ช่วยด้วยครับ

รบกวนเวปมาสเตอร์ ถ้าเห็นว่าไม่ถูกห้องก็ช่วยย้ายให้ด้วยนะครับ

ผมมีเรื่องทุกข์ใจจะขอเล่าต้นเหตุตั้งแต่ต้นดังนี้ครับ

เมื่อวันที่ 30 มกราคม 2553 ลูกคนที่ 2 ผมลืมตามาดูโลกที่มีแต่ความวุ่นวายบนโลกใบนี้อีก 1 คน เราก็เลี้ยงดูด้วยนมแม่ได้ 1 เดือนกว่า ๆ ภรรยาต้องกลับไปสอนหนังสือต่อเพราะทางโรงเรียนเอกชนเขาไม่อนุญาติให้ลาครบตามกฏหมายกำหนดคือ 3 เดือนได้เพราะการจ้างครูมาสอนก็จำกัดตามวิชาที่เปิดสอน เมื่อสิงหาคม 2553 เราจึงพาลูกคนที่ 2 ไปให้ย่าช่วยเลี้ยงที่ปักใต้ บอกย่าว่า สักอายุ 1 ขวบก็จะมารับลูกคืนทางย่าก็ตกลง

เมื่อครบกำหนดเด็กอายุได้ 1 ขวบพวกเราไปรับลูกคืนจากย่า ย่าบอกว่า สักขวบครึ่งคอยมารับไปเดี่ยวยายจะเหนื่อยถ้าเลี้ยงตั้ง 2 คน ผมและภรรยาก็ตกลง พอเด็กได้ขวบครึ่งเด็กเดินวิ่งได้แล้วคิดว่าถ้าไปรับกลับมายายก็คงเลี้ยงไหวเพราะคนโตก็ 2 ขวบครึ่งสามารถเข้าโรงเรียนเตรียมอนุบาลได้แล้ว ยายจะได้ดูคนเล็กได้ แต่พอไปรับย่าบอกว่าให้เด็ก 2 ขวบครึ่งก่อน (เข้าเตรียมอนุบาลได้แล้วค่อยมารับ เราก็ตกลงอีกเอาตามย่า

เมื่อเดือนเมษายน 2555 เด็ก 2 ขวบ 4 เดือนก็เลยลงไปรับลูก ย่าก็ตามมาด้วย แล้วเอาแต่นั่งซึม ย่ามาอยู่ได้เดือนกว่า ๆ ก็กลับใต้โดยขอนำหลานกลับไปด้วย ผมกับภรรยาสงสารย่าก็ให้ย่าเอากลับไป แต่ผมได้บอกกับย่าว่า ให้เอาไปทำใจสัก2 เดือน พอมิถุนายน 2555 ผมก็ลงไปรับลูกอีกครั้งนี้ไปกับลูกคนโตเพียง 2 คน ย่าก็ขอตามมาดูหลานด้วยบอกกลัวหลานจะร้องให้ผมก็ยินดีแต่ได้บอกกับย่าว่า ตอนกลับลงใต้ย่าต้องกลับคนเดียวนะหลานต้องอยู่เพื่อเข้าชั้นเตรียมอนุบาลแล้ว

แต่พอถึงเวลา ณ ปัจจุบันนี้ย่าจะกลับใต้วันที่ 1 สิงหาคม แต่การกลับไปนั้นย่าเอาแต่ซึมและร้องให้ตลอด (กลับจากบ้านผมที่ปากช่อง ไปพักกับหลานที่กรุงเทพ ฯ เพื่อเดินทางลงใต้พรุ่งนี้ 1 สิงหาคม 55 ตั้งแต่วันที่ 29 กรกฏาคม 2555) โทรมาวันละ 3-4 ครั้ง สอบถามถึงหลานว่าเป็นอย่างไร ร้องให้มั๊ย นอนอย่างไร นอนกับใคร ส่วนย่านั้นคิดมากจนไม่สบาย นอนไม่หลับ อยากจะตายอย่างเดียว

ผมเองก็สงสารย่า และสงสารลูกด้วย เพราะลูกก็ร้องให้บอกจะไปหาย่า หาย่า อย่างเดียว แถมกลางคืนตี 1 ตี 2 ตื่นขึ้นมาร้องให้บอกว่า ย่ามาแล้ว ย่ามาแล้ว ทำให้ผมใจไม่ดีเลยกลัวย่าจะคิดมากจนเป็นอะไรไป ครั้งคุยกับภรรยาว่าให้ลูกไปกับย่าก่อนเพื่อเห็นแก่ย่า และเห็นแก่ลูกที่ร้องให้จะไปหาย่าอย่างเดียว เธอก็ไม่ยอมบอกจะขอเลี้ยงดูเองบ้างกลัวลูกโตขึ้นจะพูดว่าพ่อกับแม่ไม่รักปล่อยให่ไปอยู่กับย่า สารพัดที่เธออยากพูด

ส่วนผมนั้นคนหนึ่งแม่ คนหนึ่งลูก คนหนึ่งภรรยา สงสารและเข้าใจตามเหตุผลของแต่ละคนได้ดี แต่ไม่สามารถตัดสินปัญหานี้ได้เลย

ท่านใดที่เคยมีประสบการณ์และสามารถแก้ไขในเรื่องนี้ได้ดี โดยบัวไม่ช้ำ น้ำไม่ขุ่น รบกวนขอคำแนะนำด้วยครับ

จักขอบพระคุณเป็นอย่างยิ่ง
ขอแสดงความนับถือ

ศักยิ์กมล สงคราม
083-1284839

 

ขอบพระคุณครับ

ศักยิ์กมล

 

เดี๋ยวนี้มีโปรแกรม skype คุยเห็นหน้ากัน ยอมเสียเงินหน่อยแต่สบายใจทั้งสองฝ่ายค่ะ

 

คิดว่าเด็กจะปรับตัวง่ายกว่าคุณย่า ร้องไม่กี่วันก็หาย ส่วนคุณย่าก็คงต้องใช้เวลาทำใจ
เพราะเลี้ยงมาตั้งแต่เกิด ก็เป็นเรื่องปกติที่น่าเห็นใจมากๆ เมื่อมีความรักผูกพันกันมากพอถึงเวลาแยกจากกันก็คงเศร้า ถ้าเป็นไปได้ก็หากิจกรรมให้ท่านทำ เช่น สวดมนต์ ทำสมาธิ

พอดีของเราไม่ค่อยมีปัญหาเรื่องนี้ เพราะมีลูกหลานเยอะ และเขาก็งานยุ่งกันมาก ทุกคน
คงแนะนำอะไรไม่ได้มาก แต่ก็ขอให้ผ่านพ้นไปด้วยดีนะคะ

 

ให้คุณย่ามาอยู่ด้วยดีมั้ยคะ

 

ที่บ้าน แก้ปัญหาโดยให้ผู้เป็นแม่ท่านเลี้ยงต่อไป เวลาปิดเทอมเราก็ไปรับมาอยู่ด้วย เพื่อให้เขาได้มีโอกาสปรับตัวเข้ากับเรา ความผูกพันธ์ระหว่างย่ากับหลาน นั้นมันยากนะที่จะทำใจกับการพลัดพราก มันเป็นความรักที่บริสุทธิ์ ไม่ยากให้ผู้เป็นแม่ และพ่อ เป็นคนทำลายจิตใจของเขาทั้งสองคน จริงอยู่เขาคือลูกคุณ คุณยากจะเลี้ยงเขาเองแต่ไม่น่าจะให้ท่านเลี้ยงตั้งแต่แรก ท่านแก่แล้ว ท่านอาจจะเหงา และที่สำคัญ เด็กน้อยไม่ว่าใครก็ตาม ลองได้เลี้ยงดูแลกันเป็นปีๆ ใครๆก็รักใครๆก็ผูกพันธ์ ถ้าคุณพรากเขามา เป็นธรรมดาที่ยากจะทำใจ บางท่านถึงขนาดเจ็บปวดเลยนะ (ตัวอย่างที่เห็น ก็คือแม่ดิฉันเองค่ะ) เวลาเด็กโตขึ้น เขาจะแยกแยะได้เองใครคือพ่อ ใครคือแม่ ที่สำคัญคุณต้องประสานความสัมพันธ์ระหว่างเขากับตัวคุณอย่าให้ขาด และเขาจะซึมซับความรักที่คุณให้เขาได้เองไปโดยอัตโนมัติเอง นี่แหละทางออกที่ดีแล้วหล่ะ
ค่อยเป็นค่อยไป อย่างงัยซะ ไม่มีใครพรากลูกออกไปจากใจคุณได้ตลอดชีวิตหรอกค่ะ เพราะสายสัมพันธ์ระหว่างพ่อ แม่และลูกนั้น มันมีอะไรโยงกันอยู่ไม่มีใครลืมพ่อลืมแม่ ลืมลูกตัวเองได้หรอกค่ะ ฉันเชื่ออยางนั้นนะค่ะ

 

ดิฉันเป็นแม่คน ขอตอบตามความรู้สึกน่ะค่ะ การเลี้ยงเด็กไม่ได้ง่ายๆ อดหลับอดนอนบางวัน ต้องตื่นพร้อมลูกนอนทีหลังลูก ให้ย่าได้พักดีแล้วค่ะ ท่านแก่มากแล้ว ว่างๆ ก็พาหลานกลับไปหาท่าน ท่านคงเหงา แต่ก่อนเคยมีเพื่อน เหนื่อยแต่ก็สุขใจ พอเด็กๆ จากไปที่บ้านคงเหงียบเหงาน่ะค่ะ เด็กเขาไม่คุ้นกับพ่อแม่ด้วยความที่เขามีย่าเลี้ยงมาเขาจึงผูกพันกับย่ามากกว่าไม่แปลก แต่ไม่เกินอาทิตย์ เขาก็จะปรับตัวได้ค่ะ แล้วเขาจะจำย่าได้แต่อาจไม่คิดถึงมาก แล้วย่าจะมีความคิดถึงหลาน แต่จะสุขสบายใจ สบายตัวมากขึ้น ต้องเข้าใจน่ะค่ะ เดี๋ยวคุณรับลูกไปอยู่ด้วยทุกวันคุณจะรู้ว่ามันเหนื่อยขนาดไหนกับเด็กๆ แต่ 2-4 ขวบโตสบายแล้วค่ะ แต่ที่ผ่านมาบอกได้คำเดียว ย่าเหนื่อยมาก

 

คุณศักดิ์กมล
มิใช่การซ้ำเติมนะ
..เรื่องแบบนี้ เหมือนผงเข้าตา....
..ครอบครัวเดี่ยว.....เมื่อแยกออกมาจากครอบครัวขยาย(ภาษาสังคมวิทยา)
มักประสบปัญหาเยี่ยงนี้
หลักการคือ ครอบครัวเดี่ยว"ต้องพร้อม"
เช่น มีเงิน มีการจ้างเลี้ยง เพราะทำงานทั้งคู่ฯลฯ
แต่บ้านเรามักมีข้อจำกัด...เลยใช้วิธีเอาลูกไปให้ปู่ย่าตายยายเลี้ยง....
...มันเลยเกิดปัญหาในเรื่องความเหมือนและความต่างของครอบครัวขยายและครอบครัวเดี่ยว.....
..ถ้าคุณเข้าใจระบบครอบครัวดังกล่าว คุณจะเห็นว่ามันมีข้อบกพร่องตรงที่คุณ"ไม่พร้อม"ที่จะเป็นครอบครัวเดี่ยว....ต้องไปพึ่งครอบครัวขยาย.....
..ดังนั้นเมื่อเราผิด...เราต้องปล่อยลูกให้ย่าเลี้ยง...แล้วใช้เทคโนโลยี่เข้าช่วยกันความคิดถึง หมั่นดูแลส่งเสียเงินทองการศึกษา สาธารณะสุขฯลฯ....
..แล้วใช้เวลาในการแก้ไขให้ วิน วิน ทั้งสองฝ่าย...โชคดีแล้วกัน...

 

ให้อยู้ด้วยครับแต่ท่านอยากกลับบ้านมากกว่าครับ

 

ครอบครัวผมเคยมีปัญหาเช่นนี้ครับ เป็นลูกของน้องสาวกับแม่ผม
สุดท้ายผมเกลี้ยกล่อมน้องสาวจนเด็กๆ ได้อยู่กับแม่ผม น้องผมอยู่ลาดกระบัง แม่ผมอยู่สมุทรปราการ

ปัจจุบันน้องสาวและแฟนเช้ามาทำงานที่สมุทรปราการ เย็นกลับไปนอนที่ลาดกระบัง
คืนวันศุกร์เด็กๆ ไปนอนกับพ่อแม่ที่ลาดกระบัง วันปกติมาเรียนหนังสือที่สมุทรปราการ

หลายๆ คนห่วงแต่สุขภาพร่างกายมองว่าท่านเป็นคนแก่ กลัวท่านเหนื่อย กลัวท่านลำบาก
แต่จริงๆ แล้ว ผมอยากให้มองไปที่จิตใจท่านมากกว่า เราเป็นลูกเราไม่ได้ดูแลท่าน
ก็ให้หลานดูแลท่านทางใจดีกว่า ความเหงามันทรมานมากกว่าความเหนื่อยมากเลยครับ

หากความเหนื่อยนำมาซึ่งความสุข ความสบายใจ มันก็คุ้มค่าแล้ว ลองคิดดูแล้วกันครับ
หากต้องเลือกระหว่าง แม่ แฟน ลูก ผมเลือกแม่ก่อนครับ

 

ปัจจุบันถ้าให้เด็กเลือกระหว่าง ย่า กับ พ่อแม่ เด็กๆ เลือกพ่อแม่ครับ
เพราะคำว่า ความคิดถึง

อยากบอกเจ้าของกระทู้ว่า หากกลัวว่าย่าเลี้ยงหลาน แล้วหลานจะติดย่า ไม่ต้องกลัว
ยังไงเขาก็ไม่มีวันลืมพ่อแม่อยู่แล้ว ยิ่งนานๆ เจอที ติดยิ่งกว่าคนที่อยู่ด้วยทุกวันเสียอีก

เหมือนกับเราที่อยู่กับพ่อแม่มาตั้งแต่เกิดไม่รู้กี่สิบปี พอได้ไปอยู่กับแฟน หลายๆ คนลืมพ่อลืมแม่ซะงั้น
ทำงานหาเงินดูแลลูกดูแลเมีย กับพ่อแม่แค่ส่งเงินให้เป็นรายเดือน แค่นั้น

 

เห็นด้วยกับคุณอภิรามค่ะ ตามประสบการณ์ของตัวเองยอมลาออกจากงานมาเลี้ยงลูกเองเข้าใจถึงความรู้สึกของคุณแม่คุณsakkamol เลยค่ะเลี้ยงมากับมือนอกจากความรักแล้วมันคือความผูกพันธ์ อาจจะต้องลองให้เด็กเข้าโรงเรียนที่ใต้ก่อนให้คุณย่ากับหลานได้ห่างกัน แรกๆช่วงวันหยุดสั้นๆก็ลองไปรับกลับมา ค่อยๆเพิ่มระยะห่างให้ย่ากับหลานให้ท่านและหลานปรับตัว ก็ต้องคุยกับภรรยาคุณด้วยให้เขาเข้าใจคุณแม่คุณด้วย แม่ใครใครก็รักค่ะ