พี่ยามงวดนี้ขอเป็นหมอดูบ้างครับอิ อิ..

ของชอบของพี่ยามครับ..
ลูกปัดโบราณอายุ1400-1200ปี..
สมัยทราวดี..

 

น้องจุ๋มไปไหนแล้วครับมานั่งคุยกันเร็ว...

 

โอ้..โอ้..น้องจุ๋มไปไหนแล้ว..

 

จังหวัดเพชรบูรณ์จ้า ไปเที่ยวนะจ๊ะ เป็นงานประเพณีค่ะ(เป็นประเพณีหนึ่งเดียวในโลกค่ะ)ทำพิธีอุ้มพระดำน้ำโดยผู้ว่าราชการจังหวัดค่ะ ย้ำโดยผู้ว่าราชการจังหวัดค่ะที่จะต้องเป็นผู้อันเชิญองค์พระ(พระพุทธมหาธรรมราชา)ดำน้ำค่ะ ถ้าเป็นสมัยก่อนก็คือท่านเจ้าเมืองค่ะ เสร็จพิธีแล้วก็มีการแข่งเรือยาวค่ะโดยเป็นการแข่งขันพายเรือทวนน้ำค่ะ น้องจุ๋มไปเที่ยวนะคะ...
พี่อ้อยค่ะ

 

พี่ยามไม่อยู่แล้ว อิอิ...พี่อ้อย พี่ติ๊ก คุณออมทานข้าวหรือยังค่ะ ดึกแล้วนะ

 

ยังอยู่ครับแต่เน็ตมันไม่ไปครับ..
ข้อความเดียว20กว่านาทีครับพลังจิตเค้าคงทำยังเสร็จครับ..

 

จำเรียง, moshi-moshi+, boontiga, กัณณิกา, thongchainet, Palita N, Wassana12, phu_75
สวัสดีคุณบุญ..และทุกท่านครับ...

 

ปัจจุบัน มันวิ่งอยู่กับที่ [
[FONT=arial,]ปัจจุบัน มันวิ่งอยู่กับที่ อนาคต มันวิ่งเข้ามาหาเองเรื่อยๆ อดีต มันก็วิ่งหนีไป[/FONT][FONT=arial,]แบบสัมพันธ์กันพอดี จนเราคิดว่า ปัจจุบันมันเลื่อนเข้าไปหาอนาคต[/FONT][FONT=arial,]เช่น ถ้าขณะเราลงบันไดเลื่อนแล้วให้เรากลับหลังหันกลางบันไดแล้วกว้าเท้า[/FONT][FONT=arial,]ไปข้างหน้าอย่างสม่ำเสมอให้พอดี ในเส้นกลาง เราจะรู้ว่าปัจจุบันมันวิ่งอยู่กับที่[/FONT] [FONT=arial,]ในที่นี่จะบอกเป็น ปริศนาธรรมว่า[/FONT][FONT=arial,]มนุษย์คนและสัตว์ที่เกิดมาแล้วนั้น จะต้องดิ้นรนไม่มีหยุดนิ่งจะต้องกว้าเดินต่อไปไม่มีหยุด ถ้าหยุดเมื่อไหร่ก็จะเลื่อนจมหายกลายเป็นอดีตไป หากรู้จักพอดี[/FONT][FONT=arial,]ทำให้พอดี ก็จะอยู่กับปัจจุบัน หากใครจะผ่านปัจจุบันเพื่อล้ำอนาคตก็ต้อง[/FONT][FONT=arial,]เหนื่อยหน่อยกว่าคนอื่นทั่วไป แต่จะเจอทุกข์หรือสุข ก็เป็นเรื่องของอนาคต นั่นเอง[/FONT]

 

หวัดดีค่ะพี่ยาม คุณจุ่มและทุกๆๆคนจ้า

 

หลายวันที่แล้วว่าจะคุยเรื่องพี่ยามมีเพื่อนเป็นดารา..แล้วก็ลืม..หนุ่ยอำพล ลำพูล
[ame=http://www.youtube.com/watch?v=imIN_LRb-NI&feature=related]ใจโทรมๆ - ไมโคร - YouTube[/ame]
ค่อยไปเล่ากลางวันครับ..ฟังเพลงก่อนนะ..
สบายๆครับ..

 

พี่ยามพาไปเที่ยวเขาวัง จำเรียงพาไปดูหิ่งห้อยมั๊ง ทางเดียวกันจ้า

ลมหายใจของหิ่งห้อย

<!--content_read--><IMG onclick="if(this.parentNode.tagName!='A'&&this.width>screen.width-461) window.open('http://www.savekohsurin.com/webboard/pixes/2007/Jun/sksb05f064333f6cff21d1da6.jpg');" border=0 src="http://www.savekohsurin.com/webboard/pixes/2007/Jun/sksb05f064333f6cff21d1da6.jpg">
.
เป็นเพียงแสง แห่งฝัน วันวานนี้
ส่องกระพริบ ริบหรี่ ที่ถามหา
ล่องเรือน้อย คอยจนค่ำ อัมพวา
สอดสายตา หลบเร้น ไม่เห็นเงา
.
เจ้าแมลง ตัวน้อย จ้อยกระจิ๊ด
แอบมิดชิด รู้บ้างไหม ใครคอยเจ้า
ต้นลำพู หดหู่ใจ ได้แต่เหงา
ลืมแล้วหรือ ครั้งก่อนเรา เคยพนอ
.
หลบผู้ใด กันเล่า เจ้าวานบอก
หรือช้ำชอก จากแผลใจ ใครกันหนอ
ถูกเขาทำ จนชอกช้ำ น้ำตาคลอ
จากมนุษย์ ที่ไม่พอ รอรบกวน
.
จึงย้ายถิ่น ทิ้งฐาน ลืมบ้านเกิด
หนีเตลิด ไม่มีสิทธิ์ คิดจะหวน
ปล่อยลำพู ดูช้ำ ยามค่ำครวญ
ไร้สิ้นแล้ว แสงรัญจวน ชวนชิดเชย
.
ลมหายใจ อาจสลาย ในไม่ช้า
แต่ขอฝาก วาจา มาเฉลย
ช่วยบอกที พี่ลำพู ผู้คุ้นเคย
คำที่เอ่ย เผยหิ่งห้อย มันน้อยใจ!
.
<IMG onclick="if(this.parentNode.tagName!='A'&&this.width>screen.width-461) window.open('http://www.oknation.net/blog/home/blog_data/191/29191/images/new9.jpg');" border=0 src="http://www.oknation.net/blog/home/blog_data/191/29191/images/new9.jpg">
.

 

งามแต้พี่ยาม มีเรื่องเล่าเรื่องจริงเห็นกับตา มีคนเอาสร้อยลูกปัดโบราณมาขายเราเลือกซื้อหนึ่งเส้นพี่อีกคนเลือกซื้ออีกเส้น วิญญาณในลูกปัดไม่ชอบพี่คนนี้เพราะเธอเป็นคนปากไวพูดหยาบคาย ลูกปัดไม่อยากอยู่ด้วยเล่นงานซะงอมต้องเรียกรถพยาบาลมารับตัวไปให้น้ำเกลือให้ยาความดันขึ้นสองร้อยเกือบช็อกทั้งๆที่เป็นคนแข็งแรงและไม่ได้เป็นอะไรมาก่อนหน้านี้ เราต้องเรียกคนขายมาเอาสร้อยคืนคนขายรีบมาทั้นทีบอกว่าท่านไม่ชอบ ตื่นเต้นดีค่ะ

 

ถังขยะใจ ใจเราเปรียบเหมือนถังขยะใบมหึมา
<!--cached-Mon, 08 Oct 2012 03:24:38 +0000-->เปลี่ยนขนาดเป็น 73% (was 640 x 480) - กดที่รูปภาพเพื่อขยายขนาด



ใจเราเปรียบเหมือนถังขยะใบมหึมา เราได้เก็บสะสมขยะ 2 ประเภทไว้ในถังขยะใจนี้ คือ
1.ขยะบุญ
2.ขยะบาป
เมื่อได้นั่งสงบดูกายสังเกตจิตใจทีไรก็เหมือนได้กลับไปเปิดดูขยะที่มีอยู่ในจิต

ใครมีขยะบุญมากก็จะพบแต่ความสะอาด สุขกาย สงบใจไม่เดือดร้อน

ใครมีขยะบาปสะสมไว้มากก็จะได้รับแต่ผลเป็นความทุกข์ เศร้าหมอง เดือดร้อนกายใจ

สมถะภาวนา จะเปรียบเหมือนการพยายามที่จะปิดฝา กลบบัง ถังขยะไว้เพื่อไม่ให้กลิ่นเหม็นหรือภาพอันไม่น่าดูเล็ดลอดออกมา

ส่วนการทำวิปัสสนาภาวนานั้น เปรียบเหมือนการหันกลับเข้าไปเผชิญหน้ากับความเป็นจริงคือขยะหรือผลบุญบาปที่มีอยู่ในใจทั้งหมดแล้วหยิบ โกยเอาขยะทั้งหลายนั้นออกทิ้ง
จนกว่าจะหมดสิ้นไปจากถังขยะ หรือเบาลงจนพอจะยกเททิ้งได้ หมดขยะก็หมดภาระ

1 อารมณ์ คือ ขยะ 1 ชิ้น ถ้าสามารถนิ่งรู้ นิ่งสังเกตมันไปโดยไม่มีปฏิกิริยาตอบโต้ใดๆ จนอารมณ์นั้นและลูกหลานที่เกิดจากอารมณ์นั้น ดับไปต่อหน้าต่อตา ขยะชิ้นนั้น หรืออุปาทานในเรื่องนั้นๆก็จะหายไปจากใจ
ไม่กลับมาเป็นภาระให้ต้องขุดคุ้ย เก็บ โกย อีก

ใครขยันนิ่งรู้นิ่งสังเกตปัจจุบันอารมณ์ ไม่ช้าไม่นาน ขยะในใจเขาก็จะลดน้อย เบาบาง จนในที่สุดหมดเกลี้ยง เมื่อขยะหมดหรือใกล้จะหมด เบาพอยกได้แล้ว ก็

ทุบถังขยะ คือความเห็นผิดว่าเป็นตัวกู ใจกู ของกู ทิ้งไปเสีย ก็จะหมดที่จะให้ขยะค้างอยู่ หมดภาระเรื่องขยะกันเสียที

ตอนนี้ต้องอดทน มีวิริยะ อุตสาหะ มานะบากบั่น หันหน้าเข้าไปรู้กายรู้จิต ลงปัจจุบัน จนกว่าจะทำลายความเห็นผิดว่าเป็นกูเป็นเราให้ตายขาดจากใจได้ นี่เป็นเรื่องสำคัญอันดับที่ 1

 

เส้นผม บังภูเขา เงา บังความจริง ความเห็น(ทิฏฐิ)เปรียบเหมือนเส้นผมที่อาจบังภูเขาได้
<!--cached-Tue, 02 Oct 2012 04:08:12 +0000-->

เส้นผมบังภูเขา เป็นคำคมที่ซ่อนความหมายไว้ภายในคอยเตือนใจให้ฉุกคิดพิจารณา รู้ตัวขึ้นมาวิเคราะห์ตนเอง
ความเห็น(ทิฏฐิ)เป็นเหมือนเส้นผมเส้นเล็กๆ ซึ่งถ้าเป็นความเห็นถูกต้อง(สัมมาทิฏฐิ)จะเป็นการเปิดธรรม เปิดเผยความจริงของธรรมชาติออกมาให้เห็นตั้งแต่เริ่มต้นและดึงเอาสิ่งดีๆ เช่นความสามารถตามธรรมชาติของมนุษย์ออกมาใช้ประโยชน์ ได้อย่างเต็มที่
ถ้าเป็นความเห็นผิด(มิจฉาทิฎฐิ)ความเห็นผิดนั้นจะกลายมาเป็นดุจเส้นผมเส้นเล็กๆที่บังธรรมอันดุจภูเขาอันยิ่งใหญ่ที่ตั้งตระหง่านอยู่เฉพาะหน้า ณ ปัจจุบันขณะของเจ้าของดวงจิตดวงนั้น
ในตัวอย่างของจริงเมื่อครั้ง ๔๕ ปีก่อนพุทธกาลพระพุทธเจ้าทรงเป็นมหากัลยาณมิตรของผู้คน หมู่ชนคนที่ได้พบและฟังธรรมศึกษาธรรมอันเฉียบแหลมตรงจริตจากพระองค์เพียงเรื่องเดียว สูตรเดียว หรือคาถาเดียว เมื่อน้อมพิจารณาตามเห็นจริง สัมมาทิฏฐิก็เกิดขึ้นจนทำลายความเห็นผิด(สักกายทิฐิ)ให้ขาดสะบั้นลงทันที บางองค์บางท่านก็เจริญรุดหน้าในเวลารวดเร็วจนทำให้ความยึดผิด(มานะทิฏฐิ)ขาดสะบั้นตาม
ข้อสังเกตที่สำคัญอย่างหนึ่งคือ ตอนนั้นยังไม่มีคัมภีร์พระไตรปิฎก หรือตำหรับตำราของครูบาอาจารย์มากมายเหมือนเช่นสมัยนี้ ความสับสนวุ่นวายไม่ตรงประเด็นธรรมทั้งหลายคงจะเกิดขึ้นได้น้อยมาก
“ตำราน้อยคนบรรลุธรรมมาก ตำรามากคนบรรลุธรรมน้อย” อยากจะกล่าวว่าอย่างนี้ หรือพูดอีกทีว่า "ปริยัติยิ่งมากและวิจิตรพิสดารไปเพียงใด จำนวนผู้คนที่จะได้หลุดพ้นเข้าถึงธรรมก็ลด ลงมากเท่านั้น" เป็นปฏิภาคผกผันกันมาเช่นนี้โดยตลอดจนถึงปัจจุบัน
ฤาปริยัติอันมากมายวิจิตรพิสดาร ถกเถียงกันไม่รู้จักจบทั้งหลายเหล่านี้ จะมากลายเป็นเส้นผมบังภูเขา เงา บังความจริง นี่เป็นเรื่องที่เราจะได้มาวิเคราะห์วิจัยให้เกิดสติปัญญาอันชอบและถูกทางกันสักครั้งสักครา




ความเห็น(ทิฏฐิ)จะผิด(มิจฉา)หรือถูกต้อง(สัมมา)นั้นเริ่มต้นมาจากไหน?

เริ่มต้นมาจากการศึกษา(สุตตมยปัญญา)ถ้าเมื่อครั้งแรกของชีวิตได้พบกัลยาณมิตรผู้รู้จริงถึงจริงถ่ายทอด อบรม ให้ความรู้ ที่ถูกต้องจริงๆตามธรรม บุคคลผู้นั้นย่อมจะเกิดความเห็นถูกต้องขึ้นในจิตเสียตั้งแต่เริ่มต้น ไม่หลงทาง ไม่เนิ่นช้า พบมรรคาแห่งการใช้ชีวิตที่ได้โอกาสเกิดมาเป็นมนุษย์นี้ให้คุ้มค่า พาตนเดินไปบนทางอันเอกตามอย่างพระบรมครูสัพพัญญูพุทธเจ้าเข้าสู่มรรค ผล นิพพาน

 

<TABLE style="BORDER-BOTTOM: #ccc 1px dotted" border=0 width="100%"><TBODY><TR><TD>ชีวิตเป็นการเดินทาง

</TD></TR></TBODY></TABLE><TABLE border=0 cellPadding=10 width="100%" align=center><TBODY><TR><TD align=middle><TABLE border=0 cellPadding=5><TBODY><TR><TD> </TD></TR></TBODY></TABLE><TABLE border=0 cellPadding=10><TBODY><TR><TD vAlign=top>ชีวิตของเราก็เหมือนกัน ชีวิตก็เป็นการเดินทางชนิดหนึ่ง
แต่เรามักเปลี่ยนคำพูดจากเดินมาเป็น ดำเนิน
ที่จริงเดินกับดำเนินนั้น ก็ศัพท์เดียวกันนั่นแหละเดินก็แปลงมาดำเนิน
แล้วเราก็มีการดำเนินชีวิตในการดำเนินชีวิตนั้น
ก็เหมือนกับว่าเราเอาชีวิตนี้ไปเดินทาง
หรือว่าการเป็นอยู่ของเรานั้นเปรียบเสมือนทาง
ถ้าเป็นอยู่อย่างถูกต้อง
ก็เรียกว่าเดินทางชีวิตอย่างถูกต้อง คือ ดำเนินชีวิตได้ดี
ถ้าเดินทางชีวิตไม่ถูกต้อง ก็เรียกว่าดำเนินชีวิตที่ผิด
ในเมื่อปฏิปทา หรือปฏิบัตินี้ แปลว่า การเดินทาง และทางที่เดิน
เพราะฉะนั้น การปฏิบัติธรรมก็คือเอาธรรมมาใช้ในการเดินทางชีวิต
หรือเอามาช่วยให้ดำเนินชีวิตอย่างถูกต้อง
หรือเอามาช่วยในการเดินทางชีวิต
เพื่อให้การดำเนินชีวิตนั้นเป็นไปด้วยดี


หมายความว่า ถ้าเราไม่เอาธรรมมาใช้
การเดินทางชีวิตของเราก็อาจจะผิด อาจจะเขว
อาจจะพลาด อาจจะหลง อาจจะไปในทางที่เกิดความเสื่อม
ความพินาศ แทนที่จะเป็นทางแห่งความสุข ความเจริญ
เราก็เลยเอาธรรมมาช่วย เอาธรรมมาปฏิบัติ
ก็คือ เอาธรรมมาใช้ช่วยให้การเดินทางชีวิตนี้ถูกต้อง
ได้ผลดีที่ประสงค์ พูดง่ายๆ จึงว่า
การปฏิบัติธรรมก็คือการเอาธรรมมาใช้นั่นเอง
ใช้ให้เกิดประโยชน์แก่ชีวิตของเรา
เพราะฉะนั้น การปฏิบัติธรรมก็จึงเป็นเรื่องกว้างๆ
ไม่เฉพาะการที่จะปลีกตัวออกจากสังคม ไปอยู่ที่วัด ไปอยู่ที่ป่า
แล้วก็ไปนั่งบำเพ็ญสมาธิอะไรอย่างนั้น ไม่ใช่แค่นั้น
อันนั้นเป็นเพียงส่วนหนึ่ง
เป็นการพยายามนำธรรมมาใช้ในขั้นลึก
ในการที่จะฝึกฝนจิตใจอย่างจริงๆ จังๆ


ถ้าจะเรียกเป็นภาษาสมัยใหม่ การปลีกตัวไปปฏิบัติแบบนั้น
ก็เรียกว่า เป็นการปฏิบัติแบบ intensive
เป็นการปฏิบัติแบบเข้มข้น หรือลงลึกเฉพาะเรื่อง
ที่จริงนั้น การปฏิบัติธรรมต้องมีตลอดเวลา
เรานั่งกันอยู่ในที่นี้ ก็ต้องมีการปฏิบัติธรรม คือเอาธรรมมาใช้
เมื่อปฏิบัติสิ่งนั้น ทำสิ่งนั้นอย่างถูกต้อง ก็เป็นการปฏิบัติธรรม
เมื่อทำงานหรือทำหน้าที่ของตนอย่างถูกต้องตั้งใจทำให้ดี
ให้เกิดคุณประโยชน์ ให้สำเร็จความมุ่งหมายที่ดีงาม
ก็เป็นการปฏิบัติธรรม

:: พระธรรมปิฎก (ประยุทธ์ ปยุตโต) </TD></TR></TBODY></TABLE></TD></TR></TBODY></TABLE>

 

พี่ยามไปไหนแล้วสงสัยจะเหนื่อยหลับแล้วสิท่า...เชอะ หนีน้อง ๆ ไปนอนอีกตามเคย55555555555...ชิว ๆ

 

แวะมาทัก..รอบดึกครับ.. (^_^)

 

น้องจุ๋มพี่ออมยังไม่ได้นอนเลยจ๊ะ

 

ดีจ้า พี่ยาม น้องพร น้องจุ๋ม น้องบุญ น้องอร น้องติ๊ก พี่หญิง คุณจำเรียง คุณสุขิ คุณอวตาร ป้าเม้าท์ และทุกท่านค่ะ