หลงทาง

เรียนทุกท่านที่เข้ามาเสนอกความเห็น ผมมานั่งอ่านแล้วผมก็กลัวเป็นการปรามาส ท่าน "raming2555" ผมมานั่งคิดจะขอขมาท่านยังไง ท่านผู้อ่านและสมาชิกธรรมที่เข้ามาแสดงความคิดเห็นทั้งหลาย หากข้าพระพุทธเจ้าและผู้อ่านทุกๆท่าน ได้เคยประมาทพลาดพลั้งล่วงเกินต่อคุณ "raming2555" ในชาติก่อนก็ดี ชาตินี้ก็ดี ด้วยกายก็ดี ด้วยวาจาก็ดี ด้วยใจก็ดี ที่เจตนาก็ดี ไม่เจตนาก็ดี ด้วยความรู้เท่าไม่ถึงการณ์ก็ดี ขอให้ ท่าน "raming2555" ได้โปรดอดโทษให้แก่ข้าพระพุทธเจ้าและผู้อ่านทุกๆท่าน ตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป ตราบเท่าเข้าสู่พระนิพพานด้วยเทอญ.
*******
ท่าน "raming2555" น่าจะมีตั้งกลุ่ม แนะนำ ถ่ายทอดธรรมะ ประสบการณ์ ก็ดีครับ และ ก็อยากให้อโหสิกรรม ต่อกัน อยากให้ท่าน "raming2555" ปฏิบัติธรรมต่อไปจนจบ

 

กราบงามๆ๓ทีเจ้าค่ะ ขอบพระคุณและอนุโมทนาสาธุที่แนะนําทางให้พวกเราค่ะ โดนเข้าไปจังๆถึงขั้วหัวใจเลย ขอให้ท่านกรุณาอยู่สอนพวกเราไปเรื่อยๆเถิดค่ะ

 

สวัสดีวันพระค่ะพี่ระมิงค์ และทุกๆท่าน

 

เรื่องปรามาสผมนั้น ไม่เป็นไรครับ ผมไม่ถือสา ทุกท่านสามารถปรามาสได้ เมื่อไม่ถือสาแล้วเรื่องอโหสิกรรมก็ไม่ต้องมี...
แต่หากว่าปรามาสพระรัตนตรัยแล้ว ก็สมควรขอขมาต่อพระรัตนตรัยครับ...

เรื่องการแนะนำกรรมฐานคงไม่เหมาะเนื่องด้วยคำสอนของครูบาอาจารย์ท่านยังมีอยู่ครบถ้วน ดีพร้อมอยู่แล้ว มีหลายคนนำมาเผยแพร่ได้ดีแล้ว หากผมจะแนะนำไปก็เกรงจะไปยกตนเสมอท่าน ซึ่งไม่สมควรอย่างยิ่ง...

เรื่องการปฏิบัติต่อไปนั้น ย่อมเป็นสิ่งที่ต้องทำอย่างแน่นอน เพียงแต่หลังจากนั้นไป เป็นเรื่องที่ยังไม่สมควรจะเล่า เนื่องด้วยกำลังใจของนักปฏิบัติทั้งหลาย ยังมีความแตกต่างกันมากหลายอยู่ การเล่าในสิ่งไม่ควรเล่า หรือในเวลาอันไม่สมควรจะเล่านั้น ย่อมมีโอกาสจะเกิดผลเสียหรือแม้ได้ประโยชน์ก็ไม่เต็มเม็ดเต็มหน่วย จึงขอระงับไว้ให้จบแต่เพียงเท่านี้..

ส่วนเรื่องการเข่นฆ่ากันตายอย่างโหดร้ายทารุณนั้น มีมาในทุกยุคทุกสมัย ดังเมื่อครั้งที่พระโมคคัลลานะโดนทุบตีจนกระดูกแหลกไปทั้งองค์...
หรือเมื่อครั้งที่ตระกูลศากยะวงศ์ ต้องโดนวิฑูรฑกะ ฆ่าจนสิ้นยันลูกเล็กคนแก่เสียชีวิตไปอย่างอนาถนั้น องค์สมเด็จพระผู้มีพระภาคเจ้ายังทรงพระชนม์ชีพอยู่...
สิ่งที่พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงตรัสสอนนั้น จึงเป็นเรื่องของทุกข์...

ทุกข์อันเนื่องจากความตายนั้นทุกข์มากก็มีอยู่
ทุกข์อันเนื่องจากคนรักของผู้ที่ถูกฆ่าตายอันต้องประสบกับความพลัดพรากนั้นก็มีอยู่
ฯลฯ
สุดแต่ว่าผู้ใดจะประสบกับทุกข์ใดเข้าแล้วกระทบถึงที่ใจ
พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงตรัสสอนถึงเรื่องทุกข์นี้เอง
ทุกข์นี้เกิดอยู่ที่ใด? ทุกข์นี้ก็ดับลง ณ ที่นั้น...
สมุห์ทัยของทุกข์นี้ เกิดจากกรรม...ก็อาศัยกฎของกรรมนี่เองมาดับทุกข์นั้นที่ใจ...
ใบไม้ในกำมือที่ทรงเปรียบเทียบ ก็คือ กายกับจิต ของเราเอง ที่ต้องเพียรทำให้แจ้ง...
ไม่ต้องไปสนใจใบไม้ทั้งป่า คือเหล่าเวไนยสัตว์ทั้งหลาย อันต้องอาศัยองค์สมเด็จพระผู้มีพระภาคเจ้า ผู้ทรงจำแนกแยกแยะวิสัยสัตว์ทั้งหลายได้ ทรงรู้แจ้งแทงตลอดในธรรม อย่างหมดจด บริบูรณ์ ดีแล้วนั้น เป็นผู้สงเคราะห์...

สำหรับผมหน้าที่ในการเล่าของนักหลงทาง ก็ได้หมดลงแต่เพียงเท่านี้แล้วครับ...สวัสดี..

 

เกิด..........ดำรงอยู่..........ดับไป.....สาธุอนุโมทนามิ

 

สาธุ ครับ กราบขออภัย ด้วยกาย วาจา ใจ กบในกะลา ยังไงก็ยังเป็นกบในกะลาจริงๆด้วย วันนี้ได้อ่านข้อความนี้ เหมือนมีคนยกกะลาออก บอกให้รู้ทาง สาธุ สาธุ สาธุ ขอบคุณครับ

 

พี่ระมิงค์ค่ะ
ขอกราบงามๆและขอบคุณพี่ระมิงค์มากๆค่ะ ที่เล่าถ่ายทอดประสบการณ์ให้พี่ๆน้องๆฟังและจะได้ไม่ต้องหลงทางกันไป เขากระโดงได้ติดตามอ่านเรื่องราวและประสบการณ์ของพี่มานานแล้ว อ่านที่ไรก็สนุกสนานกับเรื่องราวและประทับใจมาก แต่ไม่ค่อยได้โพสพูดคุยเท่าที่ควร พี่จะเล่าแง่มุมและวิธีพิจารณาต่างๆได้ชัดเจนมากโดยเฉพาะในตอนจบนี้ ส่วนใหญ่หนูจะเป็นคนขี้สงสัย ก่อนจะอ่านโพสสุดท้ายของพี่ ก็ยังสงสัยในสภาวธรรมต่างๆ แต่พออ่านโพสทั้งหมดจบ ทำให้เข้าใจทุกอย่างแจ่มแจ้งหมดค่ะ ตอนนี้ก็กลับมามองย้อนตัวเอง พอนึกเปรียบเทียบกับประสบการณ์ของพี่ ก็เริ่มตั้งสติอย่างเต็มที่ คงจะต้องเร่งความเพียรการปฏิบัติยิ่งๆต่อไปค่ะ

 

สักวันหนึ่ง กระทู้นี้ก็จะตกไปตามกาลเวลา ธรรมบางอย่างที่มีประโยชน์แต่ก็ยังไม่เข้าใจ ยังไปไม่ถึง
ดิฉันจึงเข้ามาขออนุญาตเอาไปแปะไว้ในเฟสฯได้ไหมคะเผื่อสักวันหนึ่งข้่างหน้า เฟสฯของตัวเองจะค้นเมื่อไหร่ก็เจอ ไม่ตัดออก ไม่ต่อเติม แต่จะเอาไปทั้งดุ้น(ทีละโพสฯ) โดยเฉพาะโพสต์ท้่ายๆ ขออนุญาตนะคะ

 

เรื่องการนำไปเผยแพร่นั้น ผมยินดีให้ทุกท่านนำไปเผยแพร่ได้ โดยไม่ต้องขออนุญาต
และไม่จำเป็นต้องอ้างอิงถึงแหล่งที่มา ก็ไม่เป็นไร...
ด้วยผมไม่ได้มีความต้องการสิ่งใดๆ มากไปกว่าการที่ได้เห็นเหล่าสหธรรมิกทั้งหลาย จะได้ประโยชน์และความสำเร็จจากตัวอย่างข้อผิดพลาดของผมที่ผ่านมาเป็นสำคัญ

แต่เดิมนั้น มีความตั้งใจว่าจะหาผู้ที่จะมารวบรวมเรียบเรียงเนื้อหาให้เหมาะสม เพื่อให้กระชับสั้นลง และได้ใจความ ทั้งนี้เนื่องจากจำนวนหน้าที่มากนั้นอาจมีหลายโพสที่ไม่มีความจำเป็นจะได้ไม่เป็นที่เสียเวลากับผู้ที่ต้องการศึกษา...
เมื่อรวบรวมไว้แล้ว ก็จะเป็นการสะดวกต่อหลายๆท่านในการนำไปเผยแพร่ หรือเก็บไว้อ่านทบทวนถึงประสบการณ์ที่ผ่านๆมา...

จากประสบการณ์ที่ผ่านๆมานั้น ผมมีความเห็นเป็นข้อสรุปว่า...
การรู้ธรรมเห็นธรรมจนสิ้นสงสัยนั้น ไม่อาจเกิดขึ้นได้จากการอ่าน การฟัง การคิดนึกตรึกตรอง หรือการจินตนาการใดๆ แต่การรู้ธรรมเห็นธรรมนั้น สามารถเกิดขึ้นได้จากการภาวนาที่จริงจัง จริงใจ อย่างถูกวิธี ด้วยระยะเวลาที่ต่อเนื่องยาวนานเพียงพอ มีเพียงหนทางนี้หนทางเดียวเท่านั้นที่จะทำให้สิ้นสงสัยได้...เมื่อสิ้นสงสัยแล้ว เรื่องที่จะต้องถกเถียงใดๆอีกย่อมไม่มี...

ต่อจากนั้นแล้ว การปฏิบัติแม้ยังดำเนินต่อไป ก็เพียงเพื่อการพิจารณาธรรมนั้นให้ละเอียดลึกซึ้งลงไป กว้างขวางออกไป แต่ก็เป็นธรรมเดิมเดียวกันนั้นเอง

โดยส่วนตัวผมแล้วเป็นคนสนุกสนาน เวลาทำงานจะจริงจัง เวลาปฏิบัติธรรมทำด้วยจิตวิญญาณและทั้งหมดที่มี ด้วยความเคารพในองค์สมเด็จพระผู้มีพระภาคเจ้า พระธรรม และพระอริยะสงฆ์ทั้งหลาย จนในท้ายที่สุดของการตอบกระทู้นี้ จึงไม่สามารถจะแทรกเรื่องราวสนุกสนานไว้ได้ ด้วยจะเป็นการไม่เหมาะสม ต่อองค์พระรัตนตรัย จึงต้องขออภัยไว้ หากภาษาที่ใช้จะดูหนักไป...

 

อนุโมทนาค่ะพี่ระมิงค์
ความคิดที่จะรวบรวม เรียบเรียง ให้กระชับ และต่อเนื่องนั้นน่าสนใจมากค่ะพี่
เพราะประสบการณ์ของพี่มีคุณค่ามากเหลือเกิน
ติงยังเสียดายกระทู้ของพี่ ที่ถูกลบไปนะคะ
เพราะมีประโยชน์ต่อผู้ที่สนใจมากค่ะ

 

............ แวะมาสอยข้อมูลไปเก็บก่อนกลัวจะถูกลบ .. อิอิ ...

.... หายจากกระทู้นี้ไปเสียนาน ... กลับมาค้นหาความรู้ยังมีเต็มเปี่ยม .. เป้นแสงส่องทางได้มากโขเลยคะพี่ระมิง .. ไม่เป็นไรคะ .. ปิดกระทู้นี้ ลบกระทู้นั้น ... พี่ก็เปิดกระทู้ใหม่สิคะ .. เดี๋ยวพวกหนูก็ตามไปเองละคะ อิอิ

............. หากเพราะชีวิตนี้คือการเรียนรู้ สาธุ ๆ ๆ

 

หาเสียงค่ะ กระทู้ต่อไปขอเสนอ"เหลือเชื่อ"ค่ะ คิดว่าจะมีเรื่องราวตื่นเต้นให้พวกเราได้อ่านกันต่อ ใครสนใจยกมือค่ะ ธรรมะสวัสดีค่ะ

 

เข้ากระทู้ดูหลงทางพลังจิต
คอยตามชิดติดกระทู้ดั่งครูสอน
สาระธรรมมากมายได้เป็นกอง
ชวนพี่น้องร่วมอนุโมทนาสาธุการ

บุญกุศลอันยิ่งใหญ่ในครั้งนี้
ขอจงมีอานิสงส์ทั่วไพศาล
ผลใหญ่อานิสงส์ใหญ่ให้บรรดาล
ได้พบพานประสพสุขทุกเวลา

 

เอามาแถมท้าย จะได้ย้อนกลับ ธรรมะสวัสดีทุกๆท่านค่ะ
ทางสายกลาง

เสียงอ่านพระธรรมเทศนาพระโพธิญาณเถร (ชา สุภทฺโท) แห่งวัดหนองป่าพง
ให้เสียงโดย ธรรมสภา

https://www.youtube.com/watch?v=oJKkCVfEdzA

 

พี่ระมิงค์ลืมกระทู้นี้แล้วมังคะ
กระทงหลงทาง...

 

เรื่องราวในกระทู้นี้ จะว่าไปก็เป็นภาคแรกของการฝึก...
ผมจบภาคนี้ตอนเรียนอยู่ปี2 ที่จุฬาฯ
ผลทางร่างกาย คือ หัวเข่าเสื่อม ระบบทางเดินอาหารรวนไปหมด อวัยวะภายใน กระดูกหลัง กระดูกเอว...ไปหมดเลยครับ...ทรงอยู่ได้ก็ด้วยอาศัยอำนาจของสังขารุเบกขาญาณล้วนๆ ...
เวลาอาการเจ็บมันแสดงตัวออกมา ก็ต้องพยายามข่มเอาไว้ ไม่ให้ใครรู้ ทั้งนี้เพราะส่วนมากจะหาว่าผมสำออย...ทั้งๆที่ผมนี่มันทนขนาดควายเรียกพี่เลยทีเดียวนะ...

ภาคต่อมาที่ผมทำคือ ฝึกมันเข้าไปอีก เพื่อพิจารณาใคร่ครวญในปรมัตถธรรมให้ละเอียดลึกซึ้งแตกฉานในแง่มุมต่างๆ และศึกษาเรื่อง กฏของกรรม เพราะกฎของกรรมนี้เองที่ทำให้สัตว์ทั้งหลายต้องวนเวียนอยู่ในวัฎฎะสงสาร...
และก็ด้วยกฎของกรรมนี้เอง ที่จะนำพาสัตว์ทั้งหลายให้ก้าวพ้นไปจากวัฎฎะสงสารได้เช่นกัน...
โคลนเกิดจากน้ำ ก็อาศัยน้ำนี่แหละที่ชำระล้างโคลน...
วัฎฎะสงสารนี้เกิดจากกรรม ก็อาศัยกรรม(ฐาน)นี้แหละที่จะทำให้พ้นไปเสียได้...

คงอีกนานหลายปี ถึงจะเล่าเรื่องราวในภาคที่สองของการฝึกให้ฟังครับ ไม่ใช่เล่นตัว แต่เห็นว่าเล่าไปตอนนี้ก็ไม่เกิดประโยชน์นัก คงจะมีโทษเสียมากกว่า...

สุดท้ายนี่ผมแอบรู้มาว่ามีคนก็อปเรื่องที่ผมเขียนนี้เอาไว้ด้วยนะ...นัยว่าจะใช้พิมพ์แจกงานฌาปนกิจของผมนี่แหละ...โมทนาสาธุล่วงหน้า...แต่กว่าจะถึงเวลานั้น ก็คงไม่ได้พิมพ์เป็นหนังสือแจกซะแล้ว...คงจะยิงผ่านสมาร์ทโฟน เข้าไปยังเครื่องของแต่ละคนที่มาร่วมงาน เสร็จแล้วก็เปิดอ่านกันด้วยหน้าจอแบบโฮโลแกรม จากนาฬิกาข้อมือหรือแหวนที่นิ้วนี่แหละ...กว่าจะถึงงานฌาปนกิจผมนี่ เทคโนโลยีคงไปอีกไกลแล้วล่ะนะ...
หรือว่าเวลานั้นอาจจะไม่ต้องอ่านแล้ว ข้อความที่พิมพ์จะถูกออกเสียงให้โดยผ่านแอพแปลงเสียง...ไม่ต้องเสียสายตาในการอ่าน นั่งๆฟังๆไป ตรงไหนสำคัญก็จะมีการเน้นเสียง มีการออกเสียงทวนซ้ำ...อาจจะเป็นแบบนี้ก็ได้...มโนฯซะสนุกสนานเชียวเรา...

อ้อ...แม่ต้อย นี่ก็นะ...อุตส่าห์ไปขุดกระทู้มาอีกจนได้..นึกว่าจะปล่อยๆให้หายเลือนไปกับกาลเวลาซะหน่อยนึง...
ขอบคุณนะครับ..ที่ยังคิดถึง...

 

อยากฟังเรื่องราวของท่านต่อค่ะ จะรอไปตอนโน้นนนน คงจะอยู่ไม่ถึงค่ะ ตอนนี้ก็เป็นโรค"ใจ"อยู่ประจําคือ มันเต้นไม่หยุด น่ารําคาญจริงๆ

 

กาลเวลาจะเป็นดัง บทพิสูจน์ ถึงสิ่งต่างๆ ที่ได้กระทำไว้

ว่าจะเกิดผลตามที่ ตัวท่านเองคิด และหวังไว้ ก็ต่อเมื่อ มีความอดทนต่อการพิสูจน์ซ่ำแล้วซ่ำเล่า

บทพิสูจน์ต่อไปอาจหนักหนา สาหัสขึ้นกว่าเดิม ย้อนอ่านที่ท่านเขียนไว้ บทต่อไปไม่อาจเป็นจริงได้ หากท่านไม่ ผ่านจุดนั้นได้จริงๆ ของจริงนิ้งใบ้ ของพูดได้มักไม่จริง


จากใจผมนะครับ

ป.ล งานที่ท่านกำลังคิดค้นเรื่องเครื่องมือทำสมาธิ ผมมานึกถึงตอนที่ท่านพระอานนท์บรรลุธรรม ท่าที่ท่านพระอานนท์บรรลุธรรมนั่นกล่าวว่ากึงนั้งกึ่งนอน เป็นท่าที่ผ่อนคลาย แต่จะติดตรงที่วิธีการทำสมาธิ ในท่า นั้นต่างหากว่าจะทำเช่นไรให้ จิตสงบเป็นสมาธิโดยไม่หลับ


อันนี้ผมคิดเองเล่นๆครับ

 

ภาคสองนี้ใช้เวลาร่วมยี่สิบปี และยังมีปริศนาทิ้งไว้ เพื่อให้ไปยังภาคสาม
ภาคสามนี้ จะเป็นการทำเพื่อพุทธบริษัทฯหมู่มากด้วยกัน...
ปริศนานี้ เริ่มต้นจาก นิวรณ์ข้อแรก
กามฉันทะ...
เห็นรูปว่าสวย
เสียงว่าเพราะ
กลิ่นว่าหอม
รสว่าอร่อย
สัมผัสว่านุ่มนวล
.......
กามคุณทั้ง 5 นี้ เป็นบ่วงให้สัตว์ติดข้องในวัฏฏะสงสาร...
ก็อาศัยกามคุณนี้เอง เป็นเครื่องมือให้พ้นไปจากวัฏฏะสงสาร...
พุทธศาสนา ให้มาพิจารณาลงที่จิตก็จริงอยู่ แต่ก็ต้องอาศัยกายนี้เป็นสื่อเพื่อเข้าถึงจิตด้วย เมื่อร่างกายเจ็บป่วย มีทุกขเวทนากล้ามาก จิตย่อมรวมได้ยาก...(นี่แสดงให้เห็นว่า สภาพร่างกาย มีผลต่อสภาพจิตใจ...ดังนี้แล้ว การปรับสภาพร่างกายให้อยู่ในอริยาบทที่เหมาะ ผ่อนคลาย ตัดกังวลได้ จิตใจจะผ่อนคลาย แล้วมีแนวโน้มจะเข้าไปสงบสงัดได้ดียิ่งกว่า...)

มีเสียงที่กระตุ้นโทสะ เสียงที่กระตุ้นราคะ ที่ผ่านจากหู แล้วทำจิตใจให้ว้าวุ่น
แต่ก็มีเสียงจากบทสวดมนต์บางบท เสียงน้ำไหล เสียงดนตรีบางอย่าง ที่ช่วยทำให้จิตใจสงบลงได้...

ในข้ออื่นๆก็เหมือนกัน...มันเป็นปริศนาที่ผมพอจะเข้าใจแล้ว แต่จะทำมันออกมาให้เป็นรูปธรรม หรือฮาร์ดแวร์ได้นั้น...มันยากยิ่งกว่าคำว่ายาก...แต่ก็จะต้องทำพยายามทำไปด้วย พร้อมๆกับฝึกฝนจิตใจตนเองไปด้วย...
ถ้าทำได้สำเร็จ...ถึงจะต้องใช้เวลากี่ปี หรือจะต้องแลกมาด้วยชีวิต มันก็คุ้มค่าครับ ถ้าจะทำให้พุทธศาสนิกชน ได้เข้าถึง ไตรสรณคม หรืออาจสามารถเข้าถึงธรรมได้...

มันจะสามารถเปลี่ยนนักการเมืองขี้โกง ให้กลายเป็นนักการเมืองที่ไม่ขี้โกง เปลี่ยนข้าราชการชั้นผู้ใหญ่ และผู้รักษากฎหมาย ที่หลายๆคนรังเกียจในพฤติกรรม ให้กลายเป็นคนที่ทำประโยชน์ให้กับสังคม เป็นคนทิ้งแล้วเสียซึ่งธรรมดำ มาพากันเจริญธรรมขาว...แทนที่จะเกลียดชังนักการเมืองขี้โกง ผมอยากจะหาทางเปลี่ยนแปลงนักการเมืองขี้โกงให้หายขี้โกง...ยังไม่ต้องถึงกับเป็นคนดีก็ได้ครับ...เอาแค่ไม่ชั่วอย่างเด็ดขาดได้...เพียงเท่านี้ก็จะเกิดคุณมหาศาลต่อประเทศชาติหลายๆประเทศด้วยกัน...

ผมสู้อุตส่าห์ฝึกฝนทั้งทางโลก ทางธรรมมาจนเพียงนี้ ... ผมก็อยากจะทุ่มเททุกอย่างที่มี เพื่อประโยชน์ของเพื่อนพ้องน้องพี่ ที่เกิดมาร่วมชะตาเดียวกันนี้ ให้มันสุดกำลังเท่าที่มี...ให้ชาตินี้ที่เกิดมา...ได้สะใจ...อีกชาติหนึ่ง...

 

สาธุธรรมค่ะ ภาคสองถ้าท่านว่าไม่เป็นประโยชย์ ท่านจะกรุณาข้ามไปภาคสามเลยได้ไหมคะ และภาคสามนี้จะห่างจากภาคแรกประมาณกี่ปี(ไม่ได้ตั้งใจทายอายุท่านนะ) เอ้าคุณครูติงติงมาช่วยลุ้นหน่อยค่ะ(ยอมให้เดินนําหน้า)