กรรมอะไรที่กำหนดทำให้คนจำนวนหนึ่งต้องมาใช้ชีวิตในต่างแดนครับ?

เคยคิดเหมือนกันค่ะ ไกลบ้าน ไกลวัด ไม่ได้ใส่บาตรมานานเลย ไปเที่ยวเืมืองไทยทีไร ไปชอบปิ้งเขารู้เลยว่าไม่ใช่คนไทย (อยู่มาตั้งแต่เกิด๒๔ปี)ก็ยอมรับสภาพของตัวเองค่ะ

 

Hi deoo, sorry, I have some question, you look like someone I know. Which country you living? Have one man translate me when married and he working as teacher too, looks like you very much.

 

บางทีอาจจะไม่เกี่ยวกับสถานที่เสมอไป อาจจะเกี่ยวกับกรรมกับบุคคลด้วย เราถึงได้ไปที่

นั่น เช่นว่า ถ้าเราทำงานอยู่แต่ที่เดิมนี้ แต่เนื้อคู่เราอยู่ต่างจังหวัด เราก็มีเหตุให้ไป

ทำงานและเจอเนื้อคู่นั้น.... หรือเรามีเจ้ากรรมนายเวร รออยู่ ต่างถิ่น เจ้ากรรมนายเวร

อาจจะเป็นชาติไหนก็ไม่รู้แต่จิตก็ฝังถึงกัน ก็มีเหตุให้ไปเจอ เมื่อเจอปุ๊บก็เกิดรู้สึก

ชอบ ไม่ชอบ ทันที บางคนนึกไม่ชอบ ชอบแกล้ง บางโดนโดยไม่รู้สาเหตุ

บางคนก็มีเหตุให้ต้องช่วยเหลือชีวิต คนที่ไม่ได้สนิท โดยไม่ได้คาดคิด

ทุกอย่างเพราะกรรมเป็นตัวกำหนด..... สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม

ดังนั้น ชาตินี้เราก็ทำกรรมดี กับคนอื่นให้มากๆ ถ้าเราไม่อยากพลัดพรากจากคนรัก

เราก็อย่าพลัดพรากของรักคนอื่น เช่นเอาลูกของสัตว์ มาเลี้ยงพรากมันจากแม่

เพราะเราอาจจะได้ไกลห่างจากคนรัก เป็นต้น ยกตัวอย่างนะ.......

 

ดีสิ ได้ไปอยู่ต่างประเทศรวย

 

อยู่ต่างประเทศเหมือนกันค่ะ อยู่รัสเซีย ปกติประเทศรัสเซียก็ไม่ใช่ว่าจะศิวิไลซ์เหมือนในยุโรปอื่น ๆ แต่นี่ดันโดนส่งมาอยู่เมืองที่เป็นต่างจังหวัดที่ไม่มีอะไรเลย ไม่ได้ยึดติดนะคะ กับความศิวิไลซ์ อาจจะว่าได้ว่าอ้าวอยู่บ้านนอกแค่นี้ทำบ่น แต่ถ้าไม่เจอกับตัวก็ไม่รู้หรอกค่ะว่าที่นี่เป็นยังไง ผู้คนก็ไม่เป็นมิตร ฉาบฉวย ส่งมาเรียนแต่มหาลัยแทนที่จะปกป้องผลประโยชน์ของนักศึกษา นี่กลับกลายเป็นว่าแสวงหาผลประโยชน์จากนักศึกษาเองซะงั้น โดยเฉพาะเรื่องเงินประมาณว่า ไม่เข้าเรียนก็ต้องจ่ายตังค์ สอบไม่ผ่านก็ต้องจ่ายตังค์ ทำงานส่งช้าก็ต้องจ่ายตังค์ค่าตรวจ อื่น ๆ ค่ะ แบบมีแผนกรับเงินนี้ตั้งอยู่ในมหาลัยโดยเฉพาะ และที่สำคัญคือมันไม่มีแรงบันดาลใจที่จะเรียน หรือจะทำงานอ่าค่ะ เหมือนคล้าย ๆ ว่าป่วยทางจิตนิด ๆ แบบอยากอยู่เฉย ๆ ไม่อยากออกไปไหน ไม่อยากคุยกับใครที่ไม่ใช่คนชาติเดียวกับเรา ไม่อยากออกไปเรียนเพราะต้องไปเจอคนในคลาสที่ชอบทำเหมือนไม่รู้จักเรา พอจะทักเราก็ไม่อยากมันห่อเหี่ยว และที่สำคัญคือไม่อยากเดินออกไปเจออากาศหนาว ๆ บรรยากาศทึม ๆ ยิ่งตอนนี้ยิ่งติดลบ 20-30 กว่า ๆ อ่าค่ะ

ไม่รู้ว่าเป็นบุญหรือกรรมที่ได้มาเรียนเมืองนอกแบบบ้านนอกแบบนี้ แต่พยายามจะทำเรื่องขอย้ายแล้วคะ แต่ก็ย้ายไม่ได้ ไม่ว่าจะเส้น (คือมีพระอาจารย์ท่านนึงสามารถทำเรื่องให้ได้ แต่ท่านก็ช่วยไม่ได้) ไม่ว่าจะไปเดินเรื่องเองกับกระทรวงศึกษาของที่นั่นเลย ก็ย้ายไม่ได้ค่ะ เขาไม่อนุมัติ เขาบอกว่าเหตุผลไม่พอ อาจจะเป็นกรรมจริง ๆ แหละค่ะ เพราะอยู่ที่นี่ไม่มีความสุขเลย เรื่องเรียนก็แย่ค่ะ ภาษายากมาก แถมคนในคลาสก็ไม่สนใจแม้แต่จะทักตอนเจอหน้า หรือเดินผ่าน คาดว่าจะโดนตัดทุนและส่งกลับบ้านในไม่ช้า เพราะว่าไม่ได้ส่งงาน คือทำแล้วส่งไปแล้ว แต่ว่าโดนอาจารย์เมินค่ะ บอกให้ทำใหม่ ก็เลยใกล้จะโดนส่งกลับบ้านเต็มทน ก็ไม่รู้ว่าจะเรียกว่าหมดเวรหมดกรรมกับที่นี่ หรือว่าเป็นการสร้างเวรกรรมให้กับตัวเอง และพ่อแม่ ถ้าโดนส่งกลับจริง ตัวเองไม่เป็นไรค่ะ แต่พ่อแม่ก็หมดเงินไปเยอะเหมือนกัน ไหนจะต้องจ่ายค่าโน่นค่านี่อีกอ่าค่ะ ก็ไม่รู้เหมือนกัน

ที่พิมพ์มายาว ๆ เวิ่นเว้อแบบนี้เพื่อจะบอกว่า คนอยู่ต่างประเทศไม่จำเป็นจะต้องสบาย มีความสุข สะดวกสะบาย ศิวิไลซ์ มีแต่สิ่งสวยงามรอบด้าน เมืองสวยงาม ฝรั่งเป็นมิตร เรียนดี มีเพื่อนดี มีแฟนดี ๆ แต่แบบนี้ก็มีเหมือนกันค่ะ ตรงกันข้าม รู้สึกว่าอยู่บ้านศิวิไลซ์กว่า ถึงบ้านจะไม่รวย แต่ก็มีพ่อมีแม่ เงินก็ใช้จ่ายไม่เปลือง จริงอย่างที่บอกว่าที่ไหนก็ไม่ดีเท่าที่บ้านเลยค่ะ

 

บางวันตื่นเช้ามา เคยถามตัวเองว่ามาทำอะรัยที่นี่ โชคดีว่า กลับเมืองไทยได้บ่อย ตอนแรกบริษัทที่เมืองไทยส่งมาทำงาน สัญญา 2 ปี ตอนนี้อยู่มา 10 ปีแล้ว ส่วนตัวเชื่อว่าเป็นกรรมจัดสรรที่ทำให้ตัวเองต้องมาอยู่ที่นี่ มาชดใช้กรรมที่มาทำไว้กับคนที่นี่ หรือมาตามสัญญาเก่าในอดีต

ถามตัวเองตอนนี้ ก็รู้สืกว่าที่นี่เป็นบ้านหลังที่สองไปสะแล้ว แต่อีกใจก็อดคิดถุึงเมืองไทยไม่ได้ ยังงัยก็แล้วแต่ พยายามอยู่กับปัจจุบัน โดยทำหน้าที่การงานให้ครบถ้วน จุนเจือครอบครัวที่เมืองไทย ดูแลครอบครัวที่นี่ หมั่นทำบุญ อ่านหนังสือธรรมะ

 

เคยคิดเหมือนกัน รอดูต่อไป

 

"คุณดีกว่าพี่สาวผมเยอะเลยนะครับ โดนส่งตัวมาตั้งแต่อายุ 11 ตอนนี้ 30 กว่าแล้ว เขียนภาษาไทยไม่ได้ อ่านไม่ได้ พูดภาษาไทยได้เฉพาะคำเมืองเชียงใหม่เท่านั้น คุณอยู่มานานแต่ว่าใช้ภาษาได้ดี ถือว่าเป็นโชคนะครับ"

 

"สวัสดีครับ 55 ผมไม่เก่งขนาดแปลเอกสารได้หรอกครับ ผมอยู่เยอรมันครับพี่"

 

"ถ้าผมมีเจ้ากรรมนายเวรที่ต้องมาชดใช้กรรมด้วยล่ะก็ คนๆ นั้นต้องเป็นคนข้างกายผมนี่แล่ะครับ เหมือนมีเวรมีกรรมต่อกันมานาน"

 

"ไม่มีที่ไหนสุขใจเท่าบ้านเกิดเมืองนอนหรอกครับ .. ยังไงผมก็จะกลับไปตายที่เมืองไทยแน่นอน อิอิ"

 

ส่วนตัวแอนเชื่อเรื่องกรรมจัดสรรเหมือนกันค่ะ แต่อีกส่วนเป็นเพราะตัวเองตั้งเป้าไว้ด้วยเหมือนกัน

หลายปีก่อนเคยมีหมอดูหลายท่านบอกว่า ดวงแอนนั้นจะดีเมื่อไปอยู่ต่างประเทศ แอนเลยยึดคำนั้นมาตลอดเพราะด้วยนิสัยตรงไปตรงมาแบบแอน ไม่เหมาะที่จะอยู่เมืองไทย เพราะแอนเป็นคนโผงผาง ประจบเอาใจใครไม่เป็น แหะ แหะ

บัดนี้ได้อยู่ที่ยูเคมาห้าปีแล้ว และมีความสุขที่นี่มากถึงแม้ไม่ได้ร่ำรวยอะไร แต่ก็ไม่ลำบากเวลาสวดมนต์แผ่บุญก็แผ่ให้บรรพบุรุษยูเคเสมอ เพราะถือว่าพวกท่านเป็นเจ้าของประเทศ เรามาอาศัยเขาอยู่ก็เลยต้องขออนุญาตพวกท่านน่ะค่ะ (อันนี้มีเพื่อนปฎิบัติธรรมสอนมาอีกที)

อันนี้ไม่ได้โอเว่อร์น่ะค่ะ แต่เป็นความรู้สึกจริงๆ ค่ะ เวลาแอนไปไหนก็ตามแอนจะคิดถึงบ้าน (ยูเค) เสมอไปตรงไหนก็ไม่มีความสุขเหมือนอยู่ที่นี่ค่ะ สังเกตว่าเวลาไปเมืองไทยรู้สึกหงุดหงิด และร้อนในใจมาก ไม่รู้เป็นเพราะอะไร ใจคิดอยากกลับแต่ยูเคอย่างเดียว และคิดว่าบั้นปลายจะตายอยู่ที่นี่แหละค่ะ

อยู่นี่ก็หมั่นปฎิบัติธรรมค่ะ ตอนนี้ได้อาจารย์ดีสอนให้สวดมนต์ดีๆ ค่ะ สอนกันข้ามโลกนี่แหละค่ะ อาจารย์น่ารักมาก ชื่อ ศิลาญา จิตเทพค่ะ (กราบขอบคุณมา ณ ที่นี่ด้วย)

 

ณ ตอนนี้ผมก็ต้องปฏิบัติธรรม รักษาศีล 5 เหมือนกันครับ ศีล 8 กับชีวิตครอบครัวเป็นไปได้ยากมาก ผมต้องทำสมาธิอย่างน้อยวันละ 30 นาที เพราะว่าผมเป็นคนที่สมาธิสั้นมาก เวลาผมไปโรงเรียน(ผมต้องเข้าเรียนภาษาเยอรมัน) ผมจะตามคนอื่นไม่ทัน แต่ว่าผมสามารถสอบวัดระดับภาษาผ่านได้ในระดับดี ได้เกณฑ์ดีกว่าคนที่อยู่ที่นี่มามากกว่าผมหลายปี เมื่อต้นปีที่ผ่านมาผมมีโอกาสได้กลับบ้านที่ไทย ก็ได้มีโอกาสไปปฏิบัติธรรมที่วัดพระธาตุศรีจอมทองวรวิหาร แล้วก็เอามาปฏิบัติต่อที่บ้านที่เยอรมันครับ ....

 

ผมก็ไม่ได้คิดไม่ได้ซีเรียสอะไรมากแล้วครับ เพราะว่าปรับตัวเข้ากับสภาพสังคม ผู้คน ภาษา วัฒนธรรม และอากาศที่เยอรมันได้แล้ว ...
ผมตั้งกระทู้เพียงเพราะว่าอยากรู้เท่านั้นเองว่า มันเกี่ยวข้องกับกรรมในข้อไหน ไม่ได้ครุ่นคิดหรือว่าหมกมุ่นว่าตัวเองมีกรรม อยากกลับบ้าน ไม่ใช่แบบนั้นนะครับต้องปรับความเข้าใจก่อน ...
ตัวผมเองอยู่กับปัจจุบันเสมอ อดีตเป็นสิ่งที่ผ่านไปแล้ว และอนาคตก็ยังมาไม่ถึง ดังนั้นผมจึงให้ความสำคัญกับปัจจุบันมากที่สุด ผมมีครอบครัวที่อบอุ่นอยู่ที่นี่ ถึงแม้ไม่ร่ำรวยแต่ก็ไม่เดือดร้อน สามารถค้ำจุนครอบครัวที่เมืองไทยได้ตอนที่พวกเขาเดือดร้อนและต้องการความช่วยเหลือ..

ขอบคุณที่แชร์ประสบการณ์และความคิดครับ..

 

ดิฉันก็มาเรียนต่อที่ต่างประเทศค่ะ พอเรียนจบก็ทำงานที่นี่เลย อยู่มาสิบกว่าปีแล้วค่ะ แต่ใจดิฉันอยู่แต่ที่เมืองไทย ดิฉันว่าอีกสี่ปีข้างหน้าจะกลับไปอยู่เมืองไทยแล้วค่ะ อยู่ที่ไหนก็ไม่สุขใจเท่าบ้านเกิดเมืองนอนของเรา