ทำอะไรกันนัก ไม่ต้อง พระพุทธเจ้าไม่ได้ให้ทำ ที่ทำนั่นคิดมากกันไปเอง

บางทีเว็บแบบนี้ก็เป็นดาบสองคม ให้คนมาเผยแพร่ลัทธินอกรีต คนพึ่งเข้าหาธรรมมาอ่านแล้วหลงเชื่อก็เอาไปปฏิบัติแบบหลงทาง
...บางลัทธิแถวน้ำหนาวบอกให้เอาพระพุทธรูปที่บ้านออกนอกบ้านก็มี

 

คิดคล้ายๆคุณ YOMI NK ค่ะ

 

ฮ่าๆๆๆ อ่านแล้วก็คิดซิ ท่านทั้งหลาย ใครให้อ่านแ้ล้วให้เชื่อโดยไม่คิดว่ามันสมเหตุสมผลแล้วหรือ มันจริงหรือไม่จริง ถึงบอกให้มี ศีลเป็นฐานของสมาธิ แล้วทำให้สมาธิเป็นฐานของปัญญา ท่านหลวงตามหาบัวท่านก็ได้เทศน์เรื่องกรรมเป็นเครื่องจำแนกสัตว์ไปแล้วหาฟังนะท่านบอกว่า เรายังต้องพึ่งกรรมดีหรือบุญอยู่ตอนนี้ก็ทำไปก่อน ถึงเวลาแล้วค่อยละ
พระนิพพานทุกๆพระองค์ ก็เป็นเช่นนั้น ท่านหลวงตามหาบัว ท่านเทศน์แบบนี้
อะไรคิดตรองแล้วเป็นสิ่งที่ดีก็ทำซะนะ

เออ มีคนปฏิบัติชอบปฏิบัติถึงนิพพานแ้ล้ว แต่ไม่พากันใส่ใจ แล้วพวกท่านกำลังหาอะไรกันอยู่
ท่านหลวงตามหาบัวท่านเป็นพระอรหันต์ ก็นั้นไงพระอรหันต์ผู้ซึ่งไปถึงฝั่งพระนิพพานได้
แล้วจะหาอะไรกันอีก ท่านหลวงตาเทศน์ไว้ให้ฟังตั้งเยอะไม่ไปหาฟังกัน แล้วมาหลงมางง
มาวุ่นวายอะไรให้มาก
โชคดีกันแค่ไหน ที่พวกเราได้เกิดมาในยุคของพระอรหันต์ที่เปิดเผยตัวตน มาโปรดสัตว์
แล้วยังละเลยกันอีก เออแบบนี้ซิน่าถึงได้มืดถึงได้ดำกัน

กราบอนุโมทนาท่านหลวงตามหาบัว สาธุ

 

ผมเรียกสิ่งนี้ว่าระบบ เหตุ และระบบผล จะได้เปล่า แต่เหตุและผลนี้ไม่ใช้เรากระทำ แต่เป็นไปเองตามธรรมชาติถูกเปล่า ธรรมชาติมีความเกิด ความดับ เป็นธรรมดา มีความเปลี่ยนแปลงเป้นธรรมดา

แค่ เรามองเก้าอี้ตัวหนึ่ง มันก็ยังไม่ช่ายสิ่งที่มีอยู่จริงตลอดเวลาช่ายเปล่า ((มันคือความมีอยู่จริง แต่เป็นสิ่งที่มีอยู่แบบ ไม่เป็นอิสระจากกันช่ายเปล่า คือมันไม่เป็นเอกเทศจากกัน เพราะการที่เราจะรู้ว่ามีเก้าอี้ได้มันก็มีองค์ประกอบ ของ ไม้ ของตะปู และอื่นๆมาประกอบกันเราจึงจะเห็นเป็นเก้าอี้ช่ายเปล่า))


และนั้นก็ทำให้เรารู้ว่า เก้าอี้ไม่ช่ายสิ่งที่มีตัวตน จริงจริง แต่มันมีตัวตนขึ้นมาได้เพราะความไม่เป็นอิสระจากกันคือมันต้องอาศัยสิ่งหนึ่งเพื่อให้เกิดอีกสิ่งหนึ่งช่ายเปล่า((ยกตัวอย่างความเป็นเหตุเป็นผลครับ)) แล้วแต่จะกรุณาถ้าเห็นผิดครับ

 

สำหรับผมจะไม่เรียกพวกนี้ว่าลัทธิ แต่จะขอเรียกว่าพวกเนื้องอกของศาสนา
ลัทธิก็จะมีความเชื่อและคำสอนของเขา แต่พวกเนื้องอกนี่จะเอาคำสอนที่มีอยู่ก่อนแล้วไปตีความ ขยายความเพิ่ม ยืดนิด หดหน่อย ให้ตรงกับกิเลสและจริตของตน คิดได้เป็นแนวคิดใหม่แต่ก็ไม่ยอมแยกไปตั้งกลุ่มของตนเอง แต่ยังคงแฝงอยู่ในศาสนา คนมาศึกษาใหม่ก็คิดว่านี่คือคำสอนเดิมก็ทำตามๆกันไป นานวันเข้า ไอ้ที่งอกมาใหม่คนก็ไม่รู้คิดว่านี่เป็นของเดิม

 

ใช่ตอนนี้จะมีบางกลุ่มที่สอนให้ไม่ต้องทำอะไรเลย
หรือสอนไม่ให้ยึดติด ซึ่งมันเป็นสิ่งที่อันตราย เพราะบางคนจะเข้าใจผิด
จริงที่ว่านิพพานนั้น จะไม่สนใจทั้งบุญและบาปไม่สนใจในรูปญานใดๆทั้งสิ้น
แต่บารมีของคนนั้น ต้องอาศัยการทำบุญเป็นที่พึ่งไปก่อน เพื่อสร้างบารมี
ให้มีกำลังพอที่จะนิพพานได้ พอมีกำลังพอแล้วพระอรหันต์ทุกๆพระองค์ท่านถึงจะละบุญ
กุศลที่ทำมาให้หมดสิ้น นี่คือการละกิเลสในขั้นสุดท้าย
นี่เอาไปฟังกันว่าที่ผมบอกมันจริงไหม ว่าทุกคนต้องอาศัยผลบุญเป็นเครื่องนำพาไปก่อน
ขออนุญาต แป่ะนะครับท่าน ชนะ สิริไพโรจน์
กรรมเป็นเครื่องจำแนกสัตว์ - Buddhism Audio
เป็นคำสอนของพระอรหันต์ ที่ไปอยู่ในแดนนิพพาน ซึ่งทุกคนหาทางจะไปกัน
เดินตามท่านซิ ทุกท่าน เอ้า! ไม่ต้องไปคิดมากวุ่นวาย เดินตามพระอรหันต์ไปเลยแดนนิพพาน

 

เหตุผล-เหตุปัจจัย
ใช่ที่สุดแห่งธรรมไหม?
มันแค่ระหว่างทางเท่านั้น
ไม่ใช่ปลายทางดอก
(เมื่อถึงทื่สุดแห่งธรรมแล้ว
อิททัปปัจจัยตาก็ไม่มี)


แล้วจะวนสนใจอยู่กับเหตุและผลทำไม?

 

ตามความเห็นของผม เมืี่่อเราเริ่มเดินทาง มีต้นทาง ปลายทาง อย่างไรเสียก็ต้อง
ผ่านระหว่างทาง ไม่มีทางที่จะออกจากจุดเริ่มต้นแล้วไปโผล่ที่ปลายทางได้เลย
และระหว่างทางนี้แหละสำคัญ ถ้าไม่พิจารณาเหตุและผลให้ถ่องแท้ ก็อาจทำให้
เราเดินวนอยู่กับที่ หรืออาจเดินผิดทิศผิดทางไปไม่ถึงปลายทางเสียที
ถูกผิดประการใดโปรดชี้แนะด้วย

 

อย่างน้อย ทำอะไรบ้าง ก็ดีอยู่รกโลกไปวันๆนะครับ

 

พระพุทธองค์ บัญญัติ อริยสัจ4 ทุกข์ สมุทัย นิโรธ มรรค ให้เราทำให้แจ้งอยู่แล้วมรรคคือทางที่พระองค์ทรงบัญญัติให้เดิน

 

ขอเป็นสาวก
ที่คนไม่รู้
ประนามว่า
ลัทธินอกรีตด้วยคน

 

เวปนี้แบ่งเป็นห้องต่าง ๆ ไม่ใช่เหมารวมเป็นพุทธศาสนาไปหมด ต้องให้เครดิตเจ้าของเวปมากที่มองเห็น ความแตกต่างในเส้นทางเดินของจิต ซึ่งไม่จำเป็นต้องเริ่มต้นที่พุทธศาสนาเถรวาทเท่านั้น

บุคคลที่ยังไม่ถึงซึ่ง พระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ ก็จำต้องลัดเลาะไปตามฝั่งเป็นธรรมดา

เจ้าของกระทู้ไม่มาตั้งที่ห้องพุทธศาสนา ก็เห็นว่ามีวิจารณญานมากพอสมควร

ส่วนผมอ่านแล้วมีความเห็นส่วนตัว ดังนี้

ข้อความที่เขียนไว้ดีมาก เหมาะสำหรับคนกลุ่มน้อยเท่านั้น เปรียบเสมือนนักศึกษาขั้นปริญญาโทขึ้นไป แต่ไม่เหมาะสำหรับนักเรียนภาคบังคับเลย

คือต้องดูสภาวะปัจจุบันว่าเป็นเช่นใด

๑ การไม่ทำอะไรนี่หมายความความสามารถยอมรับสิ่งที่เกิดขึ้นทุกสิ่งทุกอย่างได้หรือไม่

๒ คุณหมดหน้าที่ ไม่จำเป็นต้องมีความสัมพันธ์ กับ คน สัตว์ สิ่งของ แล้วหรือไม่

ผมจำเป็นต้องเอาพุทธศาสนามาอธิบายตรงนี้เพราะไม่มีอะไรจะอธิบายได้ ว่า คุณได้กระทำสิ่งต่างประจำวันในลักษณะ สักแต่ว่า แล้วหรือยัง

ถ้าเป็นเช่นนั้นคุณเห็นว่าสิ่งต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นนี้เป็นเรื่องธรรมดาสามัญไปทั้งหมด ไม่มีอะไรมีค่าสำหรับคุณอีกต่อไป

คุณได้เห็นแล้วว่าโลกนี้เป็นเช่นดั่งโรงละคร คุณเป็นเพียงผู้เล่นในบทบาทต่าง ๆ เท่านั้น และคุณเล่นได้สมบทบาทอย่างเหมือนจริงที่สุด

ถ้าเป็นบุคคลดั่งเช่นข้างบนเจ้าเข้าใจบทความนี้เป็นอย่างดี และเห็นว่าถูกต้องด้วย

แต่ก็อย่างที่ความเห็นก่อน ๆ ที่เปรียบเสมือนการเดินทาง เอาปลายทางขึ้นมาก่อนทั้งที่ยังไม่เริ่มต้นเดินทางเลย นี่ละครับเลยมีแนวโน้มเป็นแบบลัทธินอกรีตที่เห็น ๆ กันอยู่

มันเลยเป็นเช่นดั่งดาบสองคมจริง ๆ

ช่วยไม่ได้ครับ ทางเดินเส้นนี้เปรียบเสมือนเดินอยู่บนขอบเหว ตกได้ตลอดเวลา พรหมวิหาร ๔ จำต้องมีอุเบกขา เมตตาตัวนี้ทำให้มีก็ยากอย่างที่สุด เมื่อมีแล้วทำให้ไม่มียิ่งยากไปกว่า

 

อริสัจ4 เป็นความจริงแท้ ทุกข์ที่มนุษย์ทุุกคนมี และทางพ้นทุกข์มีอยู่ ถ้ามีสาระแห่งความพ้นทุกข์ได้มันก็อยู่ในมรรค ถ้าไม่มีการกล่างถึงมรรค แล้วจะบอกคนอื่นให้พ้นทุกข์ยังไง ถ้าคนเขียนบอกว่าเราพ้นทุกข์แล้ว คนเขียนเองก็ต้องผ่านมรรควิธีมา ไม่ว่าจะใช้เวลาหรือไม่ก็ตาม สิ่งนั้นก็เป็นมรรควิธีอยู่ดี

 

ส่วนสุดของทั้งสองด้าน ไม่ควรเข้าไปยุ่งไม่ใช่เหรอครับ

 

ทุกศาสนา แก่นแท้แล้วสอนให้ทุกคนเป็นคนดี เพื่อหลุดพ้นจากทุกข์ แต่โดยเส้นทางเข้าหาความหลุดพ้นอาจแตกต่างกันไปแล้วแต่ทิศทางที่มองเข้ามา บางคนอยู่ทางซ้าย อยู่ขวา อยู่หน้า อยู่หลัง อยู่บน อยู่ล่าง ฉะนั้นการมองภาพต้องแตกต่างกันไปเป็นเรื่องธรรมดา แต่สิ่งที่ต้องพึงระวังคือผู้นำคำสอนของพระศาสดา ผู้เผยแพระพระธรรมคำสอนมากกว่าที่น่าเป็นห่วง เอาความคิดตัวเองเข้าไปบิดเบือนพระธรรมคำสอน แทนที่จะหลุดพ้นจากทุกข์กลับพาดิ่งลงอเวจีก็มีมากเช่นกัน ดังนั้นควรใช้สติ ปัญญา พิจารณาในคำสอนเหล่านั้น

 

อริยสัจ ๔ คือ ความจริงอันเสริฐ ๔ ประการ
ไตรลักษณ์ คือ สัจธรรมที่หนีไม่พ้น
โลกธรรม ๘ คือ สิ่งที่ต้องประสบพบเจออยู่ทุกวัน
พรหมวิหาร ๔ คือ ธรรมสำหรับผู้ใหญ่ ผู้ปกครอง

หากคนเราทุกวันนี้ ปฏิบัติได้ตามพระธรรมคำสอนขององค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้า แม้นไม่ได้ทั้งหมด แต่ยึดเป็นแนวทางปฏิบัติให้ได้มากที่สุด รับรู้ ยอมรับ และทำความเข้าใจ แม้นไม่อาจหลุดพ้น แต่สังคมก็อยู่ร่วมกันได้อย่างปกติสุข

 

คุณใจทุกข์ ผมเชื่อในอริยสัจ4 และอริยมรรคมีองค์8 อันเป็นมัชฌิมปฎิปธา ทางสายกลางนะครับ

 

ขอ อนุโมทธนาสาธุค่ะ ใช่เลยค่ะ แต่ ไม่ทำไม่รู้ ท่านทำมาก่อนถึงรู้ รุ้แล้ววาง เราเรียกว่าผู้รู้แจ้งใช่ไหมค่ะ พระพุทธองค์ก็ทำมาก่อน แล้วก็หยุด วาง รู้แจ้งตอนปล่อยวางตามธรรม นี่แหละ

 

ในเมื่อ
ไม่ต้องทำ ไม่ต้องรู้ ไม่ต้องจำ ไม่ต้องจด
ก็...ไม่ต้องสอน ไม่ต้องเผยแพร่..สิ

หยุดที่เหตุ

 

ผมว่าคุณหลงธรรมแล้วนะครับคุณวัชรธร พระพุทธเจ้าท่านสอนให้ทำในสิ่งที่ควรทำ ละในสิ่งที่ควรละ เพื่อให้ได้มาซึ่งอารมณ์หนึ่งซึ่งเรียกว่า นิพพาน ถ้าท่านสอนให้ไม่ทำอันใด คงไม่มีพระอยู่ในเมืองหรอกนะ พระคงออกไปอยู่ป่าหาความวิเวกกันหมด พระพุทธเจ้าท่านสอนให้ทำให้ดีที่สุดต่างหากเล่า ไม่ใช่สอนให้ไม่ทำอะไรเลย ทำหน้าที่ของตนให้ดีที่สุด เด็กทารกก็ต้องกินนมก่อน รอจนโตขึ้นมาหน่อยถึงจะทานข้าวได้ ปุริสธรรม 7ประการ คือ เหตุ ผล ตน ประมาณ กาล หมู่ รู้เฉพาะบุคคล ตัวท่านมีความเข้าใจในธรรมที่ท่านแสดงมากน้อยแค่ไหนครับ หรือเพียงแต่คัดลอกมาจากคนอื่นเขามาขอรับ