มีพ่อจนๆ น่าอายนักหรือ??

เรื่องเล่าของผู้หญิงท่านหนึ่ง....



วันนี้ เลิกงานเร็วเลยพาพี่นุ่มไปซื้อของใช้ที่ห้างแห่งหนึ่ง รอต่อแถวจ่ายตังค์นานเลย เจ้านุ่มก็เริ่มงอแงๆ ง่วงนอน สังเกตุว่าคิวด้านหน้าเรามากันเป็นครอบครัว มีพ่อแม่ลูกสาววัยประมาณเจ้านุ่ม แล้วก็ผู้ชายสูงอายุคนหนึ่ง ที่หนูน้อยเรียกว่า"ปู่" คุยกันยิ้มแย้มแจ่มใสดี ซื้อของใช้ล้นตระกร้าเชียวค่ะพอแคชเชียร์คิดเงินของครอบครัวนี้จนเสร็จได้ ยินคร่าวๆว่า



"ทั้งหมดพัน(กว่าๆ)บาทค่ะ...." ผู้เป็น"ปู่" เป็นคนเปิดกระเป๋าสตางค์ใบเก่าๆ จะจ่ายเงิน พร้อมทำท่าอ้ำอึ้ง มีลูกชายลูกสะใภ้จ้องตาเขม็ง หุบยิ้มทันที

" ว่าไงพ่อ จ่ายเค้าไปสิ" ลูกชายบอก คุณปู่ยังทำท่าอ้ำอึ้ง

"ไหน ดูหน่อย มีตังค์เท่าไหร่" คุณปู่ยื่นกระเป๋าตังค์ให้ดูข้างใน



" อ้าว ไหนว่ามีตังค์เยอะไง แล้วแบบนี้จะชวนมาซื้อของทำไมไม่มีตังค์จ่ายก็ไม่บอก อายเค้าจริงๆ "



ลูก ชายลูกสะใภ้พากันมองคุณปู่ด้วยสายตาที่เหมือนดูถูก...รำคาญ ในที่สุดเค้าก็พากันทำสิ่งที่เราไม่อยากจะเชื่อสายตาคืออุ้มลูกเดินหนีไปเลย พร้อมกับโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยง ไม่สนใจลูกสาวที่ร้องว่า "ปู่ๆๆๆ ปู่มาด้วย" คุณ ปู่ยืนคอตก หน้าเศร้าอยู่หน้าแคชเชียร์ พอเด็กถามว่าจะเอายังไง คุณปู่เปิดกระเป๋าตังค์ให้เด็กดู แล้วบอกว่าให้คิดเงินตามนี้ ได้ของเท่าไหร่เท่านั้น (เด็กนับแล้วมีแปดร้อยบาทค่ะ)

ระหว่าง รอแคชเชียร์คิดเงินใหม่ ได้ยินคุณปู่เล่าว่า แกบ้านอยู่ต่างอำเภอห่างไปเป็นร้อยกิโล ลูกหลานไม่ไปหานานแล้ว แกจึงตัดสินใจรวบรวมเงินทั้งหมดที่มีนั่งรถเข้ามาเยี่ยมลูกหลานในเมือง แล้วชวนออกมาซื้อของ ลูกแกก็ไม่ถามสักคำว่าเงินมีเท่าไหร่ หยิบของเอาๆ แกก็ไม่เคยรู้ราคาของ เพราะอยู่บ้านนอกก็ซื้อร้านของชำทีห้าบาทสิบบาท ใครจะจะรู้ว่าของในห้างใหญ่เค้าซื้อกันทีละเป็นพัน

เราจ่ายเสร็จเห็น คุณปู่ยังเดินเคว้งอยู่แถวๆนั้น ก็เลยถามแกว่าจะกลับยังไง แกบอกว่าพอขึ้นรถกลับเป็น ( อ้าว แล้วตังค์ล่ะ เมื่อกี้เห็นจ่ายไปหมดแล้วนี่นา ) แต่ ก็ยังลังเลอยู่ กลัวลูกกลับมาตามหาแล้วไม่เจอ มือถือก็ไม่รู้เบอร์ เลยตัดสินใจพาคุณปู่ไปที่แผนกประชาสัมพันธ์ประกาศหาลูกค่ะ จากนั้นเราบอกให้รอสักพัก ถ้าลูกไม่มาจริงๆ ให้ไปขึ้นรถที่คิวรถ( ฝากเด็กที่ปชส.ค่ะ ว่าให้ย้ำคุณปู่อีกที) พร้อมกับให้เงินแกเป็นค่ารถไว้ค่ะ จริงๆอยากรอดูสักพัก แต่เจ้านุ่มไม่ไหวแล้วค่ะ งอแงเหลือเกิน



คุณ ปู่น้ำตาคลอบอกเราว่า "มัน คงไม่ทิ้งปู่จริงๆหรอกนะ นี่ก็ได้ของไปเยอะเหมือนกันถึงจะซื้อได้ไม่หมดก็เถอะ นี่มันไม่เคยกลับไปหาปูเลย ก็เพราะปู่มันจน ไม่มีสมบัติอะไรให้" เรา ปลอบใจแกไปบอกว่าเดี๋ยวเค้าคงกลับมาน่ะ คงเดินไปดูอย่างอื่นก่อน เดินกลับบ้านด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูกเลยค่ะ หันหลังกลับไปมองเห็นคุณปู่ยังยืนคอตกที่เดิม ในใจคิดวนเวียนตลอดเวลา



.... นี่เค้าทำแบบนี้กับพ่อตัวเองได้ยังไงนะ ..... พ่อไม่มีตังค์พอเนี่ย มันผิดด้วยหรือ? เค้าไม่รู้หรือไงว่า เงินเท่านี้อาจจะเป็นเงินที่คุณปู่เก็บมาทั้งชีวิตก็ได้ (คนชนบทจะไปหาเงินจากไหนล่ะ?) ....แล้ว เค้าจะสอนลูกให้กตัญญูต่อพ่อแม่ได้อย่างไร ก็ทำพฤติกรรมแบบนี้กับพ่อตัวเองให้ลูกเห็น....จริงอยู่พื้นฐานครอบครัวนี้ อาจจะมีอะไรลึกซึ้งมากกว่านี้ แต่เป็นเรา เราคงไม่มีวันทอดทิ้งพ่อให้ได้รับความเจ็บปวดอับอายจากการที่ไม่มีเงินซื้อ ของให้ลูกหลานได้พอแบบนี้หรอก เป็นเรา เราคงบอกพ่อว่า



" ไม่เป็นไรหรอกค่ะพ่อ กลับบ้านเราเถอะ"

 

น่าสงสาร...

 

สงสารคุณปู่จังเลยนะคะ:'(

 

ความจน หลายคนรู้รสชาติของมัน เเต่มีหลายคนเกิดมาไม่เคยรู้จักคำว่าจนเลย เเบมือขอเงินอย่างเดียว เงินพ่อเเม่หามาได่อย่างไร ไม่เคยรู้ ใช้อย่างเดียว นี้คือความจริงที่เกิดขึ้นในสังคมไทย ในยุคที่ถือวัตถุนิยมเป็นใหญ่ ความรัก ความเมตตา ที่มีต่อกันนับวันน้อยลงทุกวันๆ ความคิดเห็นไม่ตรงกันหรือผิดใจกันเเค่ไม่พอใจกันนิดหน่อยควักปืนออกมายิงกันเเล้ว จะบ้าตาย ? มันเกิดอะไรขึ้น ในบ้านนี้เมืองนี้ เเต่ที่สำคัญเราผู้ยังเป็นคนดีอยู่ให้เป็นคนดีต่อไป ใครจะรู้ใครจะเห็นหรือไม่เห็นก็ชั่งเขา เราทำของเราดีก็พอเเล้ว

 

น่าสงสารคุณปู่จังครับ:'( ถ้่ามีลูกแบบนี้ก็อย่ามีดีกว่าครับ

 

อ่านแล้วสะท้อนใจมาก พูดไม่ออก

 

ผู้เป็นพ่อ อุตส่าห์...ดั้นด้นมาหาลูก
แทนที่จะได้รับความชื่นใจ... มีความสุข กลับเจอเหตุการณ์แบบนี้
หดหู่ใจ...จัง สงสารผู้เป็นพ่อแก่ๆ
ชั่ง...ไม่มีความกตัญญูเอาเสียเลย
ทำไมมีจิตใจ...อย่างนี้หนอ

ผู้ใด ไม่กตัญญู รู้คุณ...พ่อ แม่ หาความเจริญ...ไม่ได้​

 

เพราะทรัพย์สินเงินทองนั้น ให้ใคร ใครก็รู้จักพอ ยาก

เลี้ยงบุตรหลาน ให้มีคุณธรรม ยึดมั่นความกตัญญู นั้นจึงนับว่าเป็นทรัพย์ เป็นมณีมีค่า

อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา

ธรรมใดเกิดแต่เหตุ พระพุทธเจ้า ทรงแสดงเหตุเหล่านั้น และความดับของธรรมเหล่านั้น

 

เค้าทำกับพ่อของเค้าแบบนั้นในขณะที่เค้าเองก็มีลูกอยู่ด้วย เด็กเห็นตัวอย่างที่พ่อทำกับปู่แล้ว เมื่อเด็กโตขึ้นมาก็คงจะทำกับพ่ออย่างเดียวกัน กงกรรมกงเกวียนแน่นอน

 

เงินตราหรือจะมีค่าเหนือน้ำใจ...
ผู้คนต่างแก่งแย่งชิงดี
เพียงเพราะเศษกระดาษและหมึกสีต่าง ๆ
ที่ถูกตีราคาให้มีค่า...
ความรักความอบอุ่นที่เคยมีให้กันหายไปไหนหมด...
เมื่อไรหนอ..จะกลับเป็นเหมือนเดิม...

 

น่าสงสารคุณปู่ค่ะ
อ่านแล้วน้ำตาไหลเลย

 

น่าสงสาร แล้วลูกปู่ เอาแบบอย่างมาจากใคร!!!!!!

 

ขอบคุณสำหรับเรื่องเล่าค่ะ
สงสารคุณปู่จังเลยค่ะ
สงสารหลานแกด้วยมีพ่อแบบนี้

 

ถ้าเขาเจอกับตัวเหมือนที่ทำกับผู้เป็นพ่อวันนั้นคงคิดได้
แต่กลัวว่า บางอย่างกว่าจะรู้ก็สายเสียแล้ว

 

ไม่อยากจะคิด ไม่อยากจะเชื่อว่ามีเรื่องแบบนี้จริง
แต่ก็นั่นแหละนะ สังคมเราเปลี่ยนไป แบบกู่ไม่กลับ
อ่านแล้ว สงสารคุณปู่จับใจ...