เปรต

<!-- start content -->
เปรต เป็นผีตามความเชื่อไทย มีรูปร่างสูงโย่งเท่าต้นตาล ผมยาว คอยาว ผอมโซ ตัวดำ ท้องโต มือเท่าใบตาล แต่มีปากเท่ารูเข็ม และเปรตจะหิวอยู่ตลอดเวลาเนื่องจากกินอะไรไม่ได้ จึงชอบมาขอส่วนบุญในงานบุญต่างๆ ซึ่งเมื่อสะสมบุญได้แล้วเกิดใหม่ชาติหน้าจะได้ไม่ต้องทุกข์ทรมานอย่างที่ เป็นอยู่
<table id="toc" class="toc"> <tbody><tr> <td>
</td> </tr> </tbody></table> <script type="text/javascript"> //<![CDATA[ if (window.showTocToggle) { var tocShowText = "แสดง"; var tocHideText = "ซ่อน"; showTocToggle(); } //]]> </script> ความหมาย

คำว่า เปรต แปลว่า ผู้ละโลกนี้ไปแล้ว ผู้ตายไปแล้ว ในทางพุทธศาสนาหมายถึง สัตว์พวกหนึ่งที่ที่เกิดในเปตสิสัยซึ่งเป็นอบายภูมิ ๑ ใน ๔ ซึ่งประเภทของเปรตมีหลายประเภท เช่นประเภทหนึ่งเรียกว่า ปรทัตตูปชีวิเปรต คือเปรตที่ดำรงชีวิตอยู่ได้ด้วยส่วนบุญที่มีผู้ทำอุทิศให้ หากไม่มีส่วนบุญที่มีผู้อุทิศให้ก็มักจะกินเลือดและหนองของตัวเองเป็นอาหาร โบราณมีความเชื่อที่ว่า ถ้าใครทำร้ายพ่อแม่ ชาติหน้าจะไปเกิดเป็นผีเปรต
การทำพลีกรรมแก่ผู้ล่วงลับไปแล้ว หรือการทำบุญอุทิศไปให้ผู้ตายว่า เปตพลี หรือ บุพเปตพลี
ประเภทของเปรต

ประเภทของเปรตมีการแบ่งหลายประเภท เช่น
แบ่งตาม เปตวัตถุอรรถกถา

แบ่งได้ 4 ประเภท

• ปรทัตตุปชีวิกเปรต คือ เปรตที่มีชีวิตอยู่ได้ จากอาหารที่มีมนุษย์ให้ เช่น การเซ่นไหว้ เป็นต้น
• ขุปปีปาสิกเปรต คือ เปรตที่อดอยาก ทุกข์จากความหิวโหยอยู่เป็นนิจ
• นิชฌามตัณหิกเปรต คือ เปรตที่ถูกไฟเผาให้เร่าร้อนอยู่เสมอ
• กาลกัญจิกเปรต คือ เปรตในจำพวกอสุรกาย

แบ่งตาม คัมภีร์โลกบัญญัตติปกรณ์ และ ฉคติทีปนีปกรณ์

แบ่งได้ 12 ประเภท

• วันตาสเปรต คือ เปรตที่มีชีวิตอยู่ได้ด้วยการกินน้ำลาย เสมหะ อาเจียน เป็นอาหาร
• กุณปาสเปรต คือ เปรตที่มีชีวิตอยู่ได้ด้วยการกินซากศพคนหรือสัตว์ เป็นอาหาร
• คูถขาทกเปรต คือ เปรตที่มีชีวิตอยู่ได้ด้วยการกินอุจจาระต่าง ๆ เป็นอาหาร
• อัคคิชาลมุขเปรต คือ เปรตที่มีเปลวไฟลุกทั่วในปากตลอดเวลา
• สุจิมุขเปรต คือ เปรตที่มีปากเท่าเล็กขนาดเท่ารูเข็ม
• ตัณหัฏฏิตเปรต คือ เปรตที่ถูกตัณหาเบียดเบียนจนเกิดทุกข์จากความหิวข้าวหิวน้ำอยู่เสมอ
• สุนิชฌามกเปรต คือ เปรตที่มีตัวดำเหมือนตอไม้ที่ถูกเผา
• สุตตังคเปรต คือ เปรตที่มีเล็บมือเล็บเท้ายาวและคมราวกับมีด
• ปัพพตังคเปรต คือ เปรตที่มีร่างกายสูงใหญ่เท่าขนาดของภูเขา
• อชครังคเปรต คือ เปรตที่มีร่างกายราวกับงูเหลือม
• เวมานิกเปรต คือ เปรตที่ต้องเสวยทุกข์เฉพาะในเวลากลางวัน แต่ในเวลากลางคืนได้ไปเสวยสุขในวิมาน
• มหิทธิกเปรต คือ เปรตที่มีฤทธิ์มาก

แบ่งตามวินัยและลักขณสังยุตตพระบาลี

แบ่งได้ 21 ประเภท

• อัฏฐีสังขสิกเปรต คือ เปรตที่มีแต่กระดูกติดกันเป็นท่อน ๆ
• มังสเปสิกเปรต คือ เปรตที่มีแต่เนื้อเป็นชิ้นๆ
• มังสปิณฑเปรต คือ เปรตที่มีเนื้อเป็นก้อน
• นิจฉวิปริสเปรต คือ เปรตที่ไม่มีหนังห่อหุ้ม
• อสิโลมเปรต คือ เปรตที่มีขนเป็นพระขรรค์
• สัตติโลมเปรต คือ เปรตที่มีขนเป็นหอก
• อุสุโลมเปรต คือ เปรตที่มีขนเป็นลูกธนู
• สูจิโลมเปรต คือ เปรตที่มีขนเป็นเข็ม
• ทุติยสูจิโลมเปรต คือ เปรตที่มีขนเป็นเข็มชนิดที่ ๒
• กุมภัณฑเปรต คือ เปรตที่มีอัณฑะใหญ่โตมาก
• คูถกูปนิมุคคเปรต คือ เปรตที่จมอยู่ในอุจจาระ
• คูถขาทกเปรต คือ เปรตที่มีชีวิตอยู่ได้ด้วยการกินอุจจาระ
• นิจฉวิตกิเปรต คือ เปรตหญิงที่ไม่มีหนังห่อหุ้ม
• ทุคคันธเปรต คือ เปรตที่มีกลิ่นเหม็นเน่า
• โอคิลินีเปรต คือ เปรตที่มีร่างกายเป็นถ่านไฟ
• อลิสเปรต คือ เปรตที่ไม่มีศีรษะ
• ภิกขุเปรต คือ เปรตที่มีรูปร่างเช่นเดียวกับพระ
• ภิกขุณีเปรต คือ เปรตที่มีรูปร่างเช่นเดียวกับภิกษุณี
• สิกขมานเปรต คือ เปรตที่มีรูปร่างเช่นเดียวกับสิกขมานา
• สามเณรเปรต คือ เปรตที่มีรูปร่างเช่นเดียวกับสามเณร
• สามเณรีเปรต คือ เปรตที่มีรูปร่างเช่นเดียวกับสามเณรี

เปรตวัดสุทัศน์

เป็นความเชื่อแต่ครั้งต้นกรุงรัตนโกสินทร์เกี่ยวกับเรื่องราวของเปรตแห่งวัดสุทัศนเทพวรารามราชวรมหาวิหาร ที่เล่ากันว่าที่วัดแห่งนี้มักมีเปรตปรากฏกายในเวลากลางคืนเป็นที่น่ากลัวอย่างยิ่ง ประกอบกับอหิวาตกโรคที่ระบาดจนมีผู้คนล้มตายเป็นจำนวนมากในรัชสมัยรัชกาลที่ 2 จนเผาศพแทบไม่ทัน ณ วัดสระเกศ จนมีคำกล่าวคล้องจองกันว่า "แร้งวัดสระเกศ เปรตวัดสุทัศน์ "
ซึ่งแท้ที่จริงแล้ว เรื่องเล่าเปรตวัดสุทัศน์ฯนั้น มาจากภาพวาดบนฝาผนังในอุโบสถ ที่เป็นรูปเปรตตนหนึ่งนอนพาดกายอยู่ และมีพระสงฆ์ยืน พิจารณาอยู่ ซึ่งภาพนี้มีชื่อเสียงมากในสมัยอดีต เป็นที่เลื่องลือกันของผู้ที่ไปที่วัดแห่งนี้ว่าต้องไปดู และสิ่งที่ผู้คนเห็นว่าเป็นเปรตนั้น ผู้คนที่อาศัยอยู่บริเวณวัดแห่งนี้มายาวนานบอกว่า แท้ที่จริงแล้วเป็นเงาของเสาชิงช้าที่อยู่หน้าวัด ในสายหมอกยามเช้าต่างหาก<sup id="cite_ref-0" class="reference">[1]</sup>
ต่อมา เรื่องเปรตวัดสุทัศน์นี้ได้ถูกเขียนเป็นนวนิยาย และมีการนำไปทำเป็นละครโทรทัศน์ในปี พ.ศ. 2546 ออกอากาศทางช่อง 7 นำแสดงโดย วรนุช วงษ์สวรรค์ และ เอกรัตน์ สารสุข
ในกลางปี พ.ศ. 2551 ที่จังหวัดลำปาง มีเด็กชายคนหนึ่งตื่นนอนขึ้นมากลางดึก และเห็นสิ่งประหลาดที่มีรูปร่างสูงมากนอกหน้าต่างมุ้งลวดจากห้องนอน จึงได้ถ่ายรูปเก็บไว้ด้วยโทรศัพท์มือถือ ซึ่งต่อมาเป็นที่โจษจันกันว่าเป็นรูปเปรต แต่เมื่อรายการเรื่องจริงผ่านจอ ทางช่อง 7 ได้ขึ้นไปพิสูจน์ พบว่าเป็นเพียงเงาของเศษผ้าที่อุดมุ้งลวดที่ขาดเท่านั้นเอง<sup id="cite_ref-1" class="reference">[2]</sup>
อ้างอิง

• พระธรรมกิตติวงศ์ (ทองดี สุรเตโช) ป.ธ. ๙ ราชบัณฑิต พจนานุกรมเพื่อการศึกษาพุทธศาสน์ ชุด คำวัด, วัดราชโอรสาราม กรุงเทพฯ พ.ศ. 2548
• มูลนิธิอภิธรรมมูลนิธิ. (ม.ป.ป.). ภูมิของเปรต. ค้นข้อมูลวันที่ 22 ตุลาคม 2550

1. ^ รายการพินิจนคร ตอน สามแพร่งแห่งคลองรอบกรุง ปริศนารอบป้อมมหากาฬ ออกอากาศเมื่อวันที่ 30 มีนาคม พ.ศ. 2552
2. ^ วีดีโอคลิปรายการเรื่องจริงผ่านจอ

 

[MUSIC]http://palungjit.org/attachments/a.777007/[/MUSIC]

เปรตวัดสุทัศน์..... หวีดหวิว ดีจัง.....

 

พุทธุบุตรทุกท่าน พึงระวังอย่าให้จิตของแต่ท่านไปเกิดเป็นเปรตนะจ๊ะ หยองง่ะ

 

ธรรมย่อมรักษาผู้ประพฤติธรรมครับ

 

ไม่อยากเป็นเปรตต้องหมั่นทำใจเป็นพระไว้เยอะๆก่อนจะตาย

 

เมื่อใดที่เราประมาทไม่ใช้สติควบคุมจิต ก็จะทำให้เกิดมโนกรรม วจีกรรม กายกรรม ตามมา แม้ว่าเรารู้สึกว่าเขาเป็นศัตรูร้ายกับเราก็ตาม แต่จิตของเราตกไปอยู่ในอบายภูมิเรียบร้อยแล้ว "อย่าได้คิดว่าฝึกจิตมาแล้ว เผลอไปตามสถานการณ์ กิเลสมันก็หลอกเราได้สำเร็จ อดเป็นมนุษย์เลย"

 

ทำบุญหมั่นภาวนาเยอะๆๆๆ
อย่าทุบตีพ่อเเม่ ด่าทอ พ่อเเละเเม่ เเค่นี้ก็สุดยอดเเล้ว

 

เปตร

เมื่อสมัยเด็ก ๆ เคยได้ยินเสียงเปตรร้องดัง กรี๊ด...... ๆ เสียงยาวโหยโหนมาก
ต่อมาก็ได้เห็น เปตร ตัวจริง ๆ ผมไม่รู้ว่าเป็น เปตร ชนิดไหน เหมือนคนธรรมดา เป็นผู้ชาย ไม่ใส่เสื้อผ้า ยินเปลือยกาย ตัวสูงเท่าเสาไฟฟ้า

 

เคยเห็นครับ ที่ลำปาง อ.เถิน 30กว่าปีแล้ว แต่เห็นเป็นเงานานมากๆกว่า10นาที
เป็นเงากำลังเปิดหม้อหาอะไรซักอย่าง บ้านญาติที่เถินเป็นร้านขายของพวกจาน หม้อ แล้วทำชั้นวางของเป็นชั้นๆสูงๆ มันสูงชนเพดานเลยครับ 4เมตรได้ ที่เห็นนะครับเหมือนที่วัดไผ่โรงวัวมากครับ เปรตมีจริงแน่นอน

 

ไม่เคยเห็นนะคะ.....แต่เคยได้ยินเสียงของเปรต...ร้อง...เหมือน..คนร้องคราง...ฮือ....ยาวๆ...ติดต่อกันนานมากจากที่วัดมาหยุดตรงต้นก้ามปูหน้าบ้าน.....ตอนนั้นเป็นวันพระ 15 ค่ำ พระจันทร์เต็มดวง......ลุกขึ้นมาเข้าห้องน้ำตอนตี 2 แล้วนอนไม่หลับ..ข่มตาเท่าไหร่ก็นอนไม่หลับ......ก็เลยนั่งสมาธิ......
บรรยากาศตอนนั้นมันเงียบสงบมาก.....ไม่มีเสียงอะไรเลย.....ยังคิดว่าวันนี้ท้องฟ้าสว่างสงบมาก...เสียงจิ้งหรีด..เสียงนกกลางคืนก็ไม่มี......แปลกๆ พิกล....แต่ก็นั่งสมาธิ......สักพักได้ยินเสียง..ฮือ........จากระยะไกลๆ จนมาใกล้เรื่อยๆ........ก็กำหนดเสียงหนอ..เสียงหนอ..ไปเรื่อยๆ ในจิตบอกว่าเสียงเปรต....แล้วกำหนดจิตแผ่เมตตาให้เขา....เสียงก็หยุดตรงต้นก้ามปูหน้าบ้านพอดี....พอออกจากสมาธิก็รีบมองตรงหน้าต่าง..เผื่อจะเห็นเปรตบ้าง....แต่ไม่เห็น.......เราก็เก็บเรื่องนี้ไว้ไม่บอกใคร..กลัวว่าคนที่บ้านจะกลัว......เหตุการณ์ก็ผ่านมาหลายเดือน..

 

ต่อมาน้องชาย..ลูกของน้า...3 หนุ่ม ไปเที่ยวกลับมาตอนดึก......ตีหนึ่ง..ตีสองได้...พอจะเข้านอน..ทั้งสามหนุ่มก็ได้ยินเสียงเปรตเหมือนกัน....เจ้าคนพี่คนโตไม่กลัว...สวดมนต์โสฬสมงคล....เสียงก็ห่างออกไปจากบ้าน..พอหยุดสวดเสียงก็ใกล้เข้ามา..ตรงต้นก้ามปูหน้าบ้านเหมือนเดิม.....เช้ามาน้องชายสามคนเล่าให้ฟัง...เราเลยถามว่าที่ว่าเสียงเปรตน่ะ...เสียงเป็นอย่างไร....น้องบอกว่า....ไม่ได้ร้องกรี๊ด...หรือวี๊ด..แบบในหนังนะ...แต่ร้อง...ฮือ.....ยาวมาก......(เหมือนที่เราได้ยินเลย) ก็เลย..เม้าท์กันยาวเลย