เข้าใจผิดนะ !

เข้าใจผิดนะ !

ณ..ที่สนามบินนานาชาติแห่งหนึ่ง มีนักธุรกิจหญิงผู้หนึ่ง ขณะนั่งรอเวลาที่

เครื่องบินจะขึ้น เธอนั่งอ่านหนังสือ ขณะนั้นชายหนุ่มที่นั่้งข้างๆ ก็หยิบขนมคุกกี้

ออกจากถุง ซึ่งวางอยู่ระหว่างคนทั้งสอง แล้วกินมันทีละชิ้น เธอมองด้วยความ

โกรธแต่ไม่ต้องการมีเรื่องวุ่นวาย เธอจึงทำเป็นไม่สนใจ เธอเริ่มรู้สึกเบื่อที่จะกิน

คุกกี้และเฝ้ามองนาฬิกา



ในขณะที่ชายหนุ่มซึ่งเป็นผู้ขโมยไร้ยางอาย กำลังกินขนมคุกกี้อย่างอร่อยแบบ

ไม่เกรงใจ เธอเริ่มโมโหและคิดในใจว่า

“ถ้าฉันไม่ใช่ผู้ดีมีการศึกษาแล้วละก็…ฉันจะด่าเจ้าหมอนี่ให้สาสมไปเลย”

ทุกครั้งที่เธอหยิบกิน 1 ชิ้น ชายหนุ่มก็หยิบมันกิน 1 ชิ้น ทั้งสองส่งสายตามอง

กัน เมื่อคุกกี้เหลือเพียงชิ้นสุดท้าย เธอหยุดและอยากรู้ว่าชายหนุ่มจะทำ

อย่างไร ชายหนุ่มค่อย ๆ หยิบคุกกี้ชิ้นสุดท้ายแล้วหักออกเป็น 2 ชิ้น ส่งให้เธอ

ครึ่งชิ้นและกินเองครึ่งชิ้น เธอรับจากชายหนุ่มอย่างรวดเร็วและคิดในใจว่า

“เขาช่างเป็นคนไร้มารยาทสุด ๆ ช่างไร้การศึกษา ไม่มีแม้แต่พูดขอบคุณสัก

คำ”



เธอลุกขึ้น หยิบข้าวของทั้งหมดแล้วตรงไปยังประตูขึ้นเครื่อง ไม่ยอมเหลียว

หลังกลับมามองหัวขโมยผู้ไร้มารยาทซึ่งยังนั่งอยู่ที่เดิม ภายหลังจากขึ้นเครื่อง

และนั่งประจำที่อย่างสบายใจ แล้วเธอก็หยิบหนังสือที่อ่านค้างอยู่ขึ้นมาอีกครั้ง

ในขณะที่หยิบหนังสือจากกระเป๋าก็พบว่ามีขนมคุกกี้ 1 ห่อ เธอตกใจมาก ถ้า

คุกกี้ของฉันยังอยู่ที่นี่ ก็แปลว่า….คุกกี้ห่อนั้นเป็นของชายหนุ่มที่แบ่งให้เธอกิน

เธอลุกขึ้นทันทีแล้ววิ่งออกจากเครื่องบินไปยังที่นั่งของชายหนุ่ม แต่คงเหลือแต่

ที่นั่งว่างเปล่ามันสายไปเสียแล้วที่จะได้ขอโทษชายหนุ่ม ระหว่างเดินกลับเข้า

เครื่อง เธอรู้สึกเจ็บปวดหัวใจ เธอนั่นเองที่ไร้ มารยาท เป็นหัวขโมยที่ไร้การ

ศึกษาตัวจริง



ข้อคิดจากเรื่องนี้ “คนเราส่วนมากมักโทษคนอื่นหรือโยนความผิดให้ผู้อื่น หรือ

มองว่าคนอื่นคือปัญหา ถ้าเรามองแบบไม่เข้าข้างตัวเองบางครั้งเราเองนั่นแหละ

คือคนผิดหรือตัวปัญหาเสียเอง”



เขียนเล่าเรื่อง พระสุรินทร์ ก่อนการคิด
— กับ พระสุรินทร์. วัดป่าสุคะ








อ่านเรื่องนี้แล้วอดยิ้มไม่ได้

ยิ่งปฏิบัติธรรม เจ้าของกระทู้ก็ยิ่งเห็นความจริงและเข้าใจตัวเองมากขึ้น

และพบว่า หลายๆ ครั้งที่เคยมองว่าคนอื่นคือตัวปัญหา จริงๆ แล้วตัวเรานั้นละ
คือปัญหา เพียงแต่เราปรับมุมมองความคิดนิดหน่อยอะไร อะไรก็ราบรื่นขึ้นตั้งเยอะ เหมือนเส้นผมบังภูเขา แต่กว่าจะมองเห็นเส้นผมนั้นได้ก็อาจจะต้องเจ็บตัวล้มลุกคลุกคลานตั้งหลายครั้ง

ว่าแต่..ชายหนุ่มในเรื่องเขาอัธยาศัยใจดีจังนะ..ถ้าท่านเป็นชายหนุ่มคนนั้น..โดยขโมยกินคุ๊กกี้แล้วยังถูกมองด้วยตาขวางๆ อีก..ท่านจะทำอย่างไร?

 

ตอบคำถามท่านหัวมันว่าถ้าเป็นเจ้าของคุกกี้1. คงไม่วางคุกกี้ไว้กับเก้าอี้หรือสถานที่ห่างตัวให้ใครยื่นมือมาหยิบได้ง่ายๆแน่ ..2. . เเม้หากใครยื่นมือมาในถุงคุกกี้ก็จะยกทั้งถุงให้เขาไปทันทีที่เห็นหรือรู้..(คงไม่รอให้ใครมาตาขวางใส่แน่ละครับ)..เพราะไม่แน่ใจว่ามือเขามีเชื่อ Bird Flu หรือ Ebola หรืออื่นๆหรือเปล่า...กลัวโรคมากโดยเฉพาะใน airport!.. เด๋วตกflightเพราะถูกกักตัวเสียก่อน..๕๕๕


ps. เรื่องนี้ท่านหัวมันสรุปได้ซึ้งครับ

 

ข้าพเจ้าก็ว่างั้นแหละ

 

น่าเห็นใจนะ อย่างน้อยหญิงผู้นั้นก็ยังเกิดหิริโอตตัปปะขึ้นในจิตใจ ในความรู้สึกที่ตำหนิติเตียนเขาทั้งทางกายและทางใจด้วยอารมณ์ที่ขุ่นมัวในขณะนั้น แต่ยังไม่ได้กระทำด้วยวาจาซ้ำเข้าไปอีก
บางครั้งการกระทำที่ผิดพลาด เราปรับปรุงแก้ไขขึ้นมาใหม่ได้
แต่คำพูดที่ผิดพลาดอาจทำให้เราเสียใจไปตลอดชีวิต

 

อ่านแล้วได้ข้อคิดดีนะครับ, อนุโมทนาในคติธรรมที่ท่านเจ้าของกระทู้ได้นำมาลงให้อ่านกันด้วย

ก็ยังดีนะครับที่เธอผู้นั้นยังรู้สึกตัวได้ในชาติภพนี้ บางชีวิตหลงคิดว่าตนเองถูก ผู้อื่นเท่านั้นที่ผิด
ไปจนข้ามภพข้ามชาติเลยก็มี กลับตัวคิดได้ในชาตินี้ย่อมถือว่าประเสริฐที่สุดแล้วครับ

ขอเจริญในธรรมทุกท่านนะครับ

 

ผมคงจะเดินอมยิ้ม..ขณะที่เอาถุงกระดาษไปทิ้ง

เสร็จแล้วก็ไปล้างมือ..คงหาไอ้ติมต่ออีกสักถ้วย.

 

อ้าว!!!!!! ชายหนุ่มคนนั้น...คือท่านอภิมารเองเหรอ แล้วไม่กลัวติดเชื้ออีโบลาล่ะ?

 

ในความประจวบเหมาะ..เป็นไปได้ยากที่จะหาคนที่ร่วมกินขนม

ด้วยกันจนชิ้นสุดท้าย...นึกถึงกี่ครั้งก็อมยิ้มได้ทุกครั้ง..ส่วนโรค

คงนึกไม่ถึงหลอกครับเพราะไม่รู้จัก.