@ที่สุดของหัวใจ@

ตายด้วยกัน

 

​

บาบูรักในหลวง

 

​

​

ไม่ต้องกั้น

มีอยู่ครั้งหนึ่ง เสด็จ ฯ ไปที่เซ็นทรัล วันที่มีประชุมรัฐสภาโลก วันนั้นผมจำได้ ผมติดอยู่บนท้องถนน ฝนตก ผมก็มีวิทยุ เลยได้ยินรับสั่งมากับตำรวจมาเลย​

 

​

ผัดถั่วฝักยาว

...........เมื่อครั้งที่เสด็จ ฯ เยี่ยมราษฎรยังพื้นที่ทุรกันดาร มีราษฎรคนหนึ่งนำถั่วฝักยาวมาถวาย ท่านก็มีรับสั่งให้ไปผัดมา ครั้งแรก ดิฉันก็ผัดกับน้ำมันกระเทียมธรรมดา ท่านก็เสวยจนหมด ต่อมาท่านก็รับสั่งให้ผัดอีก คราวนี้ทางห้องเครื่องใส่กุ้งใส่หมูมาด้วย

............มีรับสั่งว่า

 

​

มณีเมขลากับแอนเจลล่า

พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่ ทรงศึกษาลักษณะอากาศโดยใช้ข้อมูลที่กรมอุตุนิยมวิทยานำขึ้นทูลเกล้าถวาย ฯ ทุกวัน ร่วมกับข้อมูลจากต่างประเทศที่พระองค์ทรงเลือกเองจากระบบสื่อสารต่าง ๆ ..

ในหลายครั้งที่พระองค์ทรงมีพระราชวินิจฉัยในลักษณะแตกต่างออกไป และผลก็
ออกมาตามพระราชวินิจฉัย พระองค์ท่านก็ทรงมีพระราชดำรัสในทางขำขันเพื่อไม่ให้เราเสียใจ เช่น การไม่เข้ามาของพายุ Amgela ในปี พ.ศ. 2538 ทรงมีรับสั่งว่า

"ไม่เป็นไร ลูกนี้ไม่เข้า ฉันให้นางเมขลาพาไปที่เขาพระสุเมรุแล้ว"

(เรียบเรียงจากบทสัมภาษณ์ : นายสมิทธ ธรรมสโรช อธิบดีกรมอุตุนิยมวิทยา
ในหนังสือ "เฉลิมพระเกียรติพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว ด้านการสื่อสาร")

 

​

พับเพียบ

. ในครั้งแรกผมทำงานตามพระราชดำริ โดยไม่ทราบว่าเป็นงานของพระองค์ จนกระทั่งวันหนึ่งมีคนบอกว่า ให้เข้าไปในวังด้วยกัน และให้นำระบบสายอากาศชนิดใหม่เข้าไปติดตั้ง ก็ไม่ได้คิดว่าพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวจะเสด็จ ฯ มา แต่ว่าแปลกใจทำไมอยู่ดี ๆ เจ้าหน้าที่ที่กำลังติดตั้งอุปกรณ์ต่าง ๆ อยู่บนดาดฟ้าของพระตำหนักถึงปีนลงมา ทั้ง ๆ ที่งานยังไม่เสร็จ แท้ที่จริงพระองค์ท่านเสด็จ ฯ มาอยู่ข้างหลัง

 

​

ที่นี่ใครใหญ่

...........เรื่องบึงมักกะสัน ที่ทราบกันอยู่ว่ามีปัญหา ทรงรับสั่งเกือบปีให้มีการดำเนินการอะไรต่าง ๆ แต่ไม่มีใครดำเนินการอะไรทั้งสิ้น ก็อย่างนี้แหละครับบ้านเมืองของเรา ถ้าเป็นของคนนั้นคนนี้ อีกคนก็เข้าไปทำอะไรไม่ได้ กปรากฏว่าเมื่อเสด็จฯ ไปไม่กี่เดือนมานี้เอง พอเสด็จฯ เข้าไปถึง คำถามแรกที่รัวสั่งถามคือ "ที่นี่ใครใหญ่"

...........ทุกคนก็กระอึกกระอัก เพราะคงไม่มีใครกล้าบอกว่าใครใหญ่ เกี่ยงกันไปเกี่ยงกันมาไม่มีใครยอมเป็นใหญ่

...........จุดประสงค์ของประองค์ท่านจากประโยคนี้ จะเห็นได้ว่าไม่มีใครรับผิดชอบโดยตรง ไม่มีศูนย์กลางในการประสานงาน ทุกอย่างก็ไม่ขยับ

(ที่มา:บทสัมภาษณ์ ดร.สุเมธ ตันติเวชกุล คอลัมน์ "ตามรอยเบื้องพระยุคลบาท" นิตยสารสไตล์ ฉบับที่ ๒๙,พฤษภาคม ๒๕๓๐)

 

​

หลานรัง



..............ครั้งหนึ่งในภาคใต้ ข้าพเจ้าติดตามคุณหญิงเลอศักดิ์ สมบัติศิริ ซึ่งขณะนั้นดำรงตำแหน่งรัฐมนตรีว่าการกระทรวงคมนาคม ได้เข้าเฝ้าฯ พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวและสมเด็จพระนางเจ้าฯ พระบรมราชินีนาถ ที่ค่ายทหารบ้านทอน จ.นราธิวาส พระองค์มีพระราชดำรัสกับคุณหญิงหลายเรื่อง ได้รับสั่งถึงสภาพทางหลวงสายในภาคใต้ ซึ่งคุณหญิงได้ให้ข้พเจ้าเป็นผู้กราบบังคมทูลถวายรายงาน เมื่อทรงถามถึงสภาพทางสาย อ.รามัน - ดโละหะลอ

 

​

ยังเอียงนะ

................พ.ศ. ๒๕๐๘ ได้รับโทรศัพท์จากหัวหน้ากองมหาดเล็ก นายพูนเพิ่ม ไกรฤกษ์ ตำแหน่งสมัยนั้น ได้แจ้งกับผมว่า พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว โปรดเกล้า ฯ ให้ผมเข้าเฝ้าฯ เพื่อช่วยแก้ไขหุ่นขี้ผึ้งพระพุทธรูปปางประทานพร ตามแบบเดิมที่ช่างปั้นได้ทำการหล่อเป็นโลหะไปแล้ว ให้เป็นไปตามพระราชประสงค์
................ตอนที่พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวเสด็จฯ เข้ามาทอดพระเนตรการปฏิบัติงานภาคปกติของผม ด้วยความละเอียดถี่ถ้วนที่แน่นอนแม่นยำของพระองค์ ได้รับสั่งกับผมว่า

 

​

ข้าวผัดไข่ดาว

 

​

ไฟดับ
...................ในเรื่องพระราชทานปริญญาบัตรแก่ผู้สำเร็จการศึกษาตามมหาวิทยาลัยต่าง ๆ ซึ่งรวมแล้วตกปีหนึ่ง ๆ นับหมื่น ๆ คน ซึ่งต้องใช้เวลารวมแล้วเดือนเศษ เคยมีคนใจกล้าหลายคนพยายามเข้าไปกราบบังคมทูลขอพระราชทานงดเสด็จ ฯ เสียที เพราะจำนวนผู้สำเร็จการศึกษานับวันก็จะเพิ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ แต่ไม่สำเร็จสักที ด้วยทรงมีพระมหากรุณาอย่างล้นเหลือว่า ตราบใดที่ยังเสด็จฯ ได้ ก็จะเสด็จฯ อยู่อย่างนั้น ซึ่งต้องนับเป็นพระมหากรุณาธิคุณอย่างหาที่สุดมิได้
...................และเมื่อวันที่ ๒ พฤศจิกายน พ.ศ.๒๕๒๘ ซึ่งเป็นวันสุดท้ายของพิธีพระราชทานปริญญาของบัณฑิตจุฬาลงกรณมหาวิทยาลัย ในวันนั้นเกิดเหตุการณ์ไฟฟ้าดับทั่วประเทศไทยในตอนบ่าย เป็นผลให้บัณฑิตจำนวน ๖ คน ที่เข้ารับพระราชทานปริญญาในช่วงนั้น หมดโอกาสที่จะได้ถ่ายภาพตอนเข้ารับพระราชทานปริญญาบัตรจากพระหัตถ์ไว้เป็นที่ระลึก แต่สิ่งที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้นเมื่อเสด็จพระราชพิธีแล้ว พระบามสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวทรงมีพระราชกระแสรับสั่งกับอาจารย์ที่หมอบถวายปริญญาอยู่ข้าง ๆ ที่ประทับว่า

.....................

 

เสียงปริศนา ​

................ในวันเสด็พระราชดำเนินกลับประเทศสวิตฯ ขณะที่ประทับรถพระที่นั่งไปสู่สนามบินดอนเมืองทรงได้ยินเสียงตะโกนดัง ๆ ว่า "ในหลวง อย่าทิ้งประชาชนนะ"

................ทำให้ทรงนึกตอบบุคคลผู้นั้นในพระราชหฤทัยว่า "ถ้าประชาชนไม่ทิ้งข้าพเจ้าแล้ว ข้าพเจ้าจะทิ้งประชาชนอย่างไรได้"

................เป็นที่น่าประหลาดใจว่า ต่อมาอีกประมาณ ๒๐ ปี พระบามสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวทรงพบชายที่ร้องตะโกนทูลพระองค์ไม่ให้ทิ้งประชาชนนั้นเป็นพลทหาร และปัจจุบันเขาออกไปทำนาอยู่ต่างจังหวัด เขากราบบังคมทูลสำนึกในพระมหากรุณาธิคุณที่ไม่ทรงทิ้งราษฏร เขาทูลว่าตอนที่เขาร้องไปนั้น เขารู้สึกว้าเหว่และใจหาย ที่เห็นพระเจ้าแผ่นดินจะเสด็จไปจากเมืองไทย กลัวจะไม่เสด็จกลับมาอีก เพราะคงจะทรงเข็ดเมืองไทย เห็นเป็นเมืองที่น่ากลัวน่าสยดสยอง เขาดีใจมากที่ได้เฝ้าฯ อีก กราบบังคมทูลถามว่า

................"ท่านคงจำผมไม่ได้ ผมเป็นคนร้องไม่ให้ท่านทิ้งประชาชน"
................พระบามสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวรับสั่งถามว่า

................"เรานะรึที่ร้อง?"
................"ใช่ครับ ตอนนั้นเห็นหน้าท่านเศร้ามาก กลัวจะไม่กลับมา จึงร้องไปเหมือนคนบ้า"

................พระบามสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวทรงตอบ
................"นั้นแหละ ทำให้เรานึกถึงหน้าที่ จึงต้องกลับมา"

(ที่มา : สมุดภาพพระบรมฉายาลักษณ์ ซึ่งสมเด็จพระนางเจ้าฯ พระบรมราชินีนาถ โปรดเกล้าฯ จัดทำขึ้นถวายพระบามสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว
เพื่อพระราชทานเป้นที่ระลึกแก่ผู้เข้าเฝ้าฯ ในวโรกาสเฉลิมพระชนมพรรษา ๕ ธัวาคม ๒๕๑๑)

 

​

ทำไมต้องเหนื่อย

ดร.สุเมธ ตันติเวชกุล เลขาธิการสำนักงานคณะกรรมการพิเศษเพื่อประสานงานโครงงานอันเนื่องมาจากพระราชำริ และเลขาธิการมูลนิธิชัยพัฒนา กล่าวถึงการทรงงานของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวว่า

"ทรงงานหนักมาก เสด็จออกตั้งแต่ 4 โมงเย็น ทรงงานไปจนถึง 3 ทุ่ม หลังจากนั้นก็พระราชทานเลี้ยงไปจนเกือบเที่ยงคืนจึงเสด็จขึ้น บางครั้งเช้ามืด ไม่ใครก็ใครอาจจะต้องถูกเรียกตัว แสดงว่าหลังจากพระราชทานเลี้ยงแล้ว พระองค์ท่านทรงงานต่อ รุ่งขึ้นจึงมีการบ้านให้พวกเราทำงาน เป้นเช่นนี้ตลอดไป"

ยามที่ทรงเรียกเจ้าหน้าที่ผู้รับผิดชอบเข้าเฝ้า ฯ เพื่อทรงสั่งงานนั้น แม้เจ้าหน้าที่สำนักพระราชวังเตรียมพระราชอาสน์ให้ประทับก็ไม่ทรงสนพระทัยกลับประทับพับเพียบกับพื้น กางแผนที่ ทรงสั่งงานด้วยพระอิริยาบถนั้นนานนับชั่วโมง บางครั้งนานถึง 5 ชั่วโมง

"ครั้งหนึ่งทรงชี้ไปที่พระราชอาสน์ พร้อมตรัสว่าทำไมพระเจ้าอยู่หัวต้องเหนื่อย และแบกภาระหนักอย่างนี้..... ที่เราต้องเหนื่อยเช่นนี้ เพราะประชาชนไทยยังยากจน ความยากจนทำให้ขาดอิสรภาพ ถ้าประชาชนยังไม่มีอิสรเสรีภาพ สังคมไทยก็ยังไม่เป็นประชาธิปไตย"

ที่มา:หนังสือร้อยเรื่องในรอยจำ(หน้า106-107)

 

​

ทุกข์ยามดึก

พลตำรรจตรีสุชาติ เผือกสกนธ์
ผู้อำนวยการสำนักงานโครงการพระดาบส
อดีตอธิบดีกรมไรษรีย์โทรเลข

..............การที่ได้ทรงพระกรุณารับฟัง และติดต่อทางวิทยุตำรวจเป็นประจำ จึงทรงทราบความลำบาก ความเดือดร้อนของข้าราชการตำรวจชั้นผู้น้อย ตำรวจประจำตู้ยามบางคนคับแค้นใจเกี่ยวกับปัญหาครอบครัว ปัญหาการครองชีพ เมื่อเสพสุราแล้วครองสติไม่ได้ ไม่รู้จะระบายความในใจกับใคร จึงได้แต่พล่ามบรรยายมาทางวิทยุ บางคนหลับยามไม่พอยังกดคีย์ไมโครโฟนค้าง ทำให้มีเสียงกรนออกอากาศมาด้วย บางคนตะโกนร้องเพลงลูกทุ่งออกอากาศมาเป็นการแก้เหงาก็มี

................ที่จัดว่าโชคดีคือ ศูนย์ควบคุมข่ายตำรวจแห่งชาติ \"ปทุมวัน\" กล่าวคือ ในยามดึกวันหนึ่ง พนักงานวิทยุคนหนึ่งได้ระบายความเดือดร้อน เนื่องจากหิวโหยไม่สามารถหาอาหารรับประทานได้เพราะต้องเข้าเวร เมื่อทรงรับฟังแล้วทรงสงสารจึงได้รับสั่งทางวิทยุกับผู้เขียนในฐานะที่เป็นผู้บังคับบัญชาของหน่วยงานนั้นโดยตรงว่า โปรดเกล้า ฯ พระราชทานตู้เย็นเพื่อเก็บอาหารสำรองสำหรับเวรยามดึกให้ 1 ตู้

(ที่มา : บทความ \"พระราชอัจฉริยาภาพของพระบามสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวด้านการสื่อสาร\"
โดย พลตำรวจตรีสุชาติ เผือกสกนธ? หนังสือที่ระลึก วันสื่อสารแห่งชาติ 2530)

 

​

ให้เพราะรัก

...................ยังมีสิ่งของอีกมากมายที่ราษฎรตั้งอกตั้งใจนำมาถวายพระบามสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว ของบางชิ้นไม่มีราคาค่างวด แต่สูงส่งด้วยคุณค่าทางใจ ซึ่งต้องเป็นคนที่รักใคร่ชอบพออย่างที่สุดเท่านั้นที่จะยอมมอบให้

...................ดังเช่น สตรีชาวพัทลุงที่นำผ้ายันต์ศักดิ์สิทธิ์มาถวาย ทั้ง ๆ ที่นางมีบุตรชายอยู่ 4 คน และทั้งสี่คนเพียรขอผ้ายันต์ผืนนี้ แต่นางหวงไว้ไม่ยอมให้ ตั้งใจจะถวายพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวพระองค์เดียว

...................หรือคราวเสด็จ ฯ หมู่บ้านชาวเขาเผ่าเย้า ที่จังหวัดเชียงใหม่ ผู้ใหญ่บ้านเผ่าเย้าชื่อนายรามัน แซ่ผ่าน ซาบซึ้งมากที่เสด็จ ฯ มาเยี่ยมและทรงช่วยเหลือพวกเขา ถึงกับนำกำไลหยกประจำตระกูลมาถวาย

...................พระบามสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวไม่เคยทรงขัดศรัทธาของราษฎรในการทูลเกล้าฯ ถวายสิ่งของเหล่านี้เลย ไม่ว่าของที่ถวายจะเป็นเพียงกล้วยน้ำว้าผลหนึ่งหรือไข่ต้มสองฟอง ในคราวหนึ่งที่เสด็จฯ โดยรถยนต์จากเชียงใหม่ไปป่าซาง ลำพูน ระยะทางเพียง 26 กิโลเมตร โปรดให้หยุดรถพระที่นั่งเพื่อรับของที่ราษฎรถวายมากกว่า 10 ครั้ง

(ที่มา : หนังสือร้อยเรื่องในรอยจำ)

 

ซาบซึ้งใจแต่เช้าเลย ยิ่งอ่านน้ำตายิ่งซึม(ไม่กล้าร้องอายเค้า)ชื่นใจจริง ๆ ขอบคุณเจ้าของกระทู้จ้า อิ่มอกอิ่มใจแต่เช้าเลย ขอพระองค์จงทรงพระเจริญยิ่งยืนนาน

​

 

สวัสดีตอนเช้าึ้ค่ะแป้ง

สบายดีไหมค๊าคิดถึงค๊า

ดูแลตัวเองน๊า

 

สบายดีจ้าแอน
(เหมือนเดิม พิมพ์ไทยไม่ค่อยถูกเลย
แป้นพิมพ์ภาษาไทยหาได้หรือยังน้อออ
เดี๋ยวกลับมาเที่ยวหน้าแป้งอภินันทนาการให้ดีมั้ยเนี่ย *-*

ล้อเล่นนะ ...แต่จริงๆ พวกเรากำลังรณรงค์ให้ใช้ภาษาไทยให้ถูกต้อง
เพื่อเป็นแบบอย่างทีดีกับเยาวชนเจ้าค่ะ *-*

 

ได้อ่านทั้งหมดแล้ว ซาบซึ่งมากค่ะ ขอบคุณมากนะคะ

 

ขอให้พระองค์ทรงพระเจริญครับ ด้วยเกล้าด้วยกระหม่อมขอเดชะ ข้าพระพุทธเจ้า