ผู้รู้โปรดชี้แนะแก่กระผมด้วยครับ

้คือเวลาผมนั่งสมาธินะครับ ตรงขาจะรู้สึกสั่นๆอ่ะครับผมพยายามแล้วแต่ก็ห้ามไม่ให้มันสั่นไม่ได้ มือก็สั่นนะครับ แล้วที่สำคัญผมรู้สึกว่าหลังของผมจะเอนไปข้างหลังอ่ะครับ ควรแก้ไขอย่างไรครับ ปกตินั่งประมาณ 20 - 30 นาที

 

ตอบ

ท่านนั่งในท่าที่ไม่เหมาะสมหรือเปล่าจึงเกิดการเกร็ง ทำให้ร่างกายสั่นถ้าไม่ใช่ก็ให้กำหนดรู้เท่านั้นพอ ไม่ต้องสนใจมัน ถ้ามันเอนก็ รู้หนอ เอนหนอ ตรงหนอ แล้วกลับมาในท่านั่งตรง ครับ

 

จะต้องไปแก้มันทำไมหละ ถามว่า มันทำให้เราทุกข์หรือไม่
ถ้าทุกข์ ก็คงเป็นเพราะว่า มันแปลกๆ แล้วก็รำคาญ เลยเอาใจไปผูกกับมัน แต่ตัวมันเองสั่นแค่นี้ไม่ทุกข์หรอก
ลองปล่อยให้มันธรรมดาสิ ก็ให้คิดว่า พอพลังจิตมันเกิด มันก็มีอะไรแปลกๆ
กำหนดอะไรอยู่ก็กำหนดตัวนั้นไป เช่นพุทโธก็ พุทโธต่อไป ใจอย่าวอกแวก

 

ผมก็เคยเป็นครั้งนึงครับ
นั่งไปประมาณ 10 นาที ตัวสั่น
สั่นทั้งตัวเลย ทั้งหนังตา ขาแขน มันไปหมดเลย ทนไม่ได้จนต้องลืมตา
ตอนนี้ไม่พยายามนั่งแล้วครับ ไปฝึกดูจิตแทน

ถ้ามันสั่นก็ปล่อยมันสั่นไป อย่าไปเพ่ง เราจะฟุ้งครับ

 

แล้วจะไปนั่งมันทำเกลือหรืออย่างไรเล่าฮับ
ภาวนาทำท่าไหนก็ได้ นั่งไม่ได้ก็ เอน เอนไม่ได้ก็ นอน นอนไม่ได้ก็ ยืน ยืนไม่ได้ก็ เดิน เดินไม่ได้ก็ สำรวจใจตัวเองก่อนเริ่ม ภาวนา
ดูลมน่ะ ง่ายที่สุดแล้ว....อ๊บๆ

 

จากประสบการณ์ของตัวผมเองนะครับ ผมใช้วิธีตามดูความรู้สึกที่เกิดขึ้นต่อไปเรื่อยๆด้วยใจเป็นกลาง ไม่ไปยินดียินร้ายกับอาการที่เกิดขึ้นครับ อย่าไปอยากให้มันดำรงอยู่ หรืออย่าไปอยากให้มันหายไป เฝ้าดูความรู้สึกด้วยใจเป็นกลางไปเรื่อยๆครับ

กำหนดรู้แต่อย่าไปหมายมั่นครับ (เพราะความเป็นจริงเราก็ยึดมั่นไม่ได้อยู่แล้ว)

 

ดี ๆ ทั้งนั้นถ้าผู้ฟังมีปัญญา ก็สามารถปฏิบัติให้ลุล่วงไปด้วยดีแน่ ๆ สภาวะธรรมต่าง ๆ จะเริ่มเกิดต้องนั่งสัก 45 นาทีขึ้นไป แต่ถ้าฟุ้งมากสติน้อยก็เลิกนั่ง ไปเดินจงกรมก่อนได้นะครับ
อนุโมทนาด้วยครับ

 

เข้าใจว่าน่าจะนั่งไม่สมดุลย์ครับ ขณะเริ่มนั่งลองขยับซ้ายขวาหน้าหลังดูว่าเอนหน้าหลังประมาณไหนเหมาะที่สุด สมดุลย์ที่สุดครับ นั่งได้วันละครึ่งชม.ขอให้ต่อเนื่องนะครับ วางสติเป็นสายให้แน่วแน่ต่อเนื่องไม่ขาดตอน ส่งสติกำกับไว้ให้ตลอดเวลาไม่ให้หลุดเลยแม้แต่วินาที เอาให้มีปิติซาบซ่านทั้งตัวขนลุกขนพองเกิดขึ้นเลยนะ ต่อเนื่องจนเหลือแต่เอกคตาอารมย์เป็นหนึ่งเดียวนั่นแหละจะรู้ว่ามันยอดมาก

 

ผมก็ไม่รู้ครับ ว่าอาการสั่นนั้นมันเกิดจากสาเหตุอะไร เพราะไม่เคยเป็น

ลองนั่งขัดสมาธิ ตัวตรง เอาหลังพิงกำแพงดูสิครับ หลังจะได้ไม่เอน

หรือจะลองนั่งแบบตัวตรงยืนอกหน่อยๆ เอียงไปด้านหน้านิด หลังตรง
หน้าก้มเล็กน้อย มันจะทำให้ไม่ล้มไปด้านหลัง และก็ไม่ค่อยปวดหลัง
ตรงบริเวณสันหลังระดับเอว

กะจะบอกให้นั่งบนเก้าอี้ ก็ไม่รู้จะบอกดีหรือเปล่า เพราะเวลาผมนั่งบนเก้าอี้
สติมันไม่อยู่กับตัว (หลับครับ) นั่งขัดสมาธิ เป็นท่าที่ผมถนัดที่สุด เลยรู้แต่ท่านี้ ยิ่งเป็นนอนทำสมาธิ หลับ 100% สำหรับผมนะ

 

ลองหงายมือไว้บนตัก ค่อนไปใกล้เข่า เวลานั่งสมาธิซิครับ

 

อาการสมาธิดี แต่สติอ่อน

เคยมีศิษย์มีอาการคล้ายที่คุณเป็นแต่รายนั้นจะโยกตัวได้เป็นชั่วโมงพอออกจากสมาธิจะสบายว่าง เป็นอาการสมาธิ ที่สติออ่น เกิดกับคนบางคนเท่านั้น แต่ไม่หน้าวิตกแก้ไขได้

วิธีแก้ของCB107 คุณต้องกำหนดรู้ให้ชัดเจนที่ลมหายใจหรือคำบริกรรม เป็นการเพิ่มสติ อาการขาสั่นจึงจะหมดไป และจิตจะก้าวหน้าเพราะของเก่ามีมากแต่ขาดครูผู้รู้แนะนำ ลองวิธีที่อาตมาสอนแก้ได้อาการได้จริงถ้าอยากให้ดีเพิ่มขึ้นไปอีกให้แผ่เมตตาให้ออกจากใจก่อนนั่งสมาธิจิตจะรวมและเข้าสมาธิได้เร็วและลึก

เจริญพร
พระ12

 

เป็นเรื่องปรกติ ผมก็เคยเป็น ขามันสั่นเสียจนนั่งไม่ได้เมื่อยก็เมื่อย
เหมือนกับมือเรายกของหนักมาจนกำลังเราล้่า บางครั้่งตัวก็โยกเอน
การนั่งจะฟ้องอะไรบางอย่างในตัวเรา ต้องหัดสังเกตุ ก่อนนั่งและหลัง
นั่งต้องแผ่เมตตาทุกครั้ง หายจากจุดนี้อย่างอื่นก็มีมากอีก สารพัดรูป
แบบ (อย่างที่พระอาจารย์บางท่านก็กล่าวว่า การนั่งเหมือนกับการใช้่
กรรม) ทุกอย่างต้องทน ถ้านั่งหรือสวดมนต์ก็ต้องทำให้ได้ทุกวันเป็น
ประจำ สามสิบนาที ก็ต้องทำให้ได้ทุกครั้ง
ไม่ใช่คิดว่าวันนี้ หนาว ร้อน ไม่เอาดีกว่า ของดีมันต้องทนครับ
เพื่อนผมก็มีอาการหายใจไม่ออก มันจะขาดใจเพราะต้องคอยกำกับ
การหายใจกับคำภาวนาให้สอดคล้องกัน นั่งไม่ได้เท่าไหร่ ก็เปลี่ยน
เป็นเดินจงกรมก็ได้ไม่กี่นาที เหงื่อไม่รู้มาจากไหนจะก้าวขายังไม่ออก
หน้ามันจะมืด เลิกทำไปแล้ว
เดี๋ยวนี้ผมเองก็ยังอาการขาชา สังเกตุได้ว่ามีสองอย่าง ชาแบบ
ปวด กับชาอย่างไม่มีความรู้สึก เอวก็ปวดเมื่อย เจอเป็นประจำ
ถ้าไม่เจอซิ เป็นเรื่องที่แปลกมากๆสำหรับผม นี่แหละที่เรียกว่า
เวทนา ยังไงก็ต้องเจอ ใครหลบสิ่งเหล่านี้ได้มั่ง ไม่มีหรอก

 

เคยเป็นบ่อยเหมือนกันครับ บางทีผมก็ใช้วิธีพิจารณาสังขาร หรือไม่ก็ธรรมะ เพื่อให้จิตใจไม่วอกแวก จดจ่ออยู่แต่ในอารมณ์ที่เป็นฌาณครับ ไม่รู้เหมือนกันว่าทำถูกหรือไม่ แต่ก็ช่วยได้ในระดับหนึ่งสำหรับตัวผมนะครับ

 

ปล่อยตัวตามสบายไม่เกร็ง ยืดสันหลังให้ตรง ดำรงสติให้มั่นคง

ถ้าฝึกแนวกรรมฐาน40 จับอยู่แต่กองกรรมฐานอย่าสนใจอาการ

ถ้าฝึกแนวมหาสติปัฏฐาน ดูการสั่นไปเฉยๆจ้ะ

 

หลายท่านกล่าวไว้ดีแล้ว อนุโมทนาครับ

เห็นด้วยกับพระคุณเจ้าท่าน ที่ 12 เป็นอาการ กำลังสติ ยัง ไม่แข็งแรงพอ

"การกำหนดรู้ให้ชัดเจนที่ลมหายใจ" อธิบายเพิ่มเติ่ม คือ ให้แนบแน่นอยู่กับลมหายใจออก และ เข้า ( ระลึกรู้ โดยมิจงใจ) ถ้าทำถูกวิธี กายก็จะสักแต่ว่ากาย อันทิฐิ และ ตัณหา มิอาจจับต้องเอาไว้ได้

แต่ ถ้าอาการดังกล่าว เป็นอย่างอื่น ก็ต้องดู ว่ากันเป็น กรณี ๆ ไป

หลายท่านแนะนำว่า อย่าตามอาการ อันนั้นสำคัญ

ลองพิจารณาดู

 

นั่งต่อไป...(พูดจริง)