กำลังใจในการบำเพ็ญผมเริ่มอ่อนแรงครับ ทำยังไงดี?

ตามความคิดผม

คุณต้องมีอิทธิบาท4ครับ

อิทธิบาท 4

คำว่า อิทธิบาท แปลว่า บาทฐานแห่งความสำเร็จ หมายถึง สิ่งซึ่งมีคุณธรรม เครื่องให้ลุถึงความสำเร็จตามที่ตนประสงค์ ผู้หวังความสำเร็จในสิ่งใด ต้องทำตนให้สมบูรณ์ ด้วยสิ่งที่เรียกว่า อิทธิบาท ซึ่งจำแนกไว้เป็น ๔ คือ

๑. ฉันทะ ความพอใจรักใคร่ในสิ่งนั้น
๒. วิริยะ ความพากเพียรในสิ่งนั้น
๓. จิตตะ ความเอาใจใส่ฝักใฝ่ในสิ่งนั้น
๔. วิมังสา ความหมั่นสอดส่องในเหตุผลของสิ่งนั้น

ธรรม ๔ อย่างนี้ ย่อมเนื่องกัน แต่ละอย่างๆ มีหน้าที่เฉพาะของตน

ฉันทะ คือความพอใจ ในฐานะเป็นสิ่งที่ ตนถือว่า ดีที่สุด ที่มนุษย์เรา ควรจะได้ ข้อนี้ เป็นกำลังใจ อันแรก ที่ทำให้เกิด คุณธรรม ข้อต่อไป ทุกข้อ

วิริยะ คือความพากเพียร หมายถึง การการะทำที่ติดต่อ ไม่ขาดตอน เป็นระยะยาว จนประสบ ความสำเร็จ คำนี้ มีความหมายของ ความกล้าหาญ เจืออยู่ด้วย ส่วนหนึ่ง

จิตตะ หมายถึงความไม่ทอดทิ้ง สิ่งนั้น ไปจากความรู้สึก ของตัว ทำสิ่งซึ่งเป็น วัตถุประสงค์ นั้นให้เด่นชัด อยู่ในใจเสมอ คำนี้ รวมความหมาย ของคำว่า สมาธิ อยู่ด้วยอย่างเต็มที่

วิมังสา หมายถึงความสอดส่องใน เหตุและผล แห่งความสำเร็จ เกี่ยวกับเรื่องนั้นๆ ให้ลึกซึ้งยิ่งๆ ขึ้นไปตลอดเวลา คำนี้ รวมความหมาย ของคำว่า ปัญญา ไว้อย่างเต็มที่

 

กรรมเป็นตัวกำหนดให้ทุกคนเกิดมาชดใช้ หมดกรรมเมื่อไรก็สุขเมื่อนั้นเอง

 

...กราบขออภัยคุณหกเป็นอย่างยิ่ง...
ผมขอเรียนเสนอในฐานะนักปฏิบัติด้วยกัน คุณหกต้องรู้จักปล่อยวางตัวตน การตั้งจิตที่มั่นมากเกินไป มันจะกลายเป็นการปรุงแต่งจิต(สังขารธรรม) ซึ่งล้วนก่อให้เกิดความทุกข์ เพียงแค่ตามรู้ตามดูเวทนาหรืออารมณ์อย่างเดียวโดยมิต้องไปปรุงแต่งเพิ่ม เดี๋ยวความทุกข์ก็ดับเองครับ
...ถ้าปราศจากอัตตาตัวตนแล้ว ความทุกข์จะตั้งอยู่ที่ไหนเล่า...

 

- ช่วงเวลาแบบนั้นผมเองก็เคยเจอครับ ของผมเองมันกินเวลาเป็นปี ๆ ด้วยซ้ำ ตอนนั้นอยากลาตายให้พ้นไปด้วยซ้ำ

- ทู้ซี้สู้กับมันซิ ศีล สมาธิ ปัญญา ทำให้ครบ มันเกิดมาเพื่อดับไปทั้งนั้น

- ที่สำคัญอย่าไปปรุงอารมณ์ใจของเราเองตามกิเลส ระลึกรู้ตัวเองไว้เมื่อมีเวลาว่าง
(ซึ่งตามความเป็นจริงแล้วแทบจะหาเวลาว่างไม่ได้เลย)

 

รู้จักการรำพึงถึงปฏิจจสมุปปบาทไหม

แต่ไม่ใช่เพื่อไปดับอวิชชานะ เพื่อความตั้งมั่นใน พุทธการกธรรม

ลองถามตนเองสิ หากเป็นโพธิฯ

 

ไปด้วยคนค่ะ ภัทรก็ไม่ได้อยากจะเป็นอะไร ไม่ได้อยากมีขันธ์ 5 ไม่ต้องการที่จะเกิดมาเป็น พระพุทธเจ้า พระโพธิสัตว์ หรืออะไรอีก ขอแค่ไปพระนิพพานชาตินี้ ตามคำสอนของพระเดชพระคุณ พระราชพรหมยาน หลวงพ่อฤาษีลิงดำ ที่ภัทรได้เป็นศิษย์ท่านมา แม้ไม่ได้เจอท่านตอนที่ท่านมีสังขารอยู่ แต่คำสอนของท่านมันก็ฝังเข้าไปในใจแล้ว เคยฝึกมโนมยิธิ ได้ไปกราบท่านและได้ถามท่านว่า ลูกเป็นศิษย์หลวงพ่อคนนึงไหม ตอนนั้นท่านเอามือรุปหัว แล้วบอกเราว่า "เอ้อ เอ็งเป็นลูกศิษย์พ่อคนนึง" ตอนนั้นจิตหยาบอีกคิดว่าท่านเอามือมารูปหัวเราได้ไงท่านเป็นพระอริยะสงฆ์ จิตก็ตอบมาว่า แต่ขันธ์ 5 ไม่มีแล้ว แล้วท่านก็มองเรา เป็นแค่ธาติทั้ง 4 ไม่ได้มองเราเป็นเพศหญิง เพศชาย การมีขันธ์ 5 ยังไงมันก็คือความทุกข์ ขอไม่กลับมาเกิดอีกเลยดีกว่าค่ะ แต่จะไปได้ในชาตินี้หรือป่าว ไม่ได้คิดวาดหวัง ถ้าได้เราก็ไป แต่ถ้าไม่ได้หากต้องกลับมาเกิดอีกเพื่อบำเพ็ญต่อก็ขอให้เรามาเจอองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าทุกชาติ และได้บำเพ็ญบารมีจนถึงพระนิพพานได้ในชาติต่อๆไปให้เร็วที่สุด แค่นั้นเอง แต่แค่เรามีจิตปรารถนาที่จะไปพระนิพพาน ทุกอย่างก็มารุมเร้าเราค่ะ ต้องอาศัยการวางเฉย ปล่อยวาง มองว่าเขามาทดสอบเรา

ดีใจกับคุณหกด้วยนะค่ะ ที่ตอนนี้กำลังใจคงดีขึ้นแล้ว มีญาติธรรมมากมายมาให้คำแนะนำ สู้ต่อไปให้ถึงเป้าหมายของคุณให้ได้นะค่ะ อนุโมทนาบุญกับความตั้งใจที่ประเสริฐของคุณค่ะ

 

ผู้ที่จะน้อมระลึกถึงนิพพานเป็นอารมณ์จนตั้งมั่นได้ มีแต่พวกพุทธิจริต

ส่วนผู้มีวิตักกะจริต หนักไปในทางลุ่มๆดอนๆย้อนยุคอคติ หวาดไปข้างหน้า

ภัยเล็กภัยใหญ่ภัยน้อย หาความแน่นอนไม่ได้

มีโมหะเป็นแรงกด ควรที่จะดูลม หรือน้ำไหวเพราะแรงลม

 

เข้ามาเป็นกำลังใจให้นะคะ อย่าท้อแท้กับสิ่งที่ตั้งหวังไว้ และอย่าหนีกับทุกข์ที่เข้าค่ะ สิ่ต่างๆเกิดขึ้นเพราะมีเหตุให้เกิด หมดเหตุก็ดับ บังคับไม่ได้

เราก็เป็นคนนึงที่มีทุกข์บ้างสุขบ้าง หลงไปในทางโลก ไม่ค่อยได้สนใจทางธรรม
แต่พอเริ่มสวดมนต์ ไหว้พระ นั่งสมาธิ และปฎิบัติธรรมเมื่อมีโอกาส ก็รู้สึกว่าชีวิตเปลี่ยนไป ไม่ใช่ไม่เกิดทุกข์นะคะ มันก็ยังคงเกิดเพราะมีเหตุให้เกิด แต่ว่าผลจากการปฎิบัติธรรม ทำให้มีใจยอมรับความจริงมากขึ้น ส่งผลให้ทุกข์สั้นลง

แต่เมื่อตั้งแต่ต้นปีที่ผ่านมาก ไม่ค่อยได้มีเวลาสวดมนต์ไหว้พระเลย ผลเห็นทันตาค่ะ หวังอะไรไว้ก็ผิดหวัง โดนขโมยเข้าบ้านขโมยของไปรวมมูลค่าเกือบ2แสน โดนมอเตอร์ไซค์ชน รู้สึกหัวหน้างานไม่รัก รู้สึกทุกข์หนัก แต่ก็ไม่นานมาก

ตอนนี้เริ่มมีเวลามากขึ้น ก็เริ่มสวดมนต์ไหว้พระนั่งสมาธิมากขึ้น ก็รู้สึกกำลังใจในทางธรรมมากขึ้นด้วยค่ะ

เชื่อเถอะค่ะ ไม่มีใครโชคร้ายตลอดไปซะทุกเรื่อง ยิ่งถ้าคุณจขกท เป็นคนดี อยู่ในเส้นทางธรรม เมื่อเหตุหมด ทุกข์ก็หายไปค่ะ

ขอให้ยึดพระรัตนตรัยเป็นที่พึ่ง และอย่าท้อแท้นะคะ
สุดท้ายขอให้ท่านจขกท มีสติปัญญาและกำลังใจในการต่อสู้กับเหตุการณ์ร้ายๆให้ผ่านไปได้นะคะ ^___^ ขอเป็นกำลังใจให้ค่ะ

 

ง่ายๆครับ นึกถีงอารมภ์แรก ที่รู้ตัวว่าปราถนาพุทธภูมิ ความฮึกเหิม ความแน่วแน่ ที่จะช่วยสรรพสัตว์พ้นทุกข์เป็นกำลังใจอย่างดีครับ

 

ไม่รู้ว่าผมบังอาจแนะนำพระโพธิสตว์หรือเปล่านะครับ แต่อยากให้ทราบว่าเจตนาของผมประสงค์ที่จะช่วยสนับสนุนให้ท่านได้บำเพ็ญเพียรบารมีในชาตินี้โดยมีอุปสรรคจากทางกายให้น้อยที่สุด จากเรื่องราวของท่านที่ผมอ่านมาท่านต้องต่อสู้กับโรคร้ายแรงที่สุดในโลกมนุษย์นี้ถึง 2 โรคพร้อมกัน แต่ท่านก็ยังมีกำลังใจต่อสู้ที่สุดยอดของสุดยอดจริงๆ ผมนับถือมากๆ ยากที่มนุษย์ธรรมดาๆทั่วๆไปจะมีกำลังใจเด็ดเดี่ยวเช่นที่ท่านมีอยู่ในตอนนี้

ผมทราบวิธีที่จะบรรเทาโรคร้าย หรือ บางกรณีบางคน ก็หายจากโรคร้ายนี้ไปเลย ซึ่งข้อเท็จจริงจะเป็นอย่างไรผมก็พิสูจน์ไม้ได้นะครับเพราะผมไม่ได้เป็นโรคนั้นด้วยตัวเองและรักษาหายได้ด้วยตนเอง ผมก็อ่านและศึกษาจากในเนตนี้มาเหมือนกันครับ

วิธีการรักษาคือ ทาน "มหาบำบัดของป้าเช็ง หรือ ของคุณลุงหมอสวนโพธิ์" ครับทั้ง 2 คนมาจากสูตรเดียวกัน รายละเอียดและประสบการณ์คนที่หาย/บรรเทาลงได้ลองไล่อ่านจากกระทู้นี้นะครับ ตัวผมเคยใช้มหาบำบัดสูตรหมัก 20 ปีของป้าเช็งแต่ก็เป็นโรคทั่วๆไปซึ่งก็ให้ผลที่ดีมากครับ จากกระทู้เหล่านี้ครับ

ระงับ HIV ได้ละ ด้วยน้ำหยดพุทธมหาบำบัติ?
น้ำหมักบรรเทาโรค HIV แจกให้ฟรีๆจ้า
ประสพการณ์ เบาหวานและ HIV
เล่าเรื่องของแม่ป่วยจากมะเร็งตับ
การดูแลผู้ป่วยมะเร็งตับ
สูตร น้ำหยดพุทธมหาบัญญัติ อีกซักครั้ง

หากสิ่งที่ผมทำเป็นสิ่งที่ไม่สมควรก็โปรดได้ให้อภัยกับผมด้วยนะครับ ตัวผมเองเป็นแค่คนธรรมดาๆคนนึงเท่านั้นครับ ชอบเข้ามาศึกษาธรรมมะในเว็บนี้เป็นประจำ บางช่วงก็เข้ามาบ่อย บางช่วงก็ไม่ได้เข้ามาหลายๆเดือน พอดีวันนี้แวะเข้ามาเจอกระทู้นี้ของท่านเจ้าของกระทู้ก็เลยได้อ่านทุกๆโพสก็มาสะดุดที่โพสของท่าน ก็เลยคิดว่าน่าจะช่วยอะไรได้บ้างก็เลยตัดสินใจโพสรายละเอียดสิ่งที่ตนรู้มาครับ

...ส่วนเจ้าของกระทู้นี้ ผมขอเป็นกำลังใจให้ท่านได้เจอสิ่งที่จะมาช่วยเป็นแรงบันดาลใจในการที่จะกลับสู่เส้นทางบำเพ็ญบารมีตามเดิมโดยเร็ววันนะครับ ขอให้อุปสรรคจางหายไปโดยเร็วนะครับ ยังมีสัตว์โลกที่หวังจะพึ่งท่านอีกเยอะครับ ขอให้สู้ต่อไปนะครับ....

 

ไม่ต่างกันหรอกครับ เดินบ้างหยุดบ้างจะเป็นไรไป ยิ่งสูงยิ่งหนาวครับ มีทางเดียว....ทน...กับอุเบกขา....ตามที่ทำได้นะครับ

 

ไม่ได้มีใจคิด ว่าจะแนะนำอะไรนะครับ เพียงแค่ขอ พูดคุยแลกเปลี่ยนความคิดเห็นครับ เกี่ยวกับ 4 ข้อที่ท่านบอกว่าทำเป็นประจำคือ
1.ศีลข้อ1รักษาอย่างเคร่งครัด 2.ออกกำลังกายทุกวัน[/SIZE]3.ทำสมาธิทุกวัน 4.นอนให้เพียงพอ

อันนี่ก็ดีเยี่ยมแล้วครับ
พอดีผมรู้มานิดหน่อยว่า การให้ชีวิตสัตว์เป็นทาน (การปล่อยสัตว์ ปล่อยปลา) ช่วยยืดอายุขัยได้ ค่อนข้างดี จึงน่าจะลองทำดูบ้างนะครับ
ที่ผมเคยทำก็แบบง่ายๆ คือไปตลาดซื้อ ปลา เป็นๆ ไปปล่อยลงแม่น้ำ ลำคลอง
ขอให้ท่านได้ อยู่สร้างบารมีไปนานๆ นะครับ

 

ตอนนี้ผมพยายามวางกำลังใจให้สูงๆแล้วล่ะครับ ทุกข์เข้ามาก็ทนได้เยอะแล้วล่ะครับ ขอบคุณท่านทั้งหลายที่เป็นกำลังใจเข้ามาเรื่อยๆครับ สาธุ ขอให้ท่านทั้งหลายเจริญๆยิ่งขึ้นไป กำลังใจสูงส่งนะครับ พี่น้อง

 

โทษทีนะฮะ ผมกดโมทนาผิดคับ ผมไม่ได้จะโมทนาลุงปลงอ่ะคับ ระบบผิดพลาดครับ..โทษทีๆ

ปล. ผมจะโมทนาจขกท.ครับ เพราะผมก็มีอาการเดียวกัน รู้สึกว่าช่วงนี้พลังธรรมจะอ่่อนกว่าพลังมารอ่ะคับ..

 

อย่างนี้ซิครับถือว่าเป็นสิ่งดี ผู้ปฏิบัติธรรมต้องคอยให้กำลังใจซึ่งกันและกัน ก่อนที่ตัวกิเลสที่มีอย่างมากมายจะมาดึงไปทางที่ผิด ทำให้ไปไม่ถึงฝั่งนิพพาน สติบวกกับการมองโลกในแง่ดี อยู่กับปัจจุบัน ศีลคือกำแพงแก้วอันบริสุทธิ์ที่จะรักษาทุกท่านได้ อนุโมทนาสาธุครับ

 

สาธุธรรม _/\_
นำมาฝากคุณ หก เพื่อเพิ่มกำลังใจในการบำเพ็ญบารมี

 

แวะมาเป็นกำลังใจให้ เจ้าของกระทู้นะคะ ^_^

สู้ๆค่ะ อิอิ

 

เมื่อทุกข์มันถาโถมเข้ามาเยอะ ก็พิจารณาดูทุกข์ทั้งหลายเหล่านั้นนั่นแหละ
แล้วระลึกว่า นี่แหละ คือสิ่งที่สรรพสัตว์ทั้งหลาย จะต้องเผชิญ เหล่าสรรพสัตว์ ที่ไม่รู้ทางออก ที่ยังมืดบอดด้วยอวิชชา ล้วนต้องทุกข์ทรมานเช่นนี้ เช่นเดียวกับที่เรากำลังเผชิญอยู่

เราเองนั้น ยังโชคดี ที่แม้ทุกข์ทรมาน แต่ก็ยังมีพระธรรมคำสอนของพระพุทธองค์เป็นแสงเทียนนำทางเราอยู่ แต่เหล่าสรรพสัตว์ที่เหลือ ที่ยังไม่เห็นแสงเทียนนำทางหละ? พวกเขาน่าสงสารเพียงไหน ที่จะต้องทนทุกข์เช่นเดียวกับที่เราเจอนี้ ไม่มีวันจบสิ้น หาต้นไม่พบ หาปลายไม่เจอ เป็นวังวนแห่งทุกข์ที่ไม่รู้จักจบ...

 

ผมเป็นคนกระจอก คนกาก ผมกลัวมากในหลายๆอย่าง ผมบอกเลยว่าผมอ่อนมากกว่าทุกคน ผมกำลังใจน้อย ขี้กลัว ผมกลัวการทดสอบ กลัวคำครหา กลัวคำสบประมาท กลัวคนรู้จุดอ่อนตัวเอง หวาดระแวง ในเว็ปผมทำดี นอกเว็ปผมทำเลว ไม่ชอบคนหลายคนที่รู้จักกัน มีปัญหากับเพื่อน เถียงไม่ลงกับแม่ รับปากแล้วทำไม่ได้ เวลาโกรธโมโหร้าย อยากให้คนอื่นมองตัวเองเป็นคนดี เป็นคนกล้า เป็นคนเสียสละ แต่ที่จริงแล้วไม่ใช่ นั่นมันเป็นแค่เปลือกความจริงแล้วผมชั่วๆๆๆมาก ตอนที่เขียนอยู่นี้ผมก็ชั่ว ผมมีจิตพยาบาต อาฆาต เป็นคุณสมบัติที่เกิดมาก็มีเลย เห็นแก่ตัวด้วย ชอบหนีปัญหา เห็นคนอื่นมีความทุกข์แล้วมีความสุข เอาพวกพ้อง พวกพ้องถูกเสมอ คนอื่นผิดเพราะมันไม่ใช่พวกเรา กล้าทำชั่ว กล้าฆ่าคน แต่กลัวนักปราชญ์ กลัวคำพูดเจ็บๆ แต่ก่อนความเลวยังไม่มากอย่างนี้แต่พอพักหลังๆคิดหาทางทำชั่วมากขึ้นๆ จนกองสุมหัวตัวเอง ตอนทำงานก็เทลาะกับคนอื่นประจำเพราะเขาไม่เชื่อคำพูดผม ผมคิดว่าผมถูกเสมอ คนอื่นเขาไม่รู้เหมือนผม ตอนนอนหลับลงไปไม่เคยมีวันไหนที่จะฝันดี ส่วนมากจะฝันว่าจะมีคนมาฆ่า แต่ผมก็ชิงลงมือก่อนหลายครั้ง และหลายๆครั้งคนที่มาฆ่าผมก็จะทำสำร็จ ผมเกลียดโลกเกลียดมนุษย์หลายคน ผมเลวกว่าหมา ผมอักตัญญูกับตนที่เคยมีบุญคุณ ผมได้คืบจะเอาศอก นีั่คือความเลวผมนะ ยังมีอีกนะจะมาเล่าอีกเป็นไงกลัวไหมล่ะ ชั่วสุดๆเลยใช่ไหม

 

เออ ผมเป็นคนชอบเรียกร้องความสนใจด้วย ฆ่าคนเพื่อดังยังได้เลยนะ ตอนนี้ว่าจะหาวิธีทำชั่วอยู่ ว่าจะหาเรียนคุณไสย เรียนได้ก็จะเอาไปทำให้คนที่รักอยู่เขามาเป็นของผม ทั้งยังจะหาวิธีโกงลูกค้าไม่ให้จับได้อยู่ หาวิธีทำให้เพื่อนที่มันเด่นๆให้มันตกมาอยู่ในสภาพแบบผม โอ้ยสารพัดจะคิดออก 55555