งูโพธิสัตว์

งูโพธิสัตว์

หลวงปู่เหรียญ วรลาโภ ท่านเคยเล่าให้ฟัง ถึงเมื่อครั้งที่ท่านจำพรรษาอยู่ที่วัดล่างในยุคแรกๆ
ท่านว่าคราวหนึ่งพอถึงวันเข้าพรรษา ปรากฎว่ามีงู ๒ ตัว มานอนชูคอเฝ้าอยู่ที่บันไดขึ้นกุฏิของหลวงปู่ทั้ง ๒ ข้าง
ท่านว่างูคู่นี้เป็นงูเห่าตัวผู้ตัวหนึ่ง ตัวเมียตัวหนึ่ง ปกติงูพวกนี้มันจะหากินเวลากลางคืนแต่มันก็ไม่ไป
ยังคงนอนเฝ้าอยู่อย่างนั้นตลอดทั้งเดือน เวลาหลวงปู่ลงจากกุฎิไปเดินจงกรม มันก็เลื้อยตามไปจนถึงทางจงกรม

เมื่อท่านเริ่มเดินจงกรมมันก็เลื้อยตามอยู่ทั้ง ๒ ข้าง กลับไปกลับมาตามหลวงปู่ตลอด
แรกๆ ท่านไม่ทราบเจตนาของงู เกรงว่ามันจะทำร้ายหรือไม่ ท่านก็คอยระวังอยู่

ต่อมาภายหลังท่านเห็นว่าไม่มีอะไร งูคู่นี้มีเจตนาดี หลวงปู่ท่านจึงเดินจงกรมตามปกติ
งูเห่า ๒ ตัวนี้ ก็ยังคงเลื้อยคู่กัน ตามข้างทางจงกรมของท่านตลอดพรรษา จะหนีจากหลวงปู่ก็ในเวลารุ่งเช้าเท่านั้น
พอได้เวลาจึงกลับมานอนอยู่ข้างบันไดกุฏิตามเดิม

จนวันออกพรรษามาถึง งูตัวเมียก็เลื้อยไปแต่เช้ามืด ส่วนตัวผู้ยังคงเฝ้าอยู่ หลวงปู่ท่านจึงขึ้นกุฏิไปทำธุระ
ให้บังเอิญมีโยมที่เขานำอาหารมาส่งที่วัด เดินมาเห็นงูตัวนั้นเข้า จึงฉวยอาวุธตีงูตัวนั้นจนตาย
เพราะเกรงว่ามันจะทำอันตรายแก่หลวงปู่

เมื่อท่านได้ยินเสียง จึงรีบออกมาห้าม แต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว หลวงปู่จึงบอกกับโยมคนนั้น
"คุณไปฆ่ามันทำไม คุณรู้ไหมว่า งูนี้เขามาจำศีล เป็นงูโพธิสัตว์ คุณทำบาปใหญ่แล้ว"
แล้วท่านก็ให้โยมคนนั้นเอางูไปฝัง

ไม่นานงูตัวเมียได้กลับมา เมื่อหลวงปู่เห็นเข้าจึงบอกกับงูนั้นว่า
"เจ้าจงไปเถิด ถ้าขืนอยู่ก็จะถูกเขาตีตายแน่"

พอท่านพูดจบ งูนั้นก็เลื้อยหายไป และไม่กลับมาให้เห็นอีกเลย หลวงปู่ยังเล่าให้ฟังอีกว่า
"งูคู่นี้เป็นงูผู้สร้างบารมี เป็นบาปมากไปฆ่างูพระโพธิสัตว์"


ที่มาจาก : หนังสือชีวประวัติ หลวงปู่เหรียญ วรลาโภ หน้า ๒๙๐
ที่จัดพิมพ์เป็นธรรมบรรณาการ เนื่องในการเสด็จพระราชทานเพลิงศพ

 

น่าสงสารเนาะ

 

ไม่น่าเลย สัตว์บางอย่างมีศีลที่แน่นหนา มากกว่าคนซะอีก :'(

 

คนไม่รู้นะครับทำยังไงได้

 

ไม่รู้จะพูดอย่างไรดี คงเป็นกรรมกำหนดอะครับแบบนี้ เพราะพระโพธิสัตว์การที่ตายในศีล เกิดมาก็เพื่อสิ่งนี้แหละครับ

 

การทำชีวิตสัตว์ให้ตกร่วงไปนั้น(ปาณาติบาท) ย่อมไม่เป็นกาไม่ควรยิ่ง
สัตว์ทุกชนิดรักสุข เกลียดทุกข์ รักชีวิตทั้งสิ้น
รายนี้เจอแจ๊คพ็อตเลย ฆ่าพระโพธิสัตว์ด้วย บาปหนักนัก
:'(

 

ขอน้อมกราบองค์หลวงปู่เหรียญเจ้าค่ะ


ประวัติองค์หลวงปู่เหรียญ วรลาโภ วัดอรัญบรรพต จ.หนองคาย

http://palungjit.org/threads/ประวัติหลวงปู่เหรียญ-วรลาโภ-วัดอรัญบรรพต-จ-หนองคาย.150025/

 

ขอกราบอนุโมทนาในบารมีของหลวงปู่เหรียญ ดีนะที่งูเห่าตัวเมียนั้นไม่ไปทำร้ายคนที่ฆ่างูเห่าตัวผู้นั้น เขาคงอาลัยอาวรณ์ในการจากไปของงูคู่บารมีของเขาเช่นกัน

 

ขออนุโมทนาสาธุ ธรรมใดที่ท่านหลวงปู่สำเร็จแล้ว ขอข้าพเจ้าสำเร็จด้วยเทอญ สาธุๆๆ เวรกรรม เวรกรรม

 

สาธุ... อันเจตนากระทำไปเพียงเพราะขาดสติ และด้วยความไม่รู้ อ่านแล้วน่าสลดหดหู่ยิ่งนัก
ขออนุโมทนาและขอบพระคุณในธรรมทาน เป็นเรื่องที่เตือนใจสอนตนอย่างยิ่งแล้วครับ

 

อ่านแล้วรู้สึกสงสารงูที่ถูกตีตายในชาตินี้เ้พราะขนาดมาจำศีลกับพระอริยะอย่างหลวงปู่เหรียญแล้วพยายาม(เลื้อยจงกรม) ตามท่ีานตลอดพรรษาซึ่งเป็นเรื่องไม่ธรรมดาของวิสัยสัตว์เดรัจฉานที่ปรกตินิสัยมักดุร้าย และจะฉกกัดคน แต่ได้มาคอยหลวงปู่ที่บันได มาปกป้องพร้อมเลื้อยตามทางจงกลมของท่านตลอดพรรษา แต่อนิจจา....ก็ต้องมาตายเพราะกรรมเก่าโดยแท้ เพราะการที่ได้มีการเข่นฆ่ากันถึงซึ่งชีวิตแล้วนั้นน่าจะมาจากบุพกรรมในชาติก่อนเก่าที่ทำกันมาแน่นอน เพราะหากไม่มีเหตุมาก่อน ผลก็คงไม่ต้องพบจุดจบเช่นนี้ ทำให้นึกสงสารงูที่ต้องมาตายเพราะไม่ใช่ที่จริง ๆ และทำให้นึกสงสารคนที่ไม่คิดพิจารณาให้รอบคอบถ้วนถี่เอาแต่พอไล่ให้ไปก็น่าจะพอ ไม่น่าต้องทำลายฆ่าฟันกันถึงชีวิตเลยเพราะยังไงก็ได้ทำให้ตัวเองติดกรรมไปแล้วละ

อยากบอกจริง ๆ นะคะ เห็นหลายๆ คนที่พอเห็นงูไม่ได้เลยจะตัองตีให้ตา่ยๆ ทันทีโดยมักมีข้ออ้างที่ว่ากลัวมันกัดคน กัดเด็กเลยต้องตีให้ตายเพียงเพราะมันดันเข้าไปอยู่ในบ้านเฉย ๆ ไม่ได้มีวี่แววว่าจะมาฉกกัดเรา ๆ ท่าน ๆ เลย ทำให้ติดกรรมกันไปแบบไม่น่าต้องฆ่ากันเลย ดังคำขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าได้เคยตรัสไว้ว่า ทุกชีวิตในโลกไม่ว่าคนไม่ว่าสัตว์ต่างก็รู้รักชีวิตของตัวเองทั้งนั้น มนุษย์รักชีวิต สัตว์ก็รู้รักชีวิตของมันเช่นกัน วิธีหลีกวิธีเลี่ยงก็มีถมไปที่ไม่ต้องให้ติดกรรมต่อกัน ที่บ้านพักปัจจุบันคุณย่าเดินถือไม้เท้าออกไปที่เทอเรสหน้าบ้านก็ต้องชะงักเพราะเห็นงูเห่าชัดเลยท่านบอกมันแผ่แม่เบี้ยเหมือนตัว ฉ แกก็หยุดยืนนิ่ง ๆ และสำรวมพูดกับมันว่า ทางใครทางมันเนอะ ไปๆ ออกไปนะ ไม่ใข่ที่อยู่ของเจ้า (เชื่อหรือไม่งูมันมองแล้วเลื้อยกลับออกไปทันที) เมื่อฟังให้รู้สึกแปลกแต่ดีว่างูมันฟังมนุษย์พูดรู้เรื่องด้วย และที่สำคัญหากมันฉกกัดจริง ๆ ย่าที่เดินก็แทบไม่ไหวใช้ไม้เท้าคำ้ยันตัวจะไปวิ่งทันได้อย่างไร ที่เล่ามายืดยาวกะจะพูดให้เห็นว่าแม้อสรพิษที่ว่าร้ายหนักร้ายหนาเหล่านี้เชื่อเพราะได้ดูสารคดีงูจากต่างประเทศก็เยอะเขาวิจัยค้นพบว่า หากไม่จวนตัว ตกใจ เราไปเหยียบมันก่อน หากหลีกหนีคนได้มันจะไม่กัดเราก่อนแน่นอน เพราะตัวอย่างคุณย่าที่บ้านที่ยืนเผชิญงูเห่าแผ่แม่เบี้ยก็เป็นตัวอย่างที่ดีและก็ไม่มีการฆ่าเอาชีวิตกันให้ต้องเป็นบาปติดตัวกันต่ีอไป

 

น่าสงสารงูจังค่ะ ความจริงแล้วงูต่างหากที่กลัวเราถ้าเราไม่ไปเหยียบหรือทำร้ายมันจ้างให้มันก็ไม่กัดค่ะ เมื่อเดือนก่อนงูเข้าบ้านบังเอิญงูตัวนั้นเลื้อยเข้าห้องพี่สาว พี่เขยตกใจมาก เลยว่าฆ่ามันเลยไหมพ่อ กลัวมันกัด ทีนี้ฉันเลยบอกว่าเปิดห้องไว้เถอะเดี๋ยวมันก็ออกไม่จำเป็นต้องฆ่าหรอก นึกในใจอยากให้มันรีบๆออกมาถ้าเขยใหญ่ไล่งูเองสงสัยงูได้เหลือแต่ซาก จากนั้นพี่เขยก็ออกไปธุระ สักพักนึงงูก็เลื้อยอกมาจากห้องเอง เลยพูดแซวแม่เล่นสงสัยงูเลื้อยเข้าบ้านนิคงจะมีโชคเนอะ

 

อารมที่ได้อ่านตั้งแต่ต้นจนจบคงไม่ต่างจากทุกๆท่าน คือนึกสงสารจุกคอ สาธุๆที่ได้นำมาให้ได้อ่านค่ะ

 

อ่านดูแล้ว ก็น่าสงสาร ทั้งคนที่ฆ่างู และงูคู่นั้นคับ เพราะคนที่ฆ่างูนั้นก็ต้องได้รับผลกรรมอันเป็นทุกข์ที่ตนก่อไว้ไม่รู้นานเท่าไรถึงจะหมดกรรม ส่วนงูที่ตายนั้นก็ได้รับความทุกข์จากความตายและการพลัดพราก ซึ่งเป็นผลของกรรมที่เคยทำไว้ ส่วนงูอีกตัวก็ต้องทุกข์เพราะความพลัดพราก ซึ่งล้วนแล้วแต่อาสัยเหตุที่เคยทำมาทั้งนั้น เพราะทุกอย่างที่เกิดขึ้น เป็นสิงสมควรทั้งนั้น คือ สิ่งที่เกิดขึ้นนั้นก็เกิดขึ้นสมควรแก่เหตุทั้งนั้น เพียงแค่เราไม่อาจรู้ได้ว่าใครทำกรรมอะไรไว้ในอดีตเท่านั้น แต่องค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงรู้ตลอดทั่วทุกสัพสิ่งหาที่สุดไม่ได้ ดังมีเรื่องนึงในครั้งพุทธกาลที่มีใน

พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย คาถาธรรมบท เล่ม ๑ ภาค ๒ ตอน ๓ - หน้าที่ 209

ว่าด้วยเรื่องของอุบาสกชื่อมหากาล
ข้อความเบื้องต้น

พระศาสดา เมื่อประทับอยู่ในพระเชตวัน ทรงปรารภอุบาสกผู้

โสดาบันคนหนึ่งชื่อมหากาล ตรัสพระธรรรมเทศนานี้ว่า " อตฺตนา หิ

กต ปาป " เป็นต้น.

มหากาลถูกหาว่าเป็นโจรเลยถูกทุบตาย

ได้ยินว่า มหากาลนั้นเป็นผู้รักษาอุโบสถ ๘ วันต่อเดือน (เดือน

ละ ๘ วัน) ฟังธรรมกถาตลอดคืนยังรุ่งในวิหาร. ครั้งนั้นพวกโจรตัด

ที่ต่อในเรือนหลังหนึ่งในเวลากลางคืน ถือเอาห่อภัณฑะไป ถูกพวก

เจ้าของตื่นขึ้น เพราะเสียงภาชนะโลหะ (กระทบกัน) ติดตามแล้ว ทิ้งสิ่ง

ของที่ตนถือไว้แล้วก็หลบหนีไป.

ฝ่ายพวกเจ้าของ ติดตามโจรเหล่านั้นเรื่อยไป. พวกโจรเหล่านั้น

กระจัดกระจายหนีกันไปทั่วทิศ. ส่วนโจรคนหนึ่ง ถือเอาทางที่ไปยังวิหาร

ทิ้งห่อภัณฑะไว้ข้างหน้ามหากาล ผู้ฟังธรรมกถาตลอดคืนยังรุ่ง ล้างหน้า

อยู่ริมสระโบกขรณีแต่เช้าตรู่แล้ว หลบหนีไป.

พวกมนุษย์ติดตามหมู่โจรมา พบห่อภัณฑะแล้ว จึงจับมหากาลนั้น

ไว้ ด้วยกล่าวว่า " แกตัดที่ต่อในเรือนของพวกฉัน ลักห่อภัณฑะไปแล้ว

เที่ยวเดินเหมือนฟังธรรมอยู่ " ได้ทุบให้ตายแล้วก็ทิ้งไว้เลยไป.

มหากาลตายสมแก่บุรพกรรม

ครั้งนั้น ภิกษุหนุ่มและสามเณรทั้งหลายถือหม้อน้ำดื่มไปแต่เช้าตรู่

พบมหากาลนั้น กล่าวว่า " อุบาสกฟังธรรมกถาอยู่ในวิหาร ได้มรณะ

ไม่สมควร " ดังนี้แล้ว จึงได้กราบทูลแด่พระศาสดา.



พระศาสดา ตรัสว่า " อย่างนั้นภิกษุทั้งหลาย นายกาล๑ ได้มรณะไม่

สมควรในอัตภาพนี้, แต่เขาได้มรณะสมควรแก่กรรมที่ทำไว้แล้วในกาล

ก่อนนั่นแล " อันภิกษุหนุ่มและสามเณรเหล่านั้นทูลอาราธนา จึงตรัส

บุรพกรรมของมหากาลนั้นว่า:-

บุรพกรรมของมหากาล

ดังได้สดับมา ในอดีตกาลพวกโจรซุ่มอยู่ที่ปากดงแห่งปัจจันตคาม๒

แห่งหนึ่ง ในแคว้นของพระเจ้าพาราณสี. พระราชาทรงตั้งราชภัฏคน๓

หนึ่งไว้ที่ปากดง. ราชภัฏนั้นรับค่าจ้างแล้ว ก็นำคนไปจากฟากข้างนี้ สู่

ฟากข้างโน้น. นำคนจากฟากข้างโน้นมาสู่ฟากข้างนี้.

ต่อมนุษย์คนหนึ่ง พาภริยารูปสวยของตนขึ้นสู่ยานน้อยแล้ว ได้

ไปถึงที่นั้น. ราชภัฏพอเห็นหญิงนั้น ก็เกิดสิเนหา เมื่อมนุษย์นั้น

แม้กล่าวว่า " นาย ขอท่านจงช่วยกระผมทั้งสองให้ผ่านพ้นดงเถิด. " ก็ตอบ

ว่า " บัดนี้ ค่ำมืดเสียแล้ว. เช้าตรู่เถอะ เราจักช่วยให้ท่านพ้นไป. "

มนุษย์. นาย ยังมีเวลา, ขอโปรดนำกระผมทั้งสอง ไปเดี๋ยวนี้เถอะ.

ราชภัฏ. กลับเถิดท่านผู้เจริญ อาหารและที่พักอาศัยจักมีในเรือน

ของเราทีเดียว.

มนุษย์นั้นไม่ปรารถนากลับเลย. ฝ่ายราชภัฏนอกนี้ ให้สัญญาแก่

พวกบุรุษ ยังยานน้อยให้กลับแล้ว ให้ที่พักอาศัยที่ซุ้มประตู ให้ตระเตรียม

อาหารแก่เขาผู้ไม่ปรารถนาเลย. ก็ในเรือนราชภัฏนั้นมีเเก้วมณีดวงหนึ่ง.

เขาให้เอาแก้วมณีนั้นซ่อนไว้ในซอกแห่งยานน้อย ของมนุษย์ผู้นั้นแล้ว

ในเวลาจวนรุ่ง ให้ทำเสียงเป็นพวกโจรเข้าไป (บ้าน).

ลำดับนั้น พวกบุรุษแจ้งแก่เขาว่า " นาย แก้วมณีถูกพวกโจรลัก

เอาไปแล้ว. " เขาสั่งว่า " พวกเจ้าจงตั้งกองรักษาไว้ที่ประตูบ้านทั้งหลาย

ตรวจค้นคนผู้ออกไปจากภายในบ้าน. " ฝ่ายมนุษย์นอกนี้ จัดยานน้อย

เสร็จแล้วก็ขับไปแต่เช้าตรู่. ทีนั้น พวกคนใช้ของราชภัฏ จึงค้นยานน้อย

ของมนุษย์นั้น พบแก้วมณีที่ตนซ่อนไว้จึงขู่พูดว่า " เจ้าลักเอาแก้วมณี

หนีไป " ดังนี้แล้ว ก็โบย แสดงแก่นายบ้านว่า " นาย พวกผมจับตัว

ได้เเล้ว." เขาพูดว่า " ตัวเราเป็นถึงนายราชภัฏ ให้พักอาศัยในเรือน

ให้ภัตแล้ว. มันยังลักแก้วมณีไปได้. พวกเจ้าจงจับอ้ายบุรุษชั่วช้านั้น "

ดังนี้แล้ว ให้ช่วยกันทุบตายแล้วให้ทิ้งเสีย. นี้เป็นบุรพกรรมของมหากาล

นั้น. ราชภัฏนั้นเคลื่อนจากอัตภาพนั้นแล้วเกิดในอเวจี ไหม้อยู่ในอเวจี

นั้นสิ้นกาลนาน ถูกทุบถึงความตายอย่างนั้นแล ใน ๑๐๐ อัตภาพ เพราะ

วิบากที่ยังเหลืออยู่.

บาปย่อมย่ำยีผู้ทำ

พระศาสดา ครั้นทรงแสดงบุรพกรรมของมหากาลอย่างนั้นแล้ว

ตรัสว่า " ภิกษุทั้งหลาย บาปกรรมอันตนทำไว้นั่นแล ย่อมย่ำยีสัตว์เหล่านี้

ในอบาย ๔ อย่างนี้ " ดังนี้แล้ว ตรัสพระคาถานี้ว่า:-

๕. อตฺตนา กต ปาป อตฺตช อตฺตสมฺภว

อภิมตฺถติ ทุมฺเมธ วชิรวมฺหย มณึ.

" บาป อันตนทำไว้เอง เกิดในตน มีตนเป็น

แดนเกิด ย่อมย่ำยีบุคคลผู้มีปัญญาทราม ดุจเพชร

ย่ำยีแก้วมณี อันเกิดแต่หินฉะนั้น. "




ในกาลจบเทศนา ภิกษุที่มาประชุมบรรลุอริยผลทั้งหลาย มีโสดา-

ปัตติผลเป็นต้น ดังนี้แล.

เรื่องอุบาสกชื่อมหากาล จบ.

 

แล้วผู้ชายท่านนั้น ที่ฆ่างู เขาจะมีชีวิตเป็นเช่นไรหลังจากที่ฆ่างูไปแล้ว อยากรู้จริงๆครับ

 

งูก็น่าสงสาร คนที่ฆ่างูก็น่าสงสาร เขาคงมีเวรต่อกัน:'(

 

ถึงแม้จะเป็นสัตว์เดรฉาน แต่ก็ยังมุ่งมั่นบำเพ็ญเพียรในการปฏิบัติธรรม ขออนุโมทนาในบุญที่

งูทั้ง2ตัวได้ปฏิบัติค่ะ เราเองได้เกิดมาเป็นมนุษย์แล้วนั่นไซ่ร ควรเร่งปฏิบัติ ถือศีส สวดมนต์

ภาวนา นั่งกรรมฐาน เพื่อเป็นหนทางดับทุกข์ ตามคำสอนขององค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้า (อันนี้บอก
ตัวเองค่ะ)

"ว่าอย่าให้ต้อง อาย งู ทั้งสองตัวนั้นค่ะ"

 

ประมาณว่าอยู่ใกล้พระอรหันต์ แต่ไม่มีศีลธรรมประจำใจสักนิด ก่อนจะทำปาณาติบาต ไม่ได้ฉุกคิดสักนิดนึงเลยหรือ เพราะหลวงปู่ท่านก็อยู่ข้างบน แสดงว่าเป็นคนค่อนข้างใจบาปอยู่ก่อนแล้ว คำเทศนาสั่งสอนไม่ได้ซึมซาบลงสักนิด ศีลข้อที่หนักหนากลับกระทำได้โดยไม่ยั้งคิด

สาธุ

 

ขออนุโมทนาในบุญกุศล และกำลังใจของงูทั้งสอง ที่ไม่ผูกอาฆาตพยาบาทจองเวร

ขอชื่นชมในบุญบารมี แม้ว่ากำเนิดในเดรัจฉานภูมิ แต่ยังประเสริฐว่ามนุษยภูมิบางคน

ขอให้งูทั้งสอง จงมีภพภูมิที่สูงขึ้น พ้นจากเดรัจฉานภูมิ

และขอให้เกิดมาเป็นสามีภรรยากัน สาธุ

 

สงสารงูจัง