หลวงปู่เทพโลกอุดรสอนว่า " จงดูจิตเคลื่อนไหวเหมือนเราดูละคร "

หลวงปู่เทพโลกอุดรสอนว่า " จงดูจิตเคลื่อนไหวเหมือนเราดูละคร "
การปฎิบัติธรรมทางด้านจิต

จงเป็นผู้มีสติปัญญารู้เท่าทันความเคลื่อนไหวของจิตทุกลมหายใจเข้าออก
และทุกอิริยบทเว้นเสียแต่หลับ เมื่อรู้ทันจิตแล้ว ต้องรู้จักรักษาจิต คุ้มครองจิต
จงดูจิตเคลื่อนไหวเหมือนเราดูลิเกหรือละคร เราอย่าเข้าไปเล่นลิเกหรือละคร
ด้วย เราเป็นเพียงผู้นั่งดู อย่าหวั่นไหวไปตามจิต


จงดูจิตพฤติการณ์ของจิตเฉย ๆ ด้วยอุเบกขา จิตไม่มีตัวตน
แต่สามารถกลิ้งกลอกล้อหรือยั่วเย้าให้เราหวั่นไหวดีใจและเสียใจได้
ฉะนั้นต้องนึกเสมอว่าจิตไม่มีตัวตน อย่ากลัวจิต อย่ากลัวอารมณ์
เราหรือสติสัมปชัญญะต้องเก่งกว่าจิต


ความนึกคิดอารมณ์ต่าง ๆ เป็นอาการของจิต ไม่ใช่ตัวจิต
แต่เราเข้าใจว่าเป็นตัวจิตธรรมชาติคือผู้รู้อารมณ์
คิดปรุงแต่งแยกแยะไปตามเรื่องของมัน แต่แล้วมันต้องดับไปเข้าหลักเกิดขึ้น
ตั้งอยู่ ดับไป คือไม่เที่ยง ไม่จีรังยั่งยืนทนได้ยากเป็นทุกข์
และสลายไปไม่ใช่ตัวตน มันจะเกิดดับ ๆ อยู่ตามธรรมชาติ
เมื่อเรารู้ความจริงของจิตเช่นนี้ เราก็จะสงบไม่วุ่นวาย
เราในที่นี้หมายถึงสติปัญญา สัพเพ ธัมมา อนัตตา ธรรม (สิ่งทั้งปวง )
เป็นอนัตตาคือไม่ใช่ตัวตน


นิมิตที่เกิดขึ้นขณะนั่งสมาธิมีอยู่ ๒ ประการ คือ


๑ . เกิดขึ้นเพราะเทพบันดาล คือเทวดาหรือพรหมแสดงภาพนิมิตและเสียงให้รู้เห็น

๒. นิมิตเกิดขึ้นเพราะอำนาจสมาธิเอง

 

นิมิตจะเป็นประเภทใดก็ตาม
ขอให้ผู้เจริญกรรมฐานจงเป็นผู้ใช้สติปัญญา
ให้รู้เท่าทันนิมิตที่เกิดขึ้นนั้นด้วยปัญญา
อย่าเพิ่งหลงเเชื่อทันทีจะเป็นความงมงาย
ให้ปล่อยวางนิมิตนั้นไปเสียอย่าไปสนใจให้เอาจิต
ทำความจดจ่ออยู่เฉพาะจิต


เมื่อจิตสงบรวมตัว จิตถอนตัวออกมารับรู้นิมิตนั้นอีก
หากปรากฎนิมิตอย่างนี้ซ้ำ ๆ ซาก ๆ
หลายครั้งแสดงว่านิมิตนั้นเป็นของจริงเชื่อถือได้
แต่อย่างไรก็ตามนิมิตที่มาปรากฏนี้อยู่ในขั้นโลกียสมาธิ
นิมิตต่าง ๆจึงเป็นความจริงน้อย แต่ไม่จริงเสียมาก
จงมุ่งหน้าทำจิตให้สงบเป็นอัปนาสมาธิ อย่าสนใจนิมิต
หากทำได้อย่างนี้


จิตจะสงบตั้งมั่น เข้าถึงระดับฌานจะเกิดผลคือสมาบัติสูงขึ้นตามลำดับ
จิตจะมีพลังอำนาจอันมหาศาล ฤทธิ์เดชจะตามมาเองด้วยอำนาจของฌาน

 

ขออนุโมทนา ในดวงจิตที่ผ่องใส นะโมตัสสะ ภะคะวะโต อะระหะโตสัมมาสัมพุทธสะ ฯ ผู้ที่ทำจิต คนที่ทำจิตให้สงบ ได้ย่อมจะรู้จักรสของพระนิพพาน พระพุทธเจ้าตรัสว่า นิพพานนัง ปรมัง สุขขัง พระนิพพานเป็นสุขอย่างยิ่ง หรือว่าสุขอย่างยอดยิ่ง นี้ืคือยอดยิ่งกว่าสุขทั้งหลาย สุขมีกี่ประการ สุขมีกี่อย่าง สุขท่านตรัสไว้ ๓ อย่าง คือสุขอันเป็นสุขของมนุษย์ทั้งหลาย อย่างหนึ่ง เรียกว่ามนุษย์สมบัติ สุขหนือกว่ามนุษย์สมบัติ คือเป็นสุขแดนสวรรค์ หรือเมืองสวรรค์เรียกว่าสวรรค์สมบัติ สุขอย่างยอดเยี่ยม คือพระนิพพานสมบัติ จึงเป็นสุขเหนือกว่าสุขดังที่กล่าวมานี้ ในเมืองมนุษย์ ในเมืองสวรรค์ จะมีสุขสักเพียงใดก็หา เท่าเทียม หรือจะเปรียบเทียบสุข ในเมืองพระนิพพานได้ การทำจิตให้สงบ หรือเรียกพื้นๆว่าการทำใจให้สงบ ผู้ที่ทำใจให้สงบ ด้วยอำนาจสมาธิภาวนา ก็จะำได้รับรสของความสุข ที่เรียกว่าสุึขอย่างยอด หรือสุขคือพระนิพพาน สุขอย่างยอดหรือสุขในพระนิพพาน ปุถุชนทั้่งหลายหรือสามัญสัตว์ทั้งหลายเมื่อได้พบเห็น คือไม่รู้จักทุกข์ รู้จักแต่สุขอันอาศัยรูป อาศัยเพียงกลิ่น อาศัียรส อาศัยสัมผัส ที่เกิดทางตาทางหู ทางจมูก ทางลิ้น ทางกาย ทางการสัมผัสในใจ เรียกอีีกอย่างหนึ่ง ว่าเป็นกามสุข คือสุขของโลก สุขของโลกคือเป็นสุขทั่วไป คือไม่ใช่สุขพระนิพพาน การได้อะไรๆในโลกนี้อันเป็นที่ความสมปราถนา การได้สิ่งนั้นๆ หรือการได้ถึงสิ่งนั้นๆ เป็นความสุขในโลก แต่การถึงสุขในพระนิพพาน พูดได้ยาก ก็ต้องทำจิต ทำใจให้สงบ ด้วยอำนาจสมาธิภานา แล้วก็ย่อมจะรู้รสสุขของพระนิพพาน ก็หมายความว่าผู้ใด ทำจิตให้สงบได้ ด้วยอำนาจสมาธิภาวนาผู้นั้นก็ถึงพระนิพพานนั้นเอง ดูเหมือนกับว่าการถึงพระนิพพพานนั้นมันเป็นสิ่งที่ไม่ยาก เหมือนกับว่าไม่ยาก แต่จะว่าง่ายมันก็ไม่ใช่ของง่าย ถ้าจะพูดอีกนัยหนึ่ง ดูเหมือนกับว่าไกลยิ่งกว่า ๘๔๐๐๐ โยชน์ที่จะถึงได้ แต่จะพูดอีกอย่างนัยหนึ่งก็คือว่าไม่ไกลกว่ามือเอื้อม ไม่ไกลกว่ายี่นมือเิอื้อม คือหมายความว่า ยื่นมือเอื้อมยังใกลกว่าเสียอีก ก็เพราะฉนั้นจึงพูดยาก จะว่าไกลก็เหมือนใก้ล ที่ว่าใกล้ ก็ดูเหมือนว่าหายากที่จะพบได้ เพราะฉนั้นสุขชนิดนี้ จึงต้องทำเอง ให้มันเกิดขึ้นเอง จะถามเขาก็ไม่รู้ได้ จะเอามาตอบกัน ก็ตอบไม่ถูกเหมือนกับ

 

อนุโมทนาสาธุค่ะ อ่านแล้วรู้สึกปิติหลวงปู่ท่านสอนเจ้าของกระทู้หรือค่ะ ขออภัยด้วยที่ถามพอดีไม่ค่อยมีความรู้เกี่ยวกับท่าน