เมื่อเจ้ากรรมนายเวรไม่ยอมอโหสิกรรมให้

5ขวบเพ่งกสิณแสงสว่าง 7 ขวบเพ่งกสิณไฟ 8 ขวบได้ทิพยจักขุญาณ เข้าอรูปญาณได้ 15 ฝึกวิปัสนากรรมฐาน 19 ฝึกมโนมยิทธิกับหลวงพ่อฤษีอยู่5ปี ฝึกมหาสติปฐานสี่กับพระธุดงค์อยู่ 2 ปี....ถ้าคุณคิดว่าผมมีบุญญาบารมีมาแต่อดีตชาติแล้วนั้น ก็ขอบอกเลยว่าไม่ใช่ ถ้าคุณคิดว่าผมดีกว่าคุณ ก็ขอบอกเลยว่าตรงกันข้ามอย่างสิ้นเชิง ผมฝึกได้ยาก และ ช้ามาก มีความก้าวหน้าช้ามาก ทั้งที่ฝึกหนักมาก เพื่อสิ่งหนึ่งที่อธิษฐานมาคือ รู้ผลของกรรมเก่าที่เคยทำไว้ แล้วหนีมันต่อไปให้ทัน...หลายเรื่องราวที่ได้รู้เห็นในการเจริญพระกรรมฐาน ก็ไม่ได้ตรงกันกับที่ตำราใดๆเคยบันทึกไว้ แต่หลวงพ่อกลับยืนยันว่าใช่

...หนึ่งในนั้นคือเรื่องของเจ้ากรรมนายเวร...ผมเคยมีความเชื่อว่า คนที่ผมทำร้ายไว้ในอดีตชาติ ก็ต้องไปเกิดใหม่แล้ว หรือไปอยู่ยังภพภูมิอื่นๆแล้ว จะแยกร่างแปลงกายมาทำร้ายเราไม่ได้ ที่เป็นเจ้ากรรมนายเวรคือสภาวะที่บันทึกอยู่ในใจเรา เป็นสิ่งที่เรารู้สึกผิดติดใจเรามาในแต่ละภพแต่ละชาติแล้วมโนภาพนั้นมันคือตัวเจ้ากรรมนายเวรที่คอยมาทำร้ายเรา การเจริญวิปัสสนาเพื่อชำระล้างจิตใจ ก็เป็นการชำระล้างส่วนนี้ไปด้วยเอง...แต่มันกลับไม่ใช่ ครั้งแรกที่เจอกับเจ้ากรรมนายเวรคือตอนที่ผมป่วย อาการป่วยนั้นไม่ได้หนักหนาอะไร เพียงแค่ไอ เจ็บคอ มีเสมหะมาก มันก็จะอะไรนักหนาหรือ หาหมอ กินยาสินะ ผมเองไม่ได้บ้าไปโทษเจ้ากรรมนายเวรซะทุกเรื่องหรอกนะ เพียงแต่ครั้งนี้หาหมอ กินยาแล้วมันไม่หาย ซึ่งมันก็ปกติทั่วไปนะครับ เพราะอาจมีสภาวะแวดล้อมอื่นๆเข้ามาเกี่ยวข้อง การพักผ่อนไม่พอก็เป็นไปได้...เพียงแต่คืนนั้น ล้มตัวลงนอนหน้าทีวี สภาพที่จิตยังทรงสมาธิอยู่ เห็นตัวดำเมี่ยม แต่ขนาดสูงเท่าฝ่ามือ สองตัว ตัวนึงเหยียบ ที่คอ ตัวนึงเหยียบที่อก ตัวที่เหยียบที่คอ เอามือดึงแผ่นเหมือนยางเหนียวๆดำๆที่เกาะติดที่คอ ออกไปดังแขว๊ก สักพักตัวที่เหยียบอยู่บนอกก็ทำแบบเดียวกัน ก่อนไปหันมาบอกว่า เท่านี้แหละ หาย..ข้าฯเจ้ากรรมนายเวร...ผมลุกขึ้นมาพร้อมกับอาการไอและเจ็บคอที่หายเดี๋ยวนั้นไม่ใช่คืนนั้น แต่หายเดี๋ยวนั้น เรื่องที่ไม่เข้าใจและสงสัยคือ เจ้ากรรมนายเวรมันมีรูปร่างเป็นตัวเป็นตนได้ด้วยเหรอเนี่ย เล่าให้ใครฟังคงว่าเราเพี้ยน...ต้นเดือนไปถวายสังฆทานกับหลวงพ่อฤษีเสร็จท่านก็เล่าให้ฟังว่ามีเจ้ากรรมนายเวรไปหาท่าน มาเป็นตัวเหมือนคนนี่แหละ ตัวดำเมี่ยมมาเลย...ที่ท่านเล่ามาก็คงเพื่อจะบอกย้ำให้ผมรู้ว่าที่เห็นมานั้นไม่เพี้ยน...หลวงพ่อฤษีท่านเป็นพระที่พิเศษมาก นึกอะไร หรือมีปัญหาอะไรท่านจะรู้หมด เพียงแต่ท่านเลือกที่จะพูดหรือไม่เท่านั้น...หลังจากวันนั้นมาผมจึงได้สังเกตเห็นว่า เวลาผมนั่งสมาธิ หรือคุยเรื่องราวดีๆ ที่จะมีประโยชน์กับตัวเอง จะมีสิ่งที่รูปร่างเหมือนคน สูงเกือบ 3 เมตร มีผ้าคลุมหัวสีเทาอ่อน หน้าตาเหมือนทาด้วยแป้งสีขาว ไม่มีคิ้ว มีเพียงสันกระดูกโปนออกมา แสยะยิ้มได้ ไม่พูดไม่จา แต่จะคอยทำให้สิ่งดีๆใดๆที่ผมเอ่ยถึง ต้องวิบัติฉิบหายไปทุกครั้ง ที่ผมเห็นมีจำนวน 7-8 ตัว เมื่อถามไม่ตอบก็อาศัยถามเอาจากองค์สมเด็จฯ พระท่านบอกว่าเจ้ากรรมนายเวร ผมเองพยายามทำบุญให้ทุกอย่าง บวชพระ บวชเณร วิหารทาน ธรรมทาน อยู่ปริวาสกรรม สังฆทาน ฯลฯ อุทิศให้ทุกอย่าง ท่านเหล่านี้ไม่รับ ผมถามว่าผมไปทำอะไรกับท่านไว้อย่างไรบ้าง พวกนี้บอกเพียงว่า หนักมาก แต่ก็ไม่เล่าให้ฟัง... จนวันที่พระธุดงค์รับผมเป็นศิษย์อบรมสั่งสอนเรื่องสติให้กับผม ต้องมรณะภาพไปด้วยโรคมะเร็งเม็ดเลือดขาว...

 

ก่อนจากไปท่านกล่าวกับผมเพียงว่า คุณต้องมีอะไรบางอย่างนะ ธรรมดาแล้วคนทั่วไป หากจะให้ฝึกขนาดนี้ อย่าว่าแต่ฆราวาสเลย แม้พระด้วยกันก็ยังหาได้ยาก...สุดท้ายหลวงพ่อบอกเพียงว่า หลวงพ่อเองก็เป็นอาจารย์ของคุณไม่ได้ คุณเองต้องเป็นอาจารย์ของตัวคุณเองนะ...ท่านจากไปด้วยอาการม้ามโต ตับโต แข็ง ปวดท้อง ร้อนอยู่ภายในเหมือนมีไฟเผา ฉันอาหารไม่ค่อยได้ เพราะกลิ่นอาหารเหมือนกับกลิ่นขี้ไก่...กับเจ้ากรรมนายเวรพวกนี้ผมเพียรทำความดีทั้งปวง อุทิศให้ เขาไม่รับ...ยังคงจ้องทำร้ายอย่างไม่ลดละ...ผมจึงต้องแช่ง สาปแช่ง...พวกเขาก็ยิ้มนิดๆ ไม่สนใจ...พวกนี้จะยังตามผมไปได้ทุกที่ ในวัด ในห้องพระ ขณะเดินจงกรม นั่งทำสมาธิ อำนาจพุทธคุณทำอะไรพวกนี้ไม่ได้...จนเมื่อผมได้เจอพระอภิญญารูปหนึ่ง ซึ่งท่านสำเร็จกสิณไฟ ท่านเป็นพระที่มีเมตตามาก ท่านสอนทุกคน ยกเว้นผม จนเมื่อวันหนึ่ง เมื่ออยู่ต่อหน้าผมสองต่อสอง ท่านพูดขึ้นว่า กรรมใดที่ลูกศิษย์ชั้นคนนี้ได้กระทำไว้ ฉันขอรับเอาไว้เองทั้งหมด ท่านพูดย้ำสองครั้ง ระหว่างที่เพ่งมาที่ผม เหมือนท่านจะคุยอยู่กับใคร ไม่ใช่ใคร เจ้ากรรมนายเวรที่มีอยู่ 7-8 ตัวนี้เอง...2 เดือนให้หลังรถยนต์ที่ท่านนั่งเกิดอุบัติเหตุ มันไม่ร้ายแรงมาก เพียงชนเสา หน้าท่านกระแทกไปที่คอนโซลรถด้านหน้า เพียงรอยพกช้ำ เว้นไป 2 วันไปหาหมอ หมอให้ยามากิน อาการแปลกๆเริ่มเกิดขึ้น เริ่มฉันอาหารไม่ค่อยได้..ฉันข้าวต้มได้เพียง 2-3 คำ..ผมถามหลวงพ่อว่า ได้กลิ่นอาหารเหมือนกลิ่นขี้ไก่หรือเปล่าครับ ท่านบอกว่าใช่ หลวงพ่อรู้สึกข้างในร่างกายร้อนเหมือนมีใครเอาไฟมาสุมไหมครับ ท่านบอกว่าใช่...ผมนิมนต์ท่านมาเจาะเลือดทันที เจ้าหน้าที่ที่เอาผลเลือดไปตรวจสีหน้าไม่ดีนัก บอกว่าเม็ดเลือดขาวมากไปหน่อยเม็ดเลือดแดงน้อยไปหน่อย...อีก2อาทิตย์ค่อยมาดูผลเลือด...ผมหันไปหารือกับลูกศิษย์ใกล้ชิดหลวงพ่อคนอื่นๆบอกว่า หลวงพ่อเป็นมะเร็งเม็ดเลือดขาว...ผมไม่ต้องรอผลอีก 2 อาทิตย์ ผมรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น ผมรู้ว่าใครทำให้มันเกิดขึ้น ผมรู้ว่าตอนนี้เชื้อกระจายจากไขสันหลังไปทั่วตัวแล้ว อยู่ได้อีกไม่นาน ... หลวงพ่อมรณะภาพหลังจากนั้นอีก 1 เดือน คำสั่งเสียสุดท้ายคือ ขอให้ทำแต่ความดีนะ...ตอนมรณะภาพ ปรอทที่อยู่ในกายท่าน ไหลออกทางฝ่าเท้า แล้วหายไปในอากาศ ปรอทพวกนี้มีชีวิต มีเจ้าของ เมื่อเจ้าของสิ้นไป ปรอทจึงกลับไปยังที่เดิม ที่อ.ทองผาภูมิ เงื่อนไขของผู้สำเร็จวิชา เล่นแร่แปรธาตุได้คือ คุณต้องได้กสิณไฟ และสำเร็จวิชาปรอท...

 

(กระทู้นับต่อจากนี้ไป ไม่แนะนำให้กดอนุโมทนา) หลังหลวงพ่อมรณะภาพได้ประมาณ 6 เดือน ระหว่างผมกำลังเข้าห้องน้ำ เห็นหลวงพ่อเทพฯเดินเข้ามาหา ท่านบอกว่าท่านกันไว้ไม่อยู่แล้ว...เป็นครั้งหนึ่งที่ต้องนั่งเข้าสมาธิตรงนั้นทันที ที่ปกติไม่นั่งขัดสมาธิก็เพราะสมัยหลวงพ่อฤษีอยู่ท่านสั่งไว้ว่าต้องทรงฌาณอยู่ตลอดเวลา ไม่ใช่จะใช้ทีนึงต้องมาเข้าสมาธิทีนึงอันนี้ใช้ไม่ได้ และท่านห้ามนั่งสมาธิให้ใครเห็นเพราะถือเป็นการอวดเขา ดังนั้นที่ผ่านมาจึงไม่เคยต้องมานั่งตั้งท่า เพราะฌาณต้องทรงไว้ตลอด มันต้องใช้ได้เดี๋ยวนั้นไม่ต้องใช้เวลา แต่ครั้งนี้ต้องยอมยกเว้น และอยู่ในห้องส้วมในห้องทำงานส่วนตัว จึงพอจะนั่งได้ ผมถามหลวงพ่อว่า เกิดอะไรขึ้นครับ ท่านบอกย้ำเพียงว่า หลวงพ่อกันเอาไว้ไม่อยู่แล้ว บอก ... กับ...ด้วยว่า ให้ระวังตัว ผมถามหลวงพ่อว่าจะให้ระวังตัวยังไงครับ ถ้าขนาดหลวงพ่อยังเอาไม่อยู่ ท่านบอกว่ามันจะเกิดวันดับเดือนดับ 3 วัน 3 วันนี้ห้ามออกไปไหน คุณพระและสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลายจะคุ้มครองไม่ได้ (เรื่องวันดับเดือนดับนี่ผมก็ไม่รู้จักจริงๆ เพราะไม่เคยรู้เคยเรียนมาจากไหนมาก่อน) หลวงพ่อหันหลังเดินกลับ ผมเองอาศัยอาทิสมานย์กายเดินตามหลังหลวงพ่อไป ท่านหันกลับมาบอกว่า อย่าตามมา ผมว่าผมก็อยากรู้ครับว่าในอดีตผมเคยทำกรรมอะไรไว้ถึงขนาดเจ้ากรรมนายเวรไม่สามารถให้อภัย หลวงพ่อบอกว่า เรื่องบางเรื่องรู้ไปมันก็ไม่มีประโยชน์และบางทีมันจะเป็นโทษเสียเปล่าๆ...ระหว่างยืนคุยกับหลวงพ่ออยู่นั้น ผมได้ยินเสียงผู้หญิงกรีดร้องโหยหวน ตามมาด้วยเสียงสาปแช่งดังกึกก้องไปทั่วสารทิศ...หลวงพ่อเดินจากไป ผมกลับเข้ามาที่ร่างเดิม อาศัยกำลังสมาธิตัวเอง(ซึ่งปกติแล้วไม่ทำ จะอาศัยบารมีพระบ้าง เทวดาบ้าง ครูบาอาจารย์ท่านช่วย) ขอย้อนดูอดีตชาติตัวเองว่าไปทำอะไรไว้สักชาติหนึ่ง..

 

ในชาตินั้น ผมต้องเป็นผู้นำการรบ เพื่อปกป้องบ้านเมือง รับคำสั่งเหนือหัวให้ต่อสู้ข้าศึก กำลังเรามีเพียงหลักร้อย ไม่ถึง 500 นาย ข้าศึกมีกว่า 5 พันคน มันต่างกันคนละเรื่อง อย่าว่าแต่กลยุทธ์ใดๆจะมาปลุกขวัญนักรบเราให้สู้ ลำพังจะปลอบใจก็หาคำพูดและวิธีการไม่ออก ในจำนวนนักรบของเราก็ไม่มีกระจิตกระใจจะรบ บ้างเมียพึ่งคลอดลูก บ้างพึ่งแต่งงาน บ้างต้องเลี้ยงดูพ่อแม่ที่แก่เฒ่า สิ่งที่ผมตัดสินใจทำไปตอนนั้นคือ ส่งทหารไปสิบกว่านาย ย้อนกลับไปไล่ฆ่าลูก เมีย พ่อ แม่ ของนักรบเราเอง...เพื่อตัดความห่วงใย มีแต่วิธีนี้...ผลคือเช้าวันรุ่งขึ้นเมื่อนักรบของเรารู้ข่าว ทุกคนเสียใจอย่างหนัก เหมือนคนเสียสติ สิ่งที่ผมตะโกนสั่งออกไปคือ ถ้าพวกเอ็งแค้นนัก ก็จงบุกไปฆ่าพวกมัน พวกมันที่อยู่ออกไปเบื้องหน้า พวกมันที่เป็นต้นเหตุให้พ่อ แม่ ลูก เมีย ของเอ็งต้องตาย ไปฆ่ามันอย่าให้เหลือ...คนที่เสียใจ ปนเคียดแค้น และอยากจะตายตามคนที่ตัวเองรักไปนั้น มันกลายเป็นสิ่งน่ากลัว ฟันมาไม่หลบมันฟันกลับ ยอมตายไปพร้อมๆกัน ไล่เข่นฆ่าข้าศึกไปจนสิ้น บุกต่อไปไล่ฆ่าชาวบ้าน ไม่เว้น ผู้หญิง เด็ก คนแก่ เมืองทั้งเมืองแทบจะล้างไปในชั่วไม่กี่วัน อาหารที่กินเป็นเลือดที่บั่นคอออกมาได้ เสร็จศึกเราชนะ มีนักรบเราเหลือรอดไม่กี่สิบนาย เมื่อสิ้นฆ่าศึก ความเคียดแค้นเสียใจยังอยู่ นักรบหลายคนจบชีวิตตัวเอง ในจำนวนไม่กี่คนที่ยังยืนอยู่ มีหลวงพ่อพระธุดงค์ที่สอนสติให้กับผมในชาตินี้ หลวงพ่อเทพฯที่ออกหน้ารับกรรมแทนผม ในสมัยนั้นท่านทั้งสองเป็นทหารที่มีอายุมากกว่าผม และเป็นเหมือนที่ปรึกษาให้ผมไปด้วย รวมถึงเป็นกลุ่มที่ไปเข่นฆ่า พ่อ แม่ ลูก เมีย ของนักรบฝ่ายเราเอง...

 

เมื่อครั้งที่หลวงพ่อใกล้มรณะภาพจากมะเร็งเม็ดเลือดขาวนั้น ได้มีพระภิกษุรูปหนึ่ง ได้รับคำสั่งจากอาจารย์ที่อยู่ในป่า ครอบพลังมาให้ เพื่อให้ใช้กสิณน้ำ ดับ ไฟให้กับหลวงพ่อ นัยว่าเพื่อบรรเทาทุกขเวทนาของท่าน ให้การดับขันธุ์ของท่านไม่ทรมานมากนัก...พระธุดงค์องค์นี้ ได้เล่าเรื่องราวบุพกรรมเก่าของผมให้กับลูกศิษย์ใกล้ชิดฟัง แล้วกำชับว่า อย่าเล่าเรื่องนี้ให้ผมฟัง แต่ก็บอกว่า จริงๆแล้วเจ้าตัวมันก็พอรู้อยู่แล้วว่าทำอะไรไว้บ้าง มันก็หนีกรรมเก่าของมันมาหลายชาติแล้ว ชาตินี้มันมาเกิดก็อธิษฐานมาว่าขอให้ระลึกชาติได้โดยเร็วเพื่อมันจะได้หนีกรรมเก่าที่มันทำมาไว้นั้นต่อไป แต่ละชาติที่มันเกิดมา มันฆ่าคนมากมาย เลือดท่วมแผ่นดิน แม่น้ำทั้งสายยังต้องเปลี่ยนสี ไอ้นี่มันทรราชย์ดีๆนี่เองนะ...หลังงานศพหลวงพ่อ พระภิกษุรูปนี้เกิดป่วยกระทันหัน ต้องเข้าห้องไอซียู และตาบอดลงทั้งสองข้าง พระอาจารย์ของพระภิกษุรูปนี้ได้ตามมาหาที่โรงพยาบาลและช่วยพาตัวออกไป พร้อมกำชับว่า นับจากนี้เป็นต้นไปให้อยู่แต่ในป่า อย่าได้เข้าเมืองอีกตลอดอายุขัย..สาเหตุเพียงเพราะเข้ามารู้มาเห็นบุพกรรมเก่าของผมและเล่าออกไป เพียงเท่านี้เอง

 

วันเวลาที่ผ่านมา ผมก็เคยถามเจ้ากรรมนายเวรเหล่านี้ว่า เมื่อผมทำกรรมหนักขนาดนั้น ทำไมไม่ฆ่าผมเสียให้มันหมดเรื่อง คำตอบสั้นๆเพียงว่า นั่นมันออกจะปราณีคุณมากเกินไป...ผมมีโอกาสได้เจอหลวงปู่เล็ก พระผู้ที่ไม่ต้องให้ลูกศิษย์จัดคิวให้ เพราะท่านจัดคิวได้เอง ไม่ถึงเวลา ขับรถไปหาก็หลงทางหาไม่เจอ พอถึงเวลาก็เจอ ไปถึงท่านทุกครั้งจะพอดีกับลูกศิษย์ที่มาก่อนหน้าเรา ขอลากลับพอดี...เอ่ยชื่อท่าน ทีไร ท่านจะมาหา มีกลิ่นน้ำอบลอยมาทันที ลูกศิษย์ทุกคนรู้..ใครไปหาท่านไม่ทันต้องเอ่ยปาก ท่านบอกเล่าทุกอย่างออกมาหมด..ใครมีเวรมีกรรมตามกันมา ท่านช่วยเจรจาต่อรอง ผ่อนหนักเป็นเบา เอาอยู่ทุกราย เป็นพระผู้เปี่ยมด้วยเมตตา บารมีมากล้น ทรงฌาณตลอดเวลา น่ากราบไหว้...วันที่ผมเข้าตาจน ขนาดรู้ล่วงหน้ามา 4-5 ปีแล้วว่าต้องเจอ เตรียมการรองรับไว้หมดแล้ว แต่พอเจอเข้าจริงๆ มันหนักกว่าที่รู้ไปมาก...เข้าไปกราบหลวงปู่ ตั้งแต่ 8.30น. เพียงเกริ่นว่า ผมมีเจ้ากรรมนายเวรที่มันตามผมมา 7-8 ตัว คลุมหัวด้วยผ้าคลุมเทาอ่อนๆ หน้าขาวๆ หลวงปู่บอกว่ารู้แล้ว 9 ตัว ไม่ต้องพูด...ท่านนั่งอยู่ตรงนั้น เหมือนพยายามจะเจรจาต่อรองให้ จนกระทั่งลูกศิษย์ยกอาหารเพลมาถวาย จน 11.30 ท่านจึงถอนหายใจ...บอกเพียง อือ..ไปถวายสังฆทานซะ...ไม่มีทางใช่ไหมครับหลวงปู่...อือ...หนักขนาดนั้นเลยหรือครับหลวงปู่...อือ...แล้วผมจะต้องเจออย่างนี้อีกเป็นครั้งที่สองในชีวิตนี้ไหมครับ...หลวงปู่บอกว่า ไม่มีแล้ว ครั้งนี้ครั้งเดียว...แล้วหลวงปู่แนะนำให้ผมต้องทำยังไงดีครับ....หลวงปู่บอกว่า ไปถวายสังฆทาน..แล้วท่านก็ไม่พูดอะไรอีก จนต้องกราบลาด้วยความเป็นห่วงหลวงปู่ ทั้งผมทั้งหลวงปู่ต่างก็รู้กันดีว่าถวายสังฆทานก็ไม่เกิดผลอะไร ไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้น แต่ก็ดีกว่าไม่ทำอะไรเลย...จากกันไม่นานหลวงปู่ก็มรณะภาพลง...

 

เมื่อผมต้องไปเปิดกิจการต่างประเทศ จะว่าไปคือหนีจากประเทศไทยเสียมากกว่า เพราะมองไม่เห็นอนาคตของประเทศไทยว่ามันจะเป็นอย่างไรเมื่อยังมีแต่ความขัดแย้งที่ไม่มีวันจบสิ้น..ความคิดสนุกๆว่า เจ้ากรรมนายเวรคงไม่มีวีซ่า ตามเราไปไม่ได้หรอกนะ...คนเราไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม พยายามคิดบวกเอาไว้ก่อน มีอารมณ์ขันบ้าง เพื่อสร้างสรรค์จินตนาการ และไม่ทำให้คนรอบข้างอึดอัด เสียงหัวเราะ ยังไงก็ยังดีกว่าร้องไห้ เว้นเสียแต่ดันไปหัวเราะในงานศพ...ช่วงเวลาที่บุพกรรมเก่าเข้ามาสนอง มีกำลังมากพอ ไม่ว่าทำบุญอย่างไร เจริญกรรมฐานหนักขนาดไหน สวดมนต์บทอะไร ไม่มีผลไปหาหลวงพ่อปาน ที่ท่านเคยช่วยเหลือเสมอมาท่านก็เงียบ ไปหาหลวงพ่อทวด ที่ท่านสงเคราะห์ผมมาแต่เด็ก ท่านก็เงียบ ไปหาองค์สมเด็จ ท่านก็เงียบ...นึกในใจว่า หลวงพ่อท่านไม่เมตตาช่วยเหลือเราเสียแล้ว ทุกท่านบอกมาว่าไม่ใช่ไม่ช่วย แต่ช่วยไม่ได้ แต่ถึงจะช่วยไม่ได้ก็ยังพยายามจะช่วยเต็มที่ ไม่เช่นนั้นก็ไปนานแล้ว...นึกๆดูก็จริง ไม่ได้บารมีพระ บารมีครูบาอาจารย์ท่านช่วยไว้ จะหนีมาได้จนป่านนี้หรือ...ย้อนไปในอดีตว่าทำกรรมไว้เพียงนี้แล้ว ทำไมยังหนีรอดมาได้ ก็เห็นตัวเองว่าบั้นปลายไปบวชเป็นพระ ทำกรรมฐานจนได้ฌาณ แล้วอาศัยตายในฌาณไปเกิดในพรหมชั้นต้น จากนั้นก็ลาจากชั้นพรหมลงมาเกิด เพราะถ้ารอให้หมดบุญคงลงนรกยาวนาน นานขนาดว่าผ่านพระพุทธเจ้าไปหลายๆองค์แล้วยังไม่ขึ้นจากขุมนรก หนีแบบนี้มาตลอด ตายในองค์ฌาณมาตลอด มันจึงรอดมาได้ทุกทีไป...ในระหว่างเจริญภาวนานั้นก็มีโอกาสได้เจอครูบาท่านหนึ่ง รูปร่างเล็กๆ ผิวขาว เมตตามาก ... เมื่อบินกลับเมืองไทยจึงได้ไปหาท่าน เห็นรูปร่างหน้าตา ได้ยินเสียงก็รู้ว่า เป็นรูปเดียวกันกับที่เจอมาในสมาธิ...ประโยคแรกที่ทักทายคือ ทำบาปทำกรรมมานับร้อยชาติ ทำดีชาติเดียวจะให้เห็นผลทันทีได้อย่างไร...พอจะเอ่ยปากพูด ก็โดนท่านตวาดว่า หยุด..ไม่ต้องพูด...แล้วท่านก็พูดของท่านไปอีกชั่วโมง พอผมจะเอ่ยปากถาม ก็โดนตวาดอีก...ท่านบอกว่าตัวเองมันก็รู้ตัวเองมาหมดแล้ว เข้าใจดีแล้ว...จากนั้นก็โดนเทศน์ต่อไปอีกชั่วโมงนึง ..จบท้ายด้วยประโยคว่า ศรัทธาก็อย่างมงายรวมๆแล้วโดนเทศน์ไปเกือบ 3 ชั่วโมง....ก็เข้าใจว่าครูบาเองท่านก็ไม่กล้าพูดถึง 9 ตนนี้ และไม่กล้าพูดถึงบุพกรรมเก่าหรือวิธีทางที่จะช่วย เพราะจริงๆแล้วก็ช่วยไม่ได้ กรรมใครกรรมมัน

 

ท่าน จขกท คงเป็นผู้มีบุญเก่าสะสมไว้มาก มาชาติปัจจุบันท่านจึงปฏิบัติได้ดีขนาดนี้ แต่ก็อย่าง

ที่รู้ๆ ไม่มีใครหนีกรรมพ้น ( ตัวดิฉันเองก็คงจะเป็นคนมีกรรมหนักเช่นกัน ) แต่ยังปฏิบัติได้ไม่ถึงไหน

ไม่รู้ว่าจะเลือก ปฏิบัติทางสายไหนดี


" ขออนุโมทนา กับท่านเจ้าของกระทู้ด้วยนะคะ ที่ได้นำเรื่องราวมาเล่าให้ฟัง "


ขอให้เจริญในธรรมยิ่งๆขึ้นไปนะคะ ตราบสู่นิพพาน นะคะ สาธุ

 

ครั้งหนึ่งกำลังเตรียมตัวจะบินกลับไทย เทวดาท่านมาเตือนว่า กลับไทยคราวนี้มีอุบัติเหตุนะ ก็ไม่กล้าพูด ไม่กล้าคิด เพราะว่าถ้าเกิดพูดไป ท่าน 9 ตัวนี้เอาแน่ คือถ้าพูดว่าจะเกิดอุบัติเหตุบนเครื่องบินก็รับรองได้ มันเอาแน่ .. ได้แต่หุบปากเอาไว้ คิดว่าเราประสาทไปเองดีกว่า แต่ก็ระวังตัวตลอด การ์ดห้ามตก...บินกลับมา แตะพื้นได้ มีผู้มารอรับเพียบสนามบิน แต่ไม่ใช่คน...นึกในใจว่ารอดเครื่องบินแล้ววุ้ย...ขึ้นแท็กซี่ ยังไม่ถึง 5 กม. .. เบรคไม่อยู่ เห็นกะตาว่าพุ่งเข้าชนรถวีออส คันหน้า...เอาหัวซุกหว่างขา ยกแขนขึ้นตั้งการ์ด...เสียงกระแทก รถยุบไปครึ่งคัน คนขับเปิดประตูออกมาไม่ได้ ผมออกมายืนโบกรถแท็กซี่ที่ผ่านมาเพื่อให้ช่วยรับลงไปข้างล่างหน่อย...มีผ่านมา แต่ไม่รับ หันกลับมาดู ผ่านไปแล้วยังหันกลับมาเยาะเย้ยเราอีก..แล้วก็ชนกับรถตู้คันหน้า... งานนี้ผมคอเคล็ดนิดหน่อย ก็ยังดี ดีกว่าเครื่องบินตก ยังไงรถชนกันก็ยังอยู่บนดิน...คิดดีเอาไว้นะ

 

ครั้งต่อมาจะบินกลับไทย พระท่านมาเตือนว่าครั้งนี้กลับไทยจะป่วยหนัก เขาเตรียมเชื้อมะเร็งจะเอามาใส่ให้ อาการจะหนักมาก...คนเราเมื่อมันจะต้องโดนก็ต้องโดน มันพยายามแล้วที่จะไม่กลับแต่มันก็ต้องกลับมาเคลียร์ธุระที่สำคัญและลำบากยิ่ง...นึกทางหนีไม่ออก จึงโทรกลับมาหาพี่ที่วัดท่าซุง พี่ท่านนี้บอกว่า กำลังจะทำพิธีใหญ่ที่วัดพอดี แกส่งเงินมาทำบุญไหม พี่ออกให้ก่อนก็ได้ แล้วเวลา...แกก็นั่งสมาธิไว้นะ เพราะพิธีเริ่มเวลา...ถึง... หลังเสร็จพิธี เทวดามาบอกว่า อาศัยผลบุญใหญ่นี่ โรคหนักไม่มีแล้ว แต่ไม่มีโรคไม่ได้...ก็รับฟังไว้ ไม่ได้ว่าอะไร..กลับมาไทย อยู่ๆก็เป็นไข้หวัดใหญ่ ไปหาหมอ ให้ยามากินแล้ว ยังไม่ดีขึ้น จึงเปลี่ยนโรงพยาบาลเพราะอาการมันเหมือนจะหนักขึ้น นั่งดูอวัยวะตัวเองแล้วสงสัยหมอจะให้ยาผิด อาการที่จมูกไปถึงหน้าผากมันอักเสบมีขี้มูกเขียวๆแข็งๆเป็นแผ่นๆเกาะอยู่...หมอประจำครอบครัวของแม่ยาย ที่ รพ.หู คอฯ บอกว่า คุณคิดมากไปเอง อาการมันไม่เห็นจะมีอะไรเลยนะ ยาที่รพ.เดิมให้มาก็ปกติ เอางี้ละกัน ถ้าคุณไม่สบายใจก็เดี๋ยวหมอให้ไปเอ็กซเรย์...ผลเอ็กซเรย์ออกมา หมอบอกว่า เออ..เว้ย..อาการไม่ดีเลยนี่หว่า เป็นไซนัสซะแล้ว หมอที่ให้ยารักษามาให้ยาผิด ไม่งั้นไม่น่าเป็น โพรงจมูกคดอีก เอางี้นะ มาตรวจทุก 3 เดือน ครบ 3 ครั้ง ถ้าไม่ดีขึ้น ก็ผ่าตัด..อย่าห่วงไปเลยนะ ไซนัสเดี๋ยวนี้รักษาได้แล้ว จะได้แก้เรื่องโพรงจมูกคดไปด้วยเลย...อาเมน..บินกลับไปพร้อมอาการยังป่วย และป่วยต่อไปอีก 5 เดือน...

 

ครั้งนึงมีโอกาสได้เจอ องค์ชาย จันทรภาณุ ที่ใครๆเรียกองค์พ่อ แต่ผมเรียกว่าองค์พี่ เพราะอดีตเคยเรียกพี่เรียกน้องกันมา... ก็เมื่อท่านช่วยใครต่อใครได้อย่างมากมาย ผมก็ขอให้ท่านช่วยผมบ้าง ท่านบอกว่าช่วยไม่ได้จริงๆ ไม่ใช่ไม่ช่วย นี่ตอบเหมือนกันหมด จบลงด้วยการถ่ายทอดวิชา จตุคามศาสตร์ แล้วกำชับว่า วิชานี้ห้ามใช้ช่วยตัวเองและคนในครอบครัว ให้ใช้ช่วยคนที่ไม่รู้จัก และถ้าจะศึกษาเพิ่มเติมจนครบจบหลักสูตรนี่ต้องไปเรียนกับท่านต่อที่พรหมชั้น 7 วันละ 3 ชม. เป็นเวลา 16 ปี...เอวัง...วิชาแบบนี้เขาเรียกว่าวิชาขี้ข้า ไม่เอาหรอกครับ แต่รับวิชามาแล้วก็มีบ้างที่เคยเอาไปลองใช้ช่วยพวกที่อยู่ต่างประเทศดู ได้ผลทันตาเห็น แต่วิชาก็แรงมาก แรงจนน่ากลัว ... นี่เรียกว่าช่วยไม่ได้ แล้วยังมาให้เราช่วยเผยแพร่บารมี อันนี้ก็ไม่ถูกต้องนัก...ทุกวันนี้ก็เลยเฉยๆไป เพราะตัวเองยังเอาตัวไม่รอด ...ทุกวันนี้เจ้ากรรมนายเวรตั้งแต่ชาติไหนก็ไม่ทราบได้เพราะทำเขาเอาไว้มาก ไม่อยากเอ่ย ท่านทั้ง 9 นี้ก็ยังอยู่ดี แม้กระทั่งนั่งพิมพ์อยู่นี่ก็ยังมายืนอยู่ข้างๆและข้างหลัง มาระวังหรือมาให้กำลังใจไม่รู้เหมือนกัน เพราะพวกนี้ถามก็ไม่ค่อยตอบ ไม่มีปฏิกริยาใดๆ แต่จะว่าไปก็พึ่งจะเห็นแหกปากร้องก็ตอนไปสวดบทจักรพรรดิ์แล้วบอกฝากให้อยู่ที่ถ้ำเมืองนะ คอยรับผลบุญจากหลวงตา เพราะหลวงตามีพลังงานมาก ไอ้เรามันไม่มีอะไร บ่มิไก๊..ก็ได้เห็นพวกนี้ยืนเรียงสองข้างถ้ำแหกปากร้อง อ้า..า..แต่ก็ไม่เข้าใจความหมายอยู่ดีว่ามันเป็นอะไรของมัน...ทุกวันนี้ หากใครพูดเรื่องบุพกรรมเก่าของผมหรือหาทางช่วยเหลือผมให้พ้นจากเจ้ากรรมนายเวรพวกนี้ อย่างเร็ว 4 เดือนอย่างช้า 2 ปี มีอันตายอย่างทรมาน ผมเองก็ไม่หาทางแก้แล้ว เพราะรู้ว่าแก้ไม่ได้ คงทำได้เพียงหาทางหนี ทางหนีที่คิดว่าดีที่สุดสำหรับผมคือ ทำกรรมฐานให้มาก ผมเชื่ออานิสสงค์การเจริญภาวนาว่า มีมากกว่า การทำบุญ การสวดมนต์ ไม่ใช่ว่าไม่ทำบุญหรือไม่สวดมนต์ คือทำทุกอย่าง แต่ทำเรื่องภาวนาให้มาก...และตั้งใจไว้ว่าชาตินี้จะไม่ฆ่าใคร เพราะทุกชาติที่เกิดมา ไม่มีไม่ฆ่า แม้จะไม่ได้เป็นบุคคลที่มีชื่อเสียงในประวัติศาสตร์ที่ท่านๆทั้งหลายจะเคยได้ยินชื่อก็ตาม แต่ก็ก่อเวรสร้างกรรมไว้ไม่น้อย เพียงแต่คิดว่าอดีตก็ผ่านไปแล้วไม่ว่าจะทำอะไรไม่ดีไว้มันก็ย้อนเวลากลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว จะไปมัวนั่งนึกถึงมันไปทำไม อยู่กับปัจจุบันดีกว่านะ แต่ก็ยังมีสิ่งหนึ่งที่รู้สึกผิดปกติ คือ เวลาได้ยินเสียงย่ำกลองศึก แม้แต่จะเป็นละครย้อนยุคก็ตาม เสียงย่ำกลองศึกมันกระตุ้นจิตใจ ให้รู้สึกอยากฆ่าคน อยากฆ่าล้างเผ่าพันธุ์คนไทยที่มันชั่วๆ ฆ่าล้างแผ่นดิน

 

ใครก็ตามที่ถูกเจ้ากรรมนายเวรตามจองเวรไม่ยอมให้อภัยนั้น ผมก็ขอแนะนำว่าไม่ต้องสนใจ ไม่ต้องไปวิ่งหาให้ใครช่วย ท้ายที่สุดแล้วคนที่จะช่วยเราได้ดีที่สุดคือตัวเราเอง เริ่มต้นจากการคิดบวกก่อน แล้วหาทางเจริญกรรมฐาน คำแนะนำในหนังสือหลวงพ่อฤษีท่านมีให้หมดแล้ว หลวงปู่เทสน์ก็ดี หลวงพ่อพุธก็ดี ทำตามที่ท่านสอน ทำให้มาก ทำให้ชำนิชำนาญ ทำอย่าหยุด แล้วอย่าไปสนใจในเจ้ากรรมนายเวรทั้งหลาย มันจะอยู่จะไปจะอะไรต่อมิอะไร ก็ช่างมัน...ชีวิตเรายังต้องดำเนินต่อไป...สู้..ยิ้มสู้..

 

ขอบคุณมากครับ ที่นำประวัติมาเผยแพร่ให้เป็นธรรมทาน วิทยาทาน

รู้สึกซาบซึ้งถึงบุญคุณของพระรัตนตรัยที่เมตตาพวกเราเสมอ

 

อ่านมาตั้งแต่ต้น ~ จนจบ แล้วย้อนกลับมาดูตัวเอง .....
ได้อะไร หลายอย่างจากท่านเยอะเลย ...
ขอบคุณครับ ..
ขอ.. เอาใจช่วยอีกคน

 

ไม่มีเหตุผลใดที่จะปฎิเสธเรื่องราวที่ท่านจขกท.ได้กล่าวไว้ โดยเฉพาะเรื่องกฎแห่งกรรม และกรรมฐาน ดิฉันเชื่อว่าการเจริญธรรมอย่างเดียว ชื่อว่าเจริญธรรมอย่างอื่นอีกมาก

"ดูก่อนอานนท์ ! ธรรมอย่างหนึ่ง คืออานาปานสติสมาธิ (สมาธิ ซึ่งมีสติกำหนดลมหายใจเข้าออกเป็นอารมณ์) อันบุคคล เจริญแล้ว ทำให้มากแล้ว ย่อมทำสติปัฏฐาน(การตั้งสติ)๔ อย่างให้บริบูรณ์ สติปัฏฐาน ๔ อันบุคคลเจริญแล้ว ทำให้มากแล้ว ย่อมทำโพชฌงค์(องค์ประกอบแห่งปัญญาเครื่องตรัสรู้)๗ อย่างให้บริบูรณ์ โพชฌงค์ ๗ อันบุคคลเจริญ ทำให้มากแล้ว ย่อมวิชชา(ความรู้)วิมุติ (ความหลุดพ้น) ให้บริบูรณ์"

สังยุตนิกาย มหาวารวรรค ๑๙/๔๑๗

"การเจริญกรรมฐานให้ได้ผลเร็วนั้น อาศัยหลักอิทธิบาท ๔"

 

ขอบคุณ ได้คำตอบสำหรับตัวเอง

 

อนุโมทนาบุญด้วยค่ะที่นำเรื่องราวดี ๆ มาเล่าเพื่อเป็นวิทยาทาน

ข้อความในอังคุตตรนิกาย ทสกนิบาต ธัมมปริยายสูตร (๑๙๓)
พระผู้มีภาคตรัสว่า ....ดูกร ภิกษุทั้งหลาย สัตว์ทั้งหลายเป็นผู้มีกรรมเป็นของ
ของตน เป็นผู้รับผลของกรรม เป็นผู้มีกรรมเป็นกำเนิด มีกรรมเป็นพวกพ้อง
มีกรรมเป็นที่พึ่งอาศัย กระทำกรรมใดไว้ เป็นกรรมดีหรือกรรมชั่วก็ตาม
ย่อมเป็นผู้ได้รับผลของกรรมนั้น ๆ

ดังนั้นการได้เกิดมาร่วมพบปะกับผู้คนต่าง ๆ ในโลก ล้วนเป็นเจ้ากรรมนายเวร
ที่มองไม่เห็น ใครก็ตามที่ทำให้ท่านไม่พอใจในชาตินี้ คนนั้นละคือผู้ที่ท่านเคย
ทำกรรมไม่ดีกะเขา ถ้าคิดอย่างนี้แล้ว ไม่โกรธ ไม่เกลียด ให้อภัยผู้นั้น
เมื่อไม่โกรธเคืองผู้ใด ก็หมดเวรกรรมกับผู้นั้น กรรมที่ได้กระทำไว้แล้ว
ในอดีตชาติต่างหากที่ผู้เป็นเจ้าของกรรมจะต้องได้รับผลของกรรมนั้นในภายหลัง
ไม่ใช่มีผู้อื่นจะมาบันดาลกรรมให้... หรือว่าตนจะไปบันดาลกรรมของผู้อื่นได้

 

โดนมาแล้วเหมือนกัน บทสรุปเหมือนที่ท่านบอกไว้จริงๆ ทุกวันนี้ทำอยู่..และจะปฎิบัติต่อไป
สาธุ

 

ความ เชื่อว่ามีเจ้ากรรมนายเวร ก็ไม่เท่ากับตอนเจ้ากรรมนายเวรเล่นงาน
ขออนูโมทนากับเจ้าของกระทู้ ผมคนหนึ่งที่ได้เรียนรู้ช่วงชีวิตที่ตก ทรมาน จนเดี๋ยวนี้เชื่อสนิทใจสิ่งที่จะทำให้ผมหลุดจากบ่วงกรรมได้ คือ สติ สมาธิ ปัญญา และศิล เป็นกำลังใจให้ครับ