ใครเคยเป็นเหมือนผมบ้าง ตื่นขึ้นมา เหมือนจะร้องไห้ คิดถึงบ้าน

ทุกครั้ง เวลาที่ผมตื่นนอน ช่วงเวลา 15.00 - 17.00 ผมมีรุ้สึกเศร้าๆ คิดถึงบ้าน คิดถึงพ่อ และ แม่ รู้สึกว่าผมมาทำอะไรที่เมืองหลวงง รู้สึกหว่าเหว่ อ้างว้าง ยังไงไม่รู้ .........หรือว่า ผมคิดมากไปเองครับ ......

 

ความเหงา ความอ้างว้างหว้าเหว่ เกิดขึ้นได้เป็นบางเวลา เป็นธรรมดาของคนเราแหละครับ อย่าคิดมาก ยิ่งไกลบ้านก็ยิ่งคิดถึงเป็นธรรมดา สามารถเกิดได้กับทุกคนครับ

 

อยู่กับปัจจุบันดีกว่าครับ

 

เป็นธรรมดาของสัตว์ ที่ยังมีรัก มีโลภ โกรธ และ หลง

เมื่อพรัดพรากจากของรัก ของชอบใจ ก็มีความเศร้า โหยหา เสียใจ เป็นธรรดา

จากบ้าน จากช่อง สิ่งที่เคยอยู่ หมู่ที่เคยรัก ก็เป็นธรรมดาอย่างนี้ละครับ

มองเป็นธรรดา ได้เร็วยอมรับความเป็นจริงได้เร็วความสุขก็จะมีเกิดแก่ทุกคน ทุกท่านครับ

 

เคยเป็นมาก่อนครับ แต่ก็พิจารณาว่า คิดถึงแล้วกลับไปยังไม่ได้ ก็ยิ่งทุกข์ทุรนทุรายเข้าไปอีก แล้วจะมีประโยชน์อะไรในการคิดถึงนั้น...

จึงหันมาใส่ใจกับการทำความรู้สึกใหม่ว่า ที่ที่เราอยู่ปัจจุบันคือบ้านของเรา ทำความบริบูรณ์ไม่พร่องด้วยตัณหาให้เกิดขึ้น..คือไม่คิดถึงอดีตแสนสบายเมื่ออยู่ท่ามกลางพ่อแม่พี่น้อง ทราบชัดว่าเราโตพอที่จะรับผิดชอบตนเองได้ ไม่ต้องพึ่งใครๆราวคุณหนูที่ทำอะไรๆไม่เป็น..ไม่หวาดสะดุ้งหมดความมั่นใจว่าตนจะไปไม่รอด แล้วคิดแต่จะกลับไปพึ่งพ่อแม่ญาติ แต่สร้างความมั่นใจเข้มแข็งว่า ตนจะรอดได้ด้วยความเพียรของตนในอาชีพการงาน หากแม้จะพลาดพลั้งหมดตัวเพราะโอกาสหรือ ปัจจัยเเวดล้อมอื่นๆที่เราไม่อาจเข้าไปจัดการได้ ก็จะไม่กลับบ้านเพื่อพึ่งพาใครๆหรือไปเป็น"ภาระ"ของใครแต่จะขวนขวายดิ้นรนเอาตัวรอดให้ยืนได้เอง จึงคิดจะกลับบ้าน...เพราะตน"มี" และเพียงพอที่จะแบ่งปันคนที่บ้านได้..ส่วนพ่อแม่ที่เราห่วงใย เวลานี้ทำได้ด้วยการติดต่อทางโทรศัพท์ก็ทำได้ตามโอกาส..การติดข้องแม้ในถิ่นที่อยู่ิอาศัยหรืออื่นใดย่อมนำทุกข์ทั้งหลายมาให้ทั้งนั้น..

ท่าน Lyxiaoyao พิจารณาให้เห็นตามจริงเถิดว่าที่ท่านคิดถึงบ้าน อยากกลับบ้านนั้นมาด้วย"ความพร่อง"ในสิ่งใด..เมื่อทราบชัดแล้วย่อมแก้ไขได้ถูกจุด เป็นกำลังใจให้ครับ...

 

แล้วมาทำอะไรล่ะ

 

ก็ตามลายเซ็นต์ที่คุณเขียนไว้ด้านล่างนั่นละค่ะถูกต้องแล้ว จะทุกข์ หรือจะสุข ขึ้นอยู่ที่ใจเราเลือก

เรื่องของความสุขและความทุกข์ หลวงพ่อพุทธทาสท่านกล่าวว่า สุขหาได้ในทุกข์ เราต้องรู้จักหาสุขจากทุกข์ เพราะในทุกข์มีสุขเสมอ สุขกับทุกข์ไม่ได้แยกจากกันอย่างเด็ดขาด เหมือนกับความร้อนกับความหนาว ในความร้อนก็มีความหนาวอยู่ ในความหนาวก็มีความร้อนอยู่ ฉันใดก็ฉันนั้น ในทุกข์ก็มีสุขอยู่ เราต้องมองให้เห็น จะเห็นได้ก็ต้องอาศัยสติ ปัญญา และสมาธิ

ในสมัยพุทธกาล มีภิกษุรูปหนึ่งชื่อพระปุณณะขอลาพระพุทธเจ้าไปอยู่ถิ่นกันดารที่ชื่อ สุนาปรันตะชนบท พระพุทธองค์ตรัสว่า คนสุนาปรันตะเป็นคนดุร้าย ถ้าเขาด่าว่าเธอจะทำอย่างไร พระปุณณะตอบว่าด่ายังดีกว่าทำร้ายด้วยมือ พระองค์ตรัสถามว่า ถ้าเขาทำร้ายด้วยมือจะทำอย่างไร พระปุณณะตอบว่ายังดีกว่าใช้ก้อนดินก้อนหินทำร้าย ครั้นตรัสถามว่าถ้าใช้ก้อนดินก้อนหินทำร้ายจะทำอย่างไร พระปุณณะตอบว่า ยังดีกว่าใช้ท่อนไม้ทำร้าย ตรัสถามต่อว่าถ้าเขาทำร้ายด้วยท่อนไม้จะทำอย่างไร พระปุณณะตอบว่า ยังดีกว่าฟันแทงด้วยอาวุธ พระพุทธองค์ตรัสถามต่อว่าถ้าเขาฟันแทงด้วยอาวุธจะทำอย่างไร พระปุณณะตอบว่ายังดีกว่าฆ่าด้วยอาวุธ พระพุทธองค์ตรัสถามต่อว่าถ้าเขาฆ่าด้วยอาวุธจะทำอย่างไร คำตอบของพระปุณณะก็คือ พระบางรูปรังเกียจชีวิต อุตส่าห์หาอาวุธมาฆ่าตัวเอง แต่นี่ดีไม่ต้องหาอาวุธ มีคนมาฆ่าให้เอง

นี่เรียกว่ารู้จักมองร้ายให้กลายเป็นดี หาโชคได้จากเคราะห์ ในเคราะห์นั้นมีโชค อย่างน้อยก็เป็นโชคเมื่อเทียบกับอย่างอื่นที่แย่กว่า โชคดีกับโชคร้ายนี่เป็นเรื่องของการเปรียบเทียบ เหมือนกับความสั้นกับความยาว ไม้บรรทัดยาวกว่าดินสอแต่มันสั้นไปถนัดใจเลยเมื่อเทียบกับไม้เมตร ไม้เมตรก็สั้นเมื่อเทียบกับเสาไฟฟ้า เราเรียกอันนี้ว่าสั้นเพราะไปเทียบกับอันที่ยาว เราเรียกว่านี้ยาวก็เพราะไปเทียบกับอันที่สั้น ฉันใดก็ฉันนั้น เราเรียกนี้ว่าโชคดีก็เพราะไปเทียบกับอีกอันที่แย่กว่า เราเรียกนี้ว่าโชคร้ายก็เพราะเอาไปเทียบกับอีกอันที่มันดีกว่า มันเป็นเรื่องของการเปรียบเทียบ มันเป็นเรื่องสมมติก็ว่าได้ เป็นเรื่องสัมพัทธ์ขึ้นอยู่ว่าเราจะเอาไปเปรียบเทียบกับอะไร เวลาเราประสบกับภาวะบางอย่าง ถ้าเอาไปเปรียบกับสิ่งดีกว่า เราก็เรียกว่าทุกข์ แต่ถ้าไปเปรียบกับสิ่งที่แย่มาก ๆ เราก็เรียกนั้นว่าสุข

ทุกข์นั้นเราหนีไม่ได้ เพราะมันอยู่ที่ใจเรา หนีไปไหนก็ยังทุกข์ ตราบใดที่ยังไม่แก้ทุกข์ที่ใจของตัว ทุกข์นั้นอยู่ที่ใจ ทางแก้ก็อยู่ที่ใจนั้นเอง หลวงพ่อพุทธทาสเคยกล่าวไว้ว่า ในเตาหลอมเหลวนั้นมีความเย็นสนิทอยู่ พูดอีกอย่างคือในวัฏสงสารมีนิพพาน ในใจที่เร่าร้อนนั้นมีความสงบเย็นแฝงอยู่ กุญแจที่ไขไปสู่ความสงบเย็นก็อยู่ที่ใจ ลองพิจารณาให้ดี เวลาเป็นทุกข์มันทุกข์เพราะอะไร ถ้าพิจารณาเป็นก็จะเห็นว่าทุกข์นั้นเป็นเพราะติดยึด เพราะฟุ้งซ่านปรุงแต่ง เพราะหลงลืมขาดสติ พอเห็นตรงนี้ก็เปลี่ยนจากความติดยึดเป็นความปล่อยวาง จากความฟุ้งซ่านมาเป็นความสงบระงับ เปลี่ยนจากความหลงลืมมาเป็นความรู้ตัวทั่วพร้อมเปี่ยมสติ ถ้าทำได้อย่างนี้ความไม่ทุกข์ก็เกิดขึ้น สุขก็ตามมา สุขเกิดขึ้นได้แม้รอบตัวจะเป็นทุกข์ แม้กายจะเป็นทุกข์ สุขเกิดจากการพิจารณาทุกข์ในใจจนเห็นกุญแจแห่งความคลายทุกข์ มันอยู่ตรงที่เดียวกันนั้นแหละ จะไปดูที่อื่นก็ไม่มีทางเลือกต้องมาดูที่ใจอันเป็นที่เกิดแห่งทุกข์ อย่าคิดหาสุขจากที่อื่น อบายมุขก็ไม่ใช่คำตอบ ทรัพย์สินเงินทองก็ไม่ใช่คำตอบ บางคนทุกข์ก็ไปหาอะไรมากิน คิดว่าจะดับทุกข์ได้ มันช่วยได้แค่ชั่วคราว แตในที่สุดเราก็ต้องกลับมาดูที่ใจ มาดูความทุกข์กลางใจนี้แหละ มองจนเห็นว่าความไม่ทุกข์มันก็อยู่ที่ใจที่กำลังทุกข์นี้เอง ฉะนั้นต้องหาสาเหตุแห่งปัญหาให้เจอเสียก่อนแล้วจึงคิดแก้ปัญหานั้น ๆ

 

มองไปที่เป้าหมายในชีวิตสิครับ
ถ้ายังไม่มีก็หาซะ

อย่ามัวฟุ้งซ่านไร้สาระ

 

คุณคงเหงา ไม่มีเพื่อน เลยมีความรู้สึกเช่นนี้ โรคแบบนี้เรียกว่า Home sick โรคคิดถึงบ้าน พวกทหารฝรั่งจีไอที่ไปรบต่างประเทศ เป็นโรคนี้กันมาก

บางคนคิดถึงแฟน คิดถึงลูกที่ห่างกัน บางคนเหงา อ้างว้าง วังเวงใจ

เป็นเรื่องปกติสำหรับคนห่างบ้าน ห่างคนรัก ห่างครอบครัว ถ้าคุณยังโสด ลองมองหาเพื่อนต่างเพศไว้เป็นคู่ใจ คุณอาจะหายเหงาก็ได้ เป็นเรื่องธรรมชาติครับ

 

หากความรู้สึกนี้มีเกิดขึ้นมาได้..ก็ย่อมดับลงได้เช่นกัน ทุกคนย่อมมีเวลาที่ดีที่ทำให้เราคิดถึงอดีต ถ้าคิดถึงบ้านคิดถึงคุณพ่อคุณแม่ ก็กลับไปท่านได้นี่นา ความรู้สึกแบบนี้จะเกิดขึ้นบ่อยแม้ว่าทุกครั้งเราจะสามารถดับมันลงได้ ลองถามตัวเองดูก่อนก็ดีค่ะว่า..

..วันนี้เราได้ใช้ชีวิตดีพอแล้วหรือยัง บรรลุสู่จุดมุ่งหมายที่เราตั้งใจไว้แล้วหรือไม่ ในแต่ละวัน ชีวิตมันเป็นไปอย่างที่ใจต้องการให้เป็นหรือเปล่า และสำคัญที่สุด อะไรกันแน่ที่มีค่ามากที่สุดและเราได้ให้เวลากับสิ่งนั้นบ้างไหม...

"พ่อและแม่ ทั้งญาติมิตรหรือสหาย ล้วนเป็นกันชาตินี้ชาิติเดียว ฉะนั้นขอจงหวงแหนโอกาสที่จะได้อยู่ด้วยกันและแสนมีค่านี้ เพราะในชาติหน้า ไม่ว่าเราจะรักหรือเราจะชังใคร เราก็อาจจะไม่มีโอกาสได้พบกันอีก"

อ่านแล้วเผื่อว่าจะเกิดแรงบันดาลใจ และอยากแก้ไขหาคำตอบกับชีวิตเหลืออยู่ให้ดีกว่าเดิมค่ะ...^^

 

โถ
วันหลังเราต้องตื่นให้เช้า กว่านี้นะ

นี่อะไรกัน นอนจนตะวัน ส่องเลยก้น แล้ว บ่ายสามบ่าย ห้าโมง
แล้วไปร่ำไปเรียน ทันเรอะ

ตื่นสายงี้ อยู่บ้าน โดนพ่อกะแม่ ด่า แน่ๆ เลย

 

ไม่รู้เหมือนกันว่ามาทำอะไร

ถ้าเรียนอยู่ก็ทนเรียนให้จบ

แล้วกลับไปหางานแถวบ้านทำ

ตอนนี้ความเจริญค่อนข้างไปทั่ว

ไม่ต้องกลัวจะด้อยหรือล้าหลังกว่าเขา

บนเขาที่กันดานที่เห็นยังมีโซล่าเซล

จานดาวเทียมเลย ค่าครองชีพก็ถูกกว่า.

 

ขอบคุณมากครับท่าน.........ตนเป็นที่พึงแห่งตนจริงๆ ครับ .......^___^

 

ผมจะกลับไปอยู่บ้านอีกไม่เกิน 5 ปี ข้างหน้า ตอนนี้ ทำงานเก็บเงิน จะไปทำธุรกิจส่วนตัวที่บ้าน จะอดทน อดสู้ .........ผมมีความสุขทุกครั้งที่ได้กลับบ้าน ตจว. เพราะที่นั่นไม่วุ่นวาย มีแต่สี เขียว ๆ ให้สบายตา.......แค่คิดก็มีความสุขแล้ว มาถึง ณ ตอนนี้ ผมคิดว่า ชีวิต ไม่ได้มีไว้ให้ยอมแพ้.....

 

เอาครับ ทนอดทนสู้ไปครับ (good)

เส้นไชยไม่มาต้องไปหามัน

รางวัลมีไว้ให้คนตั้งใจ

ขวากหนามทิ่มแทงก่อนผ่านพ้นไป

โลกนี้ไม่มีอะไรได้มาง่ายดายฯ

โอกาศของผู้กล้า catt20 ศรัทราไม่ยอมแพ้.
(เหนื่อยก็หยุดพักบ้าง แต่อย่าลืมหาวิธีพักจิตรพักใจด้ยล่ะ)

 

สงสัยหน้าแล้งต้องขออนุญาติเจ้าของไร่ที่บ้าน

หาคน wel lcome_pink ช่วยรดน้ำพรวนดินเพิ่ม หวังดีน๊ะครับ

กลัวดูแลไม่หวัดไม่ไหว (tm-love).

 

อ้าวคิดว่าคุยหรือจาช่วยเพื่อน..ทำไร่...สวน..พวกพืช

ไม่ป่า..ฮื้ย..ไม้ผลัดเดียว.. dannce_ นึกว่าสวนกล้วย

ไหงเป็น..สวนมะพร้าว..มะปรางได้.

 

ฮื่อ.. pig_cryy2 ..สงสารมะปรางค์เนอะขายไม่ออก

เผลอเก็บไม่ทัน..แห้งคาต้นเน่อครับ.

 

จะแนะให้ไปโครงการประกันราคา

ไม่รู้จะทัน..ป่าว..ไม่หมดมอดรากิน

จาเหนื่อยไม่คุ้มหลังโค้งหลังงอ (cry) น๊ะ.

 

.แอบ.ๆ.ในน้ำมีนา. fishh_ .ในนามีหอยเชอรี่.

..แอบ.ๆ....แอบ.ๆ.ทำสวน..ไปไร่ .ทำนาก็ดี

เหลือจากกินใช้..ขาย..แจกจ่าย..เสริมยามว่าง

เปิดของชำขาย..หรือก๋ยวเตี๋ยว.น่าอบอุ่นไม่ต้อง

เปืองแฟ๊บ..เสียน้ำมันไปให้เขาชม

..ต้องขนลุก..ขนพอง...เกล้า.แอบ..ๆ...แอบ..ๆ.