหายไปเลย เรื่องเห็นผีด้วยตาเปล่า รวมทั้งสัมผัสด้วยกายเนื้อ ก็มีประมาณนี้

+++ ถือว่า "เล่าสู่กันฟังเฉย ๆ" นะครับ

 

อืม! คุณธรรม-ชาติ ตอนนี้คงเห็นจนชินตาซะแล้วกระมัง(ก็เล่นเห็นตั่งแต่เป็นทารกเลย) ไม่รู้สึกกลัวบ้างเหรอคะ ? แล้วผีตัวไหนที่ทำให้ท่าน อกหวั่นใจแกว่งได้มากที่สุด

ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ...

 

- เคยแต่แบบว่ามาเข้าฝันขอส่วนบุญ , สอนกรรมฐาน , ช่วยสงเคราะห์ให้หายป่วย ,
บอกเหตุการณ์อันเกี่ยวเนื่องกับเราล่วงหน้า ...

- ไม่เคยเห็นแบบคาตาเลย

 

+++ ปกติแล้ว ผมเป็นคนที่ไม่ไปตามหาผี หรือ คอยดูผี (นิสัยส่วนตัว) ถ้าผีมีความต้องการที่จะมาพบผม ก็ต้องมาด้วยตนเอง ดังนั้นทุกครั้งที่เจอ ก็จะเจอแบบไม่ตั้งใจมาก่อนทั้งนั้น ผีที่ทำให้กลัว ยังไม่เคยมี แต่ ผีที่ทำให้โกรธจัด จนทำให้จิตผมพุ่งวาบเข้าใส่มันทันทีคือ เปรต ตนนั้น บังอาจก้าวเท้าเข้ามาในรั้วบ้าน แล้วโทสะของผมก็ระเบิดเข้าใส่มันทันที (ตอนนั้นยังไม่ได้ปฏิบัติธรรม) อาการที่เกิดจริง ๆ ในตอนนั้นเรียกได้ว่า "เหม็นหน้าแรกพบ" ก็ว่าได้ ตอนหลังได้พบผู้รู้ท่านหนึ่งได้อธิบายว่า

+++ "เหมือนกับคนไม่ได้กินข้าวมาหลายวัน มาขอข้าวกิน แทนที่จะได้กินข้าว กลับโดนไล่เหยียบ นั่นแหละ" ผมจึงพอเข้าใจได้บ้างว่าอะไรเป็นอะไร เพียงแต่ว่า "ทำไมไม่มาขอแบบ ผู้มีมรรยาทกับเขาบ้าง" ดังนั้น มันก็เลยเป็น ยังงั้นแหละ

+++ ผีที่ทำให้ น่ากลัว ก็คือ ผีในหนังเท่านั้น เพราะเจตนาของผู้สร้างคือการ "ขายความกลัว" หรือเรียกได้ว่า "เปลี่ยนความกลัวให้เป็นเงิน" (มุมมองของผู้สร้าง) ส่วนมุมมองของผู้ซื้อคือ "เอาเงินไปซื้อความกลัว" นั่นแหละ

+++ สำหรับผมแล้ว ผี ไม่ได้น่ากลัวอะไร การติดต่อก็เป็นแบบธรรมดา ไม่ได้มีเจตนาหลอกอะไร ส่วนใหญ่มักจะตรงไปตรงมา มากกว่าคนด้วยซ้ำ "การโกหก" ที่มาจากผี ยังไม่เคยปรากฏกับผมมาก่อน แต่สำหรับมนุษย์แล้ว เจอเป็นประจำ

+++ ผู้ที่เจอ ผี จริง ๆ น่าจะรู้นะ ว่าเขาไม่มีเจตนามาหลอกอะไร ที่เขามาให้เห็นนั้น ก็แค่ "มาธุระ หรือ บอกข่าว" อะไรบางอย่างเท่านั้นเอง แต่ "ความกลัว" ของมนุษย์ที่เจอนั่นแหละ ที่หลอกเจ้าของ ส่วนใหญ่มักจะเป็นเช่นนั้น นะครับ

 

เอาแบบเห็นจะจะก็เมื่อสิบกว่าปีมาแล้ว..ตอนนั้นนอนรอแฟนอยู่ในรถประมาณตีสอง กำลังหลับเพลินๆอยู่มีเสียงคนมาเรียกปลุกให้ตื่น ลืมตาขึ้นมาเห็นเหมือนคนมาชะโงกดูในรถ ก็เห็นเต็มๆตาเลย อ้อ..เสียงเหมือนเสียงแฟนค่ะพอลุกขึ้นมาดูนอกรถไม่มีคนเลย เช็คดูแบบร้อยเปอร์เซ็นต์ยังไงๆก็ไม่มีคน..หลังจากนั้นก็ขนลุกทั้งตัวอยู่ไม่ได้แล้วเผ่นขึ้นที่ทำงานดีกว่า

 

เห็นผีครั้งแรก ตั้งแต่เด็กแล้วล่ะค่ะ อายุ 5-6 ขวบได้มั้ง ขณะเข้าห้องส้วมอยู่
ผีที่เห็นเนี่ยเป็นผีจริงๆ ผีผู้หญิงหน้าเป็นกระดูก ตาโบ๋ ผมยาวสีดำ โผล่มาให้เห็นแค่ครึ่งตัวบนครึ่งตัวล่างไม่เห็นเพราะโอ่งน้ำบัง
ตอนแรกคิดว่าตาฝาด ลองกระพริบตา ก็ยังอยู่ ลองหันไปมองทางอื่น แล้วกลับมามองก็ยังอยู่ เลยปิดประตูห้องส้วม แล้วเปิดดูใหม่ อ้าวผีหายไปแล้ว

ครั้งต่อไป ก็เห็นเหมือนเมฆดำๆ บางทีก็เป็นเมฆขาว รูปร่างเป็นตัวคน ผ่านประตูนอกชานบ้านไป

บางทีได้ยินเสียงกระดานลั่นเหมือนคนเดินอยู่ชั้นบน ลงมาตามบันได พอถึงที่สว่างใกล้ชั้นล่างเสียงก็หายไป แล้วเราก็อยู่ชั้นล่างกำลังอ่านหนังสือเรียนอยู่ด้วย

บางทีนอนในห้อง เราก็ได้ยินเสียงกระดานลั่นเหมือนคนเดินอยู่นอกชาน ที่เป็นหัวนอนเรา

เด็กๆ เรานอนกะพื้นกางมุ้ง เมื่อเราหลับมักชอบฝันว่ามีคนมาจับขาเราลากออกจากมุ้ง ลากลงบันไดจากชั้นบน ลงไปชั้นล่าง เอาไปทิ้งนอกบ้านเสมอๆ

เราเป็นเด็ก กทม.นะ โตขึ้นเราย้ายบ้านมาอยู่นนทบุรี ขนาดอยู่หมู่บ้านจัดสรร ตกดึกได้ยินเสียงเปรตร้องอยู่นอกรั้วหน้าบ้านเสียงวี๊ดเหมือนเสียงนดหวีดเลย เราก็รู้นะว่าเสียงเปรต ไม่กล้าเปิดม่านดู

อีกครั้งนึงก็ได้ยินเสียงวี๊ดเหมือนเสียงนดหวีดอยู่นอกรั้วหลังบ้าน เราก็รู้นะว่าเสียงเปรต ไม่กล้าเปิดม่านดูอีกเช่นเคย

มีช่วงนึง ไปสัมมนาต่างจังหวัดพักโรงแรม เนี่ยก็เจอประจำ ตกดึกนอนอยู่ เค้าก็มาก็อกๆแก็กๆ รอบๆห้อง มีครั้งนึงเราท่องคาถาตอนปิดประตูกันไม่ให้เค้าเข้าห้องเราได้ ตกดึกก็ได้ยินเหมือนคนพยายามบิดลูกบิดประตูจะเข้ามาให้ได้

 

เห็นมาตั้งแต่จำความได้ ไม่ใช่ผีแต่เป็นสิ่งอื่นตอนนั้นไม่รู้ว่าสิ่งที่เจอนั้นเป็นอะไร รู้แต่ว่ากลัวมาก ทั้งที่เขาก็ไม่ได้ทำอะไรให้กลัวสักหน่อย เพียงแต่เขาผู้ชายคนนั้นแต่งตัวแปลกไปจากมนุษย์เราก็เท่านั้น เล่าให้คุณยายฟังท่านบอกว่าไม่ใช่ผี และออกจะแปลกใจที่หลานสาวเห็นในสิ่งที่ท่านไม่เห็น แม้ว่าวันนี้เวลาจะผ่านมานานแสนนาน แต่เราก็ไม่เคยลืมหน้าตาท่านนี้เลยค่ะ ทั้งรูปร่างหน้าตาและการแต่งกาย ตั้งแต่วันนั้นมาจนถึงทุกวันนี้เห็นสิ่งแปลกๆมาตลอด รวมทั้งวิญญาณค่ะ โชคดีที่ไม่เคยเจอวิญญาณที่น่ากลัวๆ :boo:

 

สวัสดีครับทุกท่าน ผมลูกหลานย่าโม...คนขี้โม้เมืองโคราช

ผมเข้าสูวงการเห็นผีตอนนั้น น่าจะอยู่ประมาณ ป.2

"ใครชักจูงเข้าสู่วงการครั้งแรกค่ะ" นักข่าวสาว

"ไม่แน่ใจนัก...แต่สงสัยว่าน่าจะเป็นตัวเองนี่แหละ" toplus99

"ยังไงค่ะ ช่วยเล่าให้ฟังหน่อย"นักข่าวสาว

"เหตุการณ์ครั้งนั้นจำได้แม่นยำเชียว...วันนั้นตรงกับวันเพ็ญเดือนสิบสอง น้ำนองเต็มตลิ่งเราทั้งหลายชายหญิง สนุกันจริงวันลอยกระทง

เจอผีทีเดียว 3 ตัว เลย...3 ตัวนี่ไม่ใช่หวยนะผีจริงๆ..ใกล้ๆตัวใกล้ตามาก เปิดประตูจากห้องนอนจะเข้าห้องน้ำเพราะพี่สาวชวนให้ลงไปเป็นเพื่อนเข้าห้องน้ำกลางดึก

...พอเปิดประตูมาเท่านั้นแหละ พวกมันดันมายืนขวางเต็มประตูแน่นเอี๊ยด จะเอ๋.. เต็มๆ กลางเดือนหงายที่สาดส่องเข้ามาในบ้าน

มันยืนอยู่ในระยะชิดประจัญหน้า ระยะห่างกันไม่ถึง3ฟุต
"ผีใจร้าย...เข้าบ้านเค๊ามาทำไม...เข้ามาได้ไงอ่ะ..ใครเค๊าอยากให้ตัวเข้ามา..

หื๊อ ๆ ฮือๆ..เขากลัวนะ แล้วก็ตกใจตัวเองมากด้วยแหละ"

 

555 งงค่ะ คุณ toplus99 ตกลงมันผีหรือตัวเองกันแน่นะ555 งงงง

 

เคยเห็นครั้งแรกอายุปรมาณ 10ขวบไปเล่นในวัดบพิธพิมุขตอนเย็นๆ กำลังเดินจะกลับบ้านเห็น ร่างคนเหมือนน้ำแข็งใสๆเดินขนานมาเลยครับ อีกครั้งก็อายุ 26 ไปดื่มเหล้าบนดอยข้างถนนไปกัน6คนดื่มๆไป พอเดินไปฉี่ที่โคนต้นไม้เห็นคนยืนก้มหัวอีกต้นหนึ่ง ผมเรียกหลายครั้งไม่ตอบ หยิกแขนตัวเองก็เจ็บ(ใกล้ๆเหว)จะวิ่งไปหาเพื่อนก็วิ่งไปได้ขาติดกับพื้นเลย หลับตาสวดมนต์สักพัก ลืมตาก็ไม่อยู่ละ เดินไปหาเพื่อนแล้วรีบลงไปทันทีเลย ประสบการณ็จริงครับ วันนี้ก็ผ่านมาอีกเกือบ30ปีแล้วนะครับ