บทกวีนิพนธ์ ของ เรียวกัน

​

เรียวกันเป็นพระเซนชาวญี่ปุ่น เกิดเมื่อ พ. ศ. 2301 และมรณภาพ พ.ศ. 2374 สถานที่เกิดของเรียวกันคือหมู่บ้านเล็กๆ ที่ อิสึโมซากิ ในเขตจังหวัดเอชิโกะ สถานที่แห่งนี้ตั้งอยู่ฝั่งทะเลด้านตะวันตกของเกาะญี่ปุ่น ปัจจุบันอยู่เขตอำเภอ นิอิงาตะ

​

เรียวกันบวชเป็นพระเซนนิกายโซโตะ เมื่ออายุได้ยี่สิบปี เมื่อแรกบวชได้ท่องเที่ยวหาประสบการณ์ และ ศึกษาหาพระธรรมไปตามที่ต่างๆ ในบั้นปลายชีวิต ท่านผู้นี้ได้ปลูกกระท่อมเล็กๆ อยู่บนภูเขาไกล้ๆ บ้านเกิด และใช้ชีวิตสมถะสันโดษอยู่ที่นั่นตราบสิ้นชีวิต

เรียวกันเขียนบทกวีไว้มากมาย บทกวีเหล่านี้ได้รับการยกย่องจากคนรุ่นหลังว่าสะท้อนความคิดแบบคนบ้านนอกญี่ปุ่นได้ดีเยี่ยม บทกวีหนึ่งของเรียวกัน ถูกนำไปอ่านโดยยาสึนาริ คาวาตะ ในวันเข้ารับรางวัลโนเบลสาขาวรรณกรรม ปี พ.ศ. 2511

 

​

โลกใบนี้ผลันแปรไม่แน่นอน​

เปรียบได้ดั่งก้อนเมฆบนท้องฟ้า ​

ห้าสิบปีในชีวิตที่ผ่านมาหาใช่อะไร ​

หากแต่คือความฝันอันยาวนาน ​

ค่ำคืนนี้ละอองฝนโปรยมาแผ่วบาง ​

ภายในกระท่อมอันเดียวดาย ​

ฉันกระชับเสื้อคุมแนบกาย ​

พิงหน้าต่างที่ว่างเปล่าอยู่คนเดียวเงียบๆ​

 

​

หนทางแคบสายหนึ่งแวดล้อมด้วยป่าทึบ​

สองข้างทางคือขุนเขายืนตั้งตระหง่านในความมืด ​

ฤดูใบไม้ร่วงมาเยือน ​

ใบไม้เหลืองลิ่วหล่นตามสายลม ​

แม้ไร้ฝนแต่โขดหินข้างทางยังเขียวครึ้มด้วยตะไคร่น้ำ ​

ฉันเดินกลับกระท่อม ​

ไปตามเส้นทางที่คนเพียงไม่กี่คนรู้จัก ​

ในมือถือตระกร้าเห็ดสดใหม่ ​

และถึงน้ำใสจากบ่าในอาราม​

 

​

ฝนหยุดแล้ว หมู่เมฆพลันลอยล่องลม​

ท้องฟ้าแจ่มกระจ่างอีกครา ​

ถ้าหัวใจของท่านผ่องใส ​

สรรพสิ่งภายในในโลกของท่านย่อมพลอยสดใส ​

ลืมโลกที่สับสน ลืมตัวท่านเอง ​

แล้วดวงดาวและดอกไม้ ​

จะจูงท่านไปตาม ​

"ทาง"​

​

 

​

​

​

​

ฉันนั่งฟังเสียงใบไม้ล่วงอย่างเงียบๆ เพียงลำพัง​

กระท่อมที่โดดเดี่ยวหลังหนึ่ง
​

กับชีวิตอนาคาริก
​

อดีตเลือนลับไปแล้ว
​

สิ่งต่างๆ ไม่เหลืออยู่ในความทรงจำ
​

ชายเสื้อคลุมฉันเปียกชุ่มด้วยน้ำตา​

​

​

​

 

​

​

​

ขั้นบันไดหิน ตะไคร่น้ำเขียวขจี​

สายลมหอบโชยกลิ่นต้นซีด้าร์ และต้นสน
​

เมื่อฝนซา ท้องฟ้าก็เริ่มแจ่มกระจ่าง
​

ฉันตะโกนเรียกเด็กๆ
​

ขณะเดินเข้าไปในหมู่บ้านเพื่อหาเหล้าสาเก
​

หลังจากดื่มจนเคลิ้มเมา
​

ฉันก็หยิบภู่กันขึ้นมาปาดป้ายเป็นบทกวีนี้ด้วยใจที่เปี่ยมสุข
​

 

​

​

​

หลังจากฝนตกหนักเมื่อคืน​

สายน้ำก็หลากล้นท่วมหนทางเข้าหมู่บ้าน ​

เช้าวันนี้ในดงหญ้าข้างกระท่อมของฉัน ​

เย็นเยียบด้วยละอองฝน ​

ที่หน้าต่าง ขุนเข้ามองเห็นรางเลือน ​

ดังหยกสีน้ำเงินแกมเขียว ​

ข้างนอกกระท่อม ธารน้ำไหลรินดังสายไหมระยิบระยับ​

ใต้หุบผาไกล้กระท่อม ฉันล้างหูที่เจ็บด้วยน้ำพุใสสะอาด ​

บนต้นไม้ จักจั่นตางขับขานบทกวีแห่งฤดูใบไม้ร่วง ​

ฉันเตรียมเสื้อคลุมและไม้เท้าจะออกไปเดินเล่น ​

หากแต่ความงามของธรรมชาติ ​

สะกดฉันไว้ ณ ที่ตรงนั้นเอง​

​

​

​

​

​

​

 

​

​

หลังจากเที่ยวบิณฑบาต​

ฉันเดินกลับกระท่อมพร้อมบาตรที่เต็มด้วยข้าว
​

เวลานี้มีเพียงแสงทองอ่อนละมุน
​

ของดวงตะวันยามเช้า
​

ตัวฉันขณะนี้แวดล้อมด้วยขุนเขา
​

และใบไม้แห้งที่กระจัดกระจายอยู่ตามพื้นดิน
​

กา ฤดูหนาวตัวหนึ่งบินถลาอยู่ในป่า
​

 

​

​

ฤดูใบไม่ผลิมาเยือนแล้ว
​

แว่วเสียงไม้เท้าของพระรูปหนึ่ง
​

ดังมาจากหมู่บ้านช้าๆ เจือด้วยความวิเวก
​

ต้นหลิวสีเขียวพริ้วใบเล่นลมอยู่ในสวน
​

ในสระน้ำจอกแนลอยเป็นแพสงบนิ่ง
​

บาตรของฉันอบอวล
​

ด้วยกลิ่นข้าวหอมกรุ่นจากหมู่บ้าน
​

หัวใจของฉันละทิ้ง
​

ซึ่งความมั่งคั่งและเกียรติยศอย่างชาวโลก
​

ทุกวันนี้ฉันเฝ้าถนอมความรำลึก
​

ที่ม่ต่ออดีตพุทธะอยู่เงียบๆ เพียงลำพัง
​

แม้ในยามที่เดินเข้าไปในหมู่บ้านเพื่อภิกขาจาร
​

 

อึ้มม....

 

​

​

ฉันเดินเลียบธารน้ำใสไปยังกระท่อมนาหลังหนึ่ง​

ความหนาวเหน็บยามราตรีค่อยๆ มลายหายไป
​

พร้อมกับไปไออุ่นของแดดยามเช้าที่มาเยือน
​

ฝูงนกกระจอกส่งเสียงเจื้อยแจ้วอยู่ที่ดงไผ่
​

ขณะบินถลาไปทางนั้นที ทางนี้ที
​

ฉันพบชาวนาชราขณะที่แกกำลังกลับบ้าน
​

แกดีใจที่ได้พบฉันดังได้พบสหายรักที่จากกันไปนาน
​

ณ กระท่อมชาวนาผู้เฒ่านั้น
​

ภรรยาของแกอุ่นเหล้าสาเก
​

ขณะที่เราทั้งสองคนกินผักที่เก็บมาสดๆ
​

และสนทนาอย่างออกรสรอเล่าอุ่นแล้ว
​

ต่างคนต่างดื่ม
​

ที่ว่าทุกข์นั้นยามนี้เราสองคนต่างก็ไม่รู้ว่า
​

มันมีหน้าตาเป็นอย่างไร
​

 

คำแปลเพลง love will keep us alive คิดว่ามีนะครับ

คำแปลเพลงหรอครับ งั้นเดี๋ยวจัดห้าย ขอไปกินข้าวแป๊บๆๆๆ นะครับ

 

อดีต....เลือน....ลับ....ไปแล้ว...

สิ่งต่างๆ....

ไม่เหลือ....อยู่....

ใน...

ความทรงจำ!!!
.....................................

ชอบจังนะบทต่างๆที่ Kamen Rider นำมาให้ส่องจริตตน ในอีกจังหวะที่พริ้วไหว มองเห็นภาพและความหมายที่แจ่มแจ้ง... อ่อนโอน... สัจจะธรรมชาติตามจริตกวีที่ใสๆ สอนอะไรเราได้แยะเทียวหล่ะว่ามั้ยคะคนดี?...

 

​

​

​

เมื่อวานนี้ฉันเที่ยวบิณฑบาตในเมือง​

จากตะวันออกจรดตะวันตก​

ไหล่ทั้งสองข้างของฉันนับวันก็อ่อนเปลี๊ยลงเรื่อยๆ​

ฉันจำไม่ได้ว่าครั้งสุดท้ายที่ฉันยังสามารถ​

รับน้ำหนักของถุงใส่ข้าวได้สบายๆ เมื่อใด​

เกล็ดน้ำค้างแข็งคือสิ่งที่คอยเตือนฉันอยู่เสมอ​

ว่าเสื้อคลุมที่ฉันใส่อยู่นั้นบาง​

เพื่อนเก่าของฉันไปใหนกันหมดนะ​

เพื่อนใหม่ก็ไม่ค่อยมีใครแวะเวียนมาหา​

ฉันเดินเข้าไปในเพิงพักร้อนที่ถูกทิ้งไห้รกร้าง​

บรรยากาศช่างอ้างว้างเหลือเกิน​

มีเพียงสายลมท้ายฤดูใบไม้ร่วงพัดผ่านต้นสนและต้นโอ๊ค​

​

​

​

​

​

​

​

​

 

​

​

​

​

​

ที่นี่คือที่ไหน .......​

​

แสงอ่อน ๆ ลอดผ่านช่องหน้าต่าง​

มากระทบที่เปลือกตาและใบหน้าของฉัน​

ทำให้ฉันต้องลืมตาขึ้น ......​

แสงอันอบอุ่นนั้น เริ่มสว่างขึ้นเรื่อย ๆ​

และอาบไปทั่วร่างของฉัน ......​

​

เหมือนต้องการบอกให้รู้ถึงการผลัดเปลี่ยนของช่วงเวลา​

ปลุกฉันให้ตื่นจากค่ำคืนอันมืดมิด ​

ที่ยิ่งปวดร้าว ยิ่งรู้สึกถึงความยาวนาน​

ฉันยังคงนอนนิ่ง ฟังเสียงลมหายใจของตัวเอง ​

จิตใจของฉันยังหลับไหล มีเพียงแต่ร่างกายเท่านั้น ..... ที่ตื่น​

​

​

​

* บทกวีไม่มีที่มา ไร้ที่ไป *​

 

​

​

คืนฤดูใบไม้ร่วงคืนหนึ่ง ฉันนอนไม่หลับ​

จึงลุกขึ้นจากกระท่อมน้อยมาเดินเล่น
​

แมลงฤดูใบไม้ร่วงส่งเสียงร้องอยู่ใต้ก้อนหิน
​

กิ่งไม้เย็นเยือกมีใบคลุมอยุ่ห่างๆ
​

ไกลออกไปจากหุบเขาลึก
​

ฉันได้ยินเสียงน้ำในลำธารแผ่วไหล
​

ดวงจันทร์ค่อยๆ ลอยพ้นยอดเขาสูง
​

ฉันยืนอยู่ที่นั่นเงียบๆ เป็นเวลานาน
​

เสื้อคลุมฉันหมาดชื้นด้วยน้ำค้าง
​

 

​

​

ชีวิตฉันอาจจะคล้ายจะเป็นทุกข์​

แต่เมื่อท่องเที่ยวไปในโลกนี้
​

ฉันก็ยิ่งมั่นใจในสรวงสวรรค์
​

ในย่ามของฉัน มีข้าวอยู่สามโช(สองลิตร)
​

ข้างเตาไฟของฉัน มีฟืนอยู่มัดหนึ่ง
​

ถ้าใครมีอะไรถามฉันว่า
​

อะไรคือเครื่องหมายของการรู้แจ้งหรือมายา
​

ฉันย่อมไม่อาจตอบได้
​

สำหรับฉัน ความมั่นคงหรือเกียรติยศ
​

หาใช่อะไรไม่ หากแต่คือผงธุลี
​

เย็นย่ำสายฝนโปรยปราย
​

ฉันนั่งอยู่ในกระท่อม
​

เมื่อยนักก็เหยียดขาออก
​

นี่ไงคือคำตอบก็ฉันแหละ
​

 

​

​

สายลมพัดผ่านกระท่อมน้อยของฉัน​

ภายในกระท่อมโปร่งโล่งไร้ทรัพย์สิน
​

นอกกระท่อมคือป่าซีดาร์ยืนเรียงราย
​

ที่ฝากระท่อมมีบทกวีปิดเรียงราย
​

ยามนี้กาต้มน้ำเขรอะไปด้วยฝุ่น
​

ไม่มีควันจากเตาหุงข้าว
​

ใครกันนั่นกำลังดุ่มเดินมาทางประตูที่กระท่อม
​

ที่อาบด้วยแสงจันทร์ของฉัน
​

อ๋อ​

! ชายชราจากหมู่บ้านตะวันออกนั่นเอง
​

 

เจ้าสังขารที่แก่ชราและไร้ประโยชน์เอ๋ย
​

ภายในกระท่อมที่โดดเดี่ยว ​

และเป็นที่ยืมเขามาชั่วคราวนี้ ​

ฉันได้เห็นดอกไม้รุ่นแล้วรุ่นเล่า ​

เมื่อฤดูใบไม้ผลิมาเยือน ​

และหากชีวิตฉันยังอยู่ ​

แน่ใจได้เลยว่าฉันจะมาเยี่ยมเจ้าอีก ​

รอฟังเสียงไม้เท้าฉันให้ดีนะ​

 

​

​

เมื่อมีความงาม ความน่าเกลียดย่อมตามมา​

เมื่อมีความถูกต้อง ความผิดพลาดย่อมเกิดมี
​

ความรู้แจ้งกับความไม่รู้เป็นของคู่กัน
​

มายากับการรู้เท่าทันมายาไม่อาจแยกออกจากกัน
​

นี่คือสัจธรรมที่มีมานาน
​

จงอย่าได้คิดว่าสัจธรรมนี้เพิ่งมีคนค้นพบ
​

"​

​

ฉันต้องการสิ่งนี้ ฉันอยากได้สิ่งนั้น"
​

การกล่าวเช่นนี้หาใช่อะไรไม่
​

หากแต่คือความโง่เขลา
​

ฉันจะบอกความลับอย่างหนึ่งให้
​

"​

​

สรรพสิ่งล้วนไม่เที่ยงแท้แน่นอน"
​