เรื่องเกี่ยวกับพระศรีอาริย์และศาสนาปัจจุบัน(ข้อคิด)

[ame=http://www.youtube.com/watch?v=tM3bB941hPQ&feature=related]YouTube - 2012 เรื่องจริงผ่านจอ โลกแตก 2/2[/ame]

 

สาเหตุที่ทำให้โลกมีปัญหาเพราะความผิพลาดในการทดลองเกินเครื่อง CERN และ TAVATRON ของฝรั่ง ปี 2012 จะมีการเดินเครื่องครั้งใหญ่จำใจให้มีสมาธิ อนุภาค ค๊วากและควัตั้มจะแทรกผ่านร่างกายเรามหาศาลใครที่จิตไม่ดีจะซวย

 

ต้องดูชื่อเขาให้ดีนะ
ตนคือใคร
ควายคือใคร
เขาต้องการสอนใครบอกอะไรกับเธอ
ตน รัก ใครคือควาย
เขาไม่ใช่ควาย เขาไม่ได้โง่ เขาฉลาด แต่เขาอยากรู้ว่ามนุษย์ เข้าใจสิ่งที่พวกเราสอนใหม ควายที่แท้จริงคือ.........ผู้ที่กำลังถูกสอนนั่นเอง
ขออภัย จิตมันช่างชอบใขปริศนา ชื่อนั้นสำคัญฉน แม้แต่ชื่อที่คุณตั้งยังบ่งบอกถึงเผ่าพันธ์

 

[ame=http://www.youtube.com/watch?v=a6qzV-Ez5YA&feature=related]YouTube - DORAEMON-S16[/ame]

 

[ame=http://www.youtube.com/watch?v=n2KL4-vCvfg&feature=related]YouTube - NTUST 黃兆龍老師 #Concrete Chapter 8-6#[/ame]

 

สาธุชนคนดีทั้งหลาย ผู้มาจากสวรรค์ย่อมรู้เรื่องของสวรรค์

ผมเคยเอาพระอภิธรรมที่ตั้งในงานศพเป็นคัมภีร์พระมาลัยเล่มใหญ่หนุนหัวนอนต่างหมอน อยู่ดีเกือบได้

ไหลตาย เนื่องจากงานยอยกพระศาสนานี้เหนื่อยทั้งกายเหนื่อยทั้งใจ

อยากพักผ่อนแบบไปไม่กลับ หลับไม่ตื่น ฟื้นไม่มี จนจิตหลุดลอยออกจากร่าง ไปโพล่บน

สวรรค์ชั้นฟ้ามันสบายสัมผัสมันนุ่มจนไม่อยากกลับมาที่โลกมนุษย์ที่มองไปทางไหนไม่เห็นที่จะไม่ทุกข์สักที่
ทุกข์จากการทำงานหาเลี้ยงปากเลี้ยงท้อง ส่วนภิกษุก็ทุกข์จากการบิณฑบาตรเลี้ยงชีพตน

จำใจต้องการกลับเข้าร่าง อยู่ ๆ เบื้องบนฟ้าสวรรค์ก็มีพระสุระเสียงดังสนั่น

ยังไม่ถึงเวลาพักผ่อนของเธอ เธอต้องกลับไปที่โลกมนุษย์

จำได้ว่าเดินบนก้อนเมฆมาถึงหน้าประตูสวรรค์ อยู่ดี ๆ
แผ่นเมฆที่แข็งเหมือนแผ่นดิน ก็กลายเป็นอากาศเปล่า ๆ
ร่างทิพย์ก็ตกจากสวรรค์ ลงมาทับร่างที่นอนอยู่หลังพระประธานพอดี

ถ้าผมตายไปจริง ๆ ก็คงสบายกว่านี้ครับ สาธุชนคนดีทั้งหลาย


นิสัยบัณฑิตทางธรรม
จัดการตนจึงจัดการคน
จักการที่ใกล้ก็เท่ากับจัดการที่ไกล
จัดการสิ่งที่ยากเท่ากับได้จัดการสิ่งที่ง่าย
จัดการระบบบนล่างก็ได้รับการแก้ไข

 

วิทยาศาสตร์มักทำลายตัวเองระหว่างทดลอง TAVATRON งัยตัวต้นเหตุเห่งไฟบัลลัยกัลล้างโลก แสวงหาแต่อำนาจ บอกมันแล้วมันไม่พากันเชื่อ

เด็กคนหนึ่งเห็นแสงเทียน ด้วยความไร้เดียงสาไม่รู้ไฟมันร้อน จึง เด่ มือไปจับ
พอร้อนก็ร้องให้จ้า หาพ่อหาแม่ ทีนี้แม่ไม่อยู่สิ พ่อก็ไม่อยู่เพราะลูกจะเผาบ้านตัวเอง ตายล่ะทีนี้ เดือดร้อนคนข้างบ้าน มาจากประเทศล่วที่ใครก็ว่าโง่นั่นแหละ มาอุ้มและปลอบไว้ โอ๋ๆอย่าให้เด้อบักสีดา มามาพ่อใหญ่สิเอาไปเลี้ยงเด้อ แล้วลาวโง่นั่นละสอนเด็กน้อยผู้นั่นจนใหญ่ พอโตแล้วจะมาบุกบ้านพ่อแม่พ่อก็ต้องตีสิ แล้วด่า บักสีดาเหลือ โอ้ยบักฝรั่งเศษ กะหยอนเขาคายมึงถิ่มน้อ เรื่องของเรื่องคือเลี้ยงใหญ่แล้วกัดอ้ายกัดพี่ พวกปีจอ พวกด๊อกเตอร์ (นักหมา) นักปลุกเสกขี้หมาสักก้อน ข้วางข้ามทวีป เหยียบแผ่นดินให้เดี่ยง ให้ขี้มาไปอุดรู CYCRO ในเครื่องปฎิกรณ์ เกิดปฎิกริยาย้อนกลับ ธรณีสูบตายห่าหมดเลย นักวิทยาศาสตร์ที่อยากได้ดวงอาทิตย์ บักโง่ ยากผู้อื่น ทดลองหา สะแตกอีหยัง ดวงอาทิตเฮ็ดไว้แล้วอยากได้ไฟแฮงขอเพิ่นเด้อ เพิ่นกะสิให้มึงแดก พายุสริยะ ซั่นแหล๋ว ขออภัยครับโมโห พูดถึงพวก ตาน้ำข้าว นี้ทีไร เคียดเด้ สอนดีบ่ได้ดี ผลิตฮอดภาษาอังกฤษให้มัน มันก็ยังมาเอาเมืองเฮาอยู่ กะลังสิย่างไปนอน กะต้องให้เทวดาน้อยมาหย่องบ่างมันอีก ปล.อย่าไปงึดมันหลายฝรั่งน่ะ หมาบ่แดกดอก กระเทยไทยเอ๋ยพากันมีผัวฝรั่งเด้อ โมโหแล้วเสียงในฟิล์มเรื่อย

 

เว็บนี้คือสนามรบของเหล่าอมนุษย์และมารมิจฉาฐิฐิอยู่ที่นี่แหละเว็บนี้แหละ ดาบออกมาจากปากก็เห็นที่นี่แหละพยานาคพ่นพิษเป็นเพลงก็ที่นี่แหละ เฮ้อ

 

มีบริษัทฝรั่งชวนไปร่วมงานวิจัยเงินเดือนดีสุดๆ 6-7 หมื่นบาท แค่คอยออกแบบอันนั้นอันนี้ให้เขา เงินทุนเขาไม่อั้นเทคโนโลยีเพียบ พอคุยแลวฟังนโยบายแล้ว ก็เลยแยกกัน ว่างๆจะไปเยี่ยมนะครับ บอกไปอย่างนั้น แต่ช่วงนี้งานยุ่งมากเพราะต้องตอบพีเอ็มสาวๆ เพราะกระทู้รัก ของพรานพิเศษ (ขอบคุณหลายเด้อ) เลยไม่ได้ไปทำงานกับบริษัทวิจัยเขาอีกอย่างแม่บอกว่า อย่าไปเชื่อเด้ออยู่เล่นอยู่บ้านนี่แหละ ช่วยแม่ดูแลต้นดอกดาวเรืองแม่ให้ เดือนละ 20000 ผมก็เลยอยู่บ้าน ทำงานวิจัยให้คนรักควายแทน เฮ้อ สนุกจังเลย
แม่บอกว่าเขาจะฆ่ากันตายในเมืองเยอะมากไม่ต้องอยู่ในเมือง พ่อแม่นี่รักลูกจริงๆแต่ลูกไม่ค่อยรักพ่อแม่นะ ได้ดีแล้วลืมท่าน
[ame=http://www.youtube.com/watch?v=hsE6_Mpw9cc]YouTube - ตัวอย่าง ครูบ้านนอก:บ้านหนองฮีใหญ่[/ame]

 

[ame=http://www.youtube.com/watch?v=y8MfksGVWpA&feature=related]YouTube - Mv เพลงครูบ้านนอก[/ame]

 

น้านไงผมบอกแล้วต้องเจอหม่ำ ถึงจะผ่านฉลุยเขชาเรียกว่าทางลัด แต่ไม่รู้จะไปเจอกันได้ไง กรุงเทพกว้างใหญ่ ของกินก็แพง

 

หนูบ้านนอกกับหนูในเมือง
​

<CENTER><TABLE borderColor=#663300 width=800 border=1><TBODY><TR><TD borderColor=#ffffff>
หนูบ้านนอกได้เขียนจดหมายเชิญเพื่อนของมันที่อยู่ที่ในเมือง ให้มาเที่ยวที่บ้านนอก ขึ้น...หนูในเมืองเมื่อได้รับจดหมายแล้ว ก็ตกลงใจเดินทางมาเยี่ยมเยียนในทันที...หนูใน เมืองส่ายหัวและบุ่ยปาก พูดอย่างดูถูกว่า..." อะไรจะ อย่างนี้ เป็นไม่มีอีกแล้ว ดูสิจะมีก็แต่บ้านเก่า ๆกับโรงนาและทุ่งนาแต่เพียงอย่างเดียว ...เฮ้อ..นายทนอาศัยอยู่อย่างนี้ได้อย่างไร? " หนูในเมืองบ่น แต่หนูบ้านนอกก็ ได้เชื้อเชิญให้เพื่อนเข้าไปในโรงเก็บ ของเก่า ๆหลังหนึ่งที่ตนได้ใช้อาศัยเป็นที่อยู่อย่างนอบน้อม... </TD></TR></TBODY></TABLE>
<CENTER><TABLE borderColor=#663300 width=800 border=1><TBODY><TR><TD borderColor=#ffffff>
"ทำไมถึงได้สกปรกอย่างนี้ก็ไม่รู้ " หนูในเมืองยังบ่นต่อทั้งที่เข้ามาข้างในแล้วก็ตาม หนูบ้านนอก จัดการเอาอาหารที่ตนคิดว่าดีที่สุดเท่าที่มีอยู่ทั้งหมด ออกมาวางไว้บนโต๊ะ..มีถั่ว,ข้าวโพดและเนยก้อนเล็ก ๆ.. " ไม่มีอะไรมากมายหรอก แต่เชิญท่านกินให้ หายเหนื่อยเถอะ" หนูในเมืองมองอาหารบนโต๊ะแล้วพูดว่า
" จริง ๆ ด้วย ไม่เห็นมีอะไรดี ๆเลย " หนูในเมืองพูดจบก็หยิบข้าวโพด ขึ้นมาแทะไปได้คำหนึ่งมันก็คายออกมาแล้วพูดว่า " ของอย่างนี้เรากินไม่ได้หรอก ไม่เห็นจะอร่อยเลย นายทนอยู่อย่างนี้ได้ ยังไง ไปหาเราที่ในเมืองสิ..เราจะ เลี้ยงนายด้วยอาหารที่อร่อยที่สุดและแน่นอนนายจะต้องไม่เคยได้เห็น ให้อิ่มเต็มท้องเลยทีเดียว" </TD></TR></TBODY></TABLE>
<CENTER><TABLE borderColor=#663300 width=800 border=1><TBODY><TR><TD borderColor=#ffffff>
จากนั้นต่อมาอีกไม่นาน หนูบ้านนอกก็ตกลงใจที่จะเดินทางไปหาหนูผู้เพื่อนที่อยู่ที่ใน เมืองตามคำเชิญ แต่เมื่อมันได้เดินทางมาถึงมันต้องตกใจ...เพราะตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยเห็นอะไรที่ มันโกลาหลและขวักไขว่แบบนี้มาก่อนเลย แล้วทันใดนั้น ! ก็มีเสียง..การ่า..การ่า...การ่า...ของรถม้า ดังขึ้น... " จ๊าก..จู้ ๆๆ..ช่วยด้วย" หนูบ้านนอกกระโดดลงไปหลบในท่อน้ำข้างทาง...
"โอ้ย..เกือบแย่เพราะมัว แต่ยืนงง..เกือบจะโดนรถม้าทับตายเลยเห็นไหมนี่?..แค๊กๆๆ" หนูบ้านนอกเดินอ่อนระทวยทั้งเหนื่อยทั้งหิวเพราะต้อง พบปะแต่สิ่งน่ากลัวมากมายจนมาถึงจุด หมายปลายทางคือบ้านที่หนูในเมืองอาศัยอยู่.. " โอ่..ยินดีต้อน รับเพื่อนรักมาพอดีกับเวลาอาหารเย็นและตรงกับที่อาหารกำลังขึ้นสำรับ พอดิบพอดีเสียด้วย..จู้ๆๆ " และเมื่อมันได้ถูกพาเข้ามาในบ้านแล้ว มีโคมไฟอันใหญ่ส่องแสงแวววาว สวยงามอยู่บนเพดาน ใช่แล้วห้องนั้นเป็นห้องอาหาร ที่ใหญ่โตมโหฬารเหลือเกิน...หนูบ้านนอก ล่ะให้เป็นตื่นเต้นไปหมด.. </TD></TR></TBODY></TABLE>
<CENTER><TABLE borderColor=#663300 width=800 border=1><TBODY><TR><TD borderColor=#ffffff>
หนูในเมืองได้บอกให้มันปีนขึ้นไปบนโต๊ะอาหารที่อยู่ตรงกลางห้อง ตั้งแต่เกิดมามันยังไม่เคยเห็น อาหารอะไรมากมายและ น่ากินแบบนี้มาก่อนเลยจริงๆ... " ว้าว..น่ากินทั้งนั้นเลย " และด้วยกำลังหิวจึง ตรงเข้าไปหาอาหารที่เห็นข้างหน้าทันที ! แต่ยังไม่ทันที่จะได้ลิ้มรสสิ่งใดเลยสักนิด..พลัน!ก็มีเสียง เสียงหนึ่งดังขึ้น " ว๊าย ! ไอ้หนูขี้ขโมย ! เดี๋ยวเถอะ..เดี๋ยวฆ่าให้ตายหมดเลย..โคร่า !.." คนใช้ที่เป็นคนทำอาหารนั่นเอง..เขาฉวย ไม้กวาดได้ก็ไล่ตี..ควับ .!.ควับ !.ให้ทันที... หนูทั้งสองตกใจ วิ่งหลบไม้กวาดมรณะกันให้วุ่นวายไปหมด พอลงมาจากโต๊ะได้ก็พร้อมใจกันวิ่งแจ้น หนีเข้าไปหลบในรูที่อยู่ตรงข้างฝา ทันทีทันใด ! ด้วยความกลัวอย่างสุด ๆ.... </TD></TR></TBODY></TABLE>
<CENTER><TABLE borderColor=#663300 width=800 border=1><TBODY><TR><TD borderColor=#ffffff>


" แฮ๊ก ๆ ๆ ..ตกใจหมดเลย ! แต่ไม่เป็นไร ?หรอกเพื่อนรัก..เดี๋ยวหายเหนื่อยแล้ว เราจะพา นายไปกินอีกที่..เป็นการแก้ตัวแล้วกัน " หนูบ้านนอกเอามือทาบอก ด้วยความเหนื่อย แล้วพูดกับ หนู ในเมืองว่า " แต่ว่า..เห็นทีว่าเราจะไม่ขอเล่นด้วยแล้ว ! เราต้องขอขอบคุณในความหวังดีของท่าน แต่ อาหารที่สุดสยอง ! ต้องเสี่ยงและต้องแลกกับมันด้วยความเป็นความตาย..เราไม่อยากกินแล้ว! ต่อให้มัน อร่อยแค่ไหนก็ตามเถอะ ! เราคิดว่าเรากลับไปกินพืชผักที่บ้านนอก ของ เราดีกว่า ถึงจะไม่อร่อยแต่ก็ไม่ต้องเอาชีวิตเข้าไปแลกที่เป็นอยู่มา เราก็มีกินอิ่มท้องทุกวันและอยู่อย่าง มีความสุขดีแล้ว..." หนูบ้านนอกตอบหนูในเมืองเสร็จ ก็ลากลับไปที่บ้านนอกของมันทันที...... </TD></TR></TBODY></TABLE>
<TABLE borderColor=#663300 width=800 border=1><TBODY><TR><TD borderColor=#ffffff><FONT size=4>

<STYLE="TEXT-DECORATION:NONE">[COLOR=darkgold,direction=-35);]นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า[/COLOR] ความพอดีและพอใจในสิ่งที่ตนเองมีอยู่นั้นเป็นสิ่งที่เลิศที่สุด..ชีวิตที่เพียงพอและเรียบง่ายย่อม เป็นสุขกว่าชีวิตที่ต้องคอยหวาดระแวงอยู่ตลอดเวลา...ว่าไหม?

The
</TD></TR></TBODY></TABLE></CENTER></CENTER></CENTER></CENTER></CENTER></STYLE="TEXT-DECORATION:NONE">

 

<TABLE id=AutoNumber1 style="BORDER-COLLAPSE: collapse" borderColor=#111111 cellSpacing=0 cellPadding=0 width="90%" border=0><TBODY><TR><TD class=ms_menublack width="20%" colSpan=2></TD></TR><TR><TD class=ms_menublack width="20%">เพลง </TD><TD class=ms_menublack>อยู่บ้านนอกดีกว่า</TD></TR></TBODY></TABLE>
<TABLE id=AutoNumber2 style="BORDER-COLLAPSE: collapse" borderColor=#111111 cellSpacing=0 cellPadding=0 width="90%" border=0><TBODY><TR><TD class=ms_menublack width="20%">ศิลปิน </TD><TD class=ms_menublack>สุนารี ราชสีมา</TD></TR></TBODY></TABLE>
<TABLE id=AutoNumber3 style="BORDER-COLLAPSE: collapse" borderColor=#111111 cellSpacing=0 cellPadding=0 width="90%" border=0><TBODY><TR><TD class=ms_menublack width="20%">รหัสเพลง </TD><TD class=ms_menublack>09065</TD></TR></TBODY></TABLE>​

อยู่บ้านนอกดีกว่า
สุนารี ราชสีมา
Bbm.อยู่บ้านนอก ของเราดีกว่า
ทำไร่ไถนา ตามประสาบ้านนอก
อย่าไปเลยเพื่อนเอ๋ยเมืองบางกอก
ผู้คนหลอนหลอกผิดกับบ้านนอกของเรา
อยู่บ้านนอก มีนา มีบ้าน
ไม่ต้องหางาน บ้านก็ไม่ต้องเช่า
ไปเที่ยวงานก็จักรยาน คันเก่า
ปะแป้งหน้าขาวเพื่อนหนุ่มสาวมากมี
มีพ่อ มีแม่คอยเตือน
ก่อนลงจากเรือนก็ให้ทำแต่ความดี
เรื่องความรู้ถึงเราจบแค่ ป.4
เงินเดือนไม่มีแต่เรามีที่ทำกิน
อยู่บ้านนอกของเราดีกว่า
ผู้คนบ้านนาไม่พูดจาเล่นลิ้น
จะยากจนไม่มีคนหยามหมิ่น
ข้าวปลามีกินไม่ถวิลเรื่องดวง
.มีพ่อ มีแม่คอยเตือน
ก่อนลงจากเรือนก็ให้ทำแต่ความดี
เรื่องความรู้ถึงเราจบแค่ ป.4
เงินเดือนไม่มีแต่เรามีที่ทำกิน
อยู่บ้านนอกของเราดีกว่า
ผู้คนบ้านนาไม่พูดจาเล่นลิ้น
จะยากจนไม่มีคนหยามหมิ่น
ข้าวปลามีกินไม่ถวิลเรื่องดวง
..............................
[ame=http://www.youtube.com/watch?v=TR9UKVkdmaE]YouTube - Sunaree Ratchasima / อยู่บ้านนอกดีกว่า[/ame]
[ame=http://www.youtube.com/watch?v=kjollYt-FPg]YouTube - Sunaree Ratchasima / ที่รักฉันจน[/ame]
​

 

จะทำอะไรต้องมี เกริ่นก่อน คน จะได้เข้าใจ หม่ำจะมาเที่ยวยะโสธรอยู่พอดีพี่จะไปขยายสายงานที่นั่นช่วงงานบั้งไฟ พอดีมั้ง มันต้องตีป่าล้อมเมือง ใจเย็น เพลินๆ ชิวชิว รอรถก่อน งานวิจัยที่ให้ทำเสร็จแล้วละไม่มีปัญหาอะไร เหลือแต่ เอาเข้าแล็บ จ้างเขา สโคปและคัดแยก แบคทีเรียก่อน แล้วก็มีท่านผู้ใจดีบริจาคเงินมาให้อีกก้อนหนึ่ง เลยเอาไปทำสื่อ นะ อยากได้กลอนที่แต่งให้ ให้พระด้วยกัน โชวหน่อยสิ

 

[ame=http://www.youtube.com/watch?v=TuvR62He5a4&feature=fvwrel]YouTube - สุรชัย 3 ซ่า - คาราบาว[/ame]

 

เมื่อเดือนที่แล้ว หยิบเล่มนี้มาจากซีเอด
เขียนถึงเสต็มเซลล์, โคลนนิ่ง, การกลายพันธุ์ , ฯลฯ คือ เทคโนโลยีที่น่าสงสัยว่า เรากำลังเดินมายืนอยู่หน้าประตูยุค เพื่อก้าวสู่การเปลี่ยนผ่านหรือเปล่า

 

คำตอบของผมนี้มันเป็นแค่ "คำแนะนำ" เฉยๆ ครับ ดังนั้นการที่คุณถามผมว่า
"ใครคือ THE ONE ที่คุณว่าล่ะ?" ผมก็คงตอบได้แค่ว่า "คนที่เหมาะสม"
เท่านั้นเองครับ แต่ไม่รู้หลอกว่าใคร


ปล.สุดท้ายคนที่ได้รับคำแนะนำนี้ไป เขาก็คงเถียงผมอยู่ดีว่า "มันแค่ทางผ่าน ไม่ใช่ภารกิจ" - -"

 

ผมเห็นชาย 3 คน กำลังเดินหลงทางอยู่กลางป่า พวกเขาไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี
ถ้าพวกเขาเดินหน้าต่อไป พวกเขารู้ว่ามันเป็นเส้นทางไปหาจอมมาร เซารอน
แต่ถ้าพวกเขาถอยหลังกลับ พวกเขาก็จะได้เจอกับ กองทัพของโซลูมาน
ที่กำลังไล่ล่าพวกเขาอยู่

แต่ยังโชคดีที่มีชายแก่คนหนึ่งชื่อ นาย Nobody ผ่านมา พวกเขาจึงขอคำปรึกษา

นาย Nobody ได้รับฟังสถานะการณ์ทั้งหมดแล้ว จึงแนะนำว่า...

"ถ้าไม่รู้ว่าจะเดินหน้าต่อไป หรือ ถอยหลังกลับทางเดิมดี อยู่เฉยๆ เล่นแหวน
ล่องหนต่อไปก็ไม่ได้ เด๋วกลายเป็น กอลลั่ม กันไปหมด ไม่เล่นแหวนก็ไม่ได้
เด๋วกองทัพโซลูมานไล่ตามมาถึงก็โดนจับตัวอยู่ดี เอางี้สิลองหาเส้นทางใหม่ๆ ดู
ฉันว่าไปทาง ซ้าย เหมาะสุด"

ทั้ง 3 คนได้ยินคำแนะนำนั้นแล้วก็ดีใจ จึงรีบลุกขึ้นแล้วเดินก้าวไปข้างหน้าต่อไป


ผมเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดอยู่ เลยตะโกนด่าออกไปว่า...


"ไอ้เวร 3 คนเอ้ย ภาระกิจของพวกมึงคือ เอาแหวนไปทิ้ง ทางนั้นมันคือเดินต่อไปข้างหน้า
ไม่ใช่ ทางซ้าย ที่นาย Nobody เขาแนะนำ เวรจริงๆ" - -"

 

- คำแนะนำเกี่ยวกับ "การเลือกใช้คน" -


เรื่องนี้จำเป็นต้องแนะนำ เพราะ ผมเห็นมีเด็กอนุบาลบางคน กำลังซีเรียสมาก กลัวพ่อไม่มารับ
ถึงขนาดวางแผน นโยบายชายขี่ม้า 4 คน ขึ้นมาและ ผมเห็นคนขี่ม้าวขาวมาป้วนเปี้ยนอยู่ในกระทู้นี้

ซึ่งแผนงาน คนขี่ม้าขาว มันเป็นอะไรที่ง่ายจริงๆ แค่จ้าง "คนไม่มีเกียรติ" มาทำตัวเป็น
"ของเก๊" ไปวันๆ ก็ใช้ได้แล้ว (เวรกรรม - -")


ที่จริงแล้วหลักการเลือกใช้คน มันเข้าใจได้ง่ายๆ ไม่ใช่หรือว่า...


การเลือกใช้คนแล้ว เราต้องเลือกใช้ "คนที่มีเกียรติ" มาทำงานที่ "มีเกียรติ"


แต่เด็ก "อนุบาล" ที่คิดว่า ตนเองเป็น "รัฐบาลของพระเจ้าจักรพรรดิ" กลับเลือก
ที่จะ "ทำงานไม่มีเกียรติ" โดยใช้ "คนที่ไม่มีเกียรติ" ซะงั้น


หลงทางกันเข้าไป เวรกรรม - -"

 

สายลมหนาวโชยพัดสะบัดพริ้ว
ลมระริ้วปลิวมาฝ่าลมฝน
ตะวันบ่ายเคลื่อนคล้อยประชาชน
ทุกข์ระทมตรมยากลำบากใจ

โลกพระศรีฯมีแน่ใช่แค่ฝัน
ไม่กี่วันเดือนลับพอนับไหว
โลกพระศรีย์ยุคโลกศิวิไลย์
ขออภัยที่ให้รอขอเวลาฯ