พลังชีวิต "ของผม"

แม้สังขารจะร่วงโรยจนทำอะไรไม่ไหวแล้ว แต่ “2 ตายาย” นายบุญและนางทิพย์แก้ว ผาทอง ก็ยังหยุดพักไม่ได้ ยิ่งในสภาพเศรษฐกิจข้าวยากหมากแพงเช่นนี้ ทั้งตาและยายก็ยิ่งต้องปากกัดตีนถีบ หาเลี้ยงตนเองรวมทั้งลูกและหลานรวม 4 ชีวิตปลาตะเพียนสานจากใบลาน ตัวจ้อยราคาตัวละ 10 บาท ถูกปักเรียงรายบนโฟมเก่าๆ วางอยู่บนพื้นถนนในตลาดนัดสวนจตุจักร ตานั่งอยู่ข้างๆ กับยาย ทั้งคู่ดูเหมือนไม่ได้มานั่งขายของ เพราะอาการที่นั่งเฉยๆ ช่างผิดกับวิสัยพ่อค้าแม่ค้าทั่วไปที่มักตะโกนร้องเรียกลูกค้าให้มาซื้อของ ของตน

“เรารู้ว่าของของเราไม่ดี ก็แล้วแต่เขาจะช่วยเท่านั้น เพราะเราก็ไม่รู้ว่าจะทำอะไรขาย ใครที่มาซื้อก็นับว่าเป็นบุญคุณแล้ว” ยายทิพย์แก้ว อายุ 83 ปี เล่าช้าๆ ซึ่งตอนนั้นเองก็มีวัยรุ่นผู้หญิงคนหนึ่งมาซื้อปลาตะเพียนไป 1 ตัว

ทั้ง 2 ตายายเป็นคนยโสธรที่เข้ามาหางานทำที่กรุงเทพฯ โดยก่อนหน้านี้ ตาทำอาชีพขับรถรับจ้าง ในขณะที่ยายก็ขายของเล็กน้อยๆ ทั้งคู่มีลูกด้วยกัน 6 คน ขณะนี้ลูกๆ ย้ายไปมีครอบครัวกันหมดแล้ว เหลือเพียงลูกชายคนเดียวที่ยังอยู่ด้วยกัน เพราะป่วยเป็นอัมพฤกษ์ช่วยเหลือตัวเองได้นิดหน่อย กับหลานอีกหนึ่งคน

“รายได้ที่ได้มาก็พอประทังชีวิตไปวันๆ เรา 3-4 คน” ตาบุญ วัย 87 ปีเล่า ก่อนจะบอกว่า ตนและยายอยู่ด้วยกันอย่างพอเพียง แม้จะมีลูกแต่ก็ไม่อยากรบกวน เพราะลูกก็ต้องกินต้องใช้ ไหนจะส่งลูกเรียนหนังสือ ไหนจะใช้ใช้จ่ายประจำวัน ทุกวันนี้เช่าห้องอยู่หลังวัดไผ่ตัน สะพานควาย เดือนละ 1,500 บาท

เงินที่ได้จากขายปลาตะเพียนก็เอามาจ่ายค่าน้ำค่า ไฟ ซื้อกับข้าวกับปลามากิน และเจียดเงินเล็กๆ น้อยๆ มาเก็บเอาไว้บ้าง เพื่อนำไปรักษาตัวให้ลูกชายที่เป็นอัมพฤกษ์ และยายที่มีโรครุมเร้าหลายโรค ทั้งตาข้างขวากำลังจะบอด หูที่ไม่ค่อยได้ยินแล้ว คออักเสบจนโป่งพองขึ้นมา ปวดหลังที่ทำให้ต้องเดินหลังค่อม และปวดตามเนื้อตาตัวที่เดินไม่กี่ก้าวก็ต้องหยุดพัก

“พยายามประหยัด ทุกอย่าง เสื้อผ้านี่ก็มีคนให้มา อาหารการกินก็ซื้อมาทำกินเอง และตอนนี้กำลังเก็บเงินไปรักษายาย ซึ่งจวนจะครบแล้ว” ตาเล่ายิ้มๆ

ตา กับยายจะออกทำงาน โดยจะหอบหิ้วกระสอบเก่าๆ ที่ข้างในใส่ปลาตะเพียนสานและนกสานไว้หลายสิบตัว ตระเวนไปขายปลาตะเพียนตามย่านที่มีคนพลุกพล่าน ไม่ว่าจะเป็นสวนจตุจักร สนามหลวง สีลม ประตูน้ำ รายได้แต่ละวันประมาณ 300-400 บาท


“ชีวิตไม่ ลำบากเท่าไหร่ จะลำบากก็ตอนมีคนมาไล่ที่ เราก็แก่แล้ว ใครเขาให้ไปทางไหนก็ต้องไป ไม่อยากไปทะเลาะอะไรกับเขา” ยายบอก แล้วเล่าเหตุการณ์ความโชคร้ายที่เพิ่งผ่านพ้นมาไม่กี่วันว่า ถูกแก๊งมิจฉาชีพหลอกเอาเงินไปแล้วเอาไปปล่อยไว้ที่สะพานลอยเซ็นทรัล ลาดพร้าว

“วันนั้นอยู่คนเดียว ตากลับบ้านไปเอาข้าวให้ยายกิน ก็มีคนมาต้อนยายให้ขึ้นแท็กซี่ พอไปถึงหน้าเซ็นทรัล ลาดพร้าว รถติดๆ เขาก็พาลงจากรถ แล้วคนมันเยอะๆ หันมาอีกทีเขาก็หายไปแล้ว พร้อมกับข้าวของและเงินที่ขายปลาตะเพียนได้” เล่าช้าๆ ก่อนน้ำเสียงจะขาดไปพักหนึ่ง จึงบอกต่อว่า

“เสียดายเงิน แต่ก็ไม่รู้จะไปเอาคืนจากเขาที่ไหน เรามันแก่แล้ว” ในน้ำเสียงไม่มีร่องรอยของความเสียใจ เหมือนกับว่า กำลังทำใจกับชะตาชีวิตที่ต้องมาประสบกับเหตุการณ์แบบนี้

“ความสุขทุก วันนี้คือ ขายของได้มีเงินไปซื้อข้าวกิน ดูแลลูก ดูแลหลาน ไม่เคยคิดอยากได้อะไร เพราะคิดแล้วเป็นทุกข์ ก็เลยไม่คิด แค่พออยู่ได้ก็ดีใจแล้ว” ยายทิพย์แก้วทิ้งท้าย

หากใครกำลังคิดว่า ตัวเองแย่แล้ว ลองดูชีวิตของ 2 ตายายคู่นี้ที่แม้จะลำบากเพียงไหนก็ยังยืนหยัดสู้ด้วยหัวใจที่ไม่ยอมแพ้


------------------------------------------



ผมไม่รู้ไปตั้งที่ไหน เพราะผมอยู่ที่บอร์ดนี้บอร์ดเดียว

ทุกๆครั้งที่ผมท้อ ผมออ่นแรง ผมจะเข้าไปดูข้อความ และรูปภาพ ของตาและยายทั้งสองเสมอ มันเป็นเหมือน พลังใจ และ พลัง งาน ทำไห้ผมฮึดสู้อยู่ทุกครั้ง


ขอบคุณทั้งสองตายาย ที่ทำไห้ผมคิดถึงคุณค่าของเงิน



แล้ว เพื่อนๆ พี่ๆละครับ อะไร คือแรงผลักดัน เวลาที่ท่านท้อ ไห้ท่านสู้ต่อไป

 

คิดว่าถ้าเราพอใจกับสิ่งที่มีอยู่ มันก็น่าจะมีความสุขแล้วนะคะ ถ้าไม่รู้จักพอต่อให้มีไม่รู้จักกี่ล้านก็คงไม่มีความสุข เป็นเรื่องราวที่ให้กำลังใจคนให้สู้ชีวิตได้ดีมากเลยค่ะ

 

ขอบคุณ จขกท.มากๆเลยค่ะ ที่นำเสนอเรื่องราวดีๆอย่างนี้ รู้สึกดีมากๆ..

 

ค่ะคุณล้มเหลว ขอบคุณสำหรับการปลุกจิตสำนึกของคนที่ท้อแท้ ท้อถอย
ขอบคุณ คุณตา คุณยาย ในภาพ ที่เป็นแบบอย่างที่ดีในการที่ทำให้คนหลาย ๆ คน มองเห็นคุณค่าของชีวิต ต่อไปอย่างมีค่าค่ะ

 

น่าสงสารจัง (cry) ถ้าเจอจะช่วยอุดหนุนนะค่ะ

 

ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดี ๆ อ่านแล้วมีกำลังใจขึ้นเยอะครับ
ขอบคุณครับ

 

ฟังเรื่องราวที่ได้เกิดขึ้นกับตายายแล้ว สงสารจังเลย ต่อไปถ้าเจอใครกำลังนั่งขายของตามข้างถนนหนทาง จะนึกถึงท่านทั้งสองนะ และจะช่วยอุดหนุน แม้สิ่งที่ขายเราจะไม่มีความอยากได้ก็ตาม

 

ผมไม่ชอบเห็นใครลำบากครับ และมักเสียน้ำตาให้ผู้ที่ไม่รู้จักบ่อยมาก ทุกวันนี้ผมช่วยเหลือผู้อื่น
จนผมเดือดร้อนอ่ะครับ