เมื่อข้าพเจ้าไปขออโหสิกรรมกับ ''พระนางเรือล่ม''

แสดงว่ายอมรับ ว่า บ่นเก่ง.....

 

จุ๊ๆๆๆๆ แหมไม่น่าเอาเรื่องจริงมาพูดหมดเลย

55555

 

อ้าวไม่ได้บอกนิ ว่าห้ามพูด..........

 

ขอ fb แม่สร้อย กะ พ่อพรรณาหน่อยจิ ได้ป่าวอ่า หลังไมค์ ๆ

 

พี่เด็กหัวจุก เรียก พ่อ เลยหรอ อ่า:'( เค้าไม่อยากแก่
ได้ซิครับ หลังไมค์อ่าาาา

อย่างงี้เดี๋ยวหาว่าเรา บ่นเก่ง
อีกคน เหมือนพี่สร้อย อ่าเปล่า

 

ก็สมกับที่ชื่อพรรณาไงจ๊ะ อิ อิ

 

จู่ๆ ก็ผ่านเข้ามาอ่าน บังเอิญมากๆ นะคะ พลอยขนลุกไปด้วย รู้สึกอย่างกับว่าอยู่ในเรื่องราวนี้ด้วยเลย ไม่รู้อุปาทานไปเองหรือว่ายังไง แต่ก็ขออโหสิกรรมกับพระนางด้วยค่ะ หวังว่าเราจะไม่ได้อยู่ฝ่ายเจ้าจอมองค์ไหนที่เกี่ยวข้องกับสาเหตุเรือล่มนะคะ ชาตินี้เป็นคนดีนะคะ T-T

 

ตกลงไปถูกได้ยังไงครับ จิตนำถางหรอครับ

 

แบ่งภาพให้ท่านที่นับถือพระองค์ท่านได้ชมบารมีกันนะครับ

 

ขอบคุณนะคะ เราก็เชื่อในเรื่องนี้

 

วัดนี้ชื่อว่าอะไรหรือคะ

 

ถ้าวัดที่เป็นต้นเรื่องของกระทู้ก็คือ วัดกู้ อยู่ตรง ต.บางพูด จ่ะ....

 

ถ้ามีโอกาสวันนึงเราคงจะได้เจอกันนะคะ

 

วันก่อนฟังซีดีธรรมะ พระท่านว่า ตัดอะไรก็ตัดได้หมด ไม่ว่าจะ บิดา มารดา ทรัพย์สมบัติ โทสะ โมหะ เศร้าโศก แต่ความรักนั้นตัดได้ยากยิ่ง มนุษย์ถึงได้เวียนว่ายอยู่ในวัฏฏะ ไม่เว้นแม้แต่ เทวดา แลพรหม ไม่ว่าจะมีรักสมหวัง ไม่สมหวัง พลัดพราก หรือยึดติด จิตเราก็พันผูกให้ต้องมาเกิดวนเวียนไปไม่จบสิ้น ความรักเป็นเหตุแห่งทุกอย่าง โลภะ โมหะ โทสะ ตัณหา ราคะ หากตัดความรักได้ทุกอย่างจบสิ้น

 

แล้วตัวเอง ตัดได้ยังอ่ะ.....

 

เค้าใช้ ตัวรู้ ดูจิตตัวเองไปเรื่อยๆ อ่ะ รู้ทันก็ดับมัน รู้ทีหลังก็รู้ว่าเออ คิดอีกละ ถึงจะตัดให้ขาดไม่ได้ ที่ทำได้คือ รู้ แล้วปล่อยวางไปเรื่อยๆ อย่างน้อย ใจก็เบา ไม่ทุกข์เพราะตัวเองคอยคิดอยู่แต่กับว่าเราเคยเป็นใคร เคยรักใคร ใครรักเรา เกลียดเรา เรื่องในอดีตที่ผ่านมาแล้ว เรากลับไปแก้ไขไม่ได้ จะคิดให้ทุกข์ทำไม ถ้าจิตมันคิด ก็รู้ว่าคิด ก็เบาสบาย
แม้ในชาตินี้ เราไม่รู้ว่าคนที่เราได้พบเจอจะเป็นใครในอดีตที่เราเคยทำกรรมกับเขามา เมื่อเขามาเอาคืน เราก็อโหสิกรรมให้เขาไป ถ้าเป็นตอนคิดไม่ได้เราจะคิดแต่ว่าทำไมเราต้องเสียใจ ต้องร้องไห้เพราะเขา คิด ๆ ๆ ร้องไห้ ๆ ๆ ไม่เห็นสุขเลย ความสุขมีนิดเดียวคือตอนได้คบ ได้รู้จัก พอช่วงโปรโมชั่นหมด ก็ทุกข์ละ เหนื่อยที่จะทุกข์ ก็หาทางดับมัน รู้ทันมัน เดี๋ยวนี้สบาย
เพราะมีตัวรู้ ^_^

 

บางอย่างพอพิมพ์ในกระทู้นี้แล้วก็มีเหตุว่าโพสไม่ได้ อาจเพราะบอกไม่ได้ พูดไม่ได้
มีอยู่อย่างที่ทำไม่ได้จริงๆ คือ พอคิดถึง รัชกาลที่ 4 รัชกาลที่ 5 สมเด็จพระนางเจ้าฯ พระองค์หญิงฯ แม่แก้ว ก็ยังร้องไห้ทุกทีไป

 

อ้าวเด็กซนหายไปไหนแระ อิ อิ....
พูดซะ พลอยซนไม่ออกไปด้วยเลย.......

แต่เค้าเข้าใจที่ตะเองพูดนะ..... ^^

 

ว้า ทำไมชอบร้องไห้จัง......

แต่มันห้ามกันยากเนอะ บทร้องก็ร้อง ไม่มีปี่มีขลุ่ย....
มันร้องออกมาเอง.... จะแค่นให้ร้องก็ไม่ใช่.....

 

ใช่เลย สงสัยจนเลิกสงสัยแล้วอ่ะ อยู่ดีๆบางทีก็แค่น้ำตาไหล บางทีโฮออกมาซะงั้น ไม่มีเหตุผล "_"