... แล้วเราจะเล่าให้ฟัง ...

ที่โรงเรียนไวเลสเป็นแบบโครตช้าเลยค่ะ
พยายามอ่านหลายครั้งแล้ว เข้าได้บ้างไม่ได้บ้าง เลยขอลงให้กำลังใจกันตรงนี้นะค่ะ

 

นั่งอ่านจนจบอยากบอกว่าได้อะไรเยอะมาก ขอบคุณครับพี่อ้อจะพยายามรักษาศีล 5 ให้ครบก่อนครับแล้วจะเริ่มทำขึ้นเรื่อยๆครับ ขออนุโมทนาบุญในครั้งนี้ถ้าพี่อ้อออกหนังสือเมื่อไหร่จะรีบไปอุดหนุน 3 เล่มครับ

 

แค่รับปากว่าจะปฏิบัติ ก็เห็นผลทันใจ ไม่ทันข้ามวัน
โหย...ทึ่งค่ะทึ่ง

 

เวลาที่ชีวิต...เดินทางมาด้วยความ...เหนื่อย...ล้า...ความหวังและความฝัน...ยังคงมีอยู่...
เมื่อพัก...พอหายเหนื่อยกาย...แรงพลันกลับคืน...เพื่อลุกขึ้น...ก้าวเดิน...ต่อไป...ตาม...
ความหวัง...และความฝัน...นั้น.....
แต่...ถ้า...ทางเดิน...เต็มไปด้วยความท้อแท้...ความเหนื่อยใจ...แรงที่จะยกขา...ก้าวเดิน...ต่อไป
ช่างยากเย็นเสียเหลือเกิน...ใจนั้น...สำคัญ...กายเหนื่อย...ยังไม่เท่าใจเหนื่อย....เพราะใจเหนื่อย...และท้อ...
แรงผลักดันที่จะให้ขาก้าวเดิน...หรือ...ร่างกายทำงานต่อไป...ดูช่าง....เป็นไปได้ยาก...
...สร้างกำลังใจ...ให้กับตนเอง...เถอะค่ะ...ทำใจให้เข้มแข็งแล้วผ่าน...ทางเดินที่แสนจะขรุขระนี้...ไปให้ได้...แม้จะต้องเจ็บเท้า...เจียนตายก็ตาม...แต่...ลมหายใจยังคงมีอยู่...

แม่เคยบอกฉันว่า...จำไว้นะ...เราจะไม่มีคำตอบเพียงแค่ 1 เท่านั้น...เรามีมากกว่าหนึ่ง...
อยู่ที่เรา...ว่าจะเลือก....ใช้คำตอบไหน....

สาธุบุญ....ทุกท่านค่ะ....

 

ขอบคุณทุกกำลังใจค่ะ...ขอกำลังใจที่ดีทั้งหมด...ส่งไปให้คุณๆ ทุกๆ ท่าน...ด้วยนะคะ

 

คุณอ้อคะขอคำปรึกษาหน่อยค่ะแฮ่ๆ^^

ถ้าไปวัดพิชัยญาติฯเย็นวันศุกร์ได้ไหมคะ หรือต้องไปเช้าวันเสาร์เลย

พอดีหลานอยากปฏิบัติธรรมจะพาไปวัดอัมพวัน เป็นห่วงเขาเพราะ

เคยพาไปครั้งนึงเขาร้องไห้เลยกลัวเขาจะไม่ไหวอีกก็เลยอยากได้ที่ใกล้

กว่าวัดอัมพวันแล้วควรจะให้คนไปส่งหรือว่าเอารถไปเองได้คะอย่างไหน

จะสะดวกกว่ากัน ขอบคุณล่วงหน้านะคะ

 

อนุโมทนา สาธุค่ะ

ไปเย็นวันศุกร์ก็ได้ค่ะ...ไปลงทะเบียน และร่วมทำวัตรเย็นกับเพื่อนๆ กัลยาณธรรมค่ะ ... เช้าตื่นตี 4 เตรียมทำวัตรเช้า ... หลวงตาท่านจะเป็นผู้นำศีล ๘ ให้เช้าวันเสาร์ค่ะ

ยินดีด้วยนะคะ...สาธุค่ะ

 

วันนี้ได้เข้ามาอ่านกระทู้ของพี่อ้อ อ่านรวดเดียวตั้งแต่หน้าแรกยันหน้าสุดท้ายเรยค่ะ

ได้ข้อคิดอะไรหลาย ๆ อย่างมากมาย ขอบคุณนะค่ะ สำหรับข้อคิดดี ๆ ^__^

 

ขอบคุณค่ะ....ขอกุศลจากประสบการณ์ที่เกิดขึ้น...
ได้เป็นธรรมทานให้แก่ทุกๆ ท่านที่ได้เข้ามาในกระทู้นี้นะคะ...
ช่วงไหนที่พอจะสะดวกขึ้น...จะนำมาเล่าให้ฟังต่อนะคะ

^ ^

 

แอนขอสมัครเป็นสาวกด้วยคนค่ะพี่อ้อ :z2:z2:z2:z2:z2:z2:z2:z2:z2

 

โลภ = ไม่ยอม"ทิ้ง" = คิดว่า"มี" = หลง

 

ไปด้วยกันนะ ศิษย์พี่...

Dhammada News: หลวงพ่อปราโมทย์มาแสดงธรรมที่ศาลาลุงชิน 20 มี.ค. 54 | Dhammada.net หลวงพ่อปราโมทย์ : ธรรมะ คือ ธรรม�

 

....ขอบคุณ ขอบคุณ.....

เมื่อวันอาทิตย์ที่ผ่านมา...ฉันได้ร่วมงานบวชของพ่อเลี้ยงฉัน...วันนั้น...มีเรื่องประหลาดใจเกิดขึ้นหลายอย่าง...คนที่ฉันได้เคยดูดวงให้...เคยบอกอนาคตที่เขามองไม่เห็น...ให้....และเขาก็ไม่แน่ใจกับคำตอบที่ได้...ว่าจะจริงหรือเปล่า...เพราะ...อนาคตที่บอกไป...ต้องใช้เวลา...คนแรกที่ทำให้ประหลาดใจ...คือ...ครอบครัวที่มีอะไรมักจะเล่าทุกข์สุขให้ฉันฟัง...อยากถาม...อยากได้ยินเสียง...แค่โทรมาเล่าให้ฟังเฉยๆ...เขาก็เกิดความสบายใจแล้ว...ฉันก็ได้บุญจากการทำให้เขาสบายใจด้วย...ผู้เป็นแม่โทรมาหาฉันในวันเสาร์...ด้วยนำ้เสียง...เสียใจ...เสียดาย...อยากมาร่วมงานบวชเหลือเกิน...อยากมาเจอฉัน...แต่ไม่สามารถมาได้...จึงส่งตัวแทน...คือลูกสาวคนเล็ก...ให้มาร่วมบวชด้วย...น้องบอกว่า...ปกติน้องจะตื่นสาย...เพราะอ่านหนังสือเตรียมสอบดึก...อีกทั้ง...เมื่อเวลาไปไหน...น้องจะขับรถหลงทางเป็นประจำ....น้องมาถึงตั้งแต่ 7 โมงเช้า...ตามคำแนะนำของฉัน...พอมาถึงก็เล่าให้ฟังถึงความประหลาดใจที่เกิดขึ้น...น้องบอกว่า...วันนี้มาไม่หลงทางเลย...ซึ่งแปลกมาก...อีกอย่างวันนี้ก็ตื่นเช้าแบบที่ไม่เคยตื่นมาก่อน...เพื่อมางานบวชนี้...ฉันบอกว่าไม่แปลกหรอก...กังวลกลัวว่าจะทำภาระกิจให้แม่...ไม่สำเร็จนะสิ...เลยนอนไม่หลับ....555555++ น้องก็ยิ้มรับ...เราคุยกันไปหลายเรื่อง...จนกระทั่งได้เวลาที่จะต้องนำนาคแห่รอบโบสถ์...ก็มีผู้หญิงวัยกลางคน....เดินเข้ามาถามฉันว่า...“ขอโทษนะคะ...คนไหนคุณอ้อคะ!!”....“อ๋อ...ค่ะ อ้อเองค่ะ”....ฉันตอบ....เขาดีใจจับมือฉันมากุมไว้...อาการเหมือนอยากจะกอดฉัน...พร้อมแนะนำตัวเองว่าเป็นใคร...พี่คนนี้คือหนึ่งในคนที่ฉันได้เคยเปิดกรรมไปให้ครั้งแรกๆ ที่ฉันช่วยคนโดยยังไม่มีค่าบูชาครู...หน้าตาเธอผ่องใส...ผิดกับที่ฉันเคยเห็นในความคิดมาก...เธอสบายใจขึ้นมากแล้ว...และปฏิบัติตามคำแนะนำของฉัน....เธอเล่าว่า...วันนี้...เธอตั้งใจจะมางานบวช...และขอสักครั้งที่จะได้เจอฉัน...ชีวิตเขาดีขึ้น...และเข้าใจเรื่องการรอคอย...ฉันยิ้มรับ...ดีใจกับความสุขใจที่เกิดขึ้นกับเขา...พอบวชพระเสร็จ...ฉันต้องไปส่งพระที่ต่างจังหวัด...เพราะท่านจะไปจำวัตรอยู่ที่นั่น...ฉันขึ้นรถล่วงหน้าไปก่อน...ในขณะที่กำลังเดินทาง...แม่โทรมาบอกว่า...มีคนตั้งใจจะมาหาฉัน...เสียดายที่มาไม่ทัน...ฉันเลยหยอกกลับไปว่า...ไม่เป็นไรหรอก...คิดถึงอยากเจอก็ตามกันมา...ปราจีนบุรีใกล้แค่นี้...คุยกับเสร็จขับรถกลับก็ได้...น้องตอบแบบไม่ลังเลว่า...หนูอาจจะตามพี่ไป...ฉันยิ้ม...พอรถแม่มาถึง...แม่เล่าให้ฟังว่า...น้องตั้งใจมาบวชพระ...และตั้งใจจะมาคุยกับฉันด้วย...แต่มาไม่ทัน...วันรุ่งขึ้นถ้าฉันส่งพระเสร็จแล้ว...ขากลับ...น้องขอให้แวะบ้านน้องหน่อย...เพราะเป็นทางผ่านอยู่แล้ว...

ฉันถวายอาหารพระเช้าเสร็จก็ร่ำลาหลวงพ่อ....จนมาถึงบ้านของน้อง....เพียงแค่น้องเห็นหน้าฉัน...น้องยิ้มกว้างกว่าครั้งแรกที่เจอกันเสียอีก...มาคราวนี้...หน้าตาผ่องใส...สวยงาม...กว่าที่เคยเห็นกันครั้งแรก...เพราะครั้งนั้น...น้องทุกข์มาก...ความทุกข์กลบความสวยใสของหน้าตา...ไปในทันที...แต่คราวนี้...รอยยิ้ม...มีความสุขเกิดขึ้นในใบหน้านี้...ฉันยิ้ม...ดีใจที่น้องทำตามคำแนะนำของฉัน...น้องยกมือไหว้...กล่าวคำขอโทษที่ต้องให้มาที่บ้านของน้องแทนที่จะไปเจอฉัน...เพราะเธอติดธุระที่ไม่สามารถปลีกตัวได้จริงๆ...คือทิ้งไว้ไม่ได้เลย...

น้องให้ฉันเปิดกรรมให้เธออีกรอบ...คราวนี้...เธอถามถึงแต่ความสุขใจที่กำลังจะเกิดในวันข้างหน้า...สุดท้ายเมื่อคุยกันเสร็จ...เธอกล่าวทั้งน้ำตา... “หนูดีใจ ที่หนูได้เจอพี่อ้อ...หนูขอบคุณที่พี่ชี้นำหนู...ให้หนูเจอสิ่งดีๆ เข้ามาในชีวิตกับเขาบ้าง...หนูทำตามที่พี่บอกทุกคำ...หนูถือศีล 5 แบบพยายามที่จะไม่ขาดตกบกพร่อง...ใจหนูเป็นสุขมากขึ้น...ชีวิตหนูเปลี่ยนไปจากหน้ามือเป็นหลังมือ...หนูขอกอดพี่อ้อได้ไหม...หนูอยากกอดพี่ตั้งแต่เห็นพี่เดินเข้าบ้านหนูแล้ว...หนูดีใจจนบอกไม่ถูก”....“ได้สิอยากกอด กอดเลย”...“พี่ดีใจนะ...ที่สิ่งที่พี่นำไป...แล้วทำในสิ่งที่พี่บอก...ผลที่ได้คือความสุขใจกลับมา...”...น้องกอดฉันอยู่เป็นนาน...ร้องไห้...น้ำตาแห่งความดีใจ...น้องบอกฉันในใจว่า...“พี่อ้อขา...ขอบคุณสำหรับทุกอย่างนะคะ...ขอบคุณมากๆ...หนูจะเชื่อและทำตามพี่อ้อทุกอย่าง...เพราะพี่ทำให้ชีวิตหนูเปลี่ยนไป”...เธอขอกอดอย่างนั้นอยู่ 3ครั้ง...กอดแล้วกอดอีก...เหมือนจะไม่ให้ฉันกลับ...ฉันก็ให้กำลังใจต่อว่า...ทำต่อเถอะ ปฏิบัติต่อเถอะ...สิ่งดีๆ รออยู่นะ...น้องยกมือไหว้...ตอบกลับมาว่า...“ค่ะพี่อ้อ...หนูจะทำทุกอย่างที่พี่บอกค่ะ”....

น้องได้ความสุขใจ...ฉันก็ได้ความสุขใจเช่นเดียวกัน...เพราะความสุขใจของน้อง...ออกมาจากใบหน้าที่เคยหมองเศร้า...นั้น...ช่างผิดกันโดยสิ้นเชิง....ฉันก็สุขใจเช่นเดียวกัน...ที่วันนี้...มีหลายคนทีเดียว...ที่หาใจตนเองเจอ...แล้วเป็นสุข....สาธุ

 

ได้ติดตามอ่านเรื่องราวและประสบการณ์ของคุณอ้อมาตลอด ก็ขออนุโมทนาในกุศลจิตของคุณอ้อที่ได้แบ่งปันและเป็นแรงบันดาลใจให้คนที่อ่านได้ตระหนักถึงกฏแห่งกรรมที่ทรงความยุติธรรมเป็นที่สุด

ไม่ทราบว่าคุณอ้อรับเปิดกรรมให้กับคนอื่นด้วยมั้ยคะ ..พอดีมีคนรู้จักเค้าไม่สบาย และมีคนมาทักว่าเค้าจะมีชีวิตอยู่อีกไม่นาน เลยอยากให้เค้าได้หายเครียดน่ะค่ะ ..แต่ถ้าคุณอ้อลำบากใจ พี่ก็ต้องขอโทษด้วยนะคะ ..ขอบคุณอีกครั้งนะคะที่เขียนเล่าเรื่องกรรมให้อ่านค่ะ ..เป็นกำลังใจให้คุณอ้อด้วยนะคะ

 

อ่านสนุก ได้ข้อคิด ขอบคุณมากค่ะ แล้วจะเข้ามาอ่านเรื่อยๆ นะคะ

ขออนุโมทนาในบุญกุศล กับคุณอ้อด้วยนะคะ สาธุค่ะ

 

“ จะขอตามรอยของ...พ่อ....ด้วยรัก....ด้วยภักดี ตลอดไป.... ”

“ ต้นไม้ที่...พ่อ...ปลูก...เพื่อให้ร่มเงากับ...พวกเรา...ทุกๆ คน...
พ่อใช้...เหงื่อ...แทนน้ำ...รดลงไป...เพื่อให้ผลิ...ดอก...ใบ...ออกผล
ให้เราทุกๆ คน...เติบโต...อย่าง...ร่มเย็น...ในบ้าน...เรา....
....ลมแรงเท่าไร...ก็บรรเทา...
ออกผลให้เก็บ..กิน...แตกใบเพื่อให้...ร่มเงา...
คอยดูแล...เรา...ให้เรา...มีวัน...ต่อไป..”

“ ทรงพระเจริญ....ยิ่งยืนนาน...ขอจงทรงพระเกษมสำราญ...
พระวรกาย...และพระทัย...ทรงพระเจริญ...พระเจ้าอยู่หัวของ...ชาวไทย..”

จากใจพสกนิกร...ของพระองค์...

 

ติดตามอ่านจนจบเลยค่ะ สนุก ได้ข้อคิดมากเลย ขอบคุณสำหรับประสบการณ์ที่นำมาเล่าให้ฟังค่ะ แล้วจะมีโอกาสได้เจอคุณอ้อไหมค่ะ

 

อนุโมทนา สาธุค่ะ
ยังมีอีกมากค่ะ...แต่ตอนนี้...แหะ แหะ งานเข้าค่ะ
เลยขอตัวทำงานก่อนค่ะ...ว่างเมื่อใด...จะกลับมาเล่าต่อค่ะ
อ่อ...ได้เจอตัวเป็นๆ แน่นอนค่ะ...อีกไม่นาน..
แล้วเจอกันนะคะ....สาธุค่ะ

 

สวัสดีค่ะทุกท่านที่ได้ติดตามอ่าน
ตอนนี้กระแสเรื่องภัยพิบัติมาเป็นระลอกๆ...หลายท่านที่เคยได้คุยกันไว้...
โทรเข้ามาด้วยน้ำเสียงวิตกกังวล...กับ...สิ่งที่ยังไม่เกิดขึ้น...เพราะรับข่าวสารมานั้น...
...อยากจะบอกว่า...ทำใจให้สบายเถอะค่ะ...แล้วเร่งรีบสวดมนต์ ภาวนา แผ่เมตตา..
อย่างที่บอกไว้ค่ะ...คนละ 1 บาท ล้านคน ล้านบาท...ถ้าเปรียบเป็นเงินก็ได้ประมาณนั้น...
แต่นี่คือบุญกุศล...ถ้าเราช่วยกัน...สิ่งที่จะเกิดขึ้น...เสียหายอาจจะไม่มากนะคะ...
อย่ามัวแต่กังวล...จนทำให้ชีวิตและจิตใจไม่เป็นสุขเลยค่ะ....อะไรจะเกิด...ก็ต้องเกิด..
เราไปห้ามกันไม่ได้...เน๊าะ...แต่ทำยังไง...ให้มีสติ..รู้ตื่นตลอดเวลา...นี่แหละ...ที่ต้องทำกัน..
ไม่ต้องอะไรมากนะคะ...เราเกิดมา หนเดียว ตาย หนเดียว...คงไม่มีใคร ลุกขึ้นมาทรมาณ..
กันได้อีกรอบเน๊าะ...เอ้า...สู้สู้ค่ะ...ตอนนี้ยังไม่เกิดอะไรขึ้น...เร่งรีบช่วยกันเถอะค่ะ..
อย่าให้เป็นภาระของกลุ่มใด กลุ่มหนึ่งเลยค่ะ...เราช่วยๆ กัน...นะคะ...

สาธุค่ะ

 

... # จิตใต้สำนึกดี...เมื่อรู้ซึ้ง...บุญนำส่ง # ...1

น้องคนหนึ่ง...ถูกส่งมาให้คุยด้วยเหตุผล...ที่ฟังแล้ว...อดที่จะตื่นตระหนกกับน้องไม่ได้เลย...เธอเล่าว่า...ทุกคืน...ที่เธอนอน...เธอไม่สามารถพาลูกเธอ...นอนที่ห้องนอนได้เลย...เธอมักจะถูกผีอำ...ตลอดเวลา...บางทีก็นอนทับตัวเธอ...ทำให้หายใจไม่ออกหลายต่อหลายครั้ง...จนเธอกลัว...และไม่สามารถนอนห้องนอนนั้นได้อีก...ต่อเมื่อ...เธอได้นำหมาของเธอ...เข้าไปนอนด้วยในห้อง...ถึงจะนอนหลับได้...โดยไม่มีสิ่งใดมากวนใจ...แต่ก็นั่นแหละ...ถ้าจะให้เธอนำหมา...เข้าไปนอนด้วยทุกคืนก็คงจะไม่ไหว...เพราะขนหมาก็จะปลิวไปทั่วห้อง...เธอจึงตัดสินใจ...นำลูก...ลงมานอนกันที่ห้องรับแขก...เกือบทุกคืน....

จนกระทั่ง...เธอติดต่อผ่านญาติของฉัน...โทรหาฉัน...เล่าให้ฟังว่า...เกิดอะไรขึ้นกับเธอ...ฉันบอกเธอว่า...ถ้าจะให้คุยกับเจ้าที่...ฉันไม่สามารถขนาดนั้น...(แหม..ก็ยังใหม่ๆ อยู่เลยใครจะกล้าไปลองของแบบนั้น...เน๊าะ..อิอิ)...แต่ถ้าจะให้สื่อกับเจ้าที่...แบบเป็นเรื่องเป็นราว...หรือต้องการอะไร...เดี๋ยวจัดให้...5555...เท่ากับฉันและแม่ต้องไปด้วยกัน...เพื่อการนี้...5555...พอเข้าไปในบ้านเขา...ฉันเห็นผู้ชายนุ่งโสร่ง...ผิวออกดำแดง..ยืนอยู่ระเบียงชั้น 2... น้องบอกว่า...นั่นห้องนอนน้อง...ที่ไม่สามารถนอนได้เลย...ฉันเห็นแค่นั้น...แต่ไม่รู้ว่า...ชายผู้นั้น...ต้องการอะไร...ปรากฏว่า...แม่ฉัน...นั่งหลับตา...สักพัก...พวกเราก็ถึงบางอ้อ....เจ้าที่เป็นอิสลาม...เขาไม่ชอบ...หมา...และก่อนหน้านี้...น้องเลี้ยงหมาไว้เพาะพันธ์ุเพื่อขาย...จึงมีหมาประมาณ 10 กว่าตัว...จัดเป็นคอกๆ ...ทีนี้...บรรดา หมาๆ ทั้งหลาย ก็จะเวียนกัน ออกมายืดเส้นยืดสาย...จนเกือบจะทั่วบ้าน...ทำให้เจ้าที่...ไม่สามารถจะอยู่ตรงไหนได้เลย...นอกจากชั้นบน...แต่เมื่อฉันและแม่ได้เข้าไปคุยให้น้อง...น้องเหลือหมาประมาณ 4 ตัวเห็นจะได้...ฉันขอเรียก...เจ้าที่ของน้องว่า...“ตาบัง”...นะคะ

ตาบัง...แกบอกกับแม่ว่า...แกไม่ชอบหมา...แกเกลียดหมามาก...แกเลยต้องไปอยู่ข้างบน...ไปนอนกับน้อง...พยายามบอกน้องหลายครั้ง...แต่สื่อกันไม่ได้เลย...ต่อเมื่อ...น้องพาหมาขึ้นมาด้วย...แกก็จะไปข้างล่างแทน....นั่นแหละ...( ฉันกับแม่มองหน้ากัน...เพิ่งจะรู้ก็วันนั้นนั่นเอง...ว่า...อิสลามเขาไม่ชอบหมา...เป็นความรู้ใหม่สำหรับฉัน...เพราะไม่เคยรู้มาก่อนเลย) พอเล่าให้น้องฟัง...น้องถามว่าจะให้ทำอย่างไร...ถึงจะอยู่ร่วมกันได้อย่างเป็นสุข...ตาบังบอกผ่านแม่ว่า...ให้น้องเอาหมาออกจากบ้านไปให้หมด...น้อง...ปล่อยโฮ !!! ทันที...เพราะน้องรักหมามากๆๆๆๆๆ...และหมาที่เลี้ยงก็เป็นหมาพันธุ์ทั้งนั้น...ตัวใหญ่ๆ ทั้งนั้น...

น้องถามว่า...จะให้เอาไปไหน..หนูก็รักของหนู...แม่เลยถามว่า...หนูสร้างศาลเจ้าที่ให้ตาบัง...แกได้ไหม...น้องบอกว่า...ได้..ถ้าทำแล้วอยู่ร่วมกันอย่างเป็นสุข...ตาบังบอกว่า...ถ้าสร้างศาลแล้ว...ให้กั้นเขตแดนระหว่างหมา...กับศาลตาบัง...ไม่ให้หมาเข้ามาเกี่ยวข้องเลย...เวลากลางวัน...ให้กั้นบริเวณหมาไว้...แต่พอกลางคืนค่อยปล่อย...เพราะตาบัง...แกก็จะเข้าบ้านแกแล้ว...น้องบอกทั้งน้ำตาว่า...ได้ค่ะ...หนูจะทำ...จากนั้น...น้องก็ตั้งศาล...ทำทุกอย่างที่แม่ฉันบอก...วันที่ตั้งศาล...แม่บอกน้องว่า...ตาบังแกบอกว่า...อยากได้อะไรให้บอกมา..แกจะให้...ปรากฏว่า...น้องลองของ...บอกขอรถใหม่..ป้ายแดง...จากสามี...จะได้ไหม...เรามาทายกันไหมคะ...ว่าน้องจะได้หรือเปล่า....