ทำยังไงครับ วานผู้รู้ด้วยครับ

เวลานั่งสมาธิเนี่ย บังคับลมหายใจเข้าออกเหรอครับหรือตามดูลมหายใจ แต่พอดูก็เหมือนบังคับ ตกลงทำยังไงครับ

 

55...........................

 

ตัดคำว่า "ลมกับหายออกครับ" ^_^

 

เมื่อท่านฝืนหรือบังคับร่างกาย สมาธิท่านจะไม่เกิด จงอย่าเปลี่ยนและฝืน "ธรรมะ-ชาติ" ท่านจงไตร่และตรองดู ดวงตาท่านมองลมจมูกเห็นหรือไม่ ?

 

แค่ทำให้รู้ครับว่า ตอนนี้ตัวเองหายใจเข้า ตัวเองหายใจออก ไม่ต้องไปตั้งใจหายใจเข้าหายใจออกขนานนั้น ถ้ายังเหมือนเป็นการบังคับบ้างก็ไม่เป็นไร เพราะการหายใจเข้าออกจะได้สม่ำเสมอกัน และเราสามารถคุมการหายใจให้หายใจช้าลงไปอีกได้ครับ ก็ดี เป็นการฝึกการหายใจเข้าออกให้เป็นจังหวะที่คงที่

 

หน้าที่ของเราคือตามดูลมหายใจเท่านั้น ไม่ต้องบังคับลม จะเข้า-ออก, สั้น-ยาวเราก็รู้ จิตมันจะเผลอหลงลืมลมไปบ้างก็ช่าง (ธรรมดาของจิต) เมื่อระลึกได้ก็กลับมาดูลมหายใจอยู่เรื่อยๆ ฝึกไปเสมอๆ จะหลับตาหรือลืมตาก็ได้ มีสติอยู่กับลมหายใจเท่านั้น

 

เอาง่ายๆก่อนนะครับคุณมาร ก่อนจะทำสมาธิให้ทำตัวปล่อยวางตามสบาย
เมื่อนั่งแล้ว ให้ฟังเสียงธรรมชาติเช่น ลม น้ำตก จิ้งหรีด นก ฯลฯ อย่างนี้ไปเรื่อยๆแล้ว
เอาสติจดจ่อกับเสียงของธรรมชาตินั้น ฟังอยู่นั่น แล้วมันจะนิ่งเอง ท่านจะรู้สึกดีสบายอย่าง
ผิดปรกติเลย เพราะธรรมมะ คือธรรมชาติ ทำไปเรื่อยๆฟังเสียงเอาสติจดจ่ออยู่ที่เสียง

 

เราต้องรู้ลม แต่ไม่บังคับลม ปล่อยมันหายใจตามปกติ
ฝึกแรกๆก็ยังงี้แหละครับ
มันจะฝืนๆเหมือนฝืนตัวเองเหมือนเราบังคับลม

เวลาฝึกก็อย่าไปคาดหวังกับการฝึกมาก
ปล่อยใจให้สบาย เพราะอย่างน้อยเมื่อเราฝึกความเพียรก็เกิด
ผลของการฝึกนั้นไม่หายไปไหน

ตอนฝึกก็ดูลมไปเรื่อยๆนะครับ
ทำใจสบายๆ ถ้าฟุ้งซ่านคิดเรื่องอื่น ก็ไม่ต้องไปใส่ใจอะไรมากนัก
ถ้าเรามีสติรู้เมื่อไรก็กลับมาดูลมเหมือนเดิม

ทำใจสบายๆ ไม่ต้องเครียด ผ่อนคลาย
จะทำตอนไหนก็ได้ยืนเดินนั่งนอน ถ้าว่างก็ทำ

อย่าลืมว่าไม่ต้องไปคาดหวังกับผลการปฏิบัติ
ทำใจสบายๆ ฟุ้งซ่านเมื่อไรก็กลับมาเริ่มต้นใหม่ ไม่ต้องซีเรียส

 

เลิกเลย.. เลิกบังคับ เลิกตามดู และก็เลิกนั่งด้วยเมื่อย.. อิอิ เอาแค่รู้ก็พอว่า ลมเข้ากับลมออก เอาแค่เนี๊ยแหละมารเอ๊ย...:VO

 

ขออนุโมทนา ในการปฏิบัติของท่านด้วยครับ

ปฏิบัติต่อไปนะครับ อย่างน้อยก็ได้เริ่มต้นแล้ว

ก็ขอแนะนำเหมือนหลายๆท่าน คือให้รู้ลมหายใจคือ

เข้าสั้นก็รู้ ออกสั้นก็รู้ เข้ายาวก็รู้ ออกยาวก็รู้

เมื่อจิตหลงไปคิดฟุ้งซานต่างๆนาๆ ก็รู้ เกิด ดับ ของมันแล้วดึงมารู้ลมหายใจอยู่เช่นเดิม

ช่วงแรกๆก็จะเหมือนเราต้องกำหนดลมหายใจเพราะไม่เคยชิน

แต่ถ้าได้ฝึกอย่างสม่ำเสมอ ก็จะเป็นเพียงผู้รู้ที่เฝ้าดูอยู่ได้ครับ

สิ่งสำคัญ คือให้ รู้ การเกิดขึ้น ตั้งอยู่ และดับไป ของอารมณ์ ต่างๆครับ

 

ตามนี่ครับ

 

เห็นอะไรก่อน ก็ให้ตามดูอันนั้นก่อน

ตามดูลมหายใจ แต่ไปเห็นว่า บังคับ หรือไม่บังคับ เกิดอยู่

ก็ให้ตามดู บังคับ หรือ ไม่บังคับ นั้นไปเลย

จนกว่าจะตามดู บังคับ หรือ ไม่บังคับ ได้ มันจะทวนกระแส
กลับออกมาที่ตามรู้ ลมหายใจ ได้ในลำดับถัดไป

เมื่อไหร่ก็ตาม ที่เห็นสภาวะการตามรู้ ได้อย่างถูกต้อง มันจะ
มีความรู้สึกว่า ตัวเราไม่มี ตัวเราไม่ได้ทำ กายเบาจิตเบา อย่า
กลัวในความรู้สึกที่ผุดมาหลอกว่า ตัวเราไม่มี ตัวเราไม่ได้ทำ

ก็หากว่า การตามรู้มีอยู่ ยังมีรู้ ไม่มีอะไรหายไปไหนหรอก

เมื่อไหร่ก็ตามที่รู้สึกกลัวว่าตัวเราจะหายไป แล้วไปเชื่อความคิด
ว่า ตัวเราหายไป นั่นคือเผลอไปเชื่อ"มาร" เพราะผู้ปฏิบัติก็
นั่งระลึก เจริญสติ อยู่ทนโท่ จะไปเชื่อ ความคิดที่ทำให้ทุกข์
ไปทำไม

 

พวกท่านคาดหวังอะไรกับสมาธิ

สมาธิจะไม่เกิดเมื่อท่านคาด

ท่านลอง "หยุดคาด" ดูสักครู่