เวรกรรมอันใด...จึงตัดใจจากคน ๆ หนึ่งไม่ได้ซะที

ขอบอกค่ะว่ามันยากมาก ๆๆ ที่เราจะลืมเขานะคะคุณลักค์
แต่มันคือสิ่งที่เราต้องเลือก ฟ้าเอาใจช่วยนะคะ

 

เป็นกำลังใจให้ ขอให้ผ่านไปได้ด้วยดี และชีวิตก็ยังต้องดำเนินต่อไป

 

เคยเป็นเหมือนกัน แต่ตอนนี้ทุกข์น้้อยลงแล้วค่ะ

เคยเป็นทุกข์เรื่องแบบนี้มาแล้ว อยู่อย่างคนขาดสติเกือบปี ขนาดต้องเข้าพบจิตแพทย์ ใช้ยามากมาย สุดท้ายพึงบุญบารมีจากพระพุทธองค์ ถึงได้กลับมาเป็นคนเต็มคนได้ ดิฉันใช้วิธีสวดมนต์บำบัดค่ะ ได้ผลดีจริงๆ ปัจจุบันมีทุกข์ แต่ทุกข์นั้นน้อยลงค่ะ

 

ทำบุญอุทิศ ส่วนกุศลให้ สวดมนต์กรวดน้ำให้บ่อยๆ
กล่าวบทอโหสิกรรมให้ และอธิฐานให้หมดสิ้นกรรม หมดสิ้นวิบากต่อกัน
ทำบ่อยๆ ทำทุกวัน มันก็จะดีขึ้นได้ครับ

ความผูกผันมันไม่ได้มีกันมาแค่ชาตินี้ มันเลยผูกผันกันมากครับ

 

ผมเองก็เป็นเช่นกันและตอนนี้ก็เป็นอยู่

มันช่างทุกข์และทรมานอย่างแสนสาหัสเลยทีเดียวครับ

มันเศร้านะ

 

ถ้าอยากรัก ก็รักไปเถอะครับ ถ้ามีความสุขที่เราได้รักเขา

แต่ ความอยากได้ตัวเขานี่สิ ไม่ควรมี ไม่ว่า เขาจะรัก หรือ ไม่รักเรา

ถ้า รัก คือก่าร ให้คนที่เรารักมีความสุข หรือ สุขเพราะได้ครอบครอง

เรา ไม่มองว่า รัก คือ กิเลส แต่มองเป็น อนัตตา ก็คือ มีอยู่แค่ช่วงเวลาหนึ่ง

อาจจะช่วงแค่ชีวิตเดียวสำหรับคนธรรมดาก็เปลี่ยนหรือจำไม่ได้

หรือ ทุกภพชาติก็ต้องมีจิตใจมั่งคงอย่างพระโพธสัตว์กับนางแก้ว

แต่สุดท้ายก็ต้องดับไปเป็นธรรมดา


ทำวันนี้ให้ดีที่สุดครับ

 

"หยุดคิดปรุงแต่ง" - เดี๋ยวนี้เลยจ้ะ

ครูบาอาจารย์ท่านสอนมานะ

ตา-รูป หู-เสียง จมูก-กลิ่น ลิ้น-รส กาย-สัมผัส ใจ-อารมณ์

เอา สติ กำกับช่องทวารทั้งหกคู่ ไม่ให้เชื่อมต่อกัน
ไม่ให้คิดปรุงแต่ง เรื่องก็จะดับอยู่ ณ ตรงนั้น
ไม่ไหลเข้าสู่ภายในจิต อกุศลกรรมทั้งหลายก็ไม่เกิด...

เพราะจิตตัวเดียว
โมหะจริตยังอยู่ กิเลสครองอยู่
ทุกข์แท้หนอ...วางเองซิจ๊ะ

วางได้ - เอาใจช่วยนะ

 

จริงดังทุกคนกล่าวมาค่่ะ

สำหรับ คนๆนี้ ไม่เคยอยากรักแบบนี้ ไม่เคยอยากครอบครอง อยู่ด้วยกันดีๆ ก็เหมือนถึงวาระที่ต้องชดใช้ จากเสียงหัวเราะ กลายเปนเสียงร้องไห้ แล้วก็จากกันไป

ในขณะทีคนอื่น เข้ามาในสถานะที่เรียกได้ว่า คบหา แต่พอจากลาก็เรียกได้ว่า ไม่เคยมีเศษเสี้ยวแห่งคนึงหา

 

ถึงแม้หากสิ้นอายุจากโลกนี้ ธาตุทั้งสี่จะแตกดับไป แต่สิ่งยังคงติดตรึงทำให้มาเจอกันแล้วใช้กรรมใหม่นั้นยังมี นั้นคือจิตที่คอยเป็นเหมือนเมมโมรี่กรรม ที่ติดตามไป "ที่ใดมีรักที่นั้นมีทุกข์ใจขื่นข่มชั่วนิรันดร์" เป็นอมตวาจาที่สุดครับ ท้ายยนี้สิ่งที่จะทำใหเราหลุดพ้นจากพัฒนาการนี้ได้ คือการปฏิบัติะรรมให้ลุถึงนิพพานพลันครับ สาธุ มาหอนุโมทนาครับ

 

ไม่จำเป็นต้องบังคับให้ลืมครับ ยิ่งบังคับให้ลืมยิ่งคิดถึงมัน
ควรหมั่นทำสมาธิภาวนา คิดถึงเมื่อไหร่ให้ใช้อสุภะพิจารณา
ก่อนออกจากสมาธิควรแผ่เมตตาจากการเจริญสมาธิให้แก่บุคคลนั้นโดยเฉพาะ
หมั่นทำบุญแล้วแผ่เมตตาให้โดยเฉพาะเจาะจงถึงคนๆ นั้น
ขออโหสิกรรมกับคนๆ นั้นบ่อยๆ หากพบเจอก็ใช้อสุภะพิจารณาเช่นกัน
ทำบ่อยๆ ทำเป็นประจำ เมื่อเวลาผ่านไประยะหนึ่งจะลืมได้เอง
เอาใจช่วยครับ

 

เห็นด้วยกับวิธีของคุณเทเซอัสครับ อาจเหมาะกับคุณ

มีอีกวิธีครับ แต่ค่อนข้างเสี่ยงหน่อย และอาจมีหลายคนไม่เห็นด้วย คือ ตัดไม่ได้ ลืมไม่ได้ ก็ลุยมันเข้าไปเลย บางทีการที่เราพยายามจะตัดใจ มันกลับทำให้มันมีมากขึ้นกว่าเดิม (กลายเป็นว่าหนักกว่าเก่าอีก) เลิกฝืนแล้วลองลุยต่อไปครับ คบต่อไป ติดต่อต่อไป จนวันนึง มันอาจจะลดระดับของ(กรรม)ในจิตของคุณลงได้ครับ เห็นใจครับ กรณีนี้เป็นกันหลายคน ยากที่จะตัดใจ ลองหลาย ๆ วิธีนะครับ มันมีวิธีที่เหมาะกับคุณแน่นอน มันอาจจะเป็นกรรมของคุณเองที่ทำให้ตัดใจไม่ได้ ฉะนั้น ลองลุยดูครับ (พยายามคุมสติให้ดี ๆ นะครับ ปล่อยใจที่ยังคั่งค้างอยู่ให้สบาย ๆ ไม่ต้องไปฝืนมัน แล้วใช้สติควบคุม(ใจ)นั้นอีกที ความรู้สึกที่ตัดใจไม่ได้ จะค่อย ๆ ลดลง)

 

ค

เคยทำค่่ะ แต่รู้สึกเหมือนนังมารยังไงไม่รู้ แล้วรู้สึกร้อนใจที่เขาไม่มีความสุข มันเหมือนว่าเราทุกข์ใจไปด้วย
ก็เลยเลือกที่จะไม่เจอ คือตอนนี้แทบจะเรียกได้ว่า ไม่เจอ ไม่ติดต่อมา 2 ปีกว่าและยังลืม ยังคิดถึงค่่ะ

ไม่อยากเจอเพราะความรู้สึกอยากครอบครอง เหมือนบางท่านได้แนะนำ

มีใครใหม่ก็มีอันแล้วคลาดทุกคน ไม่มีสักคนผูกพันธ์ลึกซึ้งได้เหมือนคนนี้ค่่ะ อย่างที่บอก คนอื่นเหมือนสายลมพัดมาแล้วผ่านไป ไม่ได้อยู่ในความทรงจำด้วยซ้ำ

 

อ่านไปยิ้มไป
แต่ที่บอกว่า ผูกพัน อีรุงตุงนังกันมาหลายชาติ เเล้วไม่ใช้หรอออออออออออ
ผูกพันมาหลายรอบเเล้ว ไม่ทราบหรอกค่่ะ บอกตามตรงลึกๆ ไม่เคยเชื่อเรื่องที่จับต้องไม่ได้ แต่เชื่อเป็นความเชื่อแล้วแต่บุค
คล เคยมีคนทักเหมือนกันค่่ะ บอกว่าเคยมีกรรม อยู่ด้วยกันมาหลายชาติหลายภพ เคยจับดาบร่วมรบ เคยร่วมเรียงหมอน แม้แต่ห้ำหั่นกันเอง แต่ก็อย่างว่าค่่ะ
เป็นเรื่องพิสูจน์ไม่ได้

 

จ๊ะ

ใช้จ๊ะเรารู้มันไม่ได้หลอกว่า มันผูกกัน มาจริงหรือไม่ เเละมันก็ไม่สําคัญด้วยว่า วันจะผูกกันจริงไหม
จะจับดาบ จับเสียม จับบีบี ร่วมกันมายังไงก็ช่างมัน ปล่อยมันเป็นไป เเค่เราอย่าไปปรุงเพิ่มเติมเเต่ง พอใจมันคิด มันวิ่งไปติด ก็ ปล่อยมันติด ตามดูมันไป ดูอยู่ห่าง ไม่ต้องไปปรุง ไปคิดเพิ่มดูสิว่า มันจะทําอะไรเราได้ เเค่ไหนกันเชียว
พ่อ เเม่ เราไม่ได้สอนเราให้อ่อนเเอ เเบบนี้ ไม่ได้สอนให้มายอมทุกข์ กับเรื่องปัญญาอ่อนพวกนี้ พ่อ เเม่ เราสอนมาได้ดีกว่านี้เป็นเเน่ หากจะมาทุกข์ด้วยเรื่องพันนี้ เอาเวลามานอนคิดถึง พ่อ เเม่ ยังจะดีซะกว่า เนอะ

กิเลศน่ะ มันขี้อาย มันกลัวคนเห็น มันกลัวคนไปพบเข้า
ถ้าเราตามดูมันบ่อยๆ มันอาย มันเขิน เดี๋ยวมันก็อยู่ไม่ได้เองเเหล่ะ๊จ๊ะ

เจริญในทําจ๊ะ

 

QUOTE=นราสภา;4809290]ใช้จ๊ะเรารู้มันไม่ได้หลอกว่า มันผูกกัน มาจริงหรือไม่ เเละมันก็ไม่สําคัญด้วยว่า วันจะผูกกันจริงไหม
จะจับดาบ จับเสียม จับบีบี ร่วมกันมายังไงก็ช่างมัน ปล่อยมันเป็นไป เเค่เราอย่าไปปรุงเพิ่มเติมเเต่ง พอใจมันคิด มันวิ่งไปติด ก็ ปล่อยมันติด ตามดูมันไป ดูอยู่ห่าง ไม่ต้องไปปรุง ไปคิดเพิ่มดูสิว่า มันจะทําอะไรเราได้ เเค่ไหนกันเชียว
พ่อ เเม่ เราไม่ได้สอนเราให้อ่อนเเอ เเบบนี้ ไม่ได้สอนให้มายอมทุกข์ กับเรื่องปัญญาอ่อนพวกนี้ พ่อ เเม่ เราสอนมาได้ดีกว่านี้เป็นเเน่ หากจะมาทุกข์ด้วยเรื่องพันนี้ เอาเวลามานอนคิดถึง พ่อ เเม่ ยังจะดีซะกว่า เนอะ

กิเลศน่ะ มันขี้อาย มันกลัวคนเห็น มันกลัวคนไปพบเข้า
ถ้าเราตามดูมันบ่อยๆ มันอาย มันเขิน เดี๋ยวมันก็อยู่ไม่ได้เองเเหล่ะ๊จ๊ะ

เจริญในทําจ๊ะ[/QUOTE]

แอบละอายในวันนั้นถ้าไม่คิดถึงแม่...คงไม่มีหนูในวันนั้น ที่อยู่ได้ทุกวันนี้เพราะแม่ค่่ะ ไม่กล้าเศร้าให้ใครเค้าเห็น เพราะช่วงนั้นแม่ทุกข์มากกว่า หนูเลยข่มความรู้สึกพวกนั้นไว้
เหมือน สตาฟมันแล้ววางทิ้งไว้ แล้วหันมาปกป้องแม่จากคุณเมียน้อย

ตอนนี้ทุกอย่างดีขึ้นมากแล้วค่่ะ ขอบคุณมาก

 

มาบอกว่า ไม่จำเป็นต้องพยายามลืมใคร
แต่ขอให้เปลี่ยนจาก ความรัก ความลุ่มหลงนั้น
ให้กลายเป็นเมตตา กรุณา มุทิตา คือตั้งใจ มุ่งหวัง ปรารถนาให้
คนผู้นั้นมีความสุข พบแต่สิ่งดีๆในชีวิต
ถึงเวลาที่เหมาะสมคุณก็จะลืมเองครับ

 

เป็นกำลังใจให้นะครับ

 

** คุณนราสภา ** ผิดค่ะ กิเลสมันไม่ขี้อายหรอกค่ะ มันอยู่รายล้อมเราตลอดเวลา มีแต่เรานี่แหล่ะที่แพ้กิเลสตลอดเวลา ในเรื่องนี้ ตัดไม่ได้สักที เพราะแพ้กิเลสตัวไหนคุณก้รู้แก่ใจ ทำไม ไม่ทำให้มันแพ้เราสักครั้งหนึ่งในชีวิตจะเป็นไรไป การที่คิดถึงตลอดเวลา ให้รู้ว่าพลาดท่าเสียทีให้กิเลสเข้าอีกจนได้ อยากยอมแพ้กิเลสตลอดชีวิต ก็จงแพ้ไป ไม่มีใครช่วยใครได้ นอกจากตัวของคุณเอง ไม่ต้องไปร่ำร้อง ไปรู้ถึงอดีต ว่ามันจะกี่ภพกี่ชาติ เพราะแพ้มันมาทุกชาติแล้วนี่ไง ผลมันถึงเป็นอย่างนี้ มันตามมาหลอกหลอนอีกชาตินี้ ถ้าไม่ยอมเอาชนะกิเลสมัน ไม่ต้องไปทายอนาคตในชาติหน่าหรอก เพราะมันก็จะเป็นเหมือนชาตินี้แหล่ะค่ะ

เอาใจช่วยให้ฆ่ากิเลสในใจคุณเองให้ได้ เป็นกำลังใจให้

 

ขอคารวะค่ะ คุณ Miss Brown
คนส่วนใหญ่จะตัดใจจาก"คู่เวร"
ได้ยากมาก ถึงรู้ว่าเป็นยาพิษก็
ยังอยากกิน, ของดิฉันกว่าจะตัด
ใจได้ต้องขอแรงพระเข้าช่วย
แต่ของคุณนี่ "หักดิบ" ไปเลย
เก่งจริงๆ ค่า...

 

เจอตัวกิเลส แล้วต้องประกาศสงครามเลยมั๊ยคะ ฮ่าๆๆๆ

เป็นมุมมองที่ดีอีกท่านหนึ่งค่ะ