กรรมอะไรที่ทำให้เจอคนรักที่เข้าใจเรา?

คนอื่นมาเข้าใจเรา
ถึงมีคนนั้นเข้ามาก็เท่านั้นแหละ
เพราะถ้าเราไม่เข้าใจตัวเอง
แม้เจอคนที่เขาเข้าใจเรา
เราก็คิดว่าเขาไม่เข้าใจ

• คนที่รักคุณ กับคนที่เข้าใจคุณ
อาจไม่ใช่คนๆเดียวกัน

แต่ถ้าคุณโชคดี
มีคนๆนั้นอยู่ในชีวิต
เขาก็จะดับร้อนให้คุณ
ได้เกือบทุกสถานการณ์

• กรรมจะตัดสิน
ให้คุณได้มีคนประเภทนั้น
อยู่ในชีวิตหรือไม่
และกรรมที่ว่าก็คือ..

: การเป็นผู้เคยให้ความเห็นใจ
ยอมทำความเข้าใจ
และหมั่นเอาใจเขามาใส่ใจเรา

หากคุณไม่เคยทำกรรมประเภทนี้ไว้กับใคร
หรือไม่สนใจที่จะเริ่มต้นเสียที
ก็อย่าหวังจะได้มีใครหันมาเข้าใจคุณ

ทั้งชีวิตคุณ
จะรู้สึกเหมือนตกอยู่ท่ามกลางคนแปลกหน้า
ที่ไม่เคยเข้าใจอะไรคุณเลยสักนิด

# บทความจากหนังสือ : มีชีวิตที่คิดไม่ถึง

#ดังตฤณ
► http://www.facebook.com/dungtrin


มีใครบ้างคะที่ได้เจอคนรักที่ทั้งรักและเข้าใจ?

แล้วมีไหมที่เขาเข้าใจแต่ไม่ค่อยใส่ใจหรือแคร์?

แล้วมีไหมคะที่คิดว่ารู้จักตัวเองดี เข้าใจตัวเองดีแล้วก็เข้าใจคนอื่นดีด้วย แต่ก็ไปรักคนทีี่่ไม่ค่อยเข้าใจเรา ?

 

ความรักเป็นเรื่องของทุกข์ ทั้งๆที่รู้อยู่ก็ยังหนีมันไม่ได้สักที

 

จริงๆ แล้ว การที่เราอยากจะให้มีคนมาเข้าใจ
ก็คือการอยากได้แนวร่วม หรืออยากให้มีคนเข้าข้างเรานั่นเอง

ซึ่งเป็นความต้องการที่เกิดขึ้น จากการที่เรารู้สึกว่าไม่ได้รับความยุติธรรม
และไม่เกี่ยวว่าเราจะเป็นฝ่ายผิดหรือฝ่ายถูก...

พูดง่ายๆ ก็คือ "เราแค่ต้องการการยอมรับ"

ถ้าเราอยู่ในสภาพอารมณ์หรือความเป็นอยู่ที่ปกติสุข
เราก็จะไม่ต้องการคนที่จะมาเข้าใจอะไรในตัวเราทั้งนั้น

การที่เราทำดีแล้วอยากให้มีคนเห็น หรือทำผิดพลาดแล้วอยากให้คนหยุดซ้ำเติม
สิ่งที่เราพยายามทำก็คือ... อธิบายเหตุผลร้อยแปดให้ใครๆ เข้าใจ

ทำไมคนบนโลกใบนี้ จึงมีแต่คนที่พยายามเอาแต่พูดๆๆ
อธิบายเหตุผลว่าที่ต้องทำอย่างโน้นอย่างนี้ ก็เพราะมีความจำเป็นอย่างนั้นอย่างนี้
พูดได้เป็นชั่วโมงๆ เล่าซ้ำๆ ซากๆ เรื่องส่วนใหญ่ที่พูด ก็มีแต่เรื่องของตัวเอง

และถ้าสาวไปจนถึงคำตอบสุดท้าย ก็จะได้พบความจริงว่า... เราก็แค่รักตัวเอง

. . . .

บุคคลค้นหาด้วยจิตตลอดทิศทั้งหมด ไม่ได้พบใครซึ่งเป็นที่รักยิ่งกว่าตนในที่ไหนๆ เลย
สัตว์ทั้งหลายเหล่าอื่นก็รักตนมากเช่นนั้นเหมือนกัน ฉะนั้น ผู้รักตนจึงไม่ควรเบียดเบียนสัตว์อื่น ฯ

 

แจ่มแจ้งเลยค่ะ ^ ^

 

เรื่องความปรารถนาที่จะมีคนที่รักเรา คนที่เรารัก หรือมีความรักที่สวยงามเป็นของตนเองนี้ดูเหมือนจะเป็นสิ่งสำคัญในชีวิตของฆราวาสจำนวนไม่น้อยเลย เพราะบางคนถึงกับเอาเป็นสรณะที่พึ่งของชีวิต ซึ่งมักจะทำให้ชีวิตประสบความทุกข์บ่อยๆ รักได้ไม่เป็นไร ไม่ผิดศีล ไม่ผิดอะไร แต่พุทธศาสนาสอนว่า ทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตต้องประกอบด้วยธรรมะ ต้องยอมรับความจริง เราต้องพยายามพิจารณาทุกเช้าทุกเย็นว่า เราต้องมีความพลัดพรากผิดหวังเสียใจจากคนที่เรารักทุกคน ไม่วันใดวันหนึ่ง เราไม่ตายจากเขา เขาก็ต้องตายจากเราอยู่ดี แต่สิ่งนี้ไม่ใช่เพื่อทำให้รู้สึกกลุ้มใจหรือเศร้าใจ แต่เป็นการเปิดจิตใจให้กว้างออกไปยอมรับความจริง

สำหรับ 3 ข้อที่คุณหัวมัน ถามมาว่ามีไหม ? คหสต.ก็คิดว่ายังคงมีคนแบบนั้นอยู่ทั้ง 3 ข้อนั้นแหละค่ะ สำหรับดิฉันเองไม่เคยคิดจะตามใจกิเลส หาใครมาเป็นห่วงยึดติดกับตัวเรา เพราะยิ่งได้พบคนดีที่ตรงใจเรามากเท่าไร ความยึดมั่นถือมั่นก็ยิ่งมากตามไปด้วย แล้วอะไรๆ อีกหลายๆอย่าง ที่ทำให้ต้องอยู่ในวังวนแห่งความทุกข์ก็ต้องตามมาไม่รู้จักจบสิ้นค่ะ

ปรารถนาให้ทุกท่านมีหลักธรรมในใจเพื่อพยายามทิ้งเรื่องใหญ่ๆ ของมนุษย์ให้ได้ดังนี้นะคะ

การทิ้ง - ทิ้งพ่อแม่ ทิ้งลูกเมียผัว ทิ้งพี่น้อง ทิ้งคนรัก ของชอบ ทิ้งเพื่อนฝูงที่รักใคร่ ทิ้งเพื่อนร่วมงาน ทิ้งการงาน ทิ้งของรัก ของชอบ ทิ้งมรดก ทิ้งกายสังขาร(ทิ้งยากที่สุด)

เราทิ้งที่ใจ แต่การกระทำยังทำอยุ่

 

ถ้าวันนั้นได้.....เจอคนที่ใช่แล้วก็อย่าลืม

ดูแลใจเขาด้วยล่ะ..อย่าทำเหมือนเขาเป็น

ของตาย...หรืออาจหลงตัวว่าเรามีดี..จะพูด

หรือจะทำอะไร....จนลืมว่าเขาก็เป็นคนที่มี

หัวใจคนหนึ่ง...และเมื่อความอดทนสิ้นสุดลง

วันนั้น....จะไม่มีใครที่สามารถแทนใครได้.

 

ชะอุ๋ย....นึกว่าคนนั้นมาพูดด้วยตัวเองเลยนะนี่

 

สงกะสัยก็เป็นอีกคนหนึ่ง...ที่มักได้รับคำปรอบใจ

ว่า " เพราะดุณดีเกินไป " ได้ยินแล้วเศ้า.

 

พยามยามเอาใจเค้ามาใส่ใจเราอย่าพยายามให้เค้าเอาใจเรามาใส่ใจของเค้า และจะพบคำตอบตามที่ได้ตั้งกระทู้ไว้ครับอย่างแน่นอน

 

กรรมสัมพันธ์ก็มาเจอกัน แต่มันสัมพันธ์กันแบบไหน ให้อภัยคนที่ทำให้ทุกข์ได้ถือว่าสุดยอด เวลาที่กรรมมันจะเล่นงานเราหนักๆก็ล้วนมาจากคนที่เรารักรอบตัวทั้งนั้น แต่ไม่ต้องไปหวังว่าเขาจะละความแค้นลงได้เพราะว่ามันเกิดจากจิตใจของเขา ถ้าไม่มีห่วงก็ไม่ต้องพยายามหา ถอดยากนะขอบอก

 

อันนี้ โดนทุกคำค่ะ ....

 

ถึงจะรู้ว่ามันจะเป็นห่วง หลายๆคนก็พยายามหากันน่ะสิน้าาา...แต่ก็คงเป็นกรรมสัมพันธ์ ถึงจะไม่หาก็ต้องเจอ...

สำหรับเรา เจอก็จริง คนที่รักและเข้าใจ มองโลกในแง่ดี มีเหตุผล รักษาสัจจะ อยู่ด้วยแล้วสบายใจมากๆ เป็นเหมือนเพื่อนคู่คิด มิตรคู่ใจ ปรึกษาหารือพูดคุยกันได้ทุกเรื่อง ทัศนคติอะไรเราก็ไปด้วยกันได้ แถมเขาเป็นต่างชาติแต่เขาซื้อหนังสือของดาไล ลามะ ไปอ่านแล้วสนใจพระพุทธศาสนา ยังเคยบอกเราว่าอยากจะลองบวชศึกษาธรรมะดู เห็นเราเอาเงินให้ขอทานก็บอกว่าเงินเหรียญเขาก็มี เขาก็มายื่นให้เราให้ขอทานด้วย แต่ว่าคบกันได้ไม่กี่ปีก็ต้องเลิกกัน เพราะเราต้องทำเพื่อพ่อแม่จึงต้องตัดใจมาคบและแต่งงานอยู่กับสามีคนปัจจุบัน ซึ่งแฟนคนก่อนเขาก็เข้าใจปัญหาทางบ้านเราดี เขาจึงหลีกทางให้เราคบและแต่งงานกับสามี ซึ่งทัศนคติ และนิสัยใจคอตรงข้ามกับแฟนคนแรกทุกอย่าง ยิ่งเรื่องศาสนายิ่งไม่ต้องพูดถึง เงินห้าบาทของเราเองจะให้ขอทาน เขากลับตวาดเราห้ามให้ ดังนั้นเวลาไปวัดทำบุญอะไรเราก็ต้องแอบทำไม่ให้เขารู้ เพราะเขาไม่ชอบ ด้วยความจำเป็นของเราเลยต้องทนอยู่กับเขาเท่าทุกวันนี้ คิดอยู่เสมอว่าไปด้วยกันกับเขาไม่ได้ตลอดแน่ เพราะแทบจะทุกอย่างดูสวนทางกันหมดเลย คงจะเป็นวิบากกรรมที่ต้องมาเจอคู่เวรคู่กรรมคนนี้ ถ้าปัญหาเราคลี่คลายได้ ในอนาคตก็อยากจะแยกทางกับเขาซะที

ก่อนที่จะตัดสินใจเลือกก็คิดแล้วว่าระหว่างคนที่เรารักกับพ่อแม่เราจะเลือกอะไร ก็เลยต้องเลือกพ่อแม่ไว้ก่อน

 

..เห็นใจ มากๆครับ ท่านมะลิเก้าพันฯ..นี่คือภาพชัดเจนของคำว่า อนัตตา ...ไม่อยู่ในอำนาจบังคับบัญชาควบคุมอะไรได้ สักสิ่งสักอย่าง..แม้ปรารถนาจะได้คนเข้าใจ แต่ภาวะที่ตนเลือกทำในสิ่งที่ดี ด้วยความเข้าใจคนอื่น.."ด้วยความเอาใจพ่อแม่มาใส่ใจเรา" อย่างยิ่งเช่นนี้.. กลับเป็นปัจจัยแก่การพบ"คนที่ไม่เข้าใจตนไปเสีย...นี่มันเพราะเหตุใดเล่า?..หากไม่มีศรัทธาแรงกล้าในเรื่องกรรมและวิบากตามคำสอนของพระพุทธเจ้าแล้ว อาจชี้โทษไปยังคนอื่นทีเดียว..

..แต่เข้าใจว่าท่านมะลิเก้าพันฯ มีความมั่นคงในสรณะคือพระรัตนตรัย จึงดำรงตนไว้ได้ด้วยความสงบสันติ แม้จะครองเรือนอยู่ร่วมกับผู้ไม่เข้าใจตนเอง..เพราะทราบความที่ผลเช่นนี้ มีมาจากเหตุอันตนเคยทำไว้เช่นกัน พึงอภัยเขาเถิด เขานั้นน่าสงสารเห็นใจเพียงเพราะ"ไม่รู้" ...

อนึ่ง..เมื่ออยู่ในฐานะพ่อแม่ ก็ควรทำหน้าที่ที่สมควร การก้าวล่วงชีวิตลูกๆด้วยการตั้งเงื่อนไขบางอย่าง...เป็นเรื่องเสียหาย กลายเป็ยเบียดเบียนตนและลูกไปโดยรู้เท่าไม่ถึงการณ์...การครอบงำชีวิตลูกจนเขาโตไม่เป็น คิดเองไม่เป็น เป็นสิ่งที่ควรหลีกเลี่ยง ..พ่อแม่ไม่ได้มีชีวิตอยู่ดูแลลูกจนเขาตายไปพร้อมเรา เขาต้องมีชีวิตอยู่เองได้ด้วยสมรรถภาพทางกายและความคิดของเขา หาไม่แล้ว เขาจะลำบากเพราะคิดเองไม่เป็น..ตัดสินใจอะไรๆไม่ได้..ขาดวุฒิภาวะ โตแต่ตัว แก่เพราะกินข้าว จะดีได้ที่ใหน.....

เป็นกำลังใจให้ท่านมะลิฯผ่านความทุกข์ครับ..

 

ที่จริงพ่อแม่ดิฉันก็ไม่ได้ผิดอะไร คงจะเป็นผลของบาปกรรมเก่าดิฉันเอง เลยต้องมาเจอชะตาชีวิตเช่นนี้ ก็ต้องอดทนใช้กรรมต่อไป ยังไงก็ไม่ถึงร้อยปีหรอกนะ... ถ้าเทียบกับการใช้กรรมในอีกโลกนึงนี่สิ คงจะยาวนานมากกว่า

อีกอย่างดิฉันก็คิดเสมอว่าแม้เราจะทุกข์ยากยังไงก็คงเทียบไม่ได้กับพระคุณของท่านทั้งสองที่เลี้ยงดูเรามาจนเติบโตเป็นคนดี แม้จะมีคนรักเป็นร้อยเป็นพันยังไงก็คงไม่เท่าความรักจากพ่อจากแม่ ดังนั้นเมื่อมีโอกาสที่จะตอบแทนบุญคุณท่านเมื่อไหร่เราจึงควรที่จะรีบตอบแทนบุญคุณท่าน เพราะนับวันท่านก็เหมือนไม้ใกล้ฝั่งลงไปทุกที (ส่วนคู่ครอง สำหรับใครที่เลือกได้ ถ้าหาดีไม่ได้ก็สู้ไม่มีจะดีกว่านะจะบอกให้ :-D)

แม้ทุกวันนี้จะทุกข์ยากลำบากใจยังไง อีกด้านก็รู้สึกมีความสุขเวลาที่เห็นท่านทั้งสองหัวเราะและยิ้มแย้มแจ่มใส

ด้วยความดีและความรักความกตัญญูที่มีต่อพ่อแม่ พรทุกประการที่พ่อแม่อวยพรให้ลูกมา คงจะต้องมีสักวันที่ลูกต้องประสพความสำเร็จและได้ดีให้ได้

 

" When life gives you 100 reasons to cry,
show life that you have 1000 reasons to smile.
Face your past without regret.
Handle your present with confidence.
Prepare for the future without fear.
Keep the faith and drop the fear. "

เป็นแรงใจให้อดทนและสู้สู้ต่อไปค่ะ เข้าใจและเห็นใจคุณ Jasmine บนทางที่ยืนอยู่ค่ะ.. คุณเป็นมนุษย์แบบนี้ค่ะ..

" ถ้าเราทำให้เขาหมดทุกข์ได้ เราก็ไม่ทุกข์
ถ้าเราสร้างสุขให้เขาได้ เราจะสุขยิ่งกว่า
ถ้าทำได้เช่นนี้ จิตใจเราจะเข้าสู่ภูมิแห่งพระโพธิสัตว์ "

^^

 

กระทู้นี้ ท่าน อภิมาร ตอบได้ดีจัง อ่านแล้วยังต้องอมยิ้ม มีหวานนิดๆ