..โพธิสัตว์ต้องบำรุงตนเองก่อน..

อ้าวเขาทะเลาะกันเหรอเนี่ย แปลกจริง ไม่รู้สึกเลยว่าทะเลาะกัน

 

อนุโมทนาสาธุ

 

จะสรุปอย่างนั้นเลยก็ไม่ถูก


วิสัยของพุทธภูมิ กับสาวกภูมิ จะเอามาใช้เหมือนกันในบางสถานะการไม่ได้



มุมมองของสาวกภูมิ จะ ไม่เหมือนกับ พุทธภูมิ บางสถานะการ

ให้ท่าน ทั้งหลาย ลองไปอ่าน ชาดก ดูก่อน แล้วค่อยพิจารณา

 

อย่าไปถือเลยขอรับ
เจ้าของกระทู้แกตั้งใจจะเหน็บ พี่ PCO ว่าหน้าตาซีดเซียว ผอมแห้งแรงน้อย
จะเอากำลังที่ไหนไปช่วยคนอื่นอะขอรับ แกเลยตั้งกระทู้เหน็บ
พี่ PCO แกไม่ค่อยพอใจ แกเลยตอบกับไปว่าให้เจ้าของกระทู้ดูแล พ่อแม่ พี่น้องตัวเองให้ดีก่อน เพราะเจ้าของกระทู้คือ คุณโชคศิลานี่แกไม่ค่อยจะรับผิดชอบเรื่องทางบ้านสักเท่าไร ขอรับ สองคนนี้เลยไม่ค่อยพอใจกัน

 

เราจะรู้ได้อย่างไรว่าเราแข็งแรง สมบูรณ์แล้ว

ไปถามมหาเศรษฐี คนไหนว่ารวยแล้วหรือยัง
ก็พอจะทราบคำตอบ

ยังต้องแสวงหาไปอีกไม่รู้จักจบสิ้น

หากเราจะมามัวรอ ว่าเมื่อไหร่ เราจะรวย พอแล้ว คงไม่ต้องช่วยกันพอดี
มีแต่จะโกยเข้ากระเป๋าตัวเองก่อน แล้วก็ท่องคาถา ที่อ้างอิงไว้ข้างต้น ปลอบใจตัวเอง

 

..หึ หึ หึ..

 

..คร๊าบบบผม ไม่เป็นไรครับ เรามองเห็นต่างมุมกันได้.. สาธุครับ

 

..555+ มันไม่ถึงขนาดนั้นหรอกครับท่าน การบำรุงตนเองในที่นี้ คือการ ทำทาน ศีล ภาวนาปัญญา ในส่วนอันเป็นของตนเองให้ดี.. ท่านไม่รู้หนังสืออ่าน ท่านจะสอนคนอื่นให้รู้หนังสือตามได้ไหม?

 

..กระผมอยากให้ท่าน มองสิ่งใกล้ๆ ตัวนะครับ.. พ่อแม่ ครูบาอาจารย์ ผู้มีพระคุณ พี่น้อง ญาติมิตร มองใกล้ก่อนๆ ก่อน

 

..55+ ผมขอให้ท่านอย่ามองลึกเกินไปขนาดนั้น ตัวเราให้พอมีกิน มีใช้ ไม่ได้หมายถึงกับขนาดร่ำรวย บำรุงตนเองคนใกล้ตัวให้ได้ก่อน ส่วนการบุญกุศล ทำบุญตักบาตร นั้นไม่จำเป็นต้องใช้ทรัพย์มากจนเดือนร้อนตัวเอง แต่หมั้นทำให้บ่อยๆ ข้าวถุง,แกงถุง,น้ำขวด คงไม่กี่ตังค์ แต่ให้หมั่นทำ สวดมนต์ไหว้พระ นั่งสมาธิ ยิ่งไม่ต้องใช้ตังค์ สั่งสม สะสม ไปเรื่อยๆ ท่านก้อจะเป็นผู้มีกำลังมากในกาลภายหน้า สามารถต่อยอดออกไปได้เรื่อยๆ ด้วยปัญญาพิจารณาในการสร้างความดีทั้งหลายยย..

 

..ท่าน"เล็กชิ้นสด"เห็นว่าเป็นอย่างไรบ้างครับ ไม่เป็นไรนะครับท่าน เราเห็นต่างกันได้ แสดงความคิดเห็นร่วมกันได้ครับท่าน

 

เขาก็บอกแล้วนี่ขอรับว่า เท่าไรหละจะสมบูรณ์
กินแบรนด์สักกี่ขวด กินโสมเกาหลีตังกุยจั๊บสักกี่กิโลดีนะขอรับ แล้วจึงค่อยช่วยคนอื่นอะ กาผมก็สงสัยเหมือนกัน
ว่าแต่น้องโชคนี่ สมบูรณ์รึงยังอะขอรับ กร๊ากๆ

 

..คร๊าบบบบเฮีย แค่ผมกลั้นใจมีขันติ ไม่อยากเตะหมา.. ผมว่ามันโอเช มากแล้วนะครับเฮียมายด์

 

..อาฆาตแค้นมันเหนื่อยนะเฮีย ผิวหน้าไม่ผ่องใสนาาาาาา อีกด้วย.. 55+

 

พระสุตตันตปิฎก ทีฆนิกาย สีลขันธวรรค เล่ม ๑ ภาค ๒ - หน้าที่ 223
อรรถกถาสุภสูตร
สุภสูตรมีบทเริ่มว่า ข้าพเจ้า สดับมาอย่างนี้ ฯเปฯ ในพระนครสาวัตถี. ต่อไปนี้เป็นการอธิบายบทที่ยากในสุภสูตรนั้น บทว่า เมื่อพระผู้มีพระภาคเจ้าเสด็จปรินิพพานแล้วไม่นาน อธิบายว่า เมื่อพระผู้มีพระภาคเจ้าเสด็จปรินิพพานแล้วไม่นาน. ประมาณ ๑ เดือน ถัดจากวันปรินิพพาน ข้อนี้ ท่านกล่าวหมายถึงวันที่พระอานนท์ ถือบาตรและจีวรของพระผู้มีพระภาคเจ้า แล้วมานั่งฉันยาถ่ายผสมน้ำนม ณ วิหาร โดยนัยที่กล่าวไว้แล้วในนิทาน.
บทว่า โตเทยยบุตร แปลว่า บุตรของโตเทยยพราหมณ์ มีเรื่องเล่าว่า ไม่ไกลจากกรุงสาวัตถี มีบ้านชื่อตุทิคาม เพราะเขาเป็นคนใหญ่โตในบ้านตุทิคาม จึงมีชื่อว่า โตเทยยะ เขามีทรัพย์สมบัติประมาณ ๔๕ โกฏิ แต่เขาเป็นคนตระหนี่เป็นอย่างยิ่ง เขาคิว่า ชื่อว่า ความไม่สิ้นเปลืองแห่งโภคสมบัติ ย่อมไม่มีแก่ผู้ให้ แล้วเขาก็ไม่ให้อะไรแก่ใคร ๆ เขาสอนบุตรว่า
คนฉลาด ควรดูความสิ้นไปของยาหยอดตา การก่อจอมปลวก การสะสมน้ำผึ้ง แล้วพึงครองเรือน เมื่อเขาให้บุตรสำเหนียกถึงการไม่ให้อย่างนี้แล้ว ครั้นตายไปก็ไปเกิดเป็นสุนัขอยู่ที่เรือนหลังนั้นเอง สุภมาณพผู้เป็นบุตร รักสุนัขนั้นมาก ให้กินอาหารเหมือนกับตน อุ้มนอนบนที่นอนอย่างดี.
ครั้นวันหนึ่ง เมื่อสุภมาณพออกจากบ้านไป พระผู้มีพระภาคเจ้าเสด็จเข้าไปบิณฑบาต ณ เรือนหลังนั้น สุนัขเห็นพระผู้มีพระภาคเจ้า จึงเห่าเดินเข้าไปใกล้พระองค์ พระผู้มีพระภาคเจ้าได้ตรัสกะสุนัขนั้นว่า ดูก่อนโตเทยยะ แม้เมื่อก่อนเจ้าก็กล่าวหมิ่นเราว่าแน่ะท่าน แน่ะท่าน ดังนี้ จึงเกิดเป็น

พระสุตตันตปิฎก ทีฆนิกาย สีลขันธวรรค เล่ม ๑ ภาค ๒ - หน้าที่ 224

สุนัข แม้บัดนี้เจ้าก็ยังเห่าเรา จักไปอเวจีมหานรก. สุนัขฟังดังนั้น มีความเดือดร้อนจึงนอนบนขี้เถ้าระหว่างเตาไฟ. พวกมนุษย์ไม่สามารถจะอุ้มไปให้นอนบนที่นอนได้. สุภมาณพกลับมาถึงถามว่า ใครนำสุนัขนี้ลงจากที่นอน. พวกมนุษย์ต่างบอกว่า ไม่มีใครดอก แล้วเล่าเรื่องราวให้ฟัง. สุภมาณพได้ฟังแล้วโกรธว่า บิดาของเราบังเกิดในพรหมโลก แต่พระสมณโคดมหาว่า บิดาของเราเป็นสุนัข ท่านนี้พูดอะไร ปากเสีย ใคร่จะท้วงติง พระผู้มีพระภาคเจ้าว่าพูดเท็จจึงไปยังวิหาร ถามเรื่องราวกะพระองค์.
พระผู้มีพระภาคเจ้าจึงตรัสแก่สุภมาณพเหมือนอย่างนั้น แล้วตรัสความจริงว่า ดูก่อนสุภมาณพ ทรัพย์ที่บิดาของเจ้ายังไม่ได้บอกมีอีกไหม. สุภมาณพทูลว่า พระโคดม หมวกทองคำมีค่าหนึ่งแสน รองเท้าทองคำมีค่าหนึ่งแสน ถาดทองคำมีค่าหนึ่งแสน กหาปณะหนึ่งแสนมีอยู่. พระโคดมตรัสว่า เจ้าจงไปให้สุนัขบริโภคข้าวมธุปายาสมีน้ำน้อย แล้วอุ้มไปนอนบนที่นอน พอได้เวลาสุนัขหลับไปหน่อยหนึ่ง จงถามดู สุนัขจักบอกทุกสิ่งทุกอย่างแก่เจ้า ทีนั้นแหละเจ้าก็จะรู้ว่าสุนัขนั้นคือบิดาของเรา. สุภมาณพได้กระทำตามนั้น. สุนัขบอกหมดทุกสิ่งทุกอย่าง เขารู้แน่ว่าสุนัขนั้นคือบิดาของเรา จึงเลื่อมใสในพระผู้มีพระภาคเจ้า ไปทูลถามปัญหา ๑๔ ข้อ กะพระผู้มีพระภาคเจ้า เมื่อจบปัญหา เขาขอถึงพระผู้มีพระภาคเจ้าเป็นสรณะ ท่านกล่าวความข้อนั้นหมายถึง สุภมาณพโตเทยยบุตร


เมื่อก่อนพระพุทธเจ้าจะเสด็จนิพพานนั้น พระพุทธเจ้าไม่ได้ทรงตั้งพระสาวกองค์ใดให้รับตำแหน่ง เป็นพระศาสดาปกครองพระสงฆ์สืบต่อจากพระองค์ เหมือนศาสดาในศาสนาอื่น เรื่องนี้ก็ไม่มีพระสงฆ์องค์ใดทูลถามพระพุทธเจ้า แต่พระพุทธเจ้าก็ตรัสสั่งพระสงฆ์ไว้ชัดเจนก่อนจะนิพพานว่า พระภิกษุรูปใดอย่าเข้าใจผิดว่า เมื่อพระองค์นิพพานแล้ว ศาสนาพุทธ หรือคำสั่งสอนของพระองค์จักไร้พระศาสดา จึงตรัสบอกพระอานนท์ว่า ” ดูก่อนอานนท์ ธรรมก็ดี วินัยก็ดี ที่เราได้แสดงไว้ และบัญญัติไว้ด้วยดี นั่นแหละจักเป็นพระศาสดาของพวกท่าน สืบแทนเราตถาคต เมื่อเราล่วงไปแล้ว”