มีใครวางแผนที่จะใช้ชีวิตทางธรรมบ้าง

มีใครวางแผนไว้บ้างมั้ยคะว่า อีกกี่ปีจะละทางโลก หันมาปฏิบัติธรรมเพียงอย่างเดียว หรือ ในอนาคตจะใช้ชีวิตส่วนใหญ่ไปกับการปฏิบัติธรรม อยากทราบว่าท่านที่วางแผนแบบนี้ ใช้ชีวิตเพื่อจะไปสู่เป้าหมายนั้นกันอย่างไรบ้างคะ ขอบคุณสำหรับทุกความคิดเห็นค่ะ

 

ปลดเกษียณคะ คงต้องปฏิบัติธรรมอยู่ที่บ้าน วันพระถึงจะไปปฏิธรรมที่วัด
ตอนนี้มีภาระรับผิดชอบมากมายในชีวิตต้องสู้ต่อไป

 

สำเร็จทางโลกเมื่อไร ผันตัวเองเข้าสู่ทางธรรม อย่างเต็มรูปแบบ.

 

ช่วงเวลาแห่งการปฏิบัติธรรม เป็นช่วงเวลาที่สร้างคุณค่าให้ชีวิต ตอนนี้ก็มีคนรู้จักหลาย ๆ คน เริ่มมีแนวคิดที่จะละทางโลกกันบ้างแล้ว แต่ทั้งนี้ก็คงขึ้นอยู่กับวาสนาทางธรรมของแต่ละคนด้วย ว่าจะต้องแบ่งเวลาให้เหมาะสมกันได้อย่างไร อนุโมทนากับผู้ได้ปฏิบัติดีทุกท่านค่ะ

 

ก็คิดเหมือนกันนะคับ คิดว่าอายุ30นิดๆจะออกบวช แต่ไม่รู้จะได้ทำหรือป่าว เพราะยังอีกหลายปีอยู่กว่าจะถึง วันข้างหน้าอาจมีการเปลี่ยนแปลงด้วย เลยไม่แน่ใจ

 

วัยกำลังกิน กำลังเที่ยว กำลังทำงาน เมื่อมาสนใจทางธรรม มักมีคนมาดูถูกเสมอ พูดจาประชดประชันเสมอๆ เราไม่คิดไม่สนใจแต่ก็มีบ้างครั้งที่อาจจะเก็บไปคิดบ้าง ผมโดนประจำเลย พยายามไม่สนใจ จนทุกวันนี้จะไม่คุยเรื่องธรรมมะกับคนที่ไม่สนใจจะคุยเรื่องนี้เฉพาะกับเพื่อนที่สนใจเท่านั้น

 

เป็นธรรมดาของสังคมสมัยวัตถุนิยมค่ะ ผู้คนจะสนใจอะไรที่จับต้องได้มากกว่า คนที่ศึกษาธรรมมะเพราะเห็นโทษภัยของการเกิด มีน้อยกว่าเข้าวัดเพราะทำบุญสะเดาะเคราะห์ ต่อชะตา ยังไงคุณ dakjued ก็อย่าเพิ่งท้อนะคะ กัลยาณมิตรที่อยู่ในเส้นทางเดียวกันก็มีอยู่เยอะนะ

 

จริงแล้วไม่ต้องรอจนแก่จนเกษียณ หรอก ปฏิบัติ ตอนที่เรายังเป็น หนุ่ม เป็นสาวนี่แหล่ะดี เพราะ สภาพร่างกายมันอำนวย และถ้าบอกว่าจะเริ่มปฏิบัติ ในวัยชรา หรือรอให้พร้อม ถือว่า ประมาทมาก เคยได้ยินใช่ไหม ที่ว่าชีวิตเป็นอนิจจัง ชีวิติเป็นของไม่เที่ยง การตั้งเป้าหมายทางธรรมในชีวิต ขั้นต่ำ ควร ให้ได้โสดาบันก่อนที่จะทำกาละ จากไป จากภพนี้ เพราะการที่ได้โสดาบัน พระพุทธเจ้าตรัสว่า บุคลลนั้น จะกลับมา สู่ภพมนุษย์ อีก 7 ชาติ ก็จะไปเข้าสู่ปรินิพพาน และ ไม่มีโอกาสไปอบายภูมิแล้ว อีกในระหว่าง 7 ชาตินี้ ตัวอย่างในสมัยพุทธกาล ก็มีที่ได้ยินกันบ่อยๆ ก็ ท่านอณาบิณฑิกะเศรษฐี กับนาง วิสาขา ก็เป็นโสดาบันตั้งแต่ยังไม่แก่ไม่เฒ่ากันเลย สว่นจะทำอย่างไรให้ให้เป็นโสดาบัน หรือ ฆราวาสชั้นเลิศ ไปดูตามนี้เลย พุทธวจน : วัดนาป่าพง

 

ตอนนี้ก็ปฏิบัติธรรมอยู่เรื่อย ๆ ทั้งการให้ทาน รักษาศีล เจริญภาวนา เวลาว่าง เช่น นั่งอยู่บนรถระหว่างเดินทางก็หลับตาภาวนาไปเรื่อย ตั้งเป้าหมายไว้ว่ารอเกษียณคงได้ปฏิบัติธรรมจริงจัง แต่กลัวอยู่ไม่ถึงวัยนั้นเพราะชีวิตเป็นของไม่แน่นอน ทุกสิ่งไม่เป็นอย่างที่คิดเสมอไป ตอนนี้ก็พยายามทำเท่าที่ทำได้ก่อนค่ะ

 

อนุโมทนา...สาธุ กับ จขกท.ด้วยครับ

การมุ่งสู่ทางธรรมก็ต้องเริ่มต้นด้วย
การตั้งเข็มทิศชีวิต (มรรค) ให้ถูกต้องเสียก่อน ครับ
นั่นก็คือ การมีสัมมาทิฐิ นั่นเอง

ยิ่งเราได้กัลยาณมิตรมาเป็นสหายธรรม
ก็ยิ่งส่งเสริมซึ่งกันและกันเป็นอย่างดี

ทีนี้ต่อมาการปฏิบัติของเราก็ต้องถูกกาละเทศะ
และความเป็นตัวตนในปัจจุบันว่าเราเป็นใคร
มีหน้าที่อะไรอยู่ในขณะนี้

ฉะนั้นผู้ที่ครองเรือน มีครอบครัวก็ปฏิบัติได้
โดยที่โลกไม่ให้ช้ำ ธรรมไม่ให้หมอง
สร้างสมบุญกุศลไปเรื่อยๆ

จนกระทั่งยามที่หมดภาระหน้าที่ทางโลกแล้ว
ก็สามารถเข้าถึงและปฏิบัติธรรมได้โดยง่าย
มีความก้าวหน้าเร็วขึ้นเพราะมีความเคยชินในการปฏิบัติ

ฉะนั้นไม่ควรรอจนกว่าจะแก่เฒ่าหมดภาระแล้วค่อยปฏิบัติ
นั่นหมายถึงว่าเราอาจจะช้าเกินไป
พละ อินทรีย์ ไม่แก่กล้า สังขารร่างกายเป็นอุปสรรค

การปฏิบัติเริ่มเร็วเท่าไหร่ ก็เป็นการดีต่อตนเองมากเท่านั้น

 

ความเห็นของคุณ Nirvana มีประโยชน์มากเลยค่ะ น่าจะเป็นแรงบันดาลใจให้หลายๆ คนเริ่มต้นปฏิบัติได้ตั้งแต่เดี๋ยวนี้

 

ความเห็นของคุณNirvana เป็นแรงบันดาลใจที่ดีค่ะ

ไม่รอค่ะ ถึงตอนนั้นสังขารไม่ไหว ค่อยๆเริ่มตอนนี้เพื่อเป็นการดีต่อตนเอง
อนุโมทนาสาธุค่ะ ดิฉันพยามรักษาศีล๕ให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ ทำบุญและช่วยเหลือคนเป็นประจำ กลางคืนสวดมนต์นั่งสมาธิให้จิตสงบ จะได้ไม่เจ็บปวดใจมาก เป็นการสร้างอณิสงส์ให้ตนเองด้วย
อนุโมทนาสาธุค่ะท่าน

 

ข้าคิดแผนไว้หมดแล้ว

แต่ข้าไม่บอกเอ็งหรอก เดี๋ยวเสียแผนหมด

 

เมื่อก่อนมีแผนค่ะ แต่เดี๋ยวนี้ไม่มีแล้ว

ในอดีตวางแผนชีวิตเหมือนบะหมี่สำเร็จรูป
คือเรียนให้จบ ทำงาน แต่งงาน สร้างฐานะทางครอบครัว
ปลดเปลื้องภาระทางโลกให้หมด ได้แก่ภาระหน้าที่ต่างๆ ของครอบครัวและสังคม
ทดแทนคุณผู้มีพระคุณ ได้แก่ บิดามารดา เป็นต้น
ให้ทุกๆ คนที่อยู่ในความรับผิดชอบ เดินได้ด้วยตนเอง
จากนั้น เดินหน้าเต็มตัวกับพระศาสนา คืออยู่วัดและตายในผ้าขาว (หมายถึงบวชชี)

แต่...ที่มีแต่...เพราะว่า...
อดีตที่ตั้งเป้าไว้นั้น ไม่ได้เป็นไปตามที่วางเอาไว้
เพราะเราดำเนินทางธรรมมาตั้งแต่ยังเป็นเด็ก
สะสม สั่งสมมาโดยไม่รู้ตัว เริ่มจากใส่บาตรทุกวันก่อนไปโรงเรียน
ฟังเทศน์ฟังธรรมตามกาล เพราะว่าได้เรียนโรงเรียนวัด
อ่านหนังสือธรรมะ ถือศีลปฏิบัติธรรม โดยอาราธณาศีลกับพระพุทธรูปที่บ้าน
สวดมนต์นั่งสมาธิเป็นประจำก่อนนอน เพราะว่าต้องการให้มีความจำดีจะได้เรียนหนังสือเก่ง
ไม่ต้องสอบตก ๕๕๕ เพราะว่ามันจะเป็นภาระของพ่อแม่ที่หาเงินมาให้ลูกเรียน
เมื่อทำงาน ก็เข้ามามีบทบาททางศาสนาควบคู่ไปกับการทำงาน
นั่นคือ การทำบุญต่างๆ ตามที่มีคนมาบอกบุญ เรียกว่าทุกบุญไม่เคยขัด
มีบ้างที่ร่วมเป็นผู้ดำเนินงานบุญต่างๆ กับทางวัดและกับกัลยาณมิตร
ไปตามสถานปฏิบัติธรรมเพื่อไปร่วมปฏิบัติกับคนอื่นๆ ก็พอมีบ้าง
แต่เพราะเป็นคนรักสันโดษไม่ชอบทำอวดใคร จึงปฏิบัติที่บ้านซะเป็นส่วนใหญ่

สรุปว่าผิดแผนไปหน่อยหนึ่งที่ว่าต้องหมดภาระทางโลกก่อนแล้วจึงค่อยปฏิบัติธรรมเต็มตัว
เพราะความจริงแล้วได้ปฏิบัติธรรมควบคู่ไปกับทางโลก เหมือนเป็นทางคู่ขนาน
ส่วนเรื่องตายในผ้าขาว เป็นเรื่องของอนาคต คงยังพูดอะไรตอนนี้ไม่ได้
ถ้าจะเข้าวัดก็คงด้วยจุดประสงค์ที่จะไปช่วยงานพระศาสนาและพัฒนาวัดตลอดชีวิตที่เหลืออยู่

 

ละทางโลกเข้าสู่ทางธรรมได้ใช่ว่าจะดีโดนเฉพาะบวชเป็นพระโอกาสตกนรกมากกว่าอุบาสก อุบาสีกา เยอะ

หลัก ๆ ก็เอากันศีล 5 ให้ดีก่อน ไม่ลืมความตาย ความตายมีกับเราทุกเมื่อ
ทำบุญทุกอย่างเท่าที่จะทำได้

ตั้งเป้าหมายของทางธรรมว่าปราถณาจะหลุดพ้นกันชาตินี้หรือว่าชาติไหน
สรุปๆ เอามันในปัจจุบันให้ดีที่สุด เพราะความตายมีกับเราทุกเมื่อ ทุกเวลา
ทุกลมหายใจเข้าออกคือความเป็นความตาย

ส่วนตัวผมจะพยายามเอาทางธรรมมาปรับใช้กับชีวิตให้มากที่สุด
ตายตอนนั้นขอไปพระนิพพานอย่างเดียว

 

ไม่ต้องรอวันเวลา ใครทำได้ก็ใช้ชีวิตทางธรรมแล้ว คือนำเอาธรรมะมาประยุตก์ใช้ในชีวิตประจำวัน

 

เราทำแล้วเย๊ๆๆๆๆๆ
หลังจาก เก้ๆ กังๆ เดี๋ยวเดิน เดี๋ยวหยุด ตามโลก
ตอนนี้ เห็นอะไร หลายอย่าง โตแล้ว(เป็นผู้ใหญ่)

หลังจาก เป็นเด็กบ้านนอก หาตังค์เรียนที่มหาลัยเปิด ในกรุงเทพ
ทำงานไม่เกี่ยง จน จบ ทั้งที่ทำงานอยู่ จนออกรถ ได้งานที่ดีขึ้น ทำงานเก่ง
เข้าตา แต่งงาน โดนซ้อม หย่า อยู่คนเดียว เอางานเป็นลมหายใจ
(ตอนนี้ที่เริ่มเอาธรรมเป็นลมหายใจจจจจจริงจัง)

งานดี เงินดี หอมหวาน ใคร ก็อยากได้พื้นที่ดีดี
จนมีการเปลี่ยนแปลง ขึ้นชื่อว่าคน ไม่มี คำว่า พอ
เราก็ พอ ที่จะวิ่งตามความต้องการคนอื่นเหมือนกัน
(ตอนนี้ ธรรมบ้าง ภาระเป็นลูกน้องเขา ธรรมเลยหยุดๆเดินๆ จน สติแตก555+)

หลังจากเป็นพนักงานบริษัทแล้ว บริษัทเล่า หาเยอะ หาน้อย ก็งั้น
ยิ่งกับคนที่ อยากเยอะเหนื่อยนะ ตามใจ มังไม่ใหว ได้ 100 เอาเกิน100
หมดเวลาวิ่งตามอารมณ์ใครแล้ว
ต่อไปเป็นการ ทำตามตัวเอง

คิดแล้วก็ขำตัวเอง
ไปวิ่งหา สิ่งที่ทิ้งมา

ทั้งที่มีแล้ว ก็ นำมาพัฒนา จากความรู้ จากประสบการณ์เราเอง

กลับไป อยู่ไร่ ทำสวน ทำนา หัดเดินด้วยตัวเอง
พอดีเขาแบ่งที่แบ่งทางแล้ว
เตรียมตัวลงทะเบียนเป็นเกษตรกรเต็มขั้น

กลับไปดูแล พ่อแม่ หรือ พ่อแม่ดูแล หว๊า คิ๊กๆๆ
ต้องปรับตัว อย่างน้อย
บั้นปลายชีวิตพ่อกับแม่ก็มีเราอยู่ด้วย
เราบอกแม่ว่า แม่สอนหนูนะ
แม่ไม่ต้องทำอะไร เดี๋ยวหนูทำเอง
เหมือน แม่ปู กับลูกปูเลย (บางอารมณ์นะ)

ดีเหมือนกัน เดินในสวน ภาวนาให้สะใจ กันไปข้าง
ทำบุญไป ภาวนาไป เก็บเกี่ยวผลผลิตไป อยากไปใหนก็ไป 555+
ไม่ต้องลา ไม่ต้องบอกล่วงหน้า ไม่ต้องขออนุมัติ 555+

พอขนของกลับบ้านใช้เวลาแบบ โยกโย๊ แบบว่า หลายวัน แล้วก็เดินสายทำบุญ พักวัด กินอาหารที่ชอบ นอนตื่นสาย

พอขนของเดินทาง กลับ เจอด่านตรวจเรียก จะไปใหน ทำงานอะไร
คุณตำรวจ หนูจะกลับบ้านไปอยู่กับพ่อกับแม่ บอกที่หมายปลายทาง หนูไม่ได้ทำงาน(สะท้านเหมือนกันเพราะก่อนนั้นฉะฉานพร้อมนามบัตร) ขอดูใบขับขี บอก หน้าหวานเน้อะ ว่าไป๊คุณตำรวจ 555+

ไปภาวนา กลางไร่ กลางสวนกัน

 

ดีใจด้วยนะคะคุณกลิ่นลำดวน ที่ได้มีเวลาอยู่กับตัวเองมากขึ้นอีก ชีวิตที่ได้อยู่กับธรรมชาติเป็นสิ่งที่ จขกท.ปรารถนาเลยล่ะค่ะ

 

กำลังปฎิบัติทางธรรมอยู่ควบคู่ไปกับการทำงานทางโลกค่ะ เพราะภาระที่เรารับผิดชอบเราต้องทำให้สมบุรณ์ ด้วยหน้าที่ของความเป็นแม่ ทุกคืนเมื่อเสร็จภาระก็สวดมนต์นั่งสมาธิ ส่วนเสาร์-อาทิตย์มักจะได้ฟังCdธรรม...ชอบเรื่อง ..ผู้สละโลก..ของคุณวศิน...คิดว่าความสงบที่ได้ในจิตใจ เรามีความสุขดีค่ะ และได้นำธรรมะ มาสอนลูกเสมอๆ.....

 

"ผู้สละโลก" ชื่อเรื่องน่าสนใจ เดี๋ยวจะลองหามาฟังบ้าง ขอบคุณค่ะ