... แล้วเราจะเล่าให้ฟัง ...

ทุกสิ่งเกิดขึ้นแล้วดับไปย่อมเป็นธรรมดา
ขอบคุณที่มาเล่าเป็นวิทยาทานคร๊า ^^

 

คุณอ้อ ขอบคุณที่เอื้อเฟื้อเอาเรื่องจริงมาแบ่งปันความรู้ หายากค่ะ มีประสบการณ์ชีวิตที่คิดไม่ถึง ขอชมจากใจจริง ลีลาการเขียนเล่า เยี่ยมมากค่ะ อ่านแล้ว วางไม่ลง ขอเป็นกำลังใจค่ะ

 

http://palungjit.org/threads/%E0%B8%82%E0%B8%AD%E0%B9%80%E0%B8%8A%E0%B8%B4%E0%B8%8D%E0%B8%A3%E0%B9%88%E0%B8%A7%E0%B8%A1%E0%B8%97%E0%B8%B3%E0%B8%9A%E0%B8%B8%E0%B8%8D%E0%B8%A3%E0%B9%88%E0%B8%A7%E0%B8%A1%E0%B8%AA%E0%B8%A3%E0%B9%89%E0%B8%B2%E0%B8%87%E0%B8%96%E0%B8%99%E0%B8%99%E0%B9%83%E0%B8%99%E0%B8%A7%E0%B8%B1%E0%B8%94-%E0%B8%93-%E0%B8%AA%E0%B8%B3%E0%B8%99%E0%B8%B1%E0%B8%87%E0%B8%AA%E0%B8%87%E0%B8%86%E0%B9%8C%E0%B8%A7%E0%B8%B1%E0%B8%94%E0%B8%9B%E0%B9%88%E0%B8%B2%E0%B8%94%E0%B8%87%E0%B8%A1%E0%B8%B0%E0%B9%84%E0%B8%9F.296733/

ฝาก link นี้ด้วยนะคะ ทำบุญร่วมกันค่ะ ^___^

 

วันอังคารนี้...มีโอกาสได้ไปร่วมบวชพระที่อินเดีย...โมทนาบุญร่วมกันนะคะ
แล้วจะเก็บภาพมาฝากนะคะ...ไม่ทราบว่าจะเกริ่นอย่างไรดี...เพราะเป็นเหตุการณ์
ที่ไม่คาดคิดมาก่อน...เคยอธิษฐานไว้ว่า...ปีหน้า ถ้าพอเก็บเงินได้ จะพาแม่ไป
กราบพระพุทธองค์ที่อินเดีย...แล้วจู่ๆ ก็มีญาติธรรม...นำข่าวมาบอกเรื่องบวชลูกชาย
ตั้งใจว่าจะนำลูกชายไปบวชที่นั่น เป็นเวลา 1 พรรษา...พอได้ยินดังนั้น...ก็ขออนุโมทนา
ร่วมด้วยกันกับเขา...แต่เขาบอกว่า...อยากให้คุณอ้อไปด้วย...ปฏิเสธไปแล้ว...เกรงใจ
เขามาก...เพราะค่าใช้จ่ายก็เยอะอยู่เหมือนกัน...แต่ก็จนด้วยน้ำใจที่เขาปรารถนาให้
จริงๆ...เพราะผู้ที่เชื้อเชิญเป็นผู้ใหญ่ทั้งสองท่าน...จึงรับคำเชิญไป...สาธุ...
งั้นไปเซอร์เวย์ก่อนแล้วกันเน๊าะ...ปีหน้าฟ้าใหม่..เก็บเงินได้...จะได้ไม่พาแม่หลงทาง...อิอิ..
อนุโมทนาบุญร่วมกันนะคะ....สาธุธรรมค่ะ ^__^

 

ประเทศไทย ฅนไทย อนาคตจะเป็นจังได๋ครับ

 

ขออนุโมทนากับคุณอ้อด้วยค่ะ...
ครั้งหนึ่งในชีวิตถ้าได้ไปที่อินเดีย ก็ถือว่าได้เข้าเฝ้าพระศาสดาอย่างใกล้ชิดแล้วค่ะ...
กลับมาแล้วช่วยมาเล่าประสบการณ์ด้วยนะคะ

ขอบพระคุณอีกครั้งค่ะ...

 

โดนนเลย เมิลก็ปีเถาะอยู่ในช่วง35-36 พอดี ไม่น่าละร้อนรุ่มอยากเปลี่ยนงาน อยากเลิกกับสามี โอเคคะพี่เมิลจะอดทน ท่องเอาไว้ว่าช่างมัน เดี๋ยวมันก็ผ่านไปแล้ว ขอบคุณมากสำหรับทุก ๆ อย่างนะคะ

 

ชอบมากเลยคร้าแต่ยังอ่านไม่หมดทุกหน้า แต่มีอะไรที่คล้าย ๆ คุณอ้อคะ แต่ยังไม่สามารถปฏิบัติได้อย่างคุณอ้อเลย พอจะมีวิธีแนะนำบ้างมั้ยคะ ปฏิบัติหรือทำยังไงถึงจะทำให้ชีวิตบรรเทาเบาบางลงได้บ้าง (ดิฉันก็เป็นอีกคนที่เคยทำให้แม่เสียใจ)ทุกวันนี้พยายามจะทำมันดีกว่าที่เลยผ่านมา เป็นกำลังใจให้คุณอ้อนะคะ สู้ ๆ ๆ ๆ คะ ทุกวันนี้ก็ท่องไว้ตลอด ๆ เวลาท้อ เวลาเหนื่อย แล้วคิดถึงหน้าแม่ตลอด เคยคิดหนีปัญหา แต่เดี๋ยวนี้ไม่แล้วคะไม่อยากทำให้แม่เสียใจอีก แล้วยังไม่ได้่ทดแทนบุญคุณที่แม่ดูแลดิฉันมาเลย ทุกวันนี้ก็ได้แต่รอ ๆ ๆ สักวันมันจะดีกว่าเดิม สู้คร้า...............

 

สวัสดีค่ะ สาวกทุกๆ ท่าน ^ ^

ก่อนอื่นคงต้องขอ....กราบขอบพระคุณ...ท่านผู้ใจบุญทั้งสองท่าน สามีภรรยา ผู้มีอุปการะคุณของสายฝนฉ่ำเย็น...ที่ได้นำพาเอาอีกหนึ่งชีวิต...ที่ยังพอมีบุญอยู่บ้าง...ติดไปถึงสถานที่อันศักดิ์สิทธิ์นั้นด้วย...ได้ร่วมทุกข์ร่วมสุขด้วยกัน...ตกเครื่อง...เหน็ดเหนื่อย...เมื่อยล้า...ทรมาณร่วมกัน...สาธุ...ได้ไปแสวงบุญร่วมกันจริงๆ....เพราะ...ไปเพื่อเห็นทุกข์....ไปเพื่อเจอทุกข์...เมื่อนั้น...จิตที่พึงพบสุขอันแท้จริง....ก็ตระหนักถึง...ทุกข์...ที่เป็นทุกข์จริงๆ...จนอดที่จะหวนคิดไม่ได้ว่า....คำของพุทธองค์ท่านทรงตรัสไว้แล้วว่า...“เกิดก็เป็นทุกข์ เจ็บก็เป็นทุกข์ ตายก็เป็นทุกข์”...เพียงแค่เกิด....ทุกข์ก็รออยู่ปากทางที่จะออกแล้ว...เด็กที่เกิดมาทุกคน...ให้สังเกตุดีๆ...มักจะกำมือกันเกือบแทบทุกคน...ตามความรู้สึกของฉัน...เขาเหล่านั้น...มาพร้อมกับกรรมที่ติดตามมากับดวงจิตของแต่ละคน...แต่...จะเป็นกรรมดีมากกว่า หรือ กรรมเลวมากกว่า...ก็แล้วแต่วิบากกรรมที่ต้องเผชิญกันต่อไป....

อีกทั้งลูกๆ ของญาติธรรมทั้งสอง...ก็ดูแลฉัน...เป็นอย่างดี...ไม่ได้ขาดตกบกพร่องอะไรเลย...นำพาไปสถานที่ทั้งสามได้ไม่มี...ขาดตกบกพร่อง...ด้วยเวลาเรามีน้อย จึงได้ไปเพียง 3 สถานที่....แต่เพียงเท่านี้...ก็บุญของฉันเหลือเกินแล้ว...

กราบขอบพระคุณเป็นอย่างสูงอีกครั้งค่ะ.....

 

5 ก.ค. 2554

ยังไม่หลับไม่นอน...เพราะต้องนั่งปั่นงานให้เสร็จ...เกือบตี 2 เพิ่งจะได้จัดกระเป๋า เตรียมของใช้จำเป็น...คนขี้โรค...ก็คงขาดไม่ได้เลย...ยาที่ต้องเตรียมไป 1 ห่อใหญ่ทีเดียว "_"!!!...ชีวิตเศร้าเคล้าน้ำตาของคนมีกรรม โรคตามมาแต่เกิดหลายโรคเหลือเกิน อีกทั้งโรคจากกรรมใหม่....

ขึ้นเที่ยวบินเวลา 10.30 ของสายการบิน Air Asia...ถึง...กัลกัตตา...เวลา 12.45 น. นั่นคือเวลาของ อินเดีย แต่ในไทย คือ 14.30 น. เข้าไปแล้ว...พอลงจากเครื่องปุ๊บ...น้องๆ เขาก็เตรียมเรื่องรถโดยสารที่จะเข้า พุทธคยา ไว้ตั้งแต่ประเทศไทยแล้ว เพราะน้องมาบ่อยมาก จนรู้ที่ทางว่าจะต้องตระเตรียมอะไรไว้บ้าง...พวกเราทั้งหมด 9 ชีวิต ขึ้นรถบัสคันใหญ่ มุ่งหน้าสู่ พุทธคยา “วัดป่าพุทธคยา” ...

พอขึ้นรถปุ๊บ...ใจเต้นระทึก...เออหนอ!! เคยได้ยินคนเขาเล่ามาว่า...ลำบากลำบน...ทั้งเรื่องห้องน้ำ...อาหารการกิน...จะเป็นอย่างไรบ้างหนอ...คิดยังไม่ทันได้ไปไหนเลย...เสียงแตรรถดังขึ้นมาทันที....ดังอยู่อย่างนั้นติดต่อกัน...คุณลองนึกภาพตามนะ ระยะทางจากกัลกัตตา ไปพุทธคยา เกือบ 10 ชั่วโมง คุณต้องนั่งฟังเสียงแตรที่กดตลอดทางไปเป็น 10 ชั่วโมง....ตอนแรกก็ทำใจไม่ได้เหมือนกัน เพราะจะเคลิ้มๆ หน่อยก็ต้องตกใจเสียงแตรที่กดรัวเป็นปืนกล....แต่พอสักพักใหญ่ๆ ก็ชินกันไป...(พระอาจารย์ต๋อยที่นำเที่ยวกุสินาราย์ ท่านเล่าว่า...นั่นเป็นการส่งสัญญาณให้รู้ว่า...ฉันตามหลังเธออยู่นะ...ฉันรีบนะ...ฉันจะไปก่อนนะ...หรือ...ฉันมาแล้วนะ หลบๆ กันหน่อย...ระวังด้วยนะ...เพราะคนที่นี่สัญจรกันบนท้องถนนทั่วไปหมด...ไม่ว่าจะเป็น...วัว...คนเดินเท้า...คนลากรถ..สามล้อ...รถบรรทุก..รถม้า..รถยนต์...จักรยาน..มอเตอร์ไซด์...และแต่ละคนก็สัญจรแบบตามใจฉัน ขนาดรถใกล้จะถึงก้นแล้ว...บีบแตรขนาดหนัก...เขาก็ยังเดินกันหน้าตาเฉย...นี่ถ้าเป็นบ้านเรา...คงได้เห็นการชกต่อย...มีเรื่องมีราวกันไปตลอดทางเป็นแน่....)

นึกแบบขำๆ ว่า...รถที่นี่ ถ้าจะเสียอย่างแรกคงเป็นเรื่องของ “แตร” และตามมา คือ “ยางรถยนต์” และ “ช่วงล่าง” เป็นแน่....เพราะ ถนนที่เป็นหลุมบ่อ...อีกทั้งต้องหลบหลีกซึ่งกันและกัน ระหว่าง สิ่งของต่างๆ ที่ได้บรรยายไปแล้วข้างบน...เหมือนเข้าไปในเกมส์...แข่งรถที่ต้องหลบหลีก...เครื่องกีดขวางทางสัญจรนั่นแหละ....นั่งนึกถึงตัวเองเข้าไปอยู่ในเกมส์ หรือ การ์ตูน สักเรื่อง...ตัวเอียงไปมาเกือบจะรอบทิศ...อีกทั้งนั่งด้วยก้นที่แทบจะไม่ติดเบาะ...5555+++ คุณลองนึกภาพตามนะ ... ระยะทางเกือบ 10 ชั่วโมง...ที่จะถึงที่พัก....หัวใจ ตับ ไต ไส้พุง...ของพวกเรา...อยู่ๆ ก็เกิดรักกันขึ้นมาเฉยเลย...มารวมกันเป็นก้อนเดียว...ถ้าลองส่องเข้าไปดู...ฉันว่า เขาน่าจะกอดกันอยู่...ประมาณว่า...รวมกัน เราอยู่....แยกกันอยู่ ตัวใคร ตัวมัน เป็นแน่...55555

(คืนนี้ต้องเตรียมตัวเดินทางไปบวชพระและทำบุญในวันพรุ่งนี้ที่ต่างจังหวัด กลับมาแล้วจะมาเล่าต่อนะคะ อนุโมทนาบุญร่วมกันนะคะ สาธุธรรมค่ะ)

 

สวัสดีค่ะ เราตามกลิ่นโรตีและเนยมา ๕๕๕ และโมทนาบุญด้วยค่ะ (เราเป็นเด็กว่างอน สอนง่ายค่ะ)

 

กรุบกรั่บ ๆ ๆ ๆ (เคี้ยวหนมอยู่)

ศิษย์เพ่.. ลำไส้ใหญ่กะลำไส้เล็กมันเข้าที่ยาง???

 

"__" !!! ขอเวลาอีกเดี๋ยวนะ...ขอให้หายใจหายคอคล่องๆ กว่านี้อีกสักนิด...
อายุคงเยอะแล้ว...เลยเพลียไม่หายเลย...ลำไส้...ยังทำงานไม่ปกติ...ทานได้น้อย
พอทานเข้าไป...มานพร้อมจะออกเลย...ยังปั่นป่วนอยู่...ขอเวลาอีกจั๋กเดี๋ยว...
แล้วจะมาเล่าต่อ...พร้อมภาพนะจ๊ะ...ศิษย์น้อง...ขอบคุณหลายๆ ที่เป็นห่วงเด้อค่ะเด้อ...

 

Found this topic yesterday and now reading up to page 7.
Very moving, very interesting.
Thank you very much for sharing your life story, your experiences.

Sorry I can't type in Thai, never learn it.
I'm typing from the other side of Pacific ocean.

 

แม่นสุดๆ

เพิ่งเจอไปสดๆ ร้อนๆ เลยค่ะ เหมือนตัวเองหัวเน่ายังไงก็ไม่รู้ นี่ขนาดว่าไม่ใช่ปีเถาะนะเนี่ย เลยมานิดนึง กับเจ้านายแต่ก่อนร๊าก.....รัก ไม่รู้เป็นไรโยนอุนจิให้กองเบ้อเริ่มเลยตอนนี้ ทำอะไรก็ขวางหู ขวางตาเขาซะทุกเรื่อง ก็ต้องอดทนลูกเดียวค่ะ ยังไม่รวยเน๊าะ :'(

 

ยินดีค่ะ...^___^ ถ้าข้อมูลใดเป็นประโยชน์กับสาธารณชน ขอกุศลให้เกิดขึ้นกับผู้อ่านด้วยนะคะ ... สาธุธรรมค่ะ

 

รบกวน ช่วยชี้แนะให้กระจ่างด้วยครับ

อ่าน บทความนี้ทำให้ผมนึกถึงตัวเอง เคยมีหมอดูท่านนึงทักผมว่าจะได้เงินเพราะปาก คือเป็นหมอดูนั้นเองแต่ยังไม่เจอครูบาอาจาย์ ขึ้นอยุ่กับเวลาและแรงบุญ พออ่านถึงตรงที่ คุณ สายฝนทักเพื่อนสามี ทำให้นึกถึงตัวผมเอง ตะก่อน สมัยที่ยังไม่ได้บวช ผมชอบนั่งสมาธิ ภาวะนา พุทโธ ก็นั่งได้ระดับนึงที่ว่านานพอสมความ จนไม่รุ้สึกเจ็บ ปวดทรมาน เวลานั่ง นิ่งและสงบมากแต่เคยทำได้ครั้งเดียว พอมาบวช ที่วัดแห่งนึง พระอาจารย์ ท่านให้เดินจงกลม นั่ง สมาธิ สาย สติปฐาน 4 แต่หลังจาก สึก ออกมา มารุ้จักน้องท่านนึง เลยให้เค้า เปิดพระโอษ (ภาษาเทพให้) เค้าให้ กำหนด ลมหายใจ ธัม-โม แต่ทุกวันนี้ นั่งไม่นิ่ง เลย ไม่รุ้ว่า ตัวเอง ควรจะ ปฎิบัติ แบบไหนดีถึงจะตรงกับ ครูบาอาจารย์ที่แท้จริงของเรา

 

อ่ะจ้า...มาต่อกันนะจ๊ะ จะทยอยลงรูปและเล่าเรื่อง...ตามความคิดและเท่าที่จำได้...นะคะ..ไม่ได้ยึดหลักอะไรมากมาย...อ่านเพื่อความเพลิดเพลิน...และ...เข้าใจในสัจธรรม...เพราะ...ฉันได้มากับตนเอง...อย่างจัง...ถึงกับน้ำตาร่วงทีเดียว....

ด้วยความที่กลัว....แขก...จนลนรานของดิฉัน...ได้ยินมาเยอะเหลือเกิน...ว่าไปที่นั่นต้องระแวดระวังตนให้ดี....ขนาด แขก ด้วยกัน เขายังหลอกกันเองเลย....แต่...แขกดีๆ ก็ยังมีอีกเยอะ...และด้วยความที่...ภาษาอะไรๆ ก็ไม่แข็งแรงของดิฉัน...เลยทำให้วิตกกังวลตลอดเวลา...กลัวจะพลัดหลงกับทางคณะ...เลยติดเขาแจเลย...ประมาณว่า...ไปไหนไปกัน...ขอเดินตามติดไปแบบไม่กระโตกกระตาก....5555+++ ถ้าวิญญาณออกจากร่างได้ คงขอสิงไปด้วย...นั่นแหละ....ที่เล่ามานี่...เพราะทั้งขาไป ขากลับ ไม่ได้ถ่ายสนามบิน หรือ บริเวณรอบๆ สนามบินเลย ได้ถ่าย รถแท็กซี่ ก็ตอนขาจะกลับบ้านนี่แหละ...ใจจดจ่อทีเดียว...นับเวลาถอยหลังกันเลย...ว่าอีกกี่นาที...เราจะได้กลับบ้านเราเสียที...บ้านเราแสนสุขใจ...เมืองไทยของเรา....^ ^

พอเครื่องบินจอดปุ๊บ...เราก็เดินเข้าขึ้นรถบัส...เพื่อนำเราสู่ภายในอาคารสนามบิน...ออกจาก ต.ม. ได้ น้องก็มุ่งหน้า และตั้งตามองหา รสบัส ติดแอร์ ... เพราะน้องติดต่อไว้ตั้งแต่เมืองไทยแล้ว...แต่จนแล้วจนรอด...ก็เห็นเพียงรสบัสคันหนึ่ง สีแดง...คนขับไม่อยู่ ถามใครก็ไม่รู้เรื่อง...พูดอังกฤษไม่ได้...ส่วนทางเราก็พูดภาษาฮินดี้ไม่ได้ เลยต้องยืนรอกันอยู่...ถามคนที่ติดต่อไว้...เขาก็ว่ารถไปรอแล้ว...รอตามเวลาที่เครื่องลง...จนสุดท้าย...น้องกลับไปที่รถบันคันเดิมที่จอดรอท่าไว้ แต่หาคนขับไม่เจอ...คนขับกลับมาแล้ว...He ไปหาอะไรกิน หิวข้าว...ถามไปถามมา...ได้ความว่า เป็นรถคันเดียวกันนั่นแหละ....

พอขึ้นรถได้ ทุกคน....เฮ....แต่!!!!!!....ในรถร้อนกว่าข้างนอกเสียอีก...ถามหาแอร์กันจ้าละหวั่น....อ้าว!!!...ไหนบอกว่ารถแอร์ไง...ทำไมไม่มีแอร์....กว่าคนขับจะปรับแอร์ให้ได้ รถก็ขับไปเป็นกิโลทีเดียว...พอแอร์มา...ทุกคนเริ่ม...หิว...ก็หาอาหารที่ได้นำมาจากไทย...ข้าวเหนียว หมูทอด กุนเชียงทอด หมูยอทอด ข้าวสวย ผัดพริกหมู .... แหม ... ทำไม๊ ทำไม....อาหารวันนี้ถึงได้อร่อยเป็นนักหนา....อร่อยจริงๆ...ฉันเห็นข้าวครั้งแรก คิดว่ากินไม่หมดแน่เลย...ปรากฏว่า...กินไปเกือบค่อนถุง...หน้าละอายจริงเชียว หุ หุ หุ

 

พออิ่มหนำสำราญกันแล้ว...ก็เริ่มสอดส่ายสายตามองออกนอกหน้าต่าง...เสียงบีบแตรตลอดทาง...ตอนแรก...ก็ทำใจไม่ได้...นึกในใจ...“พ่อคู๊ณ...จะบีบอะไรกันหนักหนา...” ไม่เราก็เขาช่วยกันบีบ...มี 10 คัน ก็บีบกันทั้ง 10 คัน...แค่บีบยังไม่พอ...ยังขับแบบฉวัดเฉวียน (ไม่รู้สะกดถูกหรือเปล่า) ประมาณว่า หลบรถด้วยกัน หลบมอเตอร์ไซด์ จักรยาน หลบคนสัญจร และที่สำคัญ “หลบ วัว” ... แรกๆ เราก็นึกในใจว่า...ทำไมคนเลี้ยงเขาถึงไม่ดูแลวัวของเขานะ....จนกระทั่งวันที่เดินทางไปพาราณสี ถึงเข้าใจว่าเพราะอะไร...หลวงพี่ต๋อย (ท่านเป็นไกด์พาเที่ยว ณ ไวสาลี และ พาราณสี เพราะท่านเรียน ปรัชญาอยู่ที่พาราณสี จึงเข้าใจในท้องถิ่นนั้นเป็นอย่างดี) ท่านเล่าให้ฟังว่า...ประชาชนของเขาให้ความสำคัญกับวัว....เพราะเป็นความเชื่อว่า...วัวคือพาหนะของพระศิวะ...เมื่อวัวที่ยังใช้งานได้อยู่...เขาจะผูกติดไว้กับปรัก...เชือกยาวแค่วาเดียว...ท่านก็ชี้ให้ดู...อยากบอกว่า...น่าสงสารมากกกกก...ด้วยความที่มัวแต่สงสาร...เลยไม่ได้ถ่ายรูปมาให้ดู....เพราะเชือกยาวแค่วาเดียว...จะเดินไปไหนก็ไม่ได้...ทำได้แค่...ยืนและนอนและกิน....อยู่ที่แค่นั้น....แต่.....วัวที่เราเห็นสัญจรไปมาตามท้องถนนนั้น...เป็นวัวที่ใช้งานไม่ได้แล้ว....เขาจึงปล่อยไปตามยถากรรม...ไม่มีการฆ่า...ไม่มีการทำร้าย...รถขับ...เจอวัว...ต้องหลบให้วัว...และปล่อยให้ตายเองตามธรรมชาติ...เมื่อตายไปนกกาก็จิกกินกัน....เป็นวัฏจักรของชีวิต....เอ้า...มาเข้าเรื่องท้องถนนกันต่อ...ฉวัดเฉวียนไม่พอ...ยังมีหลุมบ่อตลอดทาง...นั่งกันเนี่ย...ก้นไม่ติดเบาะเลย...หนำซ้ำ หัวโขกกระจกอีกต่างหาก...เฮ้อ....มองออกไปนอกหน้าต่าง...เห็นถึงความลำบาก...ความยากจน...ความแร้นแค้น...ของเขา...น้ำตาร่วงเลย...นี่ขนาดปี พ.ศ. 2554 นะ ผ่านมา 2554 ปีแล้ว ความเจริญเทียบเท่ากับบ้านเราเมื่อประมาณร้อยปีทีแล้วเลย...แล้วพระพุทธเจ้าล่ะ...เราว่า...เราเห็นความลำบากแล้ว...ท่านคงลำบากกว่านี้เป็นแน่...กว่าจะเดินทางจากอีกที่ ไปอีกที่ สำหรับเรา มีรถรา นั่งโดยรถที่ขโยกตลอดเวลา ยังลำบากเลย แล้วท่านเดินเท้า เพื่อจาริกบุญ เพื่อเผยแพร่พระศาสนา เพื่อหาต้นสายและปลายเหตุ นำมาสอนสั่ง ให้กับเรา...เราแม้แต่คำว่า ธุลีดิน ยังไม่สามารถจะเทียบเท่าเลย....บุญแค่ไหนแล้วหนอ...ได้เกิดมาเจอพระพุทธศาสนาของพระศาสดา....

รถขับมาได้หลายกิโลทีเดียว น่าจะประมาณ 4 ชั่วโมงเห็นจะได้ ... ได้ยินแต่เขาพูดกันเป็นชั่วโมง ไม่ได้พูดกันเป็นจำนวนกิโลเมตร...เพราะจากสนามบินกัลกัตตา เดินทางไป คยา เค้าว่าใช้เวลาประมาณ 10 ชั่วโมง...คุณคิดเอาเถอะ...พวกเรานั่งรถดีดแบบนั้นไป 10 ชั่วโมง จะไม่ให้ตับไตไส้พุง กระจัดกระจาย ได้อย่างไร....คนขับคงเห็นว่า ได้เวลาที่จะปล่อยให้พวกเราได้เข้า ห้องน้ำ ห้องท่า กันเสียบ้าง ผ่านมา 4 ชั่วโมงขนาดนั้น ... เขาพาเราไปที่โรงแรม...ขอย้ำโรงแรม...พวกเราดีใจกันมาก...เพราะกิตติศัพท์เรื่องห้องน้ำของอินเดียนั้นไม่ได้เป็นรองพี่จีนเขาเลย...พวกเราคิดว่า...โรงแรม...ต้องดีกว่าห้องน้ำปั๊ม หรือ ห้องน้ำทั่วไปเป็นแน่....แต่!!!!!!!!!!!!

ความดีใจของพวกเรา...มีได้ประเดี๋ยว...มานก็เลี้ยวกลับขึ้นรถไป พร้อมหัวใจเหี่ยวเฉา...ห้องน้ำมี 3 ห้อง 1 ห้องเป็นห้องอาบน้ำ 2 ห้องเป็นห้องน้ำ ห้องแรกมีคนเข้าเป็นผู้ชาย...แต่พอน้องผู้หญิงเข้าไปยังไม่ทันได้ปิดประตู น้องเดินออกมา หน้าแดงก่ำ...พร้อมอาการคลื่นเหียน...เอาแล้ว!!!! ดอกแรกก็เจอกันเลย...พร้อมกับพูดว่า...หนูรอเข้าห้องนี้แล้วกัน...ไม่ไหวแล้ว...จึงเหลือห้องน้ำแห่งความหวังเพียงห้องเดียว...พอถึงคิวฉันที่จะเข้าไปบ้าง...เฮ้อ...น้ำที่กดก็กดได้เพียงหนเดียว...ไม่มีสำรอง...ไม่มีตัวเลือก...มีกระบอกน้ำขนาดใบย่อมๆ วางไว้ 1 ใบ พร้อมก๊อกน้ำ ที่มีน้ำไหลจ๊อกๆๆๆๆ...ไม่ใช่ไหล ซู่ ซู่ นะคะ...ไหลจ๊อกๆๆๆๆ...กว่าจะผ่านไปได้....ฉันอั้นจนหน้าดำหน้าแดง 555555+++

นี่คือ โรงแรมแรก ที่เราไปขอเข้าห้องน้ำ

 

พอเข้าห้องน้ำเป็นที่เรียบร้อย...น้องก็ชวนชิมชาของที่นั่น...ฉันเห็นควันขโมงเลย..เขาใช้ฟืนในการหุงต้ม...ติดกับร้านชากาแฟ...เป็นมินิมาร์ท....ย้ำ...มินิมาร์ท...ฉันมองแล้วมองอีก...ว่านั่นคืออะไร...ถ้าเป็นบ้านเรา...คงมีกระถางธูป..วางไว้พร้อมพวงมาลัยดาวเรือง...แต่ไม่ใช่...มีคนนั่งขายของอยู่ในนั้น...นั่นคือ ร้านค้าของเขา...น้องๆ ซื้อ เลย์ กลับขึ้นมา .... ถ้าคุณมีโอกาสได้ไปที่นั่น ขอเตือนว่า...อย่าซื้อเลย์ ซองสีน้ำเงิน เพราะเป็นมันฝรั่งที่มีกลิ่นเครื่องเทศน์แร๊งงงงมากกกก...แต่ถ้าเป็นเลย์ ซองสีแดง ถือว่าใช้ได้ เพราะเป็นรสมะเขือเทศ...ฮา....น้องนำชามาให้ชิม...ตอนแรกไม่กล้า...ชิม...เพราะกลัวท้องเสีย....ยิ่งหาห้องน้ำจะฉิ๋งฉ๋องลำบากอยู่....เกิดมีของหนักมาด้วย...จะยิ่งแย่กันไปใหญ่....จนสุดท้ายได้มาชิมที่คยาเนี่ยแหละ...ถึงได้รู้ว่า...รสชาติของเขาดีจริงๆ...ไม่หวาน...ไม่คาว.....เยี่ยม!!!!!!!

ร้านขายของ ด้านหลังเป็นร้านกาแฟ ที่ควันโขมงเชียว....