ทำไมชอบทะเลาะกับพ่อแม่

ผมไม่ทราบว่าทำไมผมถึงชอบอารมณ์เสียใส่พ่อกับแม่บ่อยมาก มักจะขึ้นเสียงใส่ท่านตลอด บางทีก็ควบคุมตัวเองไม่ค่อยอยู่ บางครั้งที่ท่านพูดเพราะหวังดี เพราะย้ำหลายๆรอบ ผมก็รำคาญมาก ซึ่งปกติผมไม่เคยเป็นแบบนี้กับคนอื่นเลยนอกจากคนในครอบครัว(เหวี่ยงน้องชายบ้าง แต่ส่วนใหญ่ก็จะเป็นพ่อกับแม่)

ตอนที่ทำผมไม่รู้ตัวนะครับ อาจจะเป็นเพราะอารมณ์ชั่ววูบ แต่พอเหตุการณ์ผ่านไป ผมมักจะสำนึกผิดในภายหลังเสมอ แต่ก็ไม่ได้กลับไปขอโทษท่าน ทั้งที่ใจจริงแล้วผมรักท่านมาก ทุกวันที่ตั้งใจเรียน ตั้งใจทำงานก็เพื่อพ่อแม่ทั้งนั้น เป็นทุกข์มากเลยครับ คุยกันดีๆได้ไม่นานเลย พักหลังที่เรียนมหาลัย พอผมแยกมาอยู่หอแล้วรู้สึกดีขึ้นบ้าง อาจจะเป็นเพราะไม่ค่อยได้เจอกัน พอนานๆครั้งได้เจอก้รู้สึกมีค่ามาก แต่ก็ไม่นานครับ มีเรื่องให้อารมณ์เสียใส่ท่านตลอด ไม่รู้จริงๆว่าเพราะอะไร เป็นมาได้ตั้งแต่จำความแล้วครับ บางทีผมยังรู้สึกผิดเลยที่ชอบตัวเก่ง เหนือทุกคนในบ้าน

จนผมได้มีโอกาสได้ชมละครย้อนหลังเรื่อง กาษานาคา ที่นุ่น วรนุชเล่นเป็น วาดจันทร์(ซึ่งชาติที่แล้วเกิดเป็นนาค) ซึ่งบางครั้งก็จะมีอารมณ์เสียใส่บุพการีเวลาไม่ได้ดั่งใจ บางครั้งก็ถึงขั้นลงไม้ลงมือบ้าง เหมือนควบคุมตัวเองไม่ได้ แต่จะมาสำนึกผิดในตอนหลังเสมอ... ผมดูละครเรื่องนี้แล้วนึกถึงตัวเองเลยครับ ผมค่อนข้างเชื่อเรื่องอดีตชาติครับ ไม่ทราบว่าชาติที่แล้วผมกับพ่อแม่เคยทำกรรมแบบไหนมา ทำไมชาตินี้เราต้องมาเป็นแบบนี้ ใจจริงผมไม่อยากโทษปัจจัยอย่างอื่นนะครับ ลึกๆก็โทษที่จิตใจตัวเองด้วย ว่าทำไมเป็นคนแบบนี้ ตายไปต้องตกนรกแน่ๆ ผมอยากทำดีกับพ่อแม่ซักครั้งครับ มีครั้งหนึ่งผมทำงานพิเศษเสร็จ กะว่าจะพาพ่อกับแม่และน้องชายออกไปทานข้าวนอกบ้าน โดยที่ผมจะเลี้ยงเอง แต่ก็ดันมีเรื่องซะก่อน คือพ่อกับแม่ทะเลาะกัน(ท่านทะเลาะกันแทบจะเป็นกิจวัตรเลยครับ) ไม่ใช่แค่ครั้งเดียวครับ หลายครั้งมากแล้วผมแค่อยากให้เรามีความสุขกันพร้อมหน้าพร้อมตา ปราศจากเสียงครึกโครมจากการทะเลาะ

หากท่านใดพอจะรู้สาเหตุ ช่วยบอกผมด้วยนะครับจะด่าว่าตักเตือนยังไงก็ได้ ผมจะทำทุกวิถีทางให้ทุกอย่างดีขึ้น ทุกวันนี้ผมพยายามสวดมนต์แล้วแผ่เมตตาจิต ให้พวกเรามีความสุขสงบร่วมกัยแบบครอบครัวอื่นๆบ้าง หวังว่าคงจะเข้าใจนะครับ กับคนที่รักกันมาก แต่กลับเข้ากันไม่ได้

ขออนุโมทนาล่วงหน้าครับ

 

เคยตั้งกระทู้ถามไปแล้วนี่ พอมีผู้หวังดี ตอบให้ แนะนำให้ ก็ไม่ทำ จะมาตั้งกระทู้ซ้ำ เพื่อ??? มันไม่ได้ช่วยให้เป็นลูกกตัญญูมากขึ้นเท่าไหร่หรอก ทำตามที่เค้าแนะนำในกระทู้เก่าน่ะ

 

ตอบอย่างนี้อย่าไปตอบเขาเลยค่ะ

 

ดิฉันก็เป็นค่ะ. คุยกันได้ไม่นานก็จะเริ่มหงุดหงิดส่วนมากจะเป็นกับพ่อ. คือเค้าอายุมากแล้วบางเรื่องก็จำไม่ได้. ดิฉันก็จะเถียงเหมือนว่าทำไมแค่นี้ถึงลืม. เราต้องให้มีสติรู้ตัวค่ะว่าเรากำลังจะพูดหรือทำอะไรอยู่ อาจจะยากแต่ก็ต้องพยายามค่ะ. จะได้ช่วยให้เรามีความยั้งคิดมากขึ้น. แล้วก็จะได้ไม้ต้องเสียใจหลังจากที่ทำไปแล้ว. ตัวดิฉันเองก็กราบขอขมาพ่อแม่ทุกปีค่ะ. ถึงจะอยู่ใกลท่านแต่ก็ได้ทำคะ่. คุณควรจะกลับไปขอขมาท่านนะคะ สิ่งดีๆจะได้เกิดกับคุณ. อย่างน้อยคำพูดบางคำจากท่านอาจทำให้คุณไม่เป็นแบบนี้ก็ได้ค่ะ. ขอเอาใจช่วยนะคะ. อย่าลืมกราบขอขมาแล้วล้างเท้าให้ท่านนะคะ. ดิฉันเอาน้ำล้างเท้าให้ท่านแล้วนำน้ำมาล้างหน้าตัวเองเลยค่ะ. โชคดีค่ะ

 

เป็นเหมือนกันค่ะ ไม่ได้อยากทำ แต่มันเป็นเอง แล้วคุมตัวเองไม่ได้ด้วย เพราะจะรู้สึกตัวตอนทำไปแล้วตลอด เช่น เถียง

 

ขนาดเราไม่อยากทะเลาะกับพ่อแล้ว พ่อยังชอบมองแบบหาเรื่องด่า เรื่องว่าอ่ะ ทำสีหน้า ทำตาถมึงทึงใส่เราอ่ะ เราก็ยัง งง ว่า ไรว้า อยู่ดีๆก็โดน :'( กายกรรม วจีกรรมพอจะหยุดได้ แต่มโนกรรมเนี่ยผุดขึ้นมาเต็มเลย เบื่อมากๆ คงจะมีกรรมต่อกัน

 

คนที่เป็นพ่อแม่ลูกและบุคคลอันเป็นที่รัก นั้นมีกรรมเกี่ยวเนื่องกันมา อาจจะเป็นเจ้ากรรมนายเวรกันมาก่อน มักจะทำให้เรา หรือเรานั้น ทำให้เขาเสียใจ

ถ้าเรามีสติรู้เท่าทันอารมณ์ก็ดีแล้วครับ อย่างที่พระท่านว่าให้อยู่กับลมหายใจและการภาวนา โดยพยายามให้ทรงอารมณ์อยู่ในพรหมวิหารสี่

ผมผ่านปัญหานี้มาก่อน เนื่องจากแม่จะเป็นคนหัวรั้น พูดจาไม่ไพเราะ จึงมักจะมีปัญหาเถียงกับผมตลอด

สิ่งที่ผมทำแล้วรู้สึกดีขึ้นและเห็นผลคือ เอาพวงมาลัยไปกราบเท้าท่าน แล้วกราบขออโหสิ ท่านก็ยกโทษให้

ลองดูนะครับ....... เริ่มที่ตัวเราก่อนให้มีสติรู้ว่าท่านเป็นแบบนั้น ก็น้อมเข้าสู่พรหมวิหาร สุดท้ายเราจะเริ่มอุเบกขา...และทำใจได้ครับ

 

ผมเห็นด้วยกับคุณmisteryoครับ ผมโชคดีอย่างหนึ่งตั้งแต่สมัยเด็กพอจะเกิดเรื่องทะเลาะกับพ่อแม่ผมจะไม่พูดอะไรยอมให้ท่านว่ากล่าวไป เพราะส่วนใหญ่ถ้าผมไม่ผิดผมก็จะไม่พูดอะไรทั้งนั้น และก็ไม่ได้กล่าวว่าท่านในใจด้วย เพียงแค่คิดน้อยใจว่าทำไมพ่อแม่ไม่เข้าใจเราแค่นั้นเอง พอปัจจุบันผลที่ตามมาที่เราสามารถทำอะไรก็แล้วแต่ไม่ค่อยมีอุปสรรคเพราะว่าเหตุผลเช่นนี้เอง ทำให้เราสามารถเข้าธรรมมะได้ง่าย ไปไหนมาไหนปลอดภัย การงานการเงินไม่มีอุปสรรค พอเราพูดอะไรไปเดี๋ยวนี้พ่อแม่เข้าใจหมด พูดดีกับเราตลอด ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนขึ้นอยู่กับความอดทนของตัวเราเป็นที่ตั้ง และเป็นจุดเริ่มต้นในการจะทำอะไรก็แล้วแต่จะต้องฝึกความอดทน ถ้าผิดก็ต้องยอมรับ แต่ถ้าไม่ผิดเราก็รู้ตัวเองดีที่สุด


ขออนุโมทนาบุญแด่ผู้ที่ใฝ่ในธรรมมะทุกๆท่านด้วยเทอญ สาธุ สาธุ สาธุ

 

โมทนาสาธุด้วยกับความสำนึกผิดของท่าน
ท่านลองทำกิจกรรมบุญกับครอบครัวบ่อยๆนะคะ เช่นสวดมนต์พร้อมกัน ไปวัดด้วยกัน
ถวายสังฆทานด้วยกัน ทำความดีมาก็มาบอกพ่อแม่ให้โมทนาบุญกับลูกด้วย
เชื่อว่าอารมณ์โทสะต่างๆที่เกิดระหว่างท่านกับพ่อแม่จะเบาบางลง จนรู้สึกเป็นปลื้มปีติต่อกัน
อยู่ด้วยกันก็ยินดีต่อกัน และยินดีต่อไปเมื่อเกิดมาพบกันในชาติหน้า

 

ก็เพราะว่าพ่อแม่คุณเค้า(ยอมคุณ) เค้าเป็นคนที่รักคุณมากที่สุด และ คุณก็ทราบว่าท่านรักคุณมาก (คุณจึงกล้าขึ้นเสียกับท่าน) แต่ถ้าเป็นคนอื่นคุณขึ้นเสียงกับเค้า คุณก็จะโดน(ตบหรือไม่ก็ถูกกะทืบจมบาทา)อย่างแน่นอน

 

[ame=http://www.youtube.com/watch?v=wp05YWtMgQo]เทศนาหลวงปู่บุญเสริม ที่ อ.เสลภูมิ- YouTube[/ame]

 

ก็กราบขออโหสิกรรมกับท่าน เลยครับ หากเคยทำไม่ดีไว้ เพราะจะทำอะไรก็ไม่ขึ้นไม่เกิน พ่อแม่เป็นพระอรหันต์ของลูกนะครับ เรากราบพระกราบเจ้ายังกราบได้ แล้วแค่กราบพ่อกราบแม่จะเก้อเขินไปทำไมครับ ในเมื่อเราทำความดี ลดมานะทิฏฐิในใจของตน เพื่อที่จะไม่คิดเถียง ทะเลาะกับท่านอีกให้เป็นปาบอกุศลกับตนเปล่าๆ

ความกตัญญูกตเวทีเป็นเครื่องหมายของคนดีครับ

 

ตอนที่มีสติมั่นคงเคยพูดกับลูกว่า ทำไมเราต้องเอาความหงุดหงิดอารมณ์ไม่ดี อารมณ์เสีย มาใส่อารมณ์กับคนอื่นให้เขาเศร้าหมองไปด้วย เขาก็เงียบไป เราต้องพยายามรักษาอารมณ์อย่าเอาอารมณ์โกรธ หงุดหงิดของเราไปแชร์ให้เขาทุกข์ด้วยเหมือนไปทำให้เขาขุ่นมัวเพราะคำพูดเรานะคะ

 

รู้อย่างนี้ก็ดีแล้วค่ะ
พยายามข่มใจนะคะ
หากทนไม่ไหวก็หลบไปก่อน

 

เพราะต่างฝ่ายต่างรักมากไป แต่อีกฝ่ายไม่เข้าใจการกระทำ

เพราะถ้าไม่รัก คุณไม่ทะเลาะกับพ่อแม่หรอก แต่คุณจะเฉยชาไม่สนใจแทน

 

มันเป็นกรรมหนักนะสิ ยิ่งแสดงวาจาไม่ดีกับท่านเท่าไร กรรมจะชักนำให้ทำหนักขึ้นมากขึ้น จนกลายเป็นว่าเจอหน้่าท่าน เห็นการกระทำของท่านเราก็หงุดหงิด

ให้เราคิดพิจารณาก่อนว่า เราเกิดมานี้ ใครให้เงินเราใช้ ใครให้ข้าวเรากิน พ่อแม่ไม่ต้องให้เรากินก็ได้ ไม่ต้องให้เงินเราก็ได้ แต่ที่ท่านให้เราเพราะท่านรักเรา ในโลกนี้คุณลองเดินไปซิ ท้าให้หาทั้งโลกนี้ว่า ใครจะมาให้เงินคุณ ให้ข้าวคุณกินเป็นสิบๆปี ไม่หวังอะไรคืนมาเลย มีไหม นอกจากพ่อแม่ ท่านหวังอย่่างเดียวให้ลูกได้สุขสบาย มีหน้ามีตาเทียมคนอื่น มีกินมีใช้ นี่คือ พระคุณที่ยิ่งใหญ่

แต่เราตอบแทนด้วยการใส่อารมณ์กับท่าน ถามว่า ท่านจะดุด่าว่ากล่าวเรา หรือท่านทำให้เราไม่พอใจ ถามหน่อยว่า ท่านผิดอะไร ท่านไปทำเลวทำร้ายอะไรหรือ เราจึงต้องแสดงออกแบบนั้นกับท่าน

แม้ว่าเราจะบอกว่ารัก อยากจะให้ท่านสบาย ด้วยการตั้งใจเรียน แต่เชื่อเถิดว่า อย่ารอถึงวันที่เรียนจบเลย มันช้าไป ถึงวันนั้นท่านอาจจะไม่อยู่ชื่นชมความสำเร็จกับคุณ แล้วคุณจะเสียใจที่ทำไมวันนี้ไม่รีบทดแทนท่านด้วยการพูดคำเพราะๆ เอาอกเอาใจท่าน แบ่งเบาภาระท่าน
ไปกราบท่านซะ แล้วขอโทษท่านขอขมาว่า หากลูกได้กล่าววาจาไม่ดี ลูกขอโทษ นั่นแหละจะทำให้กรรมนั้นเบาบางลงไป