คนดีต้องมีความกตัญญู

ใช้สติสัมปชัญญะแก้ไขค่ะ ลองปรึกษาท่านผู้รู้อื่นๆ แล้วนำมาพิจารณาหาทางที่ละมุนละม่อมที่ไม่ก่อกรรมต่อกันจะดีกว่าค่ะ คนรักกันทั้งนั้นเลยไม่ใช่ใครอื่นหนอ

หนทางนั้นมีอยู่ คุณแม่เกรงใจใครบ้างหรือเปล่าคะ ลองไปปรึกษาคนนั้นดูค่ะ

 

ไม่มีเกรงใจใครเลยค่ะ.. แม้แม่คุณพ่อคุณแม่ดิฉัน(ท่านเสียใจมากที่ลูกสาวตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้)

 

ไม่เสียบรรยากาศครับ

เป็นอีกมุมหนึ่งที่แสดงให้เห็นเกี่ยวกับความกตัญญเหมือนกันครับ

 

รักษาใจไว้นะคะ อย่าให้เศร้าหมอง อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด เพราะทุกสรรพสิ่งมันเป็น อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา ยอมรับกับโชคชะตา แล้วทำปัจจุบันให้ดีที่สุดค่ะ ตามหน้าที่ทางโลกต่อไป

ถ้าคุณทำใจได้ คุณก็ได้สร้างมหาทานบารมีแล้วค่ะ ความเดือดร้อน ทุกข์ต่างๆ ล้วนเกิดขึ้นที่ใจและจบลงที่ใจ

 

ขอบพระคุณมากค่ะคุณ nouk เป็นกำลังใจที่มีค่ามากๆเลยค่ะ
ดิฉันก็พยายามอย่างยิ่งยวดที่จะทำให้ได้ดั่งคุณว่า... บางครั้งก็ได้ บางครั้งก็ไม่ได้
บางครั้งไหว้พระสวดมนต์อยู่น้ำตาก็ไหล... เพราะความอัดอั้นตันใจ
มันยากจริงๆที่จะรักษากำลังใจไว้ให้ได้ตลอด.. เป็นการทดสอบกำลังใจแบบสาหัสมาก
หวังว่าสักวันดิฉันคงทำได้ และกำลังใจดีขึ้นกว่านี้

ความกตัญญูนั้นเป็นสิ่งที่ดีค่ะ... ต้องพิจารณากันให้ดีนะคะ

 

ดิฉันเองถูกสอนไม่ให้ยึดติดกับทรัพย์ภายนอกมาตั้งแต่เด็กๆ คนที่สอนก็คือคุณแม่ค่ะ

จะขอเล่าประวัติของคุณแม่ให้ฟังพอสังเขปนะคะ
คุณยายของดิฉันเป็นพวกศักดินา เป็นคนเชียงใหม่ค่ะ คุณตารับราชการรถไฟ คุณแม่มีพี่น้องทั้งหมด ๔ คน คุณแม่เป็นลูกคนโต คุณยายของดิฉันเสียไปตั้งแต่คุณแม่อายุ ๑๐ ขวบ คุณยายได้แบ่งมรดกไว้ให้ลูกๆ คนละเท่าๆ กัน คือ ที่นาคนละ ๘ ไร่ ที่นานี้ได้ให้ชาวบ้านเช่าทำนาค่ะ ม้าอีกคนละ ๘ ตัว แต่ขณะนั้น ลูกๆ ยังเล็ก จึงต้องมีผู้ดูแลมรดก นั่นคือ พี่ชายของคุณยาย โดยคุณลุงรับหลานๆ ไปเลี้ยงดู เพราะคุณตาต้องเดินทางตลอด ไม่มีเวลาเลี้ยงดูลูก

ต่อมาเมื่อคุณแม่โตขึ้นก็ไปทำงานที่โรงงานยาสูบและย้ายเข้ามาอยู่กรุงเทพ และรับคุณตามาอยู่ที่กรุงเทพด้วยกัน จนคุณตาได้เสียชีวิตลง วันเวลาผ่านไป คุณแม่มีครอบครัวสร้างเนื้อสร้างตัวกันเอง สองคนกับคุณพ่อ จนมีลูกทั้งหมด ๔ คน ดิฉันเป็นลูกคนที่ ๓

วันหนึ่งคุณแม่ได้กลับไปเยี่ยมบ้าน เพราะได้ทำผ้าป่าไปทอดที่วัดใกล้บ้านของคุณแม่ที่เชียงใหม่ ปรากฏว่าบ้านทรงไทยไม้สักทั้งหลังไม่มีอยู่ที่เดิมนั้น เมื่อสอบถามจากป้าสะใภ้จึงทราบว่า ทุกคนคิดว่าคุณแม่ได้หายสาบสูญไปแล้ว จึงยกบ้านทั้งหลังนั้นให้กับวัดในละแวกนั้นเอง ทรัพย์มรดกที่คุณยายได้เขียนพินัยกรรมให้ไว้ ก็ได้เปลี่ยนชื่อผู้รับมรดกไปแล้ว โดยกลายเป็นคุณลุงของคุณแม่

ดิฉันได้รับทราบเรื่องราวนี้จากคุณแม่ ขณะนั้นดิฉันอายุ ๑๒ ปี รู้สึกโกรธแค้นมาก จึงบอกคุณแม่ไปว่าให้ฟ้องร้องต่อศาลขอความยุติธรรม แต่คุณแม่กลับพูดว่า "ช่างมันเถอะลูก ของนอกกายไม่ตายเราก็หาได้ ฟ้องร้องไปก็ญาติๆ กันทั้งนั้น ถึงอย่างไรท่านก็มีอุปการะกับแม่และน้องๆ ถือว่าเป็นการตอบแทนบุญคุณให้ท่านไป"

ดิฉันได้รับการปลูกฝังในเรื่องนี้มาตั้งแต่เด็กๆ ทรัพย์ภายนอกไม่ตายก็หาใหม่ได้จริงๆ ตราบใดที่ยังมีลมหายใจอยู่ เราสามารถหาใหม่ได้ด้วยความรู้ความสามารถที่ตนเองมีอยู่

แต่อริยทรัพย์นี่ซิเมื่อหามาได้แล้วพึงระวังรักษาไว้และทำให้งอกเงยต่อไป

ดิฉันเติบโตมากับครอบครัวที่มีเพียงคุณพ่อ คุณแม่ พี่และน้อง เราช่วยกันสร้างฐานะทางครอบครัวไม่เคยไปขอความช่วยเหลือจากใคร จนมีบ้านเป็นของตัวเอง มีการศึกษาที่ดี มีหน้าที่การงานที่ดี โดยไม่อาลัยต่อทรัพย์มรดกนั่นเลย

 

นึกเสียว่าเป็นเจ้ากรรมนายเวรก็แล้วกันครับ เพราะคนเราจะได้เจอกัน จะได้รู้จักกันก็ด้วยกฏแห่งกรรม ขนาดเทวดาประจำตัวคุณนั้น ก็ต้องเคยสร้างกรรมร่วมกันมา ลองคิดดูครับ ใครที่ทำให้เราเจ็บปวดได้มากที่สุด คนๆ นั้นก็คือคนที่เรารักนั่นเอง ไม่แน่ครับ ชาติก่อนคุณอาจจะเป็นแม่ผัว เขาอาจจะเป็นลูกสะใภ้

 

ขออนุโมทนาบุญกับคุณแม่คุณ nouk ด้วยนะคะ.. คุณแม่สอนดีจริงๆค่ะ
ดิฉันยอมรับว่าเสียดายทรัพย์ที่สร้างมาด้วยหยาดเหงื่อนี้มากค่ะ
สร้างกันมา 10 ปี มูลค่าล้านกว่าบาท สูญเปล่าเลย..
พยายามคิดไว้เสมอว่า เอาทรัพย์ภายนอกแลกอริยทรัพย์ภายในน่ะค่ะ
แต่ก็ได้เพียงชั่วครั้งชั่วคราว...

 

สิ่งที่คุณ เอกัคคตา ประสบอยู่น่าจะเป็นช่วง เห็นทุกข์ เมื่อใดที่ผ่านไปได้

จิตคลายความยึดมั่นได้บ้าง ก็คงจะพบกับสุขที่แท้จริงครับ

 

คุณ pongio พูดถูกเลยค่ะ... เจ้ากรรมนายเวร
ติดตามมาเป็นคนใกล้ชิดเรา.. เขาก็หาเก่งเนาะ
เฮ้อ!... ดิฉันคงเคยทำเขาไว้แบบเดียวกันอย่างที่คุณพูด
คิดเสียอย่างนี้ก็ค่อยคลายลงนะคะ..