ฝันว่าถูกยิง (~>_<~)

ในฝัน ... เหมือนมีเหตุการณ์รุนแรงทาง<wbr>​การเมืองอะไรสักอย่าง เราอยู่ในตึก ที่มีนักศึกษาเต็มไปหมด
มีการระดมยิงเข้ามาใน<wbr>​ตึกนั้น กระสุนมันแหวกอากาศเข้ามาเป็นสาย เหมือนห่าฝนเลย
มองซ้าย มองขวา ก็ไม่มีใครที่รู้จักสักคน ทุกคนคือคนแปลกหน้า ก็ถามตัวเองว่า "ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง ???"

นักศึกษาในตึกโดนยิงแล้วล้มตายไปเป็นอันมาก นอนตายเกลื่อนเลือดอาบ
บางคนที่ยังไม่ตายก็ร้องโอดโอยกันระงมเลยค่ะ ข้างล่างตึก ก็มีแต่ศพนักศึกษา เลือดงี้นองเต็มพื้น
เราหลบอยู่ติดผนัง พยายามทำตัวเล็กสุดฤทธิ์

กระสุนที่ยิงเข้ามาโดนผนังตึก โดนคาน แล้วสะเก็ดปูนมันก็กระเทาะอ<wbr>​อกมา ร่วงโรยเป็นฝุ่นฟุ้ง

 

แล้วก็นึกขึ้นได้ว่า วันนี้คงจะเป็นวันตายของเรา<wbr>​แน่แล้ว ก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปเหตุการณ์
แล้วส่ง MMS ไปให้เพื่อนสนิทที่ต่างจังหวัด พิมพ์บอกเพื่อนไปว่าวันนี้ฉันคงไม่รอด
ฝากลาแม่ ลาพ่อฉันด้วยนะ

พอส่งข้อความไปแล้ว ก็มีนักศึกษากลุ่มนึงมาสะกิด ๆ แล้วชวนให้หนีไปด้วยกัน
ระหว่างที่หนีอยู่นั้น ก็มีห่ากระสุนยิงตามมามากมา<wbr>​ย โดนนักศึกษาที่หนีมาด้วยกันหลายคน
ในใจอยากช่วยเขา เห็นเขาเจ็บ เขาร้องโอดโอยแล้วสงสารเขามาก

แต่คนที่มาด้วยกันเขาดึงเอา<wbr>​ไว้ บอกให้หนีก่อน

 

หนีออกมาได้ พากันมาอยู่ที่บ้านไม้ในป่า ทุกคนดูหวาดกลัว ขวัญหนีดีฝ่อกันหมด
แล้วก็มีทหารถือ M16 พังประตูเข้ามา ทุกคนตกใจมาก ถอยกรูกันไปรวมกันที่ผนัง
ทหารคนนั้นเดินตรงมาหาเรา ค้นประเป๋า แล้วหยิบโทรศัพท์เราไป เปิดหารูปที่เราถ่าย

น่าแปลก ในโทรศัพท์ของเรากลับไม่มีรูปเหตุการณ์ที่เราถ่ายเอาไว้เลย
มีแต่รูปเพื่อน ๆ และครอบครัวของเรา

เขาดูโกรธ หันมาตะคอกใส่หน้าเราว่า "รอดตัวไปนะมึง"

แล้วเขาก็เดินออกไปพร้อมพรรคพวกของเขา ล็อคกุญแจขังพวกเราเอาไว้

 

ยังกะคุณได้เข้าไปอยู่ในเหตุการณฺ์ 14 ตุลา ที่ธรรมศาสตร์ยังไงไม่รู้

ดูอะไรเกี่ยวกับพวกนี้หรือเปล่า

แอบคิดๆ เล่นว่าคุณน่าจะเคยเป็นบุคคลที่อยู่ในเหตุการณ์นั้น แล้วระลึกชาติ ฮ่าๆๆ

 

เอ่อ ขออณุญาตินะครับ เมื่อคืนช่วงท้ายๆผมฝันว่าผมถือไรเฟิลแบบปืนซุ่มยิง ปีนขั้นนั่งร้านความสูงประมาณตึก 5 ชั้น ส่องลงมา แต่ในฝันไม่ได้ยิงใครนะครับจากนั้นก็ลงมาลาดตระเวน เห็นคล้ายๆเรื่องเดียวกันจึงเข้ามาโพสด้วย แต่ในฝันผมยังไม่มีใครตาย ขออนุโมทนาครับ ขอให้ฝันร้ายกลายเป็นดีครับ สาธุ

 

แล้วสักพัก ก็มีเพื่อนเราตามมาช่วย เพื่อนเอาก้อนหินขว้างหน้าต่างแล้วเรียกเราเบา ๆ
เราเห็นเพื่อนมาช่วยก็ดีใจมาก โดดลงจากหน้าต่าง แล้วก็บอกให้นักศึกษาพวกนั้นมาด้วยกัน
แต่พวกเขาไม่ยอมมา ซ้ำยังบอกให้เรารีบหนีไป

เรากึ่งวิ่ง กึ่งเดินตามเพื่อนมาจนถึงรถ แล้วก็รีบขับหนีออกมาจากตรงนั้นโดยเร็ว
แต่เพื่อนดูสติกระเจิงมาก เกือบพาเราลงคูน้ำข้างทาง เราเลยบอกเพื่อนว่า เดี๋ยวเราขับเอง

เราเปลี่ยนมาเป็นคนขับ แล้วก็มีรถทหารวิ่งตามมา ยิงปืนไล่หลังมาด้วย
กระสุนทะลุกระจกหลังเข้ามาโดนเพื่อนเรา (ที่เพิ่งสลับตำแหน่งที่นั่งกะเราตะกี๊นี้เอง)
เพื่อนเราแน่นิ่งไปเลย เลือดอาบตัว เราก็ตะโกนเรียกเพื่อนไม่หยุด แต่เขาก็ไม่ตอบ

ขับรถหนีมาเรื่อย ๆ มาเจอวัด เราก็รีบจอดรถ
พอลงจากรถ ก็มาเจอน้องเณรรูปหนึ่ง ท่านงามมาก ๆ
ผิวท่านเป็นสีขาวอมชมพู สว่างไสว ระยิบระยับ ดูมีบารมีอย่างยิ่ง
ท่านยิ้มให้ แล้วยื่นมามาจับแขนเรา บอกว่า ... "มาทางนี้คุณโยม"

 

น้องเณรท่านพามากำแพงในโบสถ์ (ข้างนอกตัวโบสถ์) แล้วบอกกับเราว่า
"อยู่ตรงนี้นะคุณโยม อย่าไปไหน แล้วคุณโยมจะปลอดภัย" แล้วท่านก็หันหลังเดินไป

เรานั่งพิงซุ้มเสมานอกโบสถ์ แล้วมองเข้าไปตรงหน้าต่างโบสถ์ เห็นพระประธาน
พระประธานดูงามมากค่ะ ตาหลุบต่ำ แย้มพระโอษฐ์นิด ๆ อย่างเมตตา
เราก็ยกมือขึ้นท่วมหัว แล้วอธิษฐานว่า "เจ้าพระคุ๊ณ ขออย่าให้เขาตามหาลูกเจอเลยเจ้าค่ะ"

แล้วทหารคนนั้นก็ตามมา จอดรถได้ก็ถือ M16 วิ่งเข้ามาในโบสถ์
เราก็รีบหลบหลังซุ้มเสมานั้น เขาเดินวน ๆ จนมายืนอยู่ข้างหน้าเรา
ตอนนั้น เราก็ไม่คิดจะหนีแล้ว คิดแต่ว่า "เอาล่ะ ... ตายเป็นตาย"

แต่แปลก ทั้ง ๆ ที่เขายืนอยู่ตรงหน้าเรา แต่เขาเหมือนมองไม่เห็นเรา

 

ตอนนั้น รู้สึกว่าไม่กล้าแม้แต่จะหายใจ
เขาเดินผ่านไป พยายามมองหาเราทุกซอกทุกมุม ที่พอจะให้คน ๆ นึงซ่อนตัวได้
ปากก็โวยวาย ตะโกนด่าทอเราไม่หยุด

แล้วเราก็นึกถึงเพื่อนเรา ที่โดนยิงอยู่ในรถตะกี๊นี้
รู้สึกเสียใจมาก เพื่อนอุตส่าห์มาช่วย แต่กลับต้องมาตายแทนเรา
มันโหวงเหวงอยู่ในใจ จนร้องไห้ออกมา

พอเราร้องไห้ ทหารคนนั้นก็เลยได้ยินเสียง เขาหันขวับมาทางเรา
แล้วตะโกนว่า "มีเสียง แต่ทำไมไม่เห็นตัววะ ??" แล้วก็ยิงปืนมาทางเรา
เรารีบหลบบังซุ้มเสมา แต่กระสุนก็โดนหัวไหล่ซ้าย 1 นัด กับแขนซ้าย 1 นัด

วินาทีที่กระสุนปืนโดนตัวเรา เราไม่รู้สึกเจ็บ แต่เหมือนใครขว้างอะไรมาโดนเรา ปุ๊ ปุ๊
ก็แค่สะดุ้งนิดหน่อยเท่านั้นเองค่ะ แล้วสักพักเลือดก็ไหลเต็มแขนเลย ตอนนี้เจ็บมาก
แต่ไม่กล้าร้อง กลัวเขายิงซ้ำอีก

 

เรากัดฟันต่อสู้กับความเจ็บปวด แล้วก็ได้ยินเสียงดังในหัวว่า ...

"แผลก็ส่วนแผล ใจก็ส่วนใจ ไม่เกี่ยวข้องกัน ... พิจารณา !!"

คำว่า "พิจารณา" นี่ดังกึกก้อง สะท้อนสะเทือนมาก ๆ เราก็งง พิจารณาอะไร ?
นั่งงงอยู่แป๊บนึง ก็เลยหลับตาลง แล้วลองทำสมาธิ (ซึ่งในชีวิตจริง ทำไม่เคยได้)
แปลก ... ทำสมาธิได้แป๊บเดียว ก็หายเจ็บเป็นปลิดทิ้งเลย แต่เลือดก็ยังคงไหลนอง

พอทหารหาเราไม่พบ ก็ออกไป แล้วก็มีทหารอีกคนเข้ามาช่วยเรา
เขาอุ้มเราไปโรงพยาบาล ซึ่งเราเห็นป้ายชัดเจนว่าเป็น "โรงพยาบาลพระมงกุฎเกล้า"
พอเข้าเขตโรงพยาบาล สติของเราก็ดับวูบ

มารู้สึกตัวอีกที รอบตัวขาวโพลนไปหมด มีผู้หญิง ผู้ชายหน้าตาหล่อ ๆ สวย ๆ
ยืนอยู่รอบเตียงของเรา ใส่ชุดขาว มีแสงเรืองรองรอบตัว
ในใจคิดว่านี่ฉันคงจะตายแล้<wbr>​วสินะ

แล้วก็มีคุณหมอผู้หญิงเดิ<wbr>​นเข้ามา ยิ้มให้บอกว่า ยังหรอก .. คุณยังไม่ตาย
พร้อมกับยื่นใบเสร็จค่ารักษามาให้ เห็นตัวเลขในใบเสร็จแล้วเราอึ้งไปเล็กน้อย
คิดในใจว่า "หมอคะ .. ให้หนูตายเถอะค่ะ"(ค่ารักษาแพงม๊ากกกกกกกกกก)

คุณหมอหัวเราะ แล้วบอกว่าไม่ต้องจ่ายหรอก รัฐบาลจ่ายให้คุณเรียบร้อยแล้ว


แล้วเราก็สะดุ้งตื่น

 

ขอให้ฝันร้ายกลายเป็นดีค่ะ catt24

 

แต่เพื่อนเราบอกว่า ก่อนนอนกินเยอะ แล้วก็เพ้อเจ้อฝันเฟื่อง