พุทธศาสนาดั้งเดิมแท้ไม่เสื่อมเลย ที่เห็นหักกลางไปนั้นเป็นของทางโลก

ท่านวัชรธรผู้มีปัญญา
ข้าพเจ้าจับใจความธรรมท่านได้ดังนี้ ไม่ทราบว่าท่านจะเห็นสมควรหรือไม่ ได้โปรดเมตตาเถิดถือว่าเป็นมหากุศลแก่ข้าพเจ้า
ธรรมของพระพุทธเจ้านั้นมีอยู่โดยรอบสามารถเข้าได้หลายทางโดยการเข้าถึงธรรมของพระองค์นั้นต้องมี มหาศรัทธาต่อพระองค์อย่างแน่วแน่ อีกทั้งต้องลดสักกายทิฏฐิให้เหลือน้อยที่สุด หรือให้หมดไปโดยต้องผ่านสังขารในรูปปฎิสัมพันธ์ ซึ่งการลดสักกายทิฎฐิถือว่าเป็นความเพียรอย่างหนึ่งซึ่งจะทำให้ได้รับธรรมปรกโปรดในลำดับต่อไปโดยอัตโนมัติ

ควรมิควรแล้วแต่ท่านจะเมตตา

 

สักกายทิฏฐิ ไม่อาจหมดไปได้ด้วยการพยายามลด
หาวิธีลด, ปฏิบัติตนเพื่อลด, บำเพ็ญบารมีเพื่อลด,
หรือฝึกจิตเพื่อลดแบบใดๆ เลย


ย่อมเป็นไปเอง ตามทุกขัง คือ ภาวะการกระทบ
กระทั่งบีบเค้นกันต้อนลงทุกข์จนมุมไม่มีทางอื่น
ตรงแน่วแน่แล้ว ยอมจำนนต่ออริยบุคคลๆ นั้นจึง
ช่วยทำลายเสียได้ซึ่งสักกายทิฏฐินั้นๆ หากมิใช่
อริยบุคคลแล้ว การทำลายสักกายทิฏฐิ ย่อมเป็น
เพียงการทำลายกำแพงจิตใจ อันอาจเปิดประตูไป
สู่เรื่องอื่นๆ อันมิใช่ดำริชอบ, ความเห็นตรง .. คือ
ไม่เกิด "สัมมาทิฏฐิ" ขึ้นแทนที่ได้ การบรรลุธรรม
ก็ไม่เกิด ดังนี้ฯ

 

ท่านผูทรงปัญญา

งั้นก็แปลว่าไม่ว่าจะเป็นกิเลสทั้งหลายหรือว่า สักกายทิฎฐิก็ตาม เมื่อมันเกิด มันมีเองขึ้นมาได้ มันก็ต้องสามารถดับของมันเองได้ตามวัฎฎะ ใช่หรือไม่ ท่าน

โปรดเมตตา

 

ธรรมทั้งมวลล้วนอนิจจัง เกิดแล้วดับไป เป็นธรรมดา
แต่ยังมีผู้ไม่เข้าถึงธรรมบางจำพวก ประมาทในธรรม
เกิดทิฐิแทรกเข้ามาอย่างนี้ว่า "เช่นนี้ ก็ไม่ต้องทำอะไรนะซี"


ซึ่งผู้ไม่ประมาทในธรรม ย่อมไม่มีทิฏฐิแทรกเช่นนี้

 

ธรรมชาติของท่านเป็นธรรมนิ่งหรือ?
เป็นธรรมดาแห่งความตายแล้วหรือ?
เป็นธรรมดาแห่งความไม่กระทำหรือ?
เป็นธรรมดาแห่งผู้เป็นง่อยหรอกหรือ?



ก็ถ้าธรรมดาท่านมิได้เป็นง่อย
แล้วท่านจะนิ่งอยู่เฉยไย?


ผู้มีปัญญาย่อมยังกิจคั่งค้างของตนให้จบ
รับชำระกรรมของตนให้หมด, ทำพรหมจรรย์ให้สิ้น, ทำนิพพานให้แจ้ง


มิใช่ดอกหรือ?

 

คำสั่งสอนพระพุทธองค์ไม่มีวันเสื่อม ที่เสื่อมมันตัวคน

จิตเราก็เหมือนเดินอยู่บนตาชั่งที่มีแค่จิตเท่านั้นที่กำลังเดิน

ฝั่งบาปเรียกร้องก็ไปหาบาป ฝั่งบุญเรียกร้องก็ไปหาบุญ

ทั้งๆที่เดิมแรกจิต ยืนอยู่ตรงกลาง

เรามีมาแต่ก่อน แค่หาทางกลับไปที่เดิมเท่านั้นเอง

 

อนุโมทนาสาธุ ธรรมทั้งหมดครับ ขอให้ข้าพเจ้ามีจิตเข้าถึงธรรมของพระพุทธองค์โดยตรงและสำเร็จมรรคผลนิพพานด้วยเถิด สาธุ

 

สาธุ ท่านผู้มีปัญญา
ข้าพเจ้าขอเก็บเกี่ยวผลกรรมทั้งหลายจนหมดสิ้น เพื่อความสละเหตุทั้งหลายที่คั่งค้างอยู่
ภายในให้เหลือเพียงเอกธรรมอันเป็นมาตุธรรม อันเดียวกันอันเป็นธรรมชาติอันบริสุทธิ์ดั้งเดิม ด้วยความเพียร ศรัทธา และ ปัญญา ให้ถึงที่สุด

ขอท่านเมตตาตาแนะนำเถิด

 

..................................................................................................
จับจิตในคำกล่าวของท่าน...ด้วยใจ
แต่ยังมีความสงสัยในข้อความข้างล่าง...
ผู้มีปัญญาย่อมยังกิจคั่งค้างของตนให้จบ
รับชำระกรรมของตนให้หมด, ทำพรหมจรรย์ให้สิ้น, ทำนิพพานให้แจ้ง
ยังกิจคั่งค้างของตนให้จบ รับชำระกรรมของตนให้หมด
ใช่ทำหน้าที่ตรงหน้า ยอมรับวิบากตรงหน้า...เห็นสิ่งใด ก็ไม่เกิดอารมณ์...หรื่อไม่
ทำพรหมจรรย์ให้สิ้น,
จำเป็นต้องบวช และหรือปลีกวิเวกหรือไม่
ขอความกรุณาท่านช่วยให้ความกระจ่าง แด่ผู้น้อยด้วยค่ะ...ขอบคุณค่ะ
......................................................................................................

 

คำสอนแปลกๆนะครับ แปลว่า ไม่ต้องทำอะไรเลย ไม่มีประโยชน์ใช่ไหม ให้ทำใจยอมรับอย่างเดียวก็เพียงพอแล้วหรือ ทำก็ไม่ได้ ไม่ทำก็ไม่ได้ มันแปลว่าอะไรของคุณ???
อีกอย่าง คุณเรียงลำดับความสำคัญผิดหรือเปล่าครับ พระธรรมมาก่อนพระสงฆ์นะครับ พระพุทธ พระธรรม แล้วก็พระสงฆ์นะครับ และพระพุทธเจ้าท่านก็เคยตรัสเอาไว้ว่า ท่านเป็นเพียงผู้ชี้ทาง เราต้องเดินด้วยตัวของเราเอง ท่านที่บรรลุธรรมหลายๆ ท่านก็มิใช่ท่านต้องมีความทุกข์นะครับ แต่เพราะท่านเห็นทุกข์ต่างหากเล่า ดูอย่างนางวิสาขาเป็นต้น นี่คุณคิดเองหรือเปล่าครับ ถามจริงๆเถอะ???

 

เฮ้อ!!!! อ่านแล้วงง มีแต่นักแสดงธรรม อ่านยังไงก็ไม่เข้าใจ การแสดงธรรมน่าจะให้เข้าใจง่ายกว่านี้หน่อย เอาแบบธรรมดาไม่ต้องลึกซึ้งมากก็ได้แบบคนปัญญาน้อยอ่านแล้วร้องอ๋อ!!น่ะได้ไหม หรือกลัวว่าคนอื่นจะไม่รู้ว่าตัวเองเจ๋ง!!!สวรรค์ส่งมางั้นสิ

 

นะโม ชินะปัญจระ มหาพรหมมา

พระพุทธเจ้าทั้งหลายทั่วทั้งอนันตจักรวาล เป็นมูลเหตุแห่ง พระธรรม แลพระอริยสงฆ์เจ้าทั้งหลายนั้น
พระองค์ได้ทรงลิ้มลองรสชาติของสภาพที่ทนไม่ได้มาหลายเวลานับไม่ถ้วนไม่อาจประมาณได้
แลสภาพที่ทนไม่ได้ นี่แหละ เป็นเหตุที่ทำให้เห็น ให้รู้จริง ตามสภาพตามลำดับลำดา
เหตุแห่งปัญญาทั้งหลายเท่านั้น ที่จะสามารถทำลายสภาพที่ทนไม่ได้ให้ราบคาบ ไม่เหลือ ฉะนี้แล

 

ขอแย้งธรรมหน่อยนะครับ เจ้าชายสิทธัตถะ ท่านมีทุกข์ตรงส่วนไหนครับก่อนที่ท่านจะออกแสวงหาความจริง ท่านเห็นทุกข์แล้วคิดได้ต่างหากเล่า!!! และพระบรมโพธิสัตว์ทั้งหลาย ที่สามารถบำเพ็ญบารมีจนเต็มแล้ว เพราะเหตุใดครับ เพราะท่านทนทุกข์ได้ต่างหากเล่า ทนรับทุกข์ทั้งหลายเพื่อสรรพสัตว์ และด้วยปัญญาเพียงอย่างเดียวก็ไม่เพียงพอต่อการบรรลุธรรมครับ จะต้องประกอบด้วยบารมี 10 ประการ(กำลังใจ) คือ ทาน ศีล เนกขัม ปัญญา วิริยะ ขันติ สัจจะ อธิษฐาน เมตตา อุเบกขา จะเห็นได้ว่า ปัญญาเป็นเพียงบารมีส่วนหนึ่งที่ใช้เป็นกำลังใจในการบรรลุธรรม

ธรรมเปรียบอาหารใจ แต่ถ้ายัดตะพรึ่ดตะพือเข้าไป ไม่ย่อยไม่ถ่ายออกบ้าง จุกนะครับ

 

เอานี่ไปครับ ศีล สมาธิ ปัญญา
รักษาศีลให้เป็นรากฐานของ สมาธิ
ทำสมาธิให้เป็นรากฐานของปัญญา
ซึ่งปัญญาจักทำให้มองเห็นเหตุและผล
ในการแก้ปัญหา ซึ่งรวมไปถึงการเผาผลาญกิเลสด้วย

รู้มากไปก็เสียเวลานาน เอาหลักสำคัญไปปฏิบัติก่อน
อริยสัจ 4 ซึ่งมี มรรค์มีองค์ 8 เป็นสำคัญ ก็ตรงก็วิ่ง
ไปตามนั้นเถิด

อนุโมทนา สาธุ พี่น้อง

 

ไม่จำเป็น ถึงวาระต้องห่มเหลือง
กรรม (ดีหรือชั่วก็ไม่รู้สิ) ก็พาไป
เอง ไม่ต้องไปตั้งธงว่าต้องหรือ
ไม่ต้องต้องทำ ควรหรือไม่ควร


ธรรมถึงระดับมันเป็นไปเองเลย
(ถ้ายังไม่ถึงระดับ มันก็ยังไม่เป็น)

 

เวลาเข้าใจแล้ว ก็จะจับความ ปัญญาจึงไม่เกิด
กลับกลายเป็นความรู้ไป ปัญญาไม่ใช่ความไม่รู้
แต่มันก็ไม่ใช่ความรู้ด้วยเช่นกัน



เพราะมันคือปัญญา

 

สวัสดี ท่านวัชธร
ธรรมอันไดที่ท่านรู้แล้ว จงแสดงแก่ข้าพเจ้าเถิด........

 

จะเอาอย่างไร ก็ให้แน่นอน แค่ขัดขาตัวเองก็จะล้มโดยไม่มีใครเตะ
http://palungjit.org/threads/ทำอะไร...้าไม่ได้ให้ทำ-ที่ทำนั่นคิดมากกันไปเอง.281192/

 

ทำที่ไม่ต้องกระทำ คือธรรมอยู่แล้ว
ไม่ใช่ไม่ทำเลย เพราะธรรมชาติ
ทำอยู่แล้วจึงไม่ต้องกระทำ


"ทำที่ไม่ทำ" นี้ไม่ขัดแย้ง
จักขัดแย้งเมื่อท่านกลางไม่ลง