ผมสงสัยตั้งแต่เด็กครับ ว่าทำไมเราถึงรู้สึกในชาตินี้

owensharp · 13 มกราคม 2012

ผมมีข้อสงสัยมาตั้งนานมากแล้ว คิดอยู่เนืองๆเวลาว่างๆ ว่าทำไมเราถึงมารู้สึกตัวในชาตินี้ ทำไมไม่รู้สึกตัวในชาติที่เป็นสัตว์ เป็นหมาเป็นแมว ว่ามันรู้สึกยังไง เรากลับมารู้สึกมีตัวมีตนขึ้นมาก็เมื่อได้เกิดเป็นมนุษย์ หรือเป็นเพราะ สติ ที่มีเฉพาะในคนไม่มีในสัตว์ จึงทำให้เรามารู้สึกตัวในชาตินี้

ผมก็ไม่รู้ว่าจะมีคนเข้าใจคำถามของผมอย่างจริงๆหรือเปล่านะครับ ยังไงก็รบกวนท่านทั้งหลายที่พอจะเข้าใจคำถามของผม มาไขข้อข้องใจหน่อยครับ

LungKO · 13 มกราคม 2012

owensharp said: ↑

ผมมีข้อสงสัยมาตั้งนานมากแล้ว คิดอยู่เนืองๆเวลาว่างๆ ว่าทำไมเราถึงมารู้สึกตัวในชาตินี้ ทำไมไม่รู้สึกตัวในชาติที่เป็นสัตว์ เป็นหมาเป็นแมว ว่ามันรู้สึกยังไง เรากลับมารู้สึกมีตัวมีตนขึ้นมาก็เมื่อได้เกิดเป็นมนุษย์ หรือเป็นเพราะ สติ ที่มีเฉพาะในคนไม่มีในสัตว์ จึงทำให้เรามารู้สึกตัวในชาตินี้

ผมก็ไม่รู้ว่าจะมีคนเข้าใจคำถามของผมอย่างจริงๆหรือเปล่านะครับ ยังไงก็รบกวนท่านทั้งหลายที่พอจะเข้าใจคำถามของผม มาไขข้อข้องใจหน่อยครับ
Click to expand...

 [FONT=&quot]มิลินทปัญหา วรรคที่ ๗[/FONT]
[FONT=&quot]ปัญหาที่ ๑ ถาม สติเกิดแต่อาการเท่าไร[/FONT]
([FONT=&quot]เป็นสำนวนแปลของนายยิ้ม ปัณฑยางกูร จากหนังสือ "ปัญหาพระยามิลินท์" ฉบับหอสมุดแห่งชาติ)[/FONT]
[FONT=&quot]พระเจ้ามิลินท์ตรัสถามว่า ดูก่อนพระนาคเสน สติความระลึกหรือความจำ เกิดแต่อาการเท่าไร[/FONT]
[FONT=&quot]พระนาคเสนทูลตอบว่า ขอถวายพระพร เกิดแต่อาการ ๑๗ อย่างคือ[/FONT]
([FONT=&quot]๑) เกิดแต่ความรู้ยิ่ง ดังผู้รู้ประวัติการณ์ที่ล่วง ๆ มาแล้ว ความรู้นั้นย่อมเป็นแนวให้ระลึกถึงเหตุการณ์แต่หลังได้[/FONT]
([FONT=&quot]๒) เกิดแต่การที่ได้กระทำเครื่องหมายไว้[/FONT]
([FONT=&quot]๓) เกิดแต่การได้ขยับฐานะสูงขึ้น ซึ่งเป็นเหตุให้นึก ให้จำกิจการที่ตนได้กระทำมาแต่หลัง[/FONT]
([FONT=&quot]๔) เกิดแต่การได้รับความสุข ซึ่งชวนให้สาวเอากิจการที่ล่วงแล้วมานึก มาคิด เพื่อไต่สวนหาเหตุ[/FONT]
([FONT=&quot]๕) เกิดแต่การได้รับความทุกข์ ซึ่งชวนให้หวนไปนึกถึงเหตุแห่งความทุกข์นั้น ๆ[/FONT]
([FONT=&quot]๖) เกิดแต่การได้รู้เห็นสิ่งที่คล้ายกัน ซึ่งเป็นการเตือนให้จำอีกสิ่งหนึ่งได้[/FONT]
([FONT=&quot]๗) เกิดแต่การรู้เห็นสิ่งที่ตรงกันข้าม เช่น เห็นสีขาว ทำให้นึกถึงสีดำได้[/FONT]
([FONT=&quot]๘) เกิดแต่การได้รับคำเตือน[/FONT]
([FONT=&quot]๙) เกิดแต่รู้เห็นตำหนิ หรือลักษณะทรวดทรง[/FONT]
([FONT=&quot]๑๐) เกิดแต่นึกขึ้นได้โดยลำพัง[/FONT]
([FONT=&quot]๑๑) เกิดแต่การพินิจพิเคราะห์[/FONT]
([FONT=&quot]๑๒) เกิดแต่การนับจำนวนไว้[/FONT]
([FONT=&quot]๑๓) เกิดแต่การทรงจำไว้ได้ตามธรรมดา[/FONT]

([FONT=&quot]๑๔) เกิดแต่การอบรม เช่นผู้ที่กระทำใจได้แน่วแน่ ในเมื่อกระทำกิจการ สามารถรวบรวมกำลังใจมาคิด มานึก เฉพาะในกิจการอย่างนั้น แม้ว่ากิจการนั้น จะได้ผ่านหูผ่านตามานานแล้ว เมื่อมานึกมาคิดขึ้นในภายหลัง ก็ยังคงจำได้ระลึกได้[/FONT]
([FONT=&quot]๑๕) เกิดแต่การได้จดได้เขียนไว้[/FONT]
([FONT=&quot]๑๖) เกิดแต่การเก็บไว้[/FONT]
([FONT=&quot]๑๗) เกิดแต่การเคยพบ เคยเห็น[/FONT]
[FONT=&quot]ม. มากอย่าง[/FONT]
[FONT=&quot]ปัญหาที่ ๒ ถามว่า ผู้ที่ทำบาปมาตั้ง ๑๐๐ ปี ถ้าเวลาจะตาย ทำจิตให้ผ่องใสได้ก็ไปสุคคติ จะไปได้จริงหรือ[/FONT]
([FONT=&quot]เป็นสำนวนแปลของนายยิ้ม ปัณฑยางกูร จากหนังสือ "ปัญหาพระยามิลินท์" ฉบับหอสมุดแห่งชาติ)[/FONT]

[FONT=&quot]พระเจ้ามิลินท์ตรัสถามว่า ดูก่อนพระนาคเสน คำที่เธอว่าผู้ที่ทำบาปกรรมเรื่อยมาแม้ตั้ง ๑๐๐ ปี แต่ถ้าเวลาจะตาย มีสติระลึกถึงพระคุณของพระพุทธเจ้าได้ ก็ย่อมนำไปเกิดในสวรรค์ ส่วนผู้ที่ทำบาปแม้แต่ครั้งเดียวก็ย่อมไปเกิดในนรกนั้น ดูไม่สมเหตุผล ข้าพเจ้าก็ยังไม่เห็นด้วย[/FONT]
[FONT=&quot]พระนาคเสนทูลตอบว่า ขอถวายพระพร ศิลาแม้ก้อนเล็กโดยลำพังจะลอยน้ำได้หรือไม่[/FONT]
[FONT=&quot]ม. ไม่ได้[/FONT]
[FONT=&quot]น. ก็ถ้าศิลาตั้ง ๑๐๐ เล่มเกวียน แต่อยู่ในเรือ ศิลานั้นจะลอยน้ำได้หรือไม่[/FONT]
[FONT=&quot]ม. ก็ได้สิเธอ[/FONT]
[FONT=&quot]น. ขอถวายพระพร เปรียบบุญกุศลเหมือนเรือ บาปกรรมเหมือนศิลา อันคนที่กระทำบาปอยู่เสมอจนตลอดชีวิต ถ้าเวลาจะตาย มิได้ปล่อยจิตใจให้ตามระทมถึงบาปที่ตัวทำมาแต่หลังนั้น สามารถประคองใจไว้ในแนวแห่งกุศลอย่างใดอย่างหนึ่ง เช่น อาจทำใจให้แน่วอยู่เฉพาะแต่ในพระคุณของพระพุทธเจ้าเท่านั้น ถ้าตายลงในขณะแห่งจิตดวงนั้น ก็เป็นอันหวังได้ว่าไปสู่สุคติ ประหนึ่งศิลา ซึ่งมีเรือทานน้ำหนักไว้ มิให้จมลงฉะนั้น ส่วนผู้ที่กระทำบาปที่สุดแต่ครั้งเดียว ถ้าเวลาใกล้จะดับจิต เพียงแต่จิตหวนไปพัวพันถึงกิริยาอาการที่ตัวกระทำบาปกรรมไว้เท่านั้น จิตดวงนั้นก็เป็นหนักพอที่จะถ่วงตัวไปให้เกิดในนรก ซึ่งเหมือนศิลาที่เราโยนลงไปในน้ำ แม้จะก้อนเล็กก็คงจมเช่นเดียวกัน[/FONT]
[FONT=&quot]ม. สมเหตุสมผลละ[/FONT]

อุทยัพ · 13 มกราคม 2012

LungKoZone said: ↑

[FONT=&quot]มิลินทปัญหา วรรคที่ ๗[/FONT]
[FONT=&quot]ปัญหาที่ ๑ ถาม สติเกิดแต่อาการเท่าไร[/FONT]
([FONT=&quot]เป็นสำนวนแปลของนายยิ้ม ปัณฑยางกูร จากหนังสือ "ปัญหาพระยามิลินท์" ฉบับหอสมุดแห่งชาติ)[/FONT]
[FONT=&quot]พระเจ้ามิลินท์ตรัสถามว่า ดูก่อนพระนาคเสน สติความระลึกหรือความจำ เกิดแต่อาการเท่าไร[/FONT]
[FONT=&quot]พระนาคเสนทูลตอบว่า ขอถวายพระพร เกิดแต่อาการ ๑๗ อย่างคือ[/FONT]
([FONT=&quot]๑) เกิดแต่ความรู้ยิ่ง ดังผู้รู้ประวัติการณ์ที่ล่วง ๆ มาแล้ว ความรู้นั้นย่อมเป็นแนวให้ระลึกถึงเหตุการณ์แต่หลังได้[/FONT]
([FONT=&quot]๒) เกิดแต่การที่ได้กระทำเครื่องหมายไว้[/FONT]
([FONT=&quot]๓) เกิดแต่การได้ขยับฐานะสูงขึ้น ซึ่งเป็นเหตุให้นึก ให้จำกิจการที่ตนได้กระทำมาแต่หลัง[/FONT]
([FONT=&quot]๔) เกิดแต่การได้รับความสุข ซึ่งชวนให้สาวเอากิจการที่ล่วงแล้วมานึก มาคิด เพื่อไต่สวนหาเหตุ[/FONT]
([FONT=&quot]๕) เกิดแต่การได้รับความทุกข์ ซึ่งชวนให้หวนไปนึกถึงเหตุแห่งความทุกข์นั้น ๆ[/FONT]
([FONT=&quot]๖) เกิดแต่การได้รู้เห็นสิ่งที่คล้ายกัน ซึ่งเป็นการเตือนให้จำอีกสิ่งหนึ่งได้[/FONT]
([FONT=&quot]๗) เกิดแต่การรู้เห็นสิ่งที่ตรงกันข้าม เช่น เห็นสีขาว ทำให้นึกถึงสีดำได้[/FONT]
([FONT=&quot]๘) เกิดแต่การได้รับคำเตือน[/FONT]
([FONT=&quot]๙) เกิดแต่รู้เห็นตำหนิ หรือลักษณะทรวดทรง[/FONT]
([FONT=&quot]๑๐) เกิดแต่นึกขึ้นได้โดยลำพัง[/FONT]
([FONT=&quot]๑๑) เกิดแต่การพินิจพิเคราะห์[/FONT]
([FONT=&quot]๑๒) เกิดแต่การนับจำนวนไว้[/FONT]
([FONT=&quot]๑๓) เกิดแต่การทรงจำไว้ได้ตามธรรมดา[/FONT]

([FONT=&quot]๑๔) เกิดแต่การอบรม เช่นผู้ที่กระทำใจได้แน่วแน่ ในเมื่อกระทำกิจการ สามารถรวบรวมกำลังใจมาคิด มานึก เฉพาะในกิจการอย่างนั้น แม้ว่ากิจการนั้น จะได้ผ่านหูผ่านตามานานแล้ว เมื่อมานึกมาคิดขึ้นในภายหลัง ก็ยังคงจำได้ระลึกได้[/FONT]
([FONT=&quot]๑๕) เกิดแต่การได้จดได้เขียนไว้[/FONT]
([FONT=&quot]๑๖) เกิดแต่การเก็บไว้[/FONT]
([FONT=&quot]๑๗) เกิดแต่การเคยพบ เคยเห็น[/FONT]
[FONT=&quot]ม. มากอย่าง[/FONT]
[FONT=&quot]ปัญหาที่ ๒ ถามว่า ผู้ที่ทำบาปมาตั้ง ๑๐๐ ปี ถ้าเวลาจะตาย ทำจิตให้ผ่องใสได้ก็ไปสุคคติ จะไปได้จริงหรือ[/FONT]
([FONT=&quot]เป็นสำนวนแปลของนายยิ้ม ปัณฑยางกูร จากหนังสือ "ปัญหาพระยามิลินท์" ฉบับหอสมุดแห่งชาติ)[/FONT]

[FONT=&quot]พระเจ้ามิลินท์ตรัสถามว่า ดูก่อนพระนาคเสน คำที่เธอว่าผู้ที่ทำบาปกรรมเรื่อยมาแม้ตั้ง ๑๐๐ ปี แต่ถ้าเวลาจะตาย มีสติระลึกถึงพระคุณของพระพุทธเจ้าได้ ก็ย่อมนำไปเกิดในสวรรค์ ส่วนผู้ที่ทำบาปแม้แต่ครั้งเดียวก็ย่อมไปเกิดในนรกนั้น ดูไม่สมเหตุผล ข้าพเจ้าก็ยังไม่เห็นด้วย[/FONT]
[FONT=&quot]พระนาคเสนทูลตอบว่า ขอถวายพระพร ศิลาแม้ก้อนเล็กโดยลำพังจะลอยน้ำได้หรือไม่[/FONT]
[FONT=&quot]ม. ไม่ได้[/FONT]
[FONT=&quot]น. ก็ถ้าศิลาตั้ง ๑๐๐ เล่มเกวียน แต่อยู่ในเรือ ศิลานั้นจะลอยน้ำได้หรือไม่[/FONT]
[FONT=&quot]ม. ก็ได้สิเธอ[/FONT]
[FONT=&quot]น. ขอถวายพระพร เปรียบบุญกุศลเหมือนเรือ บาปกรรมเหมือนศิลา อันคนที่กระทำบาปอยู่เสมอจนตลอดชีวิต ถ้าเวลาจะตาย มิได้ปล่อยจิตใจให้ตามระทมถึงบาปที่ตัวทำมาแต่หลังนั้น สามารถประคองใจไว้ในแนวแห่งกุศลอย่างใดอย่างหนึ่ง เช่น อาจทำใจให้แน่วอยู่เฉพาะแต่ในพระคุณของพระพุทธเจ้าเท่านั้น ถ้าตายลงในขณะแห่งจิตดวงนั้น ก็เป็นอันหวังได้ว่าไปสู่สุคติ ประหนึ่งศิลา ซึ่งมีเรือทานน้ำหนักไว้ มิให้จมลงฉะนั้น ส่วนผู้ที่กระทำบาปที่สุดแต่ครั้งเดียว ถ้าเวลาใกล้จะดับจิต เพียงแต่จิตหวนไปพัวพันถึงกิริยาอาการที่ตัวกระทำบาปกรรมไว้เท่านั้น จิตดวงนั้นก็เป็นหนักพอที่จะถ่วงตัวไปให้เกิดในนรก ซึ่งเหมือนศิลาที่เราโยนลงไปในน้ำ แม้จะก้อนเล็กก็คงจมเช่นเดียวกัน[/FONT]
[FONT=&quot]ม. สมเหตุสมผลละ[/FONT]
Click to expand...

อนุโมทนาในธรรมทานครานี้ขอรับ

Rising Sun · 13 มกราคม 2012

อนุโมทนาทั้งคำถามและคำตอบ เพราะเคยคิดและนั่งตรึกตรองอยู่เหมือนกัน แต่ด้วยปัญญาอันน้อยนิด ก็ยังหาคำตอบไม่ได้ จนกระทั่งวันนี้ได้เห็นคำตอบจากพระนาคเสน ท่านเป็นเลิศด้วยปัญญาจริง ๆ

พระศุภกิจ ปภัสสโร · 13 มกราคม 2012

owensharp said: ↑

ผมมีข้อสงสัยมาตั้งนานมากแล้ว คิดอยู่เนืองๆเวลาว่างๆ ว่าทำไมเราถึงมารู้สึกตัวในชาตินี้ ทำไมไม่รู้สึกตัวในชาติที่เป็นสัตว์ เป็นหมาเป็นแมว ว่ามันรู้สึกยังไง เรากลับมารู้สึกมีตัวมีตนขึ้นมาก็เมื่อได้เกิดเป็นมนุษย์ หรือเป็นเพราะ สติ ที่มีเฉพาะในคนไม่มีในสัตว์ จึงทำให้เรามารู้สึกตัวในชาตินี้

ผมก็ไม่รู้ว่าจะมีคนเข้าใจคำถามของผมอย่างจริงๆหรือเปล่านะครับ ยังไงก็รบกวนท่านทั้งหลายที่พอจะเข้าใจคำถามของผม มาไขข้อข้องใจหน่อยครับ
Click to expand...

สติ มีในคนและสัตว์ แต่....

สติในสัตว์ที่มีกระดูกสันหลังแนวนอน (สัตว์เดรฉาน) เป็นเพียงสติระดับสัญชาติญาณ(อ่อน)
ควบคุมการกระทำทางกายให้ กิน นอน ยืน เดิน ตามความต้องการของตน
รับรู้เย็นร้อนอ่อนแข็งได้ มีมากน้อยต่างกัน

ในมนุษย์ มีสติ ระดับฝึกฝนเรียนรู้ เป็นโลกียะ และโลกุตระ อนุสติ มหาสติ

เข้าสู่ระบบหรือลงทะเบียน

ผมสงสัยตั้งแต่เด็กครับ ว่าทำไมเราถึงรู้สึกในชาตินี้

owensharp สมาชิกใหม่

LungKO เป็นที่รู้จักกันดี

อุทยัพ เป็นที่รู้จักกันดี

Rising Sun สมาชิกใหม่

พระศุภกิจ ปภัสสโร เป็นที่รู้จักกันดี สมาชิก Premium

แชร์หน้านี้

แชร์หน้านี้

เข้าสู่ระบบหรือลงทะเบียน

ผมสงสัยตั้งแต่เด็กครับ ว่าทำไมเราถึงรู้สึกในชาตินี้

แชร์หน้านี้

การค้นหาที่มีประโยชน์

ติดต่อเรา