รู้ตัวเมื่อใกล้ตาย

สวัสดีค่ะ สามชิกและผู้อ่านทุกท่าน วันนี้แฮปปี้พบกับเหตุการณ์เฉียดตาย แล้วอยากจะนำมาเล่าให้หลายๆท่านฟัง เผื่อว่าท่านใดที่ยังคิดว่ายังไม่สายเกินไปที่จะทำสิ่งหนึ่งสิ่งใดที่ท่านต้องการ หรือท่านที่กลัวความสูญเสีย เมื่อมาอ่านแล้วจะได้รีบทำให้สิ่งดีๆที่อยากจจะทำ และไม่กลัวที่จะพบกับความสูญเสียอะไรทั้งสิ้น เพราะได้ทำสิ่งดีๆมาพร้อมแล้วค่ะ เรื่องราวนี้มี 2 คน 2 ลักษณะนะคะ ลองอ่านให้ดีนะ

แฮปปี้เป็นคนที่ทุกข์มาก ไม่ว่าเรื่องอะไร โดยเฉพาะเรื่องครอบครัวและความเป็นอยู่ วันนี้ก่อนออกไปทานข้าวแฮปปี้ก็ร้องไห้น้อยใจคุณแม่ ที่โอนเงินมาให้แฮปปี้ 4000 บาท ซึ่งต้องจ่ายค่าหอ 2000 บาท แล้วแฮปปี้จะเหลือเงินกินทั้งเดือนแค่ 2000 บาท ในการเรียนที่กรุงเทพฯ ทำให้แฮปปี้กลุ้มเครียด ว่าทำไมแม่ไม่เข้าใจ คุณแม่ชอบมองแฮปปี้ในแง่ลบต่างๆนานา และเพราะกรรมของแฮปปี้ด้วยมั้งคะ ที่คุณแม่จะไม่ลงทุนอะไรกับแฮปปี้เลยแม้แต่ค่าเรียนพิเศษ 3000 บาทก็ไม่อยากให้ แต่กับพี่ชายของเท่าไหร่ก็ให้หมดเลย
แฟนของแฮปปี้เลยบอกว่างั้นไปกินข้าวกัน ไปเซนทรัล ซึ่งแฟนของแฮปปี้หัวดื้อมาก ประมาท ติดเกม แฮปปี้ชอบพูดว่า หากวันหนึ่งตายขึ้นมาจะไม่เสียดายชีวิตเหรอ เขาก็เถียงว่าไม่ตายหรอกๆ ไม่มีวันตายตอนนี้หรอก ก็เถียงกันซะน่าตีเลยล่ะค่ะ แล้วเขาก็ขับรถเร็ว ทั้งๆที่เฉียดอุบัติเหตุหลายครั้ง เพราะรอด เขาเลยชอบคิดว่า เพราะมีบุญ บุญช่วย ทำอย่างไรเขาก็ไม่มีวันตกอับ ไม่มีวันตายตอนนี้...
วันนี้เราก็ไม่คุยกันค่ะ เขาก็ขี่มอเตอร์ไซด์ไปเป็นปกติ แต่วันนี้ขี่ไม่ไวมาก แฮปปี้ก็ใส่ประโปรงยาว เลยนั่งป้ายข้างเอา แฮปปี้ก็ยังเศร้าหมองอยู่มาก แต่ในใจคิดเรื่องฟุ้งซ่ายไปเรื่อย แต่เป็นเรื่องเกี่ยวกับความตายของแฮปปี้ ว่าถ้าวันหนึ่งเราเป็นโรคร้าย เราตาย ใครจะเสียใจ แบบคนน้อยใจประมาณนี้ค่ะ

ขี่มาเรื่อยๆ จนกระทั้งถึงยูเทริ์นที่ถนนใหญ่ ที่จะต้องยูเทริ์นเพื่อข้ามฝั่งไปเซนทรัล แล้วเขาก็กั้นช่องยูเทริ์นไว้ ทำให้ทางมันแคบมากๆ และรถเยอะมากๆทั้งรถยนต์ และมอเตอร์ไซด์
อย่างที่บอกว่าแฟนของแฮปปี้ประมาท และแฮปปี้ก็ไม่เข้าใจรถทุกคันที่ออกตัวในตอนนั้นว่า เขาก็เห็นๆยอู่ว่ามีรถวิ่งมาไกลๆกลายคัน และคันหน้าสุดคือรถบรรทุก ทำไมเขาถึงออกตัวกัน แฮปปี้ก็มองไปที่มอเตอร์ไซด์คันข้างหน้า เขาก็ตีโค้งตามปกติ แฮปปี้คิดว่าน่าจะรอรอบต่อไปปลอดภัยกว่า แต่แฟนไม่คิดแบบนั้น อยู่ๆเขาก็ออกตัว แล้วเขาขับในมุมเลี้ยวที่แคบ และรถเยอะมากๆ

แฮปปี้มองไปข้างหน้า ในใจคิดอยู่แล้วว่า ไม่ได้หรอก เลี้ยวไม่ได้หรอก เพราะเราอยู่ในสุด รถข้างหน้าก็เยอะ แล้วเขาก็เลี้ยวตามองศาปกติของเขา ทันใดนั้น มอเตอร์ไซด์ที่แฮปปี้และแฟนนั่งก็ล้มลงไป....แฮปปี้ล้มลงไปกระแทกพื้นค่อนข้างแรง แฟนของแฮปปี้ก็เช่นกัน ศีรษะของแฮปปี้กระแทกด้วย แต่โชคดีที่สวมหมวกกันน็อกไว้...
ทันทีที่ล้มลง แฮปปี้จำได้ว่ามีรถบรรทุกกำลังพุ่งมา แฮปปี้รู้สึกตัวตลอดว่าล้มนะ ส่วนไหนกระแทกบ้าง เจ็บตรงไหนบ้าง และ รถบรรทุกกำลังแล่นมาอย่างเร็ว วินาทีนั้นแฮปปี้ไม่ห่วงตัวเองเพราะรู้สึกตัวและ...เพิ่งคิดว่าถ้าเราตายอยู่หมาดๆ...แต่แฮปปี้ห่วงแฟนมากกว่าตัวเอง เพราะรู้ว่าเขาไม่เตรียมตัวมาก่อนว่าเขาต้องตาย...

แฮปปี้เจ็บที่สะโพกขวาจนถึงปลายเท้ามาก ยืดไม่ได้ แต่ก็กลั้นใจลุกอย่างรวดเร็ว (น้ำตาเล็ดเพราะมันเจ็บมากๆ) แล้วหันไปหาแฟนแล้วดึงเข้าลุกขึ้นมา ตอนนั้นคิดว่าจะโยนเขาไปทางไหนดีให้พ้นทางรถบรรทุก (แฟนแฮปปี้ตัวเล็กกว่าแฮปปี้อีกค่ะ เฮ้อ!) ภาพเหตุการณ์เบื้องหน้าที่เห็นคือ รถบรรทุกแล่นมาอย่างเร็วแล้วเบรค เอี้ยดดดด...อยู่ตรงหน้า วินาทีแฮปปี้ไม่รู้อะไร รู้แค่ว่าโชคดีจริงๆที่เขาเบรคไว้ทัน ไม่อย่างนั้นแฮปปี้และแฟนคงจะเละไปด้วยกันทั้งคู่แน่ๆ (เดี๋ยวแฮปปี้จะเล่าย้อนหลังไปเมื่อหลายปีที่แล้ว ในลักษณะความฝันที่เหมือนกันนะคะ เป็นการทวงคืนของเจ้ากรรมนายเวรของแฮปปี้เอง เพิ่งมารู้สึกตัวตอนพิมพ์นี่ค่ะว่ามันใช่)

พอรถบรรทุก และรถคันอื่นๆหยุดให้แฮปปี้กับแฟน แฟนก็รีบยกรถแล้วเข็นไปที่เกาะกลางถนนฝั่งเซนทรัล (ถนนจะมีเกาะ 3 เกาะนะคะ เกาะเลนซ้าย ขวา ที่แบ่งกับถนนเล็ก แล้วก็เกาะกลางถนนที่แบ่งเลนซ้ายขวา) แฮปปี้น้ำตาคลอด้วยความสงสารแฟน ถามเขาว่า เจ็บตรงไหนบ้าง (ทั้งๆที่ก่อนมาทะเลาะกัน ไม่คุยกัน...) เขาบอกไม่เป็นไร มีรอยถลอกเท่านั้น พอมีพลเมืองดีมาช่วย แฮปปี้ก็ทรุดนั่งลงเพราะสะโพกมาถึงปลายเท้าเจ็บมาก ยืนไม่ไหว แล้วแฮปปี้ก็ยิ้มและหัวเราะออกมา จนพลเมืองดียืนงง ว่าหัวเราะทำไม (เดี๋ยวแฮปปี้จะบอกนะคะ) แฟนก็ดูรถสักพักว่าขบต่อได้ พลเมืองดีเขาก็อุ้มแฮปปี้นั่งป้ายอีกครั้ง แล้วแฟนก็ค่อยๆขับ พาแฮปปี้ไปโรงพยาบาล แต่แฮปปี้บอกว่า อยากไปวัด ไปวัดได้ไหม แล้วก็ร้องไห้

ที่แฮปปี้หัวเราะแล้วร้องไห้ ร้องไห้ไป ยิ้มไปแล้วส่ายหน้า ไม่ใช่เพราะเจ็บ หรือตกใจ หรือกลัวความตายที่เกือบมาถึง แต่แฮปปี้หัวเราะ เพราะรู้ว่า นี่หรือ เมื่อกี้หรือคือสิ่งที่เรียกว่า ความตาย ที่ทุกคนจะต้องเจอ นี่มันมาง่ายขนาดนี้เลยเหรอ เราจะตายก็ง่ายแค่นี้เองเหรอ ความแตกดับนี้ง่ายแค่นี้นี่เอง...และที่แฮปปี้ร้องไห้แล้วส่ายหน้า ก็เพราะคิดว่า ทุกวันนี้แฮปปี้ยังทำความดีน้อย คิดแต่ว่าวัตถุภายนอกจะทำให้แฮปปี้มีความสุข คิดแต่คนอื่นจะทำให้เรามีความสุข นี่เรามันโง่หลงผิดไปแท้ๆ สิ่งที่สำคัฐกว่าเงิน วัตถุ อาหาร ความหิว การต้องการความรักความเห็นใจจากคนอื่นคือ การที่เราทำอะไรแล้วก่อนตาย...วินาทีนั้น สิ่งที่แฮปปี้มองเห็นว่าสำคัญคือ การปฏิบัติ การเจริญสติ การทำบุญ แฮปปี้คิดเสมอว่าทำมากอยู่ แต่จริงๆเมื่อเทียบกับการที่เราต้องตายในตอนนั้น มันช่างเล็กน้อยเหลือเกิน แฮปปี้ทำร้ายและทำลายตัวเอง ทำให้ตัวเองเป็นทุกข์ ด้วยการยึกติดถือมั่น การเข้าใจผิดไป และการผัดวันประกันพรุ่งที่จะทำสิ่งดีๆ เมื่อความตายมาถึงก็ได้คำตอบว่า ทุกสิ่งทุกอย่าง ต้องทำเดี๋ยวนี้ตอนที่หายใจ วัตถุหรือใครๆไม่สามารถทำให้แฮปปี้ล่วงทุกข์ได้เลย นอกจากพระธรรมของพระพุทธเจ้าที่เที่ยงแท้ เป็นจริงเสมอ...

พอพร้อมตายแบบนี้ เข้าโรงพยาบาล แพทย์ก็สงสัยว่าเกิดอุบัติเหตุจริงไหม ทำไมแฮปปี้ยังตอบด้วยน้ำเสียงปกติ ใบหน้ายิ้มแย้ม หัวเราะร่าเริงได้ผิดกับคนไข้เตียงอื่น แถมตอนที่หมอบอกว่าจะฉีดยา แฮปปี้ก็บอกว่าไม่เอาค่ะ ไม่ปวดมานะ กลัวเข็มด้วย ก็สนุกสนานกันไป ก็เพราะแฮปปี้ได้คำตอบหลายคำตอบ จากในเหตุการณ์เดียวนี้แล้ว ก็ไม่มีอะไรต้องกังวลอีกแล้วค่ะ

พอเอ็กซ์เรย์ก็ไม่เป็นอะไรเลย ทั้งๆตอนแรกๆเจ็บจนยืนไม่ได้ พอไม่เอาจิตไปผู้กกันสังขาร แฮปปี้ก็ไม่โอดโอยอะไร จนหมอดูก็ให้กลับบ้านทันที และให้ยามาทาและมาทาน ตอนนี้แฮปปี้ก็นั่งพิมพ์เรื่องราวให้หลายท่านอ่านอย่างไม่เจ็บปวดอะไร ^^

ส่วนแฟนของแฮปปี้ก็มาโทษว่าเป็นกรรมของแฮปปี้บ้างที่ไปแกล้งหนูแฮมเตอร์ เขาขับรถตัดหน้าบ้าง แฮปปี้ก็เลยว่าเขาว่า ทำไมไม่โทษตัวเอง เขาก็บอกว่าเขาไม่ผิด แฮปปี้ก็บอกว่า คนนั้นขับมาดีแล้ว การเลี้ยวของเขาไม่ตัดหน้า เราไปแทรกเขาเอง อีกอย่างถ้าเป็นกรรมของแฮปปี้ แฮปปี้ต้องเจอคนเดียว เขาจะมาเจอทำไม เขาก็บอกว่า กรรมลำเอียงหมดล่ะ เราทำน้อย แต่ให้ผลแรง แฮปปี้ก็โมโหที่เขาเข้าใจแบบนี้ ช่างน่าเศร้านะคะ เขาศึกษาธรรมะ เป็นถึงประธานชมรมพุทธฯ แต่ก็เหมือนมีอะไรปิดหูปิดตา ความจริงกรรมไม่ลำเอียง กรรมตรงต่อเหตุเสมอ ความร้ายแรงก็กรรมก็เท่ากับเหตุ และกรรมไม่ตกต่อผู้อื่นที่ไม่ใช่ผู้สร้างหรือร่วมสร้างเหตุ แฮปปี้ล่ะบอกว่าเพราะเราประมาทกันเองเขาก็ไม่ฟัง แต่พอแฮปปี้บอกว่า จะพูดไม่ได้แล้วนะว่าเธอไม่มีวันตาย เพราะวันนี้ความตายมาเบื้องหน้าแล้ว ถ้ารถเขาเบรคไม่ทัน เธอคงตายแล้ว เขาก็เงียบและไม่พูดอะไร หวังว่าคราวนี้จะเปลี่ยนทัศนคติเขาได้นะคะ

แต่แฮปปี้นั่งๆไปก็อดขำไม่ได้นะ หัวเราะจนแฟนงง ว่าเกือบตาย แต่มานั่งหัวเราะไม่หยุด ก็แฮปปี้ว่ามันตลอดดีนะคะ นอนหงายขาชี้ฟ้า ก้นจ้ำพื้นเลย คนเห็นเยอะด้วย คนอะไร เอารถมาล้อมแล้วกลับบ้าน ข้าวปลาไม่ได้กิน ^^ ฮ่าๆ เป็นสิ่งที่ทำให้แฮปปี้รู้ว่า ทุกข์ เมื่อเราไม่ผูก มันก็เป็นธรรมดาและเป็นเรื่องน่าขำขันจริงๆค่ะ แฮปปี้ยอมรับว่าเป็นกรรมของเรา ก็ยอมรับได้อย่างสบายใจ ไม่ทุกข์ตรมเหมือนครั้งที่ผ่านมาก และไม่โกรธ ไม่กลัว ไม่เสียใจกับใครในอุบัติเหตุครั้งนี้เลย (ที่บอกโมโหแฟนก็เรื่องว่ากรรมลำเอียงนี้ล่ะค่ะ แต่โกรธไม่นาน แป๊บเดียว พอเขาไม่พูด ก็ไม่โกรธแล้ว ยกโทษให้ที่เขามึนเพราะรถล้ม เห็นร้านอาหารสัตว์ เป็นชื่อ ร้านอาหารสด เกือบพาแฮปปี้เข้าไปกินระ อิอิ)

ขอบคุณมรณานุสติ ขอบคุณเหตุการณ์เฉียดตายในครั้งนี้ ขอบคุณคุณพลเมืองดีคนนั้น (หากอ่านอยู่คือพี่วินมอเตอร์ไซด์เสื้อสีฟ้า ประจำหน้าเซนทรัลเชียงรายนะคะ ^^) และขอบน้อมกราบขอบพระคุณพระธรรมขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า หาไม่ได้พระธรรมของพระองค์ หาไม่มีพระองค์มาจุติยังโลกมนุษย์เพื่อโปรดสรรพสัตว์ แฮปปี้ก็คงจะไม่มีวันนี้ที่เหมือนเกิดใหม่อีกครั้ง อย่างมีความสุขจากใจที่แท้จริง แฮปปี้ยังแอบคิดก่อนรถล้มว่าไม่นาน เราจะต้องพ้นทุกข์แน่นอนเพราะพระธรรมของพระพุทธเจ้า วันนี้ทุกข์บางส่วนได้เบาบางลงแล้ว ต้องกราบขออนุโมทนาแด่พระองค์ท่านจริงๆค่ะ สาธุๆๆ พระพุทธเจ้าเป็นที่พึงของข้าพเจ้า ^^

และเรื่องราวนี้แฮปปี้หวังว่าหลายท่านคงอ่านจบ...เพราะมันยาว ปวดตานิดหน่อยนะคะ แต่พออ่านแล้วแฮปปี้เชื่อว่าหลายๆท่านคงจะเรียกสติและลุกขึ้นมา มีกำลังใจในการทำหลายสิ่งหลายอย่าง โดยเฉพาะผู้ที่สุญเสียสิ่งของ หรือคนรัก สำหรับแฮปปี้ตอนนี้ ไม่ว่าจะรวยจะจน แฮปปี้ว่าไม่สำคัญแล้วค่ะ จากที่เคยคิดมานานว่าต้องมีมาก เราถึงจะมีความสุข คิดว่า หากพ่อแม่เราจากไป เราจะอยู่อย่างไร ทีนี้เข้าใจหมดแล้วค่ะ ไม่มีสิ่งไหนที่เราอยากให้จากไป แต่สุดท้ายไม่เราก็เขาต้องไปเป็นธรรมดา จงอย่ายึดติดถือมั่นเลยนะคะ เพราะเมื่อเรายึดติดถือมั่น เราย่อมทุกข์ไปจนตัวตาย จนกว่าจะวางมันได้อย่างแน่นอนค่ะ ^^

(** เดี๋ยวเรื่องความฝันที่เจ้ากรรมนายเวรทวงคืน แฮปปี้จะเล่าให้ฟังนะคะ เขามาให้เห็นด้วยล่ะ แต่เขาน่าสงสารจังค่ะ**)

 

ต้องขอโทษทุกท่านที่เนื้อหายาว และดูไร้สาระไปหน่อยนะคะ แต่อยากนำมาเล่าสู่กันฟังในเรื่องของมรณานุสติ เพื่อประโยชน์อย่างยิ่งแก่ทุกๆท่าน ฝันดีนะคะ ^^

 

อนุโมทนา ในความระลึก ที่เกิดขึ้นได้

คราวหน้าอาจจะไม่โชคดีเช่นนี้อีก ระลึกในความตายเอาไว้เสมอ ๆ จะได้ไม่ประมาทจ๊าาาาาา

 

อนุโมทนาสาธุเป็นคำสอนที่มีค่าเป็นอย่างยิ่งตอนเช้าขึ้นมาอ่านเจอได้ลดความเครียดและปลอยวางในจิตใจรู้สึกเบาขึ้นเยอะ

 

ความตาย ที่ทุกคนจะต้องเจอ นี่มันมาง่ายขนาดนี้เลยเหรอ เราจะตายก็ง่ายแค่นี้เองเหรอ ความแตกดับนี้ง่ายแค่นี้นี่เอง...และที่แฮปปี้ร้องไห้แล้วส่ายหน้า ก็เพราะคิดว่า ทุกวันนี้แฮปปี้ยังทำความดีน้อย คิดแต่ว่าวัตถุภายนอกจะทำให้แฮปปี้มีความสุข คิดแต่คนอื่นจะทำให้เรามีความสุข นี่เรามันโง่หลงผิดไปแท้ๆ สิ่งที่สำคัฐกว่าเงิน วัตถุ อาหาร ความหิว การต้องการความรักความเห็นใจจากคนอื่นคือ การที่เราทำอะไรแล้วก่อนตาย...วินาทีนั้น สิ่งที่แฮปปี้มองเห็นว่าสำคัญคือ การปฏิบัติ การเจริญสติ การทำบุญ แฮปปี้คิดเสมอว่าทำมากอยู่ แต่จริงๆเมื่อเทียบกับการที่เราต้องตายในตอนนั้น มันช่างเล็กน้อยเหลือเกิน แฮปปี้ทำร้ายและทำลายตัวเอง ทำให้ตัวเองเป็นทุกข์ ด้วยการยึกติดถือมั่น การเข้าใจผิดไป และการผัดวันประกันพรุ่งที่จะทำสิ่งดีๆ เมื่อความตายมาถึงก็ได้คำตอบว่า ทุกสิ่งทุกอย่าง ต้องทำเดี๋ยวนี้ตอนที่หายใจ วัตถุหรือใครๆไม่สามารถทำให้แฮปปี้ล่วงทุกข์ได้เลย นอกจากพระธรรมของพระพุทธเจ้าที่เที่ยงแท้ เป็นจริงเสมอ...
อนุโมทนาสาธุครับ

 

ทำร้ายและทำลายตัวเอง ทำให้ตัวเองเป็นทุกข์ ด้วยการยึกติดถือมั่น การเข้าใจผิดไป และการผัดวันประกันพรุ่งที่จะทำสิ่งดีๆ เมื่อความตายมาถึงก็ได้คำตอบว่า ทุกสิ่งทุกอย่าง ต้องทำเดี๋ยวนี้ตอนที่หายใจ วัตถุหรือใครๆไม่สามารถทำให้แฮปปี้ล่วงทุกข์ได้เลย นอกจากพระธรรมของพระพุทธเจ้าที่เที่ยงแท้ เป็นจริงเสมอ...

 

เด็กอายุยี่สิบ ศึกษาความจริงของชีวิต หายาก หายาก ทุกวันนี้
อนุโมทนาด้วย ขอให้เดินสายสัมมาทิฏฐินะ

 

นับเป็นประสบการณ์ที่ดีมากนะคะ เป็นครั้งหนึ่งในชีวิตที่น่าจดจำเป็นเครื่องสอนใจ ขอบคุณที่นำมาถ่ายทอดให้เป็นธรรมทานนะคะ

 

ความจริงไม่ได้เฉียดตายหรอกครับแต่ตายไปแล้ว

 

เมื่อเรายึดติดถือมั่น เราย่อมทุกข์ไปจนตัวตาย จนกว่าจะวางมันได้อย่างแน่นอนค่ะ ^^
Anumotami Satu Na krub...:VO

 

ให้ระลึกถึงความตายทุกลมหายใจเข้าออก คุณโชคดีมากที่รอดตายมาได้อย่างเฉียดฉิว

 

ขอบคุณครับ
เผยแพร่เป็นธรรมทาน

 

อนุโมทนาสาธุครับ จขท คิดได้ตั้งแต่ตอนอายุน้อยๆย่อมดีแล้วครับ

คุณ bluebaby2 พิมพ์ไว้น่าคิด อิอิ

 

รู้ตัวเมื่อใกล้ตายดีมากครับ แต่ตายแล้วยังไม่รู้ตัวนี่น่าสงสารมากครับ

 

เป็นธรรมทานที่ดีมากค่ะ ฟังแล้วก็สะอึกเหมือนกัน ทำให้รู้ว่าเราโง่และ
ประมาทมากๆ ขอขอบคุณคุณ happy จริงๆค่ะ มีเรื่องอย่างนี้ ก็มาเล่าสู่กันฟัง
อีกนะคะ วุฒิภาวะทางธรรมและแง่มุมการมองโลก อีกทั้งภาษาเขียนที่เข้าใจ
ง่าย สื่อได้ถึงความรู้สึกแท้ๆ ยกนิ้วให้เลยค่ะ