หมาขี้เรื้อน...เรื่องดีๆสำหรับนักปฏิบัติ

ลูกชายนักธุรกิจใหญ่มีชื่อเสียงระดับประเทศคนหนึ่ง เพิ่งสำเร็จการศึกษากลับมาจากเมืองนอก ยังไม่ทันทำงานอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน

ก็ถูกผู้เป็นแม่ขอร้องให้บวชเรียนเสียก่อน


เพื่อเห็นแก่แม่.. บัณฑิตใหม่หมาดๆ จากเมืองนอกจึงบวชอย่างเสียไม่ได้ เมื่อ บวชที่วัดใหญ่ในกรุงเทพฯแห่งหนึ่งเสร็จแล้ว ผู้เป็นแม่จึงพาไปฝากให้จำพรรษา อยู่กับพระวิปัสสนาจารย์รูปหนึ่ง ที่วัดป่าแถวภาคอีสาน


พระหนุ่มการศึกษาสูงมาจากตระกูลผู้ดี มีแต่ความสุขสบาย เมื่อมาอยู่วัดป่ากว่าจะปรับตัวได้ จึงใช้เวลานานเป็นแรมเดือน แต่ก็นั่นแหละ กว่าจะนิ่ง ก็ทำเอาพระร่วมวัดหลายรูปพลอยอิดหนาระอาใจไปตามๆ กัน

ปัญหาที่ทำให้พระทั้งวัดเหนื่อยหน่ายจนนึกระอาก็เพราะพระใหม่

มี นิสัยชอบจับผิดและชอบอวดรู้ ยกหู ชูหางตัวเองอยู่เป็นประจำ วันแรกที่มาอยู่วัดป่าก็นึกเหยียดพระเจ้าถิ่นทั้งหลายว่าไม่ได้รับการศึกษา สูง

เหมือนอย่างตน

ออกบิณฑบาตได้อาหารท้องถิ่นมาก็ทำท่าว่าจะฉันไม่ลง เห็นที่วัด

ใช้ตะเกียงน้ำมันก๊าดแทนไฟฟ้า ก็วิพากษ์วิจารณ์เสียเป็นการใหญ่

หา ว่าล้าสมัย ไม่รู้จักใช้เทคโนโลยี่ ตอนหัวค่ำมีการทำวัตรสวดมนต์เย็น ก็บ่นว่า ท่านรองเจ้าอาวาสทำวัตรนานเหลือเกิน กว่าจะสิ้นสุดยุติได้

ก็นั่งจนขาเป็นเหน็บชา

ครั้นพอถึงเวรตัวเองล้างห้องน้ำเข้าบ้าง ก็ทำท่าจะล้างอย่างขอไปที

ล้าง ไปบ่นไป ประเภทตูจบปริญญาโทมาจากเมืองนอก ต้องมาเข้าเวรล้างห้องน้ำร่วมกับใครก็ไม่รู้ โอ้ชีวิต! ความสำรวยหยิบโหย่ง ทำให้พระใหม่ไม่พอใจสิ่งนั้นสิ่งนี้ ถือดี ว่าตัวเองมีชาติตระกูลสูง มี การศึกษาสูงกว่าใครในวัดนั้น ผิวพรรณก็ดูสะอาดสะอ้าน ชวนเจริญศรัทธากว่า พระรูปไหนทั้งหมด มองตัวเอง เปรียบกับพระรูปอื่นแล้วช่างรู้สึกว่าตัวเองเหนือกว่าทุกประตู นึกแล้วก็ยิ้มกระหยิ่มอยู่ในใจ กลับเข้ากุฏิเมื่อไหร่

ก็เอาปากกามาขีดเครื่องหมายกากบาทบนปฏิทิน นับถอยหลัง รอวันสึกด้วยใจจดจ่อ

อยู่มาได้พักใหญ่ พระใหม่อดีตนักเรียนนอก ก็สังเกตเห็นว่า

ท่านเจ้าอาวาสวัดป่าแห่งนี้ ไม่ค่อยพูดไม่ค่อยจา ซ้ำนานๆ ครั้ง

จะออกมาให้โอวาทกับลูกศิษย์เสียทีหนึ่ง วันๆ ไม่เห็นท่านทำอะไร

เอา แต่กวาดใบไม้ เก็บขยะ ซักผ้าเอง (เณรน้อยก็มีไม่รู้จักใช้) สอนก็ไม่สอน การบริหารวัดก็มอบให้ท่านรองเจ้าอาวาส เป็นคนจัดการไปเสียทุกอย่าง เห็นแล้วเลยนึกร้อนวิชา

เสนอให้ปรับโน่นลดนี่สารพัด ที่ตัวเองเห็นว่าไม่เข้าท่าล้าสมัย

รวมทั้งให้เสนอให้วัดใช้ไฟฟ้า แทนตะเกียงด้วยอีกข้อหนึ่ง เพราะตนเห็นว่า ยุคสมัยก้าวไกลมามากแล้ว ไม่ควรจะทำตนเป็นคนหลังเขา

ให้คนอื่นเขาดูถูก อีกหนึ่งในข้อวิจารณ์ จุดด้อยของวัดทั้งหลายเหล่านั้น

พระใหม่เสนอให้หลวงพ่อเจ้าอาวาส มีปฏิสัมพันธ์กับพระลูกวัด

ให้มากขึ้นกว่านี้ สอนให้มากขึ้น เทศน์ให้มากขึ้น และแนะนำว่า คนระดับผู้บริหาร ไม่ควรจะทำงาน อย่างการซักจีวรเองเป็นต้น ด้วยตนเอง

ควรจะกระจายอำนาจ มอบงานให้คนอื่นทำดีกว่า เย็นวันนั้นเป็นวันพระสิบห้าค่ำ หลวงพ่อเจ้าอาวาสมานั่งทำวัตร ที่โบสถ์ธรรมชาติกลางลานทรายด้วย



ท่านไม่ลืมที่จะหยิบข้อเสนอแนะจากพระใหม่มาอ่านให้พระหนุ่ม

สามเณรน้อยทั้งหลายฟัง แต่ท่านไม่บอกว่าพระรูปไหนเป็นคนเขียน



อ่านจบแล้ว หลวงพ่อก็ยิ้มอย่างมีเมตตา พลางหยิบไมโครโฟนขึ้นมาแล้วชี้ให้ภิกษุหนุ่มสามเณรน้อยทั้งหลาย ดูหมาขี้เรื้อนตัวหนึ่ง

ที่นอนอยู่ใต้ม้าหินอ่อนตัวหนึ่ง จากใต้ต้นอโศกที่อยู่ใกล้ๆ

เธอทั้งหลาย เห็นหมาขี้เรือนตัวนั้นหรือไม่ เจ้าหมาตัวนั้นน่ะมันเป็นขี้เรื้อน คันไปทั้งตัวฉันเห็นมันวิ่งวุ่น ไป มาทั้งวัน เดี๋ยวก็วิ่งไปนอนตรงนั้น

เดี๋ยว ก็ย้ายมานอนตรงนี้ อยู่ที่ไหนก็อยู่ไม่ได้นาน เพราะมันคัน แต่พวกเธอรู้ไหม เจ้าหมาตัวนั้นน่ะมันไปนอนที่ไหน มันก็นึกด่าสถานที่นั้น อยู่ในใจหาว่าแต่ละที่ไม่ได้ดั่งใจตัวเองสักอย่าง นอนที่ไหนก็ไม่หายคัน

สถานที่เหล่านั้นช่างสกปรกสิ้นดี คิดอย่างนี้แล้ว

มันจึงวิ่งหาที่ที่ตัวเองนอนแล้วจะไม่คัน แต่หาเท่าไหร่ มันก็หาไม่พบสักที เลยต้องวิ่งไปทางนี้ทางโน้นอยู่ทั้งวัน เจ้าหมาโง่ตัวนั้นมันหารู้

สักนิดไม่ว่า

เจ้าสาเหตุแห่งอาการคันนั้น หาใช่เกิดจากสถานที่เหล่านั้น แต่อย่างใดไม่ แต่สาเหตุแห่งอาการคัน อยู่ที่โรคของตัวมันเองนั่นต่างหาก


พูดจบแล้ว หลวงพ่อก็วางไมโครโฟนลง เป็นสัญญาณให้รู้ว่า

ได้เวลาภาวนาหลังการทำวัตร สวดมนต์เย็นแล้ว ขณะที่ทุกรูปนั่งหลับตา

ภาวนาอย่างสงบนั้น ในใจของพระใหม่กลับร้อนเร่าผิดปกติ นอกสงบ แต่ในวุ่นวาย นึกอย่างไร ก็มองเห็นตัวเอง ไม่ต่างไปจากหมาขี้เรื้อน

ที่หลวงพ่อชี้ให้ดู ยิ่งนั่งสมาธินานๆ ยิ่งคันคะเยอในหัวใจ ทั้งอายทั้งสมเพชตัวเอง

นับแต่วันนั้นเป็นต้นมา พระใหม่อดีตนักเรียนนอก ก็เปลี่ยนไปเป็นคนละคนจากคนพูดมาก กลายเป็นคนพูดน้อย จากคนที่หยิ่งยโส กลายเป็นคนอ่อนน้อมถ่อมตน จากคนที่ชอบจับผิดคนอื่น กลายเป็นคนที่หันมาจับผิดตัวเอง

เมื่อออกพรรษาแล้ว โยมแม่มาขอให้ลาสิกขา เพื่อกลับไปสืบต่อธุรกิจจากครอบครัว ท่านก็ยังไม่ยอมสึก


" อาตมาเป็นหมาขี้เรื้อนขออยู่รักษาโรค จนกว่าจะหายคัน กับครูบาอาจารย์ที่นี่อีกสักหนึ่งพรรษา"


โยมแม่ได้ฟังแล้ว ก็ได้แต่ยกมืออนุโมทนาสาธุการ กราบลาพระลูกชายแล้วก็เดินออกจากวัดไปขึ้นรถ พลางนึกถามตัวเองอยู่ในใจว่า คำว่า หมาขี้เรื้อน ของพระลูกชาย หมายความว่าอย่างไรกันแน่หนอ

ถ้าเรายังเป็น โรคอยู่ในใจ ไม่พอใจอะไรซักอย่าง เงินเดือนน้อย หน้าที่การงานไม่พัฒนา ตำแหน่งไม่ไปไหน ไม่ว่าเราย้ายงาน ไป ที่ไหน เราก็ไม่พอใจ สถานที่เหล่านั้นไม่ดี คนไม่ได้เรื่อง ทั้งๆที่เราไม่เคยได้ดูตัวเองเลยว่า เราพัฒนาการทำงานของเรามั้ย ขวนขวายหาความรู้หรือเปล่า ซึ่งก็ไม่ต่างอะไรกับหมาขี้เรื้อนตัวนั้นเลย



" การรู้ซึ้งคุณค่าของสิ่งที่เรามีอยู่ในวันนี้ คือสิ่งที่สำคัญขอให้ความทุกข์ที่ผ่านมาแล้ว...เป็นบทเรียนอันมีค่าที่จะทำให้เราเติบโตอย่างคนที่รู้เท่าทันความทุกข์"


ที่มา : FW. MAIL ขอให้เจริญในธรรมทุกๆท่านครับ

 

ณ เวลานี้ผมก็เหมือนกับหมาขี้เรื้อนตัวนั้นนั่นแลขอรับ เป็นบทความธรรมะที่ทำให้กระผมตกผลึกได้ดีจริงๆขอรับ

สาธุ สาธุ อนุโมทนามิ

 

ดีมากๆเลยครับ...ให้ข้อคิดดีมากอีกเรื่องหนึ่ง...

 

โดน เต็มๆ ข้าพเจ้าขอรักษาโรคขี้เรื้อนของตัวเองด้วย ขอบพระคุณ เจ้าของกะทู้ หูตาสว่างเลย

 

สาธุ กับบทเรียนสอนใจดี ดี อย่างมากครับผม เพราะผมเป็นทั้งขี้เรื้อน และขี้กลากด้วย ตอนนี้กำลังรักษาอยู่ ( ขี้โมโห ขี้หงุดหงิด ใจร้อน ยโส ถือตัววางตัว เอาเรื่อง อันธพาล ไม่ง้อใคร เห็นใครทำผิดระเบียบแบบแผนที่สังคม หรือประเพณีท้องถิ่นที่เขาวางไว้แล้วไม่ทำตาม เป็นต้องเข้าไปจุ้น ไม่รู้จักวางเฉย ) นี่แหละ โรคของผมทั้งนั้น

 

ผมอีกคนที่มีลักษณะ เหมือนหมาขี้เรื้อนตัวนั้น ไม่คิดเลยว่าจะได้เจอธรรมะ ที่ตรงตัวเองขนาดนี้ อ่านแล้ว น้ำตาล่วงเลยครับ....สาธุ สาธุ อนุโมทามิ

 

ขอบคุณสำหรับบทความดีๆค่ะ เป็นข้อคิดที่ดีมาก

 

อนุโมทนาครับ โดนเต็มๆเลย ต้องprintไปติดฝาห้องอ่านแล้วครับ

 

อนุโมทนาบุญค่ะ ขอบคุณมากอ่านแล้วได้สติกลับมา รู้แล้วว่าตัวเองเป็นอะไร เป็นหมาขี้เรื้อนนี้เอง สาธุ สาธุ สาธุ ค่ะ

 

อนุโมทนาสาธุๆค่ะ ขอบพระคุณค่ะ

อัตตนา โจทยัตตานัง จงกล่าวโทษความผิด จิตของเราไว้เสมอ"

 

ขอบคุณจขกท เป็นอย่างยิ่งโดนกันเต็มๆไปหลายท่านดิฉินก็เคยเจอหลวงพ่อพูดทำนองนี้กับพระเณรเหมือนกัน เดี๋ยวนี้ก็รอลูกชายที่ไปเรียนอยู่ต่างประเทศกะลังรอจบเอกเขาตั้งใจจะมาบวชกับหลวงพ่ออีกครั้งหลังจากบวชเณรก่อนไปศึกษาต่างประเทศอยู่หลายปี เมื่อต้นปีเราพึ่งสูญเสียหลวงพ่อไปอย่างน่าเสียดายแต่ถึงยังไงเขาก็คงต้องการบวชแม้หลวงพ่อจะไม่อยู่แต่คำสั่งสอนของท่านยังฝังอยู่ในหัวทุกๆคนในครอบครัวดิฉัน ตอนแรกดิฉันตั้งใจว่าถ้าเขาจบสูงสุดทางโลกแล้วจะบวชตลอดชีวิตดิฉันก็จะโมทนาเต็มที่นี่ก็ยังร่ำๆบอกเขาทุกวันว่าความคิดแม่ยังไม่เปลี่ยนนะลูกซึ่งเขาก็คล้อยตาม แต่เมื่อกลับมาแล้วจะเป้นยังไงก็ขึ้นอยู่กับบุญเก่าแล้วกันนะคะ

 

สาธุ สาธุ อนุโมทนาบุญด้วยขอรับ ขออนุญาตินำเผยแพร่ให้คนอื่นได้ร่วมอนุโมทนาด้วยนะขอรับ

 

สาธุ สาธุ อนุโมทนาบุญด้วยขอรับ ขออนุญาตินำเผยแพร่ให้คนอื่นได้ร่วมอนุโมทนาด้วยนะขอรับ

 

บทความดีครับ

 

ได้อ่านแล้วรู้สึกนึกถึงตัวเอง........อนุโมทนาสาธุ ครับผม
กำลังรักษาโรคหมาขี้เรื้อนอยู่เหมือนกัน แต่อยู่นอกวัดนะ