บาปในใจผู้อื่นดูยาก บาปในใจตนเองดูง่ายกว่า...

การจะดู บาปในใจผู้อื่น คงดูได้ยาก ขึ้นอยู่กับว่าแต่ละบุคคลจะมีจิตเจตนาเช่นไร

บาปในใจตนเองนั้นแหละดูง่ายกว่า เพราะเป็นของที่รู้ได้เฉพาะตน

ก็บาป คืออกุศล คือความเศร้าหมองภายในใจ

บุญ คือ กุศล คือความดีงาม ความสุข ความอิ่มเอิบภายในใจ

การไม่ทำบาปทั้งปวง ก็คือการไม่หลงก่ออกุศล ก่อความเศร้าหมองให้เกิดมีขึ้นมาภายในใจ เป็นต้นไป

การยังกุศลให้ถึงพร้อม ก็คือการหมั่นละอกุศลนั้นเอง และการเจริญกุศลให้ถึงพร้อม (ทั้งภายในและภายนอก) และการรักษากุศลนั้นไว้

การทำจิตของตนให้สะอาดบริสุทธิ์ ก็คือ การขัดเกลาจิต การละกิเลสภายในจิต จนจิตนั้นสะอาดบริสุทธิ์

ถ้าเราหมั่นดำเนินตามคำสอนของพระพุทธองค์ให้ได้เช่นนี้แล้ว ทุกเวลาทุกวินาทีที่ผ่านไปย่อมมีคุณค่าเสมอ และได้ชื่อว่า เป็นผู้ไม่ปล่อยโอกาส ปล่อยเวลาทิ้งไปเปล่า ๆ เป็นผู้ยังความไม่ประมาทให้ถึงพร้อม เป็นผู้เป็นอยู่แม้เพียงราตรีเดียวก็น่าชม ดังนี้แล





สาธุ ขอพระธรรมจงรักษาทุกท่าน

 

ครู-อาจารย์ในการภาวนาคือกายและใจ...

เห็นด้วยและอณุโมทณาด้วยครับ พระท่านสอนว่าอย่าเพ่งเล็งผู้อื่นมากกว่าดูตัวเอง เขาจะดีจะเลวมันก็เรื่องของเขา เราดูที่ตัวเราเอง ดูที่กาย วาจา ใจ ของเราเอง การปฏิบัิติธรรมต้องมีความเพียร มีสัจจะ(ความปรารถนา-ความตั้งใจจริงต่อความพ้นทุกข์) เราจะฝากเป็นฝากตายไว้กับธรรมะ-คุณงามความดี ครูอาจารย์ในการภาวนาก็คือกาย-ใจ ของเรานี้แล พิจรณาแยกธาตุแยกขันธุ์ให้ชัดเจน ดูให้ทั่วมันสวยมันงามตรงไหน อสุภะ-อสุพัง ทั้งนั้น ขันธุ์ 5 ที่เป็นเรานี้แท้จริงมันอนัตตา คือไม่ใช่ตัวตน เราดับสัญญาอารมณ์ที่มากระทบจิต เป็นมรรคเป็นผล ได้จิตใจอันประเสริฐด้วยปัญญา!

 

แต่ความผิดของคนอื่นนี่เห็นง่ายกว่าของตัวเองเนอะ เอ้ มันแปลกๆวุ้ย มนุษย์เรา