ผู้มีญาณช่วยผมด้วย ไม่มีแฟน ไม่มีเพื่อน ไม่มีใคร ไม่รู้จะหันหน้าไปทางไหน

ท้ายที่สุดก็คงอยู่ที่ตัว จขกท เองละครับ
ว่าชีวิตตนเองถึงเวลา ที่จะต้องมีใครซักคน หรือใครก็ได้ เป็นที่พึ่ง
(แล้วชีวิตถึงจะได้ดูมีความหมาย มีกำลังใจ มึคุณค่า มีความสุข หรือด้วยเหตุผลที่ฟังดูดีอื่นๆ)

หรือว่าเลือกที่จะมีตนเองเป็นที่พึ่ง มีธรรมเป็นที่พึ่ง มีชีวิตโดยขึ้นอยู่กับตัวเราเองเป็นหลัก โดยไม่ต้องไปคิดคาดหวังอะไรไว้ให้มาก ประมาณถ้าจะเจอเดี่ยวมันก็เจอเอง 555+ (แต่ไม่ใช่ให้รออยู่เฉยๆไม่ทำอะไรนะ) ไม่ก็ไปออกรายการทีวีไรซักอย่างที่ไปหาคู่กันไรแบบนั้นอะ

โดยรวมก็คือให้พอดีๆ
แล้วถ้าเจอใครซักคนขึ้นมาจริงๆ ก็ทำตามหน้าที่ของเราให้ดีๆ คิดซะว่าคอยช่วยเหลือเกื้อกูลกัน อาจจะในทั้งทางโลกควบคู่กับทางธรรมไปด้วยกัน


ลองอ่านหนังสือเล่มนี้ดูดิ มะก่อนๆผมเคยอ่านๆ ก็ให้แง่คิดดีเหมือนกัน
http://www.ruendham.com/library.php?group=1&id=6

 

ลองไปเที่ยวสถานที่ที่เป็นธรรมชาติๆน่ะครับ แบบต้นไม้ ภูเขา ลำธาร น้ำตก ใบไม้ ใบ

หญ้า เสียงนกร้อง หรือทำกิจกรรม adventure พอแบบให้ใจให้ลืมเรื่องแย่ๆไปบ้าง

แต่ห้ามกินเหล้า เที่ยวกลางคืนเด็ดขาดเด๋วมันจะไปกันใหญ่

หรือคุณจะลองทำกิจกรรมพวกบำเพ็ญประโยชน์น่ะครับ ไปเก็บขยะรอบๆชุมชน

เอาอาหารไปเลี้ยงเด็กกำพร้า ช่วยคนแก่ข้ามถนน

พอเราพวกกิจกรรมพวกนี้อ่ะ แบบเราจะรู้ว่าตัวเองมีค่ามากขึ้นน่ะครับ

แล้วพอคุณทำกิจกรรมพวกนี้อ่ะ เด๋วมิตรภาพก็มาเอง

พอใจเริ่มสงบจากการเข้าหาธรรมชาติแล้ว ก็ค่อยๆเข้าหาธรรมครับ

 

ในเรื่องแย่ๆนั้นมีเรื่องดีอยู่ค่ะ อยู่ที่ว่าคุณจะมองโลกเป็นแบบไหน ก่อนอื่นเรื่องสภาพจิตใจนั้นขอให้คุณพยายามดึงกำลังใจจากข้างในของตัวเองออกมาก่อน ทุกข์-สุข เกิดจากใจค่ะ พยายามมองเห็นในด้านที่ดีก่อนนะคะ ...
อย่างน้อยการอยู่ตัวคนเดียว ก็ลดกรรมไปได้เยอะมาก ทั้งทางกาย วาจา ใจ ถือได้ว่า "สันโดษ" ไปในตัวค่ะ อยู่กันมากๆ ก็พูดมาก ทำมาก ฟังมาก ทั้งเรื่องดีและไม่ดี ตัวอย่าง ได้แฟนก็ดี มีเพื่อนก็ดี ญาติก็ดี หนึ่งคนก็หนึ่งความคิด หนึ่งจิตหนึ่งใจ สิบคนรวมกันยิ่งอยู่ยิ่งมากความ เจอแฟน-เพื่อนไม่ดี ก็พากันไปผิดศีลอีกก็มี มากคนก็มากปัญหา อยู่คนเดียวจะไปทะเลาะกับใครคะ ไปด่าใครคะ ต้องไปนั่งห่วงใครคะ หาเงินได้ก็ไม่มีใครมาช่วยใช้ ฯลฯ ....
หลายๆท่านแนะนำดีแล้วค่ะ และเห็นด้วยกับคุณ เจษฎรธรรมค่ะ
เหรียญมันมีสองด้านค่ะ คุณกำลังมีในสิ่งที่อีกหมื่นแสนคนเขาอยากได้ นั่นคือ "อิสระ" ค่ะ ...
หายเหงาไวๆนะคะ

 

เมื่อก่อน ก็คิดเยอะคะ นั้นนี้โน้น มีแต่คำถามว่า ทำใม ทำใม ทำใม แล้วไงต่อละ พอทุกข์มากๆ ก็หาทางพ้น หันหน้าเข้าวัด ปฏิบัติเพราะกิเลศ เพราะอยากได้มา
แต่พอ ณ. วันนี้ ต้องขอบคุณความทุกข์ ขอบคุณ กิเลศ ถ้าไม่มีพวกเขา เราก็จะไม่มีคำว่า ทำใมเราอยากให้่โลกทั้งใบเข้าใจเรา แต่เราไม่เคยเข้าใจโลกใบนี้เลย ....สาธุ คะ

 

ถ้าเอาตามหลักง่ายๆคือต้องมีสังคหวัตถุสี่ และพรหมวิหารสี่ แต่ลองถามใจตัวเองดู ถ้าเราเป็นคนสันโดษ ก็ไม่ต้องไปดิ้นรนว่าต้องเพื่อนมากๆ เอาตามศักยภาพของเรา เพราะส่วนตัวผมแล้วชอบคบเพื่อนน้อย และไม่ชอบเข้าสังคม แต่ชีวิตฆราวาสมันก็หนีไม่พ้นสังคมหรอก แต่ต้องระวังถ้าอยู่คนเดียวบ่อยๆ จะฟุ้งซ่านมากๆ ต้องหัดมีสติสมาธิ

 

น้องไม่รู้จัก ฌาน คะ แค่รู้ว่า ความรู้สึกไม่แตกต่างกัน ก็เลยแค่อยากจะแสดงความคิดเห็น คงไม่ว่ากันนะคะ

คุณพี่ อาจจะลืมสิ่งสำคัญไปแล้วคะ

อย่างน้อย นั่นคือ ลมหายใจ ของคุณพี่ไงคะ (สิ่งสำคัญที่สุดก็ว่าได้)

ลองตามเขาไปดูดี ๆ สิ คะ แล้วคุณพี่ จะได้พบหลายสิ่งหลายอย่างที่ คุณพี่หาที่ไหนไม่เจอคะ

พิสูจน์ไปเลย ว่าคุณพี่ จริงจังมากแค่ไหน เขาอยู่ตรงนั้นแล้วไงคะ ใกล้ ๆ ไม่ต้องไปขนขวายหาที่ไหน ลองสงบกาย และ ใจ สักนิด ...แล้วลองตามลมหายใจ เข้า ออก ดู คะ

ขอให้ได้พบเพื่อนแท้ ที่เขาไม่เคยทิ้งคุณพี่เลยเร็ว ๆ นะคะ

สาธุ

 

แบบนี้ ก้อ สงบดีแล้ว ใครๆ ก้อ แสวงหา

ที่ มีเพื่อน อยู่ เพราะ ต่างคน ต่างมีกิเลส

มา ปรับทุกข์กัน เพื่อ ปกป้องกิเลส ซึ่งกันและกัน ไม่ให้คนอื่น ลักพาไป และ ช่วยเหลือ ให้ทรง และ คง กิเลสไว้ ฉันก้อมีกิเลส เธอก้อมีกิเลส นะ เราอย่าทิ้งกันนะ สามัคคีรวมพลังกันนะ เพื่อสร้างกิเลสของเราให้ยิ่งใหญ่

บุญตามทันแล้วหละ อิอิ ที่เหลือ อยู่ที่ บารมีตัวเองแล้วหละ ว่า จะเห็นอะไรอะไร รึเปล่า

 

เดียวก็ชินครับ ผมแตก่่อนก็เพื่อนเยอะ ตอนสมัยเรียน เทียวทุกวัน เพื่อนมีทุกสถาบัน
ตอนนี้ทำงานที่บ้าน แทบไม่เหลือเลย แรกๆก็เศร่าอยู่แต่ไปนานๆ ก็ชินเอง
ตอนนี้เพื่อนที่คุยมีประมาณ 7 คนเองมั่ง นานๆทีเจอกัน เพราะเวลาส่วนใหญ่ ผมทำงานที่บ้าน ไม่ได้เทียวผับ และ เทียวเล่นเหมือนแต่ก่อน

ปล.เวลา จะช่วยทำให้ทุกอย่างดีขึ้น

 

ผมเคยอ่านประวัติเกจิดังท่าน ก็ทำอะไรไม่ประสบความสำเร็จหรอกครับ ฝึกร้องเพลงก็ไม่ดี ชอบสาวเขาก็ไม่เอา ไปทำนากับพี่ก็ทำไม่ได้ ป่วย ออด ๆ แอด ๆ ทำอะไรก็ไม่ประสบผลสำเร็จ พี่เลยให้ไปบวช พอบวชแล้วก็เลยดีใหญ่ เป็นเกจิอาจารย์คนนับถือทั่วบ้านทั่วเมือง ครับ ก็หลวงพ่อคูณ แหละครับ ที่ผมกล่าวถึง บางท่านประสบเหตุเช่นนั้นอย่าท้อครับเราอจาเกิดมาเพื่อสร้างบารมีในทางนี้ก็ได้ ครับ ลองพิจารณานะครับ ผมอาจจะได้เดินทางไปกราบเกจิดังอีกท่่านหนึ่งก็ได้ อนุโมทนาให้สะเทีอนทั้งสามโลก สาธุ สาธู สาธู

 

หันไปทางไหน ก็ไม่มีสิ่งไหนดีกว่าหันหน้าเข้าหาพระพุทธองค์เชื่อเถอะ

 

ผมอาการหนักกว่าคุณอีก ชีวิตไม่สิ้นก็ดิ้นกันต่อไป วันพระไม่ได้มีหนเดียว คงมีสักวันที่เป็นของเรา

 

ทาน ศีล ภาวนา ทำไปเรื่อยๆคับเดี๋ยวก็ดีเอง ไม่มากก็น้อย อริยมรรคมีองค์8ก็ช่วยได้เยอะ

 

ก็เปิดใจบ้างสิครับ ที่ทำงานก็คุยกะเขาบ้าง อย่าทำหน้ายักษ

คิดดีกับคนอื่น อย่ามองเขาในแง่ร้าย อย่าเอาแต่ได้ ดูถูกคนอื่น

สยามเมืองยิ้มนะครับ