ผู้มาจากอดีต

นงนภัส" เล่าประสบการณ์ ขนหัวลุก จาก คอนโดฯ ริมฝั่งเจ้าพระยา

ดิฉันเป็นชาวจังหวัดขอนแก่น เรียนจบมหาวิทยาลัยมาสามปีกว่าแล้วค่ะ ตอนจบใหม่ๆ ก็ช่วยงานในคลินิกของคุณพ่อซึ่งเป็นทันตแพทย์อยู่ที่บ้าน แต่เมื่อปีที่แล้วดิฉันโชคดีได้เป็นหนึ่งในทีมงานของบริษัทที่ผลิตรายการโทรทัศน์ ดีใจมากค่ะเพราะได้งานตรงกับที่เรียนมาเลย

น่าเสียดายที่ต้องจากบ้านมาอยู่กรุงเทพฯ ไกลจากคุณพ่อคุณแม่

คุณพ่อซื้อคอนโดมิเนียมให้ดิฉันอยู่แถวพระรามสาม ริมแม่น้ำเจ้าพระยา

โอ้โฮ! โก้มากจริงๆ ค่ะ ชั้นล่างมีร้านขายอาหารดีๆ ทั้งนั้น มีมินิมาร์ท มีร้านซักรีด ร้านเสริมสวย ครบทุกอย่างเชียวล่ะค่ะ ถึงจะแพงมากก็ไม่เป็นไร คุณพ่อบอกว่าอยู่สบายและปลอดภัยที่สุดก็ดีแล้ว

ห้องของดิฉันอยู่ชั้น 31 ชอบจังเลยเพราะยิ่งสูงก็ยิ่งเห็นวิวสวย ห้องนี้มี 3 ห้องนอน 1 ห้องครัว และห้องนั่งเล่นกว้างขวาง เผื่อเวลาคุณพ่อคุณแม่และน้องๆ มาเยี่ยมที่กรุงเทพฯ ซึ่งบ่อยมากค่ะ มากันเกือบทุกอาทิตย์เลย เราจะได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากัน มีความสุขจริงๆ

ส่วนที่ดิฉันชอบมากที่สุดคือระเบียงเล็กๆ ซึ่งหันไปทางแม่น้ำเจ้าพระยา มองเห็นส่วนหนึ่งของสะพานแขวน เห็นบางส่วนหนึ่งของเมืองหลวง และมองเบี่ยงมาทางซ้ายอีกหน่อยก็เวิ้งว้างสุดสายตา ได้บรรยากาศนอกเมือง

ดิฉันไม่ได้อยู่ที่นี่คนเดียวนะคะ แต่มี "น้องเอิง" ลูกสาวคนเก่งของคุณลุงมาอยู่เป็นเพื่อน

น้องเอิงเรียนมหาวิทยาลัยปีหนึ่ง เราตางถือกุญแจไว้คนละชุด ส่วนมากน้องเอิงจะกลับมาถึงก่อนดิฉัน เธอเป็นเด็กดีมาก ไม่เที่ยวไม่เตร่ ขี้อาย เธอบอกว่าที่ห้องเรามีทุกอย่าง ทั้งทีวี อินเตอร์เน็ต แล้วจะให้เธอไปเที่ยวไหนอีกล่ะคะ?

อยู่กับบ้าน (ห้อง) ทำรายงาน ดูทีวีไปเพลินๆ ดีกว่า..ดีที่สุดด้วย

ดิฉันรักเธอมาก เพราะน้องเอิงช่วยซักผ้า รีดผ้า ล้างจาน ทำกับข้าว จัดห้อง ดูดฝุ่น สารพัดเท่าที่เธอจะทำได้

เราคงมีความสุขมากกว่านี้ ถ้าไม่เป็นเพราะเมื่อ 6 เดือนก่อน ดิฉันเริ่มรู้สึกว่าห้องเรามีอะไรแปลกๆ และสังหรณ์ว่าห้องนี้ไม่ได้มีแค่ดิฉันกับน้องเอิง แต่ยังมี "อะไร" หรือ "ใคร" มาอยู่กับเรา

เป็นผู้หญิงค่ะ! ดิฉันแน่ใจว่าอย่างนั้น เธออ้อยอิ่งอยู่ในบรรยากาศภายในห้องนี้แหละ แต่ดิฉันไม่ได้พูดกับน้องเอิงนะคะ เดี๋ยวเธอกลัว

เมื่อปลายเดือนสิงหาคมมานี้เอง น้องเอิงดูเงียบๆ เศร้าๆ พอถามเข้าก็บอกว่ากลุ้มใจเรื่องเรียน ดิฉันดูเกรดก็ไม่เห็นว่าต่ำหรือน่าเกลียดอะไรสักนิด เธอได้คะแนนสูงทีเดียว..แล้วกลุ้มอะไรล่ะ?

ลองสืบเสาะเอากับเพื่อนๆ ของเธอ พวกนั้นก็งง บอกว่าอยู่มหาวิทยาลัยเอิงก็สบายดีนี่นา

เอ..หรือว่าคิดถึงบ้าน ถึงได้เหม่อลอย ชอบยืนเกาะระเบียงอยู่คนเดียว?

คืนหนึ่งราวสี่ทุ่มดิฉันเพิ่งเสร็จงานก็รีบกลับบ้าน พอเปิดประตูห้องปรากฏว่ามีไฟเปิดสลัวๆ อยู่ดวงเดียว มองออกไปทางประตูกระจก เห็นผู้หญิงผมยาวยืนอยู่ที่ระเบียง แต่งชุดนอนขาวๆ ดิฉันก็เรียกว่า "น้องเอิง ไปตากน้ำค้างทำไม เดี๋ยวเป็นหวัด"

ทันใดนั้น น้องเอิงก็ออกมาจากห้องนอน เปิดประตูหน้ายู่ยี่เชียว ดิฉันใจหายหมด..รู้ว่าเจอเข้าแล้วเต็มๆ

วันต่อมา ดิฉันไปถามคนทำความสะอาดลิฟต์และทางเดินคอนโดฯ ว่าห้องนี้มีใครตายหรือเปล่า? คำตอบก็คือ จริงๆ แล้วไม่มีหรอกค่ะ ห้องของดิฉันเมื่อก่อนเป็นของผู้หญิงชาวเกาหลีมาอยู่กับสามี แต่ต่อมาสามีเธอตาย ลือกันว่าเป็นเอดส์ และเธอก็ติดโรคร้ายนี้ด้วย

ผลสุดท้าย สามีเธอก็เสียชีวิตที่โรงพยาบาลจุฬาฯ ส่วนภรรยาก็ขายห้องคืนแล้วบินกลับบ้านเกิดเมืองนอนไปเรียบร้อย

ตามความคิดดิฉัน สาวเกาหลีคนนี้คงกลับไปตายที่บ้าน และวิญญาณของเธอยังผูกพันกับห้องนี้ เธอคงชอบมายืนที่ระเบียงเหม่อมองแม่น้ำกับขอบฟ้า และแสงสีของตัวเมือง อารมณ์คงเศร้ามากๆ นะคะ

ดิฉันกำหนดจิต แผ่ส่วนกุศลให้เธอ บอกว่าอยู่ด้วยกันก็ได้นะ ไม่ไล่หรอก! อยู่ให้สบาย ขอให้ได้พบสามีในภพหน้า

ข้อสำคัญอย่ามาทำให้น้องเอิงเกิดความหดหู่ หม่นหมองก็แล้วกัน

แล้วดิฉันก็ซื้อกล้วยไม้ ดอกไม้สวยๆ มาแขวนและมาปลูกลงกระถางเต็มระเบียง ให้บรรยากาศสดชื่น ความเศร้าก็หายไป

ตอนนี้น้องเอิงสดใสเหมือนเดิมแล้ว..

เธอบอกว่าไม่รู้ตอนนั้นเป็นอะไรถึงได้หดหู่ หม่นหมอง ท้อแท้หมดกำลังใจ ขนาดไม่อยากมีชีวิตอยู่อีกต่อไปแล้ว คล้ายเป็นพวกซึมเศร้าที่หาสาเหตุจริงๆ ไม่พบ..ดิฉันรู้ค่ะ แต่ไม่บอกดีกว่านะคะ

ที่มา : คอลัมน์ ขนหัวลุก
ใบหนาด
- ข่าวสด

 

หนุกง่ะ ดีจัง

 

เชื่อค่ะ เพราะเจอที่บ้านตัวเอง แต่หลายปีแล้ว คล้ายๆกัน เราก็ว่าทำไมตัวเรารู้สึกหดหู่ พอสวดมนต์ นั่งสมาธิ แผ่ส่วนบุญ ดีขึ้นเลย

 

เพราะอะไรอ่าค่ะ สงสัย

 

เค้าคงไม่อยากหดหู่คนเดวมั้ง เลยให้เราหดหู่เป็นเพื่อนเค้า