เพิงผีสิง

คอลัมน์ ขนหัวลุก

โดย ใบหนาด



"คนซอย 5" เล่าประสบการณ์ขนหัวลุกจากเพิงพักในหมู่บ้าน

พายุฝนถล่มกรุงเทพฯ เมื่อเดือนกันยายน จนแทบจะกลายเป็นเมืองบาดาล ผู้คนเดือดร้อนแสนสาหัส ไม่ยิ่งหย่อนกว่าปี 2538 หลายๆ คนบอกว่ารุนแรงกว่าด้วยซ้ำไป

ไหนจะรถติดเป็นแพจนขยับไม่ได้ ไหนจะรถเสียเพราะน้ำเข้าเครื่อง ไม่ว่ามอเตอร์ไซค์ ตุ๊กตุ๊ก โดยเฉพาะรถเก๋งไปถึงรถตู้...จอดตายแหงแก๋ขวางทางชาวบ้านที่พอจะตะเกียกตะกายไปได้อีกต่างหาก

ขนาดขับรถจากเพลินจิตไปถึงสยามสแควร์แค่นั้น ต้องเสียเวลาถึง 2 ชั่วโมงก็แล้วกันครับ!

ผู้คนทั้งกรุงเทพฯ และปริมณฑลอึดอัดกลัดกลุ้มจนแทบประสาทกินไปตามๆ กัน จนต้องปลอบอกปลอบใจกันว่า พี่น้องต่างจังหวัดอีกมากมาย เช่น อยุธยา อ่างทอง สิงห์บุรี สุพรรณบุรี ปทุมธานี นนทบุรี มีทั้งโดนน้ำท่วมบ้าน ต้องแช่น้ำเป็นชาวเกาะ ขาดแคลนอาหารการกิน เจ็บไข้ได้ป่วยสารพัดอย่าง

ไม่เคยโดนจระเข้หลุดจากฟาร์มมาไล่กัดเอา ก็โดนกันหลายรายแล้ว

ทั้งเด็กและผู้ใหญ่จมน้ำตายไม่ต่ำกว่า 10 คน!

แม้แต่แถวพระรามหก บางอ้อ บางพลัด ชาวบ้านที่อยู่ริมน้ำยังเดือดร้อนมากกว่าคนที่อยู่ชั้นในๆ เพราะต้องหนีน้ำขึ้นไปอยู่ชั้นสอง ข้าวของที่ขนหนีไม่ทันก็เสียหายป่นปี้ ไหนจะมีสัตว์ร้ายที่มาตามน้ำ เช่น งู ตะขาบ แมงป่อง ทั้งโจรผู้ร้ายก็ออกอาละวาดไปทั่ว เพราะเดือดร้อนจนหน้ามืดบ้าง เพราะสันดานโจรบ้าง

อ้าว? ภูตผีปีศาจก็พลอยโห่ร้องผสมโรงออกรังแกผู้คนเป็นว่าเล่น...ที่ซอยร่วมศิริมิตร หรือวิภาวดี 3 ถือว่าอยู่ในตัวเมืองแท้ๆ ยังไม่วายเกิดเรื่องสยองขวัญในคืนที่ฝนตกเหมือนฟ้ารั่ว แทบจะท่วมกรุงเทพฯ ให้จมอยู่ใต้น้ำอย่างง่ายดาย!

เย็นนั้นผมเดินทอดน่องออกจากบ้านไปดูตลาดนัดขนาดย่อมที่สี่แยก เชื่อมระหว่างหมู่บ้านสองแห่ง ขายอาหารสด แห้ง ผลไม้ เสื้อผ้า เครื่องสำอางและอาหารกระป๋อง

ลูกค้าก็คนในละแวกนั้นแหละครับ มาจากหลังขนส่งเก่าบ้าง ซอย 5 บ้าง มีคนงานจากโรงงานของเล่นมาซื้อของไปแกล้มเหล้า พวกปลาเผา หัวหมู หอยแครงและหอย แมลงภู่ลวก ส้มตำ น้ำตก ลาบและซุบหน่อไม้ขายดีมาก บางวันก็มียำไข่มดแดงขายด้วย

ตรงหัวมุมที่แยกไปหลังโรงแรมซุปเปอร์กับไปเข้าซอย 3 มีเพิงเล็กๆ ใต้ร่มไม้เป็นชุมทางมอเตอร์ไซค์ แผงขายหวยบนดิน และที่นั่งเล่นนอนเล่น รวมทั้งเป็นที่ตั้งวงเหล้าในตอนเย็นๆ ค่ำๆ บรรยากาศครึกครื้นน่าดู

เกิดมาผมก็เพิ่งเคยเห็นเพิงพักแปลกประหลาดที่สุดก็ตรงนี้เอง!

เป็นไม้กระดานที่ปูบนยางรถยนต์เก่าๆ ราว 3-4 ชั้น มีเสาสำหรับมุงหลังคาสังกะสีสนิมเขรอะ ยอดไม้จากในที่รกร้างพ้นรั้วออกมาคลุมหลังคาอีกที ด้านที่จะไปซอย 3 มีร้านค้าเปิดไฟสว่าง ฝูงหมาราว 5-6 ตัวเพ่นพ่านอยู่แถวนั้น ค่อนข้างดุจนคนกลัวหมาไม่กล้าเดินผ่านก็แล้วกัน

จู่ๆ ฝนก็เทโครมลงมา ผู้คนแตกฮือ พ่อค้าแม่ค้าเก็บร้านกันจ้าละหวั่น ผมวิ่งไปตั้งหลักที่ร้านสะดวกซื้อเล็กๆ ข้างอพาร์ตเมนต์ ตอนแรกคิดว่าเป็นฝนไล่ช้าง แต่ไม่ใช่หรอกครับ มันกระหน่ำเกือบชั่วโมงแน่ะ ผู้คนหายหมด แสงไฟสว่างเยือกเย็น...น้ำท่วมถนนเกือบถึงหัวเข่า

ผมไม่อยากลุยน้ำกลับบ้าน เลยสั่งเบียร์มาดื่ม มองดูพวกวินมอเตอร์ไซค์เข้าไปหลบฝนในเพิง 2-3 คน รอให้น้ำลด แต่ไม่ช้าฝนที่ซาไปหน่อยก็ตกกระหน่ำลงมาอีก

คราวนี้มีเสียงร้องตะโกนกันว่ากลับบ้านดีกว่า มีคนว่าไปใกล้ๆ แถว

จตุจักรหรือสะพานควาย ถ้าไปทางลาดพร้าวหรือวิภาวดีไม่มีใครยอมไป ไม่ว่าจะให้ค่าจ้างเท่าไหร่ก็ตาม...รถเสียเพราะน้ำเข้าเครื่องไม่คุ้มกันครับ

ฝนรอบสองซาลงแล้ว แต่น้ำท่วมสูงกว่าเดิมตั้งพะเรอ!

พวกเขาบอกว่าฝนตกหนักแบบนี้หาเงินได้ 4-500 บาทในเวลาไม่นาน...พี่คำอายุราว 40 เศษขับลุยน้ำออกไปส่งผู้หญิงที่ปากทางซอย 3 ในราคาที่ไม่ปกติไม่เกิน 10 บาท แต่คราวนี้ได้ถึง 50 บาท...แกบอกว่าที่วิภาวดีรถไม่ขยับเลย ไม่รู้ว่าผู้หญิงนั่นจะหารถไปต่อได้ยังไง?

ผมชวนดื่มเบียร์ด้วยกัน พี่คำยกมือท่วมหัว ซดเบียร์แล้ววางแก้วบนลังน้ำแข็งหน้าร้าน ลุยน้ำออกไปคุยกับลุงยามอพาร์ตเมนต์ที่กลางถนน ลุงยามใจแข็งครับ ไม่ยอมดื่มเบียร์เลย อ้างว่าไม่เหมาะเพราะเป็นเวลาทำงาน

พี่คำเดินเข้ามาเติมเบียร์ที่ผมรินไว้ให้อีก มองไปทางเพิงที่เห็นชัดอยู่ในแสงไฟเยือกเย็น ร้องว่า...ไอ้ม้งกับไอ้สาคงรถเสียละมั้ง? นั่งจับเจ่าเป็นลิงติดเกาะอยู่กันสองคน!

ผมมองตามแล้วหัวเราะ พี่คำเมาจนตาฝาดแล้วเรอะ? แค่เบียร์สองแก้วเองเพราะที่นั่นไม่มีใครซักคน! แถมยังเห็นว่าใครเป็นใครอีกแน่ะ...แกขยี้ตาแล้วจ้องมอง ก่อนสะบัดหน้างุนงง

"มีซีคุณ อ้อ! ไม่ใช่ไอ้ม้งไอ้สาหรอก ใครไม่รู้? นั่นไง..." แกชี้มือยืนยันผมกับลุงยามก็มองตาม เอ๊ะ! เห็นใครนั่งกอดเข่าก้มหน้าชัดเจนอยู่ในแสงไฟจริงๆ ด้วย

"ใครหว่า..." ผมพึมพำ แทบไม่ขาดเสียง ร่างนั้นก็โดดลงจากเพิงยืดตัวขึ้นยืนตรง...แต่แสงไฟส่องให้เห็นชัดเจนว่ามันไม่มีหัว! เราร้องเฮ้ยๆๆ ขณะที่ร่างนั้นเดินผ่านร้านที่เปิดไฟสว่างเลือนรางจางหายไป หมาฝูงใหญ่เห่าขรมก่อนจะหอนโหยหวน เยือกเย็นเข้าไปถึงหัวใจ

พี่คำกระโจนขึ้นจากถนนเจิ่งน้ำมาหาลุงยาม ผมเผ่นลงน้ำวิ่งโครมครามกลับบ้าน...นึกๆ แล้วก็เจ็บใจ ทีคนไปหลับนอนมาเป็นปีๆ ไม่รู้จักหลอก เกิดจะมาเฮี้ยนเอาตอนคืนฝนตกหนักนี่เอง...น่ารื้อเพิงทิ้งชะมัดเลยครับ!

 

่ขอบคุณคับ อ่านแล้ว มองออกไปข้างนอกบ้านตอนนี้ โอ้ว.. น่ากลัวผมว่า ปิดม่านแล้ว เข้าคลุมโปงก่อนแล้ว กัน

 

นั่งอ่านคนเดียวเสียวน้า

 

เล่าได้ ขำดี ไม่น่ากลัว อะ

 

ค่อยข้างน่ากลัวอ่ะค่ะ

 

เหล้าเก่าในขวดใหม่..........55555