ช่วยหนูด้วยค่ะ ไม่รู้จะปรึกษาใคร

คือปัญหาของหนูมีอยู่เรื่องเดียวค่ะ แต่มันทรมานแล้วก็รู้สึกแย่เพราะคงไม่มีใครเป็นแบบหนู หนูเล่าให้ใครฟังก็เหมือนเป็นเรื่องเล็กน้อย น่าตลกไม่น่าเป็นได้ขนาดนี้ อาการคือหนูจะรู้สึกตัวตลอดเวลาทำอะไรน่ะค่ะ คือปกติแล้วคนเราทำอะไรก็จะสนใจอยู่กับสิ่งนั้นเปลี่ยนไปทำอะไรก็เพลิน ดูทีวีก็จะเพลินไปกับเนื้อหานั้นใช่มั้ยคะ แต่พอหนูรู้สึกเพลินหนูก็จะคิดขึ้นมาค่ะว่า "กำลังเพลินนะ" ทำให้มันไม่เป็นไปตามธรรมชาติ กลายเป็นไม่เพลิน ฟังเพลงก็จะแวบคิดว่าเรากำลังเพลินนะ อ่านหนังสือก็จะแวบขึ้นมาว่ากำลังเพลินนะ มันเป็นอาการที่ทรมานจริงๆนะคะ คือพอรู้สึกตัวตลอดเวลาก็จะคิดว่าทำไมเราต้องเป็นแบบนี้ ทำให้รู้สึกแย่ คือหนูไม่ได้มีปัญหาหรือความทุกข์ในชีวิตเลยนะคะ ชีวิตหนูสมบูรณ์มากครอบครัวอบอุ่น หนูเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมหนูถึงเป็นแบบนี้ อยากจะกลับไปเพลินกับทุกอย่างเหมือนเดิม ขนาดเวลาพูดคุยก็ยังรู้สึกตัวตลอดเลยค่ะว่ากำลังเพลินนะ มันคงไม่หายใช่มั้ยคะ หนูอยากกลับไปเป็นอย่างเดิมแบบตอนที่ยังไม่เคยมีความคิดแบบนี้ หนูทรมานมากๆเลยค่ะ แต่พอหนูมีความคิดแบบนี้เกิดขึ้นมาแล้วหนูไม่มีทางลบมันออกไปได้แล้วค่ะ ทำอะไรมันก็คิดตลอด เหมือนเป็นอัตโนมัติ คิดอัตโนมัติๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ หนูอยากหายจริงๆนะคะ แต่ไม่รู้จะลืมมันได้ยังไง เหมือนยิ่งหนียิ่งทุกข์ หนูไม่รู้ว่าสาเหตุมันคืออะไรเพราะหนูไม่ได้มีปัญหาชีวิตอะไรเลยค่ะ หนูอยากกลับไปเหมือนไม่เคยมีความคิดแบบนี้มาก่อน แต่มันเกิดแล้ว หนูจะทำยังไงดีคะ หนูอยากกลับไปเป็นคนเดิมที่มีความสุขไม่มานั่งกลัวความคิดตัวเองแบบนี้ หนูรบกวนช่วยให้คำแนะนำหน่อยนะคะ หนูไม่รู้จะพึ่งใครเพราะอาการแบบนี้ ไม่มีใครเคยเป็นเลยค่ะ หนูไม่อยากให้พ่อแม่เป็นห่วงอีกแล้ว มันไม่ได้มีอารมณ์เศร้าหรืออารมณ์ผิดปกติอะไรเลย มันเกิดจากความคิดของตัวเองนี่แหละค่ะ แต่หนูจะบอกว่าตอนนี้หนูรู้สึกดีขึ้นนิดหน่อยค่ะ คือหนูมานั่งพิจารณาว่าที่ผ่านมาหนูฝืนตัวเอง แกล้งคิดว่าตัวเองหาย ทั้งๆที่ในใจก็ยังคิดว่าไม่เพลินตลอดอะนะคะ พอนานวันเข้ามันไม่หายอย่างที่คิดเลยทรมาน คือเหมือนพยายามจะหนีมันอะค่ะเลยยิ่งคิด หนูเลยเปลี่ยนใหม่เป็นยอมรับ ทุกครั้งที่คิดขึ้นมาก็จะไม่รู้สึกแย่เท่าเก่าค่ะ แต่ก็ยังรู้สึกไม่เหมือนเดิม อยากรู้แนวทางรักษาให้หายขาดต่อไปแต่คิดว่าน่าจะมาถูกทางแล้วค่ะ ขอบพระคุณล่วงหน้าจริงๆนะคะสำหรับคำตอบ

คือเหมือนยิ่งหนูตั้งสมาธิทำอะไร มันก็ยิ่งจับความรู้สึกตนเองมากขึ้น ไม่เป็นไปตามธรรมชาติ เลยไม่มีสมาธิ แล้วเดี๋ยวหนูเปิดเรียนแล้วกลัวใช้ชีวิตไม่ปกติค่ะ กลัวเรียนไม่ได้ เพราะไม่มีสมาธิ หนูคิดถึงหนูคนเดิมตลอดเวลา ขอร้องละค่ะ ช่วยหนูด้วย ตอนนี้หนูสับสนไปหมด

 

ช่วยตอบหนูด้วยนะคะ หนูไปโพสต์ที่ไหนไม่ีใครตอบให้เลยค่ะ หนูจะมีางออกมั้ยจะมีทางกลับไปสดใสเหมือนเดิมมั้ย ทุกวันเวลาตื่นนอนก็รู้สึกแย่ อยากนอนต่อไปไม่อยากตื่นมาทรมาน อยากกลับไปเปนคนเดิมตอนที่ยังไม่เคยรู้จักความรู้สึกตัวเเบบนี้

 

ลองสวดมนต์นั่งสมาธิดูซิจ๊ะ เผื่อจะช่วยให้ดีขึีน

 

หนูพยายามแล้วค่ะ แต่ไม่ว่าจะกำลังทำอะไรก็ตามความคิดมันก็แทรกขึ้นมาว่า กำลังเพลินนะ แล้วก็ดึงกลับมาอยู่กับความรู้สึกแย่ๆอีกค่ะ ทรมานมากๆ คงไม่มีทางหาย ไม่สามารถลบความคิดนี้ออกไปได้อีกแล้ว

 

ช่างโชคดีนะแต่ยังไม่รู้ตัวเลยว่าโชคดีที่มีสติและสัมปชัญญะ
เขาเรียกว่าความรู้ตัวอันนี้เป็นสมาธิแล้ว
ไม่ต้องไปฝืนจะกลับไปเป็นแบบเดิมหรอกค่ะ
ไม่ได้บ้าด้วยป้าก็เคยเป็นสบายใจได้
แสดงว่ามีครูบาอาจารย์มาสอนแล้ว
ตอนนี้แสดงว่าจิตกำลังภิวัฒน์ขึ้นสู่ภาวะธรรมระดับหนึ่ง
อย่าไปวิตกจริตเลยค่ะจิตเป็นสมาธิโดยอัตโนมัติแล้ว
เพียงแต่ไม่ใช่สมาธิลึกแต่เป็นสมาธิระดับใช้งานได้
ก็ดูมันไปสนุกนะมันรู้เท่าทันกิเลสตนเอง

 

เบสิคก็ลองไปดู

ที่นี่

เป็นอันดับแรก ถ้าไม่ work ก็อาจจะศึกษาหาความรู้จาก เณรคำ เดินบนผิวน้ำ

http://palungjit.org/threads/“เดินบนผิวน้ำ”หลวงปู่เณรคำ-ฉัตติโก.207329/

:boo:

ถ้ายังไม่ได้ผลอีกก็ลองไปซื้อเพคเกจบุญ เลือกเพคเกจที่เหมาะกับกำลังทรัพย์ จากหลวงพ่อนะจ๊ะ นะจ๊ะ หรือ ก็บอกกับทางนั้นว่าต้องการเพคเกจขจัดอาการที่หนูเป็นอยู่ จัดให้ด้วย ลองดูนะจ๊ะ สู้ ๆ ต่อไปเป็นกำลังใจให้

qsqu

 

ผมคิดว่าเป็นพรหมแดนความรู้ที่ขยายกว้างขึ้นนะครับ


คือ เดิมคุณเป็นคนที่มีความสุขแบบปุถุชนทั่วไป แต่แล้วคุณ
ก็ได้โอกาสในการเรียนรู้ "สภาวะ" อีกแบบ มีอะไรบางอย่าง
เพิ่มเติมเข้ามาในชีวิตใหม่ๆ คือ ภาวะของการจับอาการภาย
ใน ซึ่งอาจเป็นลักษณะหนึ่งของคนอีกมากมาย "ที่ฝึกจิตผิด
วิธี" ทำให้ไม่เป็นธรรมชาติ


จะดีแค่ไหน หากวันหนึ่งคุณเข้าใจสิ่งนี้ และทำให้เขาพบทาง
ออกได้ เพราะนั่นคือ จุดเริ่มต้นที่คุณจะทำให้ใครอีกมากมาย
หลายคนที่เป็นเช่นนี้ ได้พบทางออกเช่นคุณ


ยินดีกับชีวิตที่หลากหลายมากยิ่งขึ้น ที่ทำให้คุณเติบโตยิ่งขึ้น
เข้าใจตัวตนที่แตกต่างมากขึ้นสิครับ แล้วนำพาสิ่งนั้นไปสู่ทาง
ที่สดใสดั่งธรรมชาติแรกแย้ม หากไม่รีบร้อนเกินไป ผมเชื่อว่า
คุณจะสามารถทำได้ครับ ...

 

นักกรรมฐานเรียกการรู้สึกตัวทั่วพร้อม เป็นเหตุปัจจัยในอดีตชาติที่สะสมมา ลองคิดดูถ้าเราทำก่อนคิด ไม่ว่าจะเป็นคำพูดหรือการกระทำที่ไม่ดีผลจะสร้างกรรมให้เกิดแล้วชาติภพต่อมาก็จะเกิด หนูคงอธิฐานจิตให้พ้นวัฏฏะสงสารหลุดจากการเวียนว่ายตายเกิด สู่กระแสนิพพาน ปล่อยตามธรรมชาติแค่รู้ รู้และรู้ไม่ฝืน ธรรมชาติจะทำงานของมันเอง

 

คุณป้าคะ คือว่าหนูรู้สึกตัวตลอดเวลาจนทำอะไรไม่เป็นธรรมชาติเลยค่ะ เหมือนพยายามอ่านหนังสือ ก็พอเข้าใจที่อ่านนะคะแต่ไม่ได้อินเหมือนเดิม เพราะยิ่งตั้งใจความคิดที่ว่ากำลังตั้งใจนะก็ผุดขึ้นมา หนูรู้สึกว่าทำไมคนอื่นเค้าไม่เป็น ทำไมเค้าโชคดีจังที่สนุกกับทุกอย่าง หนูกำลังจะเข้ามหาวิทยาลัยปีหนึ่ง กลัวไปหมดเลยค่ะว่าอาการแบบนี้ตอนฟังอาจารย์จะทำยังไง ตอนอ่านหนังสือสอบจะทำยังไง รบกวนช่วยแนะนำให้เด็กที่ไม่รู้จะปรึกษาใครคนนี้ด้วยนะคะ หนูเคยปรึกษาคุณแม่ปรากฏว่าท่านกินไม่ได้นอนไม่หลับ เครียด หนูเลยบอกว่าหนูหายแล้ว ทั้งที่มันไม่ใช่เลยค่ะ

 

เพลินไปก็พาหลง
จับผิดความเพลิน
ก็กลายเป็นระแวง
สติไล่จับความเพลิน
ก็ยังไม่ใช่สัมมาสติ !

 

มีอยู่ช่วงหนึ่งในชีวิตที่ผ่านสัก๕หรือ๖ปีมาแล้ว
จะนอนไม่หลับวิตกมันอยู่อย่างนั้นจนที่สุดเมื่อจิตสงบระดับหนึ่ง
ถึงรู้ว่าจริงแล้วกายนอกหลับไปแล้วเหลือแต่จิตที่ไม่หลับ
แต่ยังไม่มีสัมปชัญญะพอจะรู้ตัวว่าหลับ
เมื่อรู้ตัวแล้วก็ปล่อยมันไปไม่ไปสนใจอีกทุกวันนี้ก็มีความสุขดี
สำหรับความรู้ตัวนี้หากมีให้ตลอดเวลา
จะช่วยตัวเราได้มากในการยับยั้งไม่ให้ทำสิ่งที่ชั่ว
ให้เราอยู่ในหนทางที่ถูกต้องเป็นสัมมาทิษฐิ
สรุปแล้วมีประโยชน์มากเลย
แสดงว่าหนูคนนี้มีบุญเก่ามาหนุนให้จิตสู่สภาวะที่สูงขึ้น
มีสติสัมปชัญญะที่คนทั่วไปต้องใช้เวลาในการฝึกอย่างมากนะ

 

สติที่เป็นลบต่อภาวะใดๆ
คือสติที่ไม่เป็นกลางแท้
จึงไม่ใช่สัมมาสติ ...


เช่น สติที่เป็นลบต่อความเพลิน
วิ่งไล่ตามจับความเพลิน เป็นต้น

 

คือหนูยังอยากใช้ชีวิตแบบมีความสุขน่ะค่ะ คือเมือเกิดความคิดแบบนี้แล้วกลายเป็นเกิดขึ้นมาทีไรก็ทรมาน หนูควรทำอย่างไรคะ

 

หนูฟังคุณป้าแล้วมีความหวังที่จะมีความสุขขึ้นมาบ้างเลยค่ะ แต่อาการที่ว่านี้เหมือนทำให้หนูไม่จดจ่อกับสิ่งที่กำลังทำเท่าเดิม คือจะเกิดความคิดผุดขึ้นมาด้วยค่ะว่าเรากำลังทำนะ กลายเป็นคิดสองเรื่อง จนทรมาน หนูบอกใครก็ไม่มีใครเข้าใจหนูค่ะ คุณป้าเคยมีอาการแบบนี้ใช่มั้ยคะ อย่างน้อยหนูจะได้ดีใจที่ไม่ได้มีอาการแปลกๆแบบนี้คนเดียวในโลก มันทรมานมากนะคะ ไม่ว่าจะกำลังทำอะไรก็ตาม หนูเพิ่งสอบติดคณะทันตะค่ะ หนูเลยกลัวไปหมดว่าทำไมกลายเป็นแบบนี้ จะเรียนอย่างมีสมาธิยังไง เหมือนความฝันที่เคยมีมันกลายเป็นความกลัวค่ะ

 

เพราะหนูอยากเพลินจึงทำให้รู้สึกไม่เป็นธรรมชาติ
ลองลดความตั้งใจลงปล่อยให้ใจเป็นไปตามธรรมชาติ
มันรู้ว่าไม่เพลินก็รู้ว่าไม่เพลินไม่ต้องสนใจแค่รู้
แค่ปล่อยไปไม่ต้องบังคับให้มันเพลินไม่ต้องตั้งใจให้มีสมาธิ
มีสติสัมปชัญญะกำกับแบบนี้ดีกว่าไม่มีแน่นอน
ป้าเคยผ่านมาช่วงหนึ่งเคยโกรธคนมากๆ
บ่นไปบ่นมาใจก็ก็รู้สึกตัวว่ากำลังโมโหกำลังเป็นนางยักษ์
แล้วมันก็หยุดบ่นไปเองเพราะรู้ตัวจะทำอะไรก็รู้ตัว
ป้าชอบดูหนังซีรี่ฝรั่งมากๆแต่ก็ดูแบบรู้ตัวนี่แหละไม่เพลิน
แต่พยายามค้นหาประโยชน์ในหนังได้บ้างไม่ได้บ้าง
มันดีน่ะที่เราสามารถขำในสิ่งที่คนอื่นทนไม่ได้ทำไม่ได้
เพราะจิตมันเข้าใจบวกรู้ตัวรู้เท่าทันกิเลสตน
ทุกวันนี้ป้าอารมณ์ดีมากจากอดีตที่เคยเป็นคนอารมณ์รุนแรง
เวลาโมโหปาข้าวของกระเด็นด่าไม่ยั้ง
มาเป็นคนแบบใหม่ที่โกรธน้อยลงหัวเราะมากขึ้น
อย่าวิตกกับภาวะเช่นนี้เลยทำใจสบายๆรู้แล้วปล่อยไป
จริงๆป้ามีสภาวะมากกว่าที่เล่านี่อีกแต่อาศัยเป็นคนไม่คิดมาก
ป้าไม่แคร์ใครไม่มีใครในโลกที่ไม่ถูกนินทา
แค่ทำใจให้สบายลดความตั้งใจทำใจสบายๆ
บอกตนเองว่าเราไม่ได้ผิดปกติอะไรมันเป็นเช่นนั้นเอง
ไม่ต้องไปแก้กรรมอะไรเพราะไม่ใช่กรรมชั่วแต่เป็นกรรมดีกำลังส่งผล
ป้าเป็นสาวแก่อยู่คนเดียวแต่มีสติสัมปชัญญะดีมีอารมณ์ดี
ทั้งที่ถ้าเป็นบางคนผ่านสภาวะแบบป้าอาจบ้าได้
ป้าเคยผ่านช่วงที่ชีวิตย่ำแย่มา
แถมโตมาในครอบครัวที่มีคนในครอบครัวเป็นโรคประสาท
แต่เพราะความเข้าใจไม่มากหรอก
ละความชั่วทำความดีทำจิตใจให้สะอาดบริสุทธิ์แค่นี้จริงๆ

 

ละความชั่ว
ทำความดี
ทำจิตใจให้สะอาดบริสุทธิ์
แค่นี้จริงๆ
ทำใจสบายไม่ต้องเครียดไม่ต้องคิดมาก
ไม่มีอะไรผิดปกติแค่มีสติเพิ่มขึ้นมาเป็นบุญกุศลเก่า
แต่ถ้าอยากทำอะไให้ตัวเองเข้าใจการมีสมาธิมากขึ้น
ก็ลองไปฝึกสมาธิกับสถาบันพลังจิตตานุภาพดูมีหลายสาขาเลย
ลองค้นดูในกูเกิ้ลก็ได้แต่อย่าไปเที่ยวถามคนไม่มีความรู้เรื่องนี้เลย
ทำปวดหัวเปล่าป้าเคยมาแล้วยิ่งถามยิ่งสับสน
ที่คุณแม่หนูเครียดก็คงเพราะท่านไม่มีความเข้าใจในเรื่องเช่นนี้

 

สมาธิมีมากอยู่แล้ว
แต่สิ่งที่มาจับว่าเราเพลิน
คือ ตัวสติ ที่ยังไม่ใช่สัมมาสติ


ไม่ต้องกลัวว่าจะเสียสมาธิ คุณมีมากล้นเลย
แค่ ปล่อยให้พัฒนาการของสตินั้น ไปสู่สัมมาสติก็พอ

 

จขกท ไม่มีความเพลินกับอารมณ์ต่างๆภายใน ที่เกิดขึ้นจากภายนอกเป็นสาเหตุ
เมื่ออารมณ์ดีใจเกิดปั็บ จขกท รู้สึกตัวว่าเรากำลังรู้สึกอย่างนั้นๆ ทำให้กลับมาอยู่ความนิ่งสงบ(อุเบกขา). บางครั้งทั้งๆก็อาจจะมีความรู้สึกสุขอยู่
เเต่ทำไม เวลาความรู้สึกทุกข์เกิดขึ้นที่เดิม จขกท กลับมองไม่เห็นเเบบเดิม. กลับไปยึดว่าความรู้สึกทุกข์เป็นของตน เพลิดเพลินกับความฟุ้งซ่าน ความหงุดหงิด จิตเศร้าหมองอยู่อย่างนั้น. ทำไมไม่เอาความรู้เเบบเดิมนำมาใช้กำจัดความทุกข์เหล่านั้นออกไป

 

พอจขกท ไม่ได้เพลิน กับ ความรู้สึกสุข นั้น
มันก็ต้องมีความรู้สึกทุกข์ขึ้นมาเเทน เพราะการประสบจากสิ่งที่ไม่พอใจ หรือ พลัดพรากจากอารมที่พอใจ
เพราะ จขกท กำลังหวังที่จะเสพสุข กับสิ่งที่มันนำเเต่ทุกข์มาให้ ไม่มีใครสุขตลอดเวลา
จขกท เห็น เพื่อนๆ เห็นอะไรก็ตาม ที่รู้เเจ้งด้วยดวงตา รูปที่น่าพอใจ ก็อยากจะเพลิดเพลินให้มันถึงใจ
เเต่ถ้า จขกท เห็นความทุกข์ของเพื่อน ของพ่อ ของเเม่ รูปอะไรต่างๆน่าเกลียดน่าขยักเเขยง รูปที่ไม่น่าพอใจขึ้นมา จขกท ก็ิอยากจะหนีไปให้พ้น. นี้คืออีกมุม เป็นมุมที่อยู่ข้างหลัง สิ่งที่จขกท อยากจะเสพสุขให้ถึงใจ เหรียญมันมี2ด้าน ถ้าอยากจะเพลินกับสิ่งนั้นให้ได้ ก็ต้องยอมรับกับอารมณ์ทุกข์ที่จะตามมาด้วย
ต่อเมื่อ สิ่งที่ไม่น่าพอใจต่างๆ ความทุกข์ก็ตาม จขกท ละได้ ไม่เพลิน. เหมือนอารมณ์สุข จขกทก็จะอยู่บนโลกอย่างมีความสุขเหมือนกัน หรือยิ่งกว่าคนอื่นๆ

 

ประเสริฐแท้ มีสติรู้ตัวอยู่ตลอดเวลา ซึ่งต่างกับผมมาก ฟังเพลงก็หลงไปกับเพลง ดูหนังดูละคร ก็หลงระเริงไปกับมันอยู่ร่ำไป อิอิิ