ใครทราบช่วยแนะนำด้วยค่ะ

คือว่า คนที่ฆ่าตัวตายเขามีวิธีรับบุญอย่าไงไรคะ

 

กรรมหนัก อัตภาพเขาไม่เอา อะไรเขาก็ไม่เอา พอสิ้นไปอยากจะเอาก็ไม่ได้แล้ว เขาเรียกว่าสายเสียแล้ว

ยกคําหลวงพ่อจรัญ
ต้อง นั่งกรรมฐานและต้องนั่งจนได้ในระดับที่ดีด้วย ถึงมากหรือน้อย หรือไม่ถึงนั้น อยู่ที่ความจริงจัง ของผู้ปฏิบัติ

แต่บางครั้งเมื่อเราปฏิบัติได้ดังนี้เขาได้รับเขาอาจจะหลุดกําลังปิดกั้นผลบุญได้ ไม่ควรจะละทิ้งการอุทิศส่วนบุญส่วนกุศลแบบปกติทุกครั้ง แม้ตอนนี้ยังไม่ถึงแต่เมื่อเขาหลุดบ่วงกําบังปิดกั้นได้ ส่วนนั้นจะเป็นของเขาในภายหลัง ไม่ได้ไปไหนครับ

ไม่มีตําราอ้างอิงเสียใจด้วยนะครับ

 

คือว่าเขามาบังคับร่างน้องหนูอยู่ค่ะ
ทำบุญให้เขารับไม่เป็น

เขาจะเอาน้องไปอยู่ด้วย
หนูสงสารน้องค่ะ

เห็นแล้วสงสารมากๆ

 

เขาบอกจะไม่ไปจนกว่าเขาจะพอใจค่ะ
ตอนนี้น้องอยู่ในโรงพยาบาลค่ะ ทำอะไรไม่ได้เลย

 

พระที่ไหน เจ้าที่ไหนบอกหล่ะครับ คนไม่หมายเอาอัตภาพแล้วมี 2 ประเภท
1.ผู้ตัดทุกข์ มีพระอริยะ เมื่อเขาปฏิบัติจริง เมื่อถึงที่สุด อัตภาพเขาก็ย่อมดับ
2.ผู้หนีทุกข์ เช่นกรณีฆ่าตัวตาย สุดปลายทางย่อมมีอบายลองรับ จะไม่ได้อัตภาพเช่นกัน ของคนอื่นก็เอาไปไม่ได้

ลองสื่อกับเขาด้วยความจริงใจ และใช้เมตตานํา คนฆ่าตัวตายมันไปอีกที่ คนถูกฆ่าตายมันไปอีกที่แล้วแต่กรณี เอาไปได้ที่ไหน แล้วเขามั่นใจเหรอว่า จะได้ไปอยู่ด้วยกัน สื่อดีดี เมตตาคุณณัง อะระหัง เมตตา

ให้กุศลเอาครับ กุศลคือความรู้ความเข้าใจถูกผิด บุญบาปไม่ใช่เรื่องของความรู้เป้นเรื่องของสุขทุกข์ เมื่อเขาได้รับกุศล บุญจะตามให้ผลเขาภายหลังเอง ไม่ต้องให้พระที่ไหนเทศน์ ให้นั่งกรรมฐานพิจรณาเองแบบนี้ เขาจะรู้เอง

บาปเกิดแล้วหยุดยาก บางทีทําเพราะไม่รู้ระวังสํารวมให้ดีครับ

 

ขอสอบถามข้อมูลก่อนครับ ว่าเรื่องมันเป็นยังไงมายังไง

ข้อแรก รู้ได้อย่างไรว่าเค้ามาบังคับร่างน้องคุณอยู่ครับ

ข้อสอง เค้าฆ่าตัวตายไปนานหรือยังครับ

ข้อสาม น้องของคุณเป็นอะไรถึงต้องนอนโรงพยาบาลครับ อาการหนักแค่ไหน

ขอสอบถามสามข้อนี้ครับ ถ้าผมมีข้อมูลพอ ก็อาจให้ความเห็นกรณีนี้ได้ครับ

 

ขึ้นอยู่กับแรงฮึดของน้องคุณแล้วละ สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม ฝืนไปก็เท่านั้นสุดท้ายปลายทางชีวิตของทุกคนก็ตายอยู่ดี

 

เพิ่งไปหอเก่าน้องค่ะ หนูจะพิมพ์ตอบนะคะ

ขอบพระคุณหลายๆท่านมากๆค่ะ

 

ก็พาน้องไปทำบุญนะครับ จะเป็น ทาน ศีล หรือ ภาวนา ก็ได้

พร้อมข้อไหน ทำข้อนั้น ให้ใจมีความสบาย ให้นึกถึงบุญกุศลให้ออก

แล้วอุทิศส่วนกุศล แผ่เมตตา นึกเป็นคำไทยง่ายๆก็ได้ ให้น้องเป็นคนอุทิศ

ก็ให้นึกถึงหน้า "เขา" ถ้าจำได้รางๆ ก็ให้นึก ทั้งที่รางๆนั่นแหละ ถึงแน่นอน

แล้วก็ขออโหสิกรรมเขาเสีย


ไม่ต้องไปกลัวเขา ไอ้เรื่องมาทำถึงตายนั้น ไม่มี แค่ขู่เฉยๆ ประสาเจ้ากรรมนายเวร

ถ้าจะเอากันถึงตายจริงๆ เขาไม่มัวมาติดต่อให้มากเรื่อง เขาก็เอาเลย


แต่โดยมาก ผู้อยู่ในทุคติภูมิ เขาไม่ได้มีอำนาจขนาดคร่าชีวิตคนได้ตามปรารถนาหรอก

ถ้าไม่ถึงคราวที่วิบากกรรมของคนผู้นั้นให้ผลจริงๆ


ก็หมั่นอุทิศบุญกุศลให้บ่อยๆ แผ่เมตตาให้เรื่อย เขาจะเอา ไม่เอา เรื่องของเขา

แต่ถ้าทำแล้ว คนที่ได้แน่ๆ ก็คือ ตัวเรา แล้วบุญนั่นแหละจะเป็นเกราะคุ้มครอง

ต่อเมื่อเขาได้เปลี่ยนภพภูมิเมื่อไหร่ เมื่อนั้นเขาจะเข้าใจ ว่าการผูกเวรมันไม่ใช่เรื่องดี

แล้วเดี๋ยวเขาก็จะอโหสิกรรมให้เอง

 

เริ่มเรียงลำดับตั้งแต่แรกดีกว่า
หนูไม่ทราบจะเล่าส่วนไหนก่อนนะคะ

น้องของหนูมี2คนค่ะ
เป็นแฝด คนนึงชื่อแพร อีกคนชื่อพลอย

หนูชวนพวกเขาเข้ามาเรียนที่โคราช
พลอยไม่อยากมาก แต่เพราะติดแพรมากๆ
ทำอะไรเองไม่เป็น จึงตามแพรมาค่ะ

วันจับฉลากหอ แพรจับได้หอเดียวกับหนู
พลอยไม่ได้ ไปได้หอ15

ซึ่งหนูก็ต้องการเช่นนั้นตั้งแต่แรก




พลอยเป็นเด็กห่วงสวย
หน้าพลอยมีสิว พลอยอาย ไม่ชอบเจอผู้คน
กลับบ้าน ขี้เกียจ ไม่ช่วยร้าน ชอบแอบไปนอนบนห้อง

หนูดุประจำค่ะ

แรกๆก็ไปหาที่หอพลอยบ่อยๆ
แต่พักหลัง ไม่ไปเลย เพราะโกรธ ที่พลอยไม่ปรับตัว

เงิน จะฝากให้แพรเอาไปให้ที่ห้องเรียนเสมอ

เคยชวนไปเที่ยวข้างนอก2ครั้ง เอารถมาจอดรอถึงหอ
ก็ไม่ไป เลยคิดว่าไม่ไปหาแล้วดีกว่า



จนเดือนที่แล้วนี้เอง แพรมาบอกว่า
เพื่อนเตือนแพรว่าดูน้องบ้างนะ น้องทำท่าแปลกๆ

เราก็ไม่คิดอะไร เขาก็เป็นของเขาแบบนี้ เรื่องไม่เอาใคร

เดือนนี้ ป้าที่โรงอาหารถึงขั้นเตือนแพร
มาดูน้องหน่อยนะ ป้าเป็นห่วง
ก้มหน้าก้มตาทานข้าว
เอาผมปิดหน้า แปลกๆ

แพรแค่งงๆ แต่ก็ไม่สงสัย

คือว่า ช่วงนี้ พลอยเปลี่ยน โทรไปก็ใม่รับแล้ว
หรือรับแล้วคุยเสียงแปลก

พ่อเป็นห่วง ว่าพลอยมีปัญหา
เคยให้หนูไปหา หนูก็ไปหา
เขาออกมา หนูดุเขา

เขาคุยตอบไม่กี่คำ แล้วนิ่ง

พักหลังสังเกตไปหาพลอยไม่ยกมือไหว้หนูแล้วค่ะ
แต่ไม่ได้สนใจอะไร ไม่ไหว้ก็ไม่เป็นไร

หนูก็ว่าพลอยมันจะนิ่งไปไหน
มันคิดว่าทำแบบนี้แล้วจะไม่ถูกด่ารึไง

วันเสาร์ที่5พฤศจิกายน พ่อแม่ น้ำหวาน(น้องตัวเล็ก ขวบกว่า) มาโคราชค่ะ
จะมาธุระ ทีแรกจะไม่ไปเรียกพลอย
เพราะพลอยต้องสอบ อยากให้อ่านหนังสือ

ในที่สุดก็ไปตามพลอย
ช้ามาก แพรเล่าว่า พลอยอาบน้ำ นั่งเช็ดผมหน้าพัดลมแบบที่ชอบทำ

แพรบอกว่าพ่อแม่รออยู่นะเร็วๆ แทนที่จะรีบ
ดันกลับมายิ้มให้เฉยๆ

เราขึ้นรถ ไปบ้านอา

แพรก็ปากดี ชอบฟ้อง
ฟ้องหนูว่าพลอยชอบเงียบ

ฟ้องต่อหน้า
ตอนแรกก็คุยบ้าง แต่หลังจากแพรพูดมากๆ เข้า
พลอยนิ่งไปเลย เหมือนคนไร้สติค่ะ

พูดบ้างนิ่งบ้าง

หนูก็คิดว่า มีปัญหาทางจิตแน่ๆ



ตรงนี้ไม่มีอะไรน่าเชื่อถือ แค่ข้อมูลต้นๆค่ะ

 

เหตุการณ์ที่หนูคิดว่าพลอยผิดปกติ ก็เกิดที่บ้านอานี่ค่ะ

น้ำหวานน้องตัวเล็กเดินไปในครัว
ประตูครัวเปิดอยู่มีบันไดลงไปข้างล่าง
บ้นไดขึ้นหลังบ้านน่ะค่ะ

พลอยก็เดินตามน้ำหวานมา
แม่ทำกับข้าวอยู่ข้างล่าง บอกพลอยว่าให้ดูน้ำหวานจะลงบันได

สภาพที่เกิด

พลอยทิ้งน้ำหวาน เดินไปถึทางลงแล้วค่ะ
แพรมาเห็น ตะโกนบอกหนูให้ว่าพลอยทำไมไม่ดูน้อง



ไอ่นี่ก็บ้าแทนที่จะวิ่งไปจับน้ำหวานก่อน

หนูก็ด่าแพร ไปจับน้ำหวานดี๊ ยืนตะโกนอยู่ได้

หนูก็เรียกพลอย เรีียกเท่าไรก็ไม่หัน
เขาหันข้างให้น้ำหวาน ไกล้กัน เหม่อ

ด่าพลอย จนเขาหันหน้ามามองหน้าหนู
หนูด่าไม่ออก คิดในใจ พลอยคงไม่ได้ตั้งใจหรอก
มีปัญหาทางจิตแน่ๆ

เค้าก็ยืนตรงนั้นอยู่นาน ยืนนิ่ง
จนหนูเข้าไปถามว่า

"พลอย มีอะไรป่าว คิดอะไรไม่ออก คิดไม่เสร็จ
พี่ช่วยมั้ย ช่วยกัน"

พลอยไม่พูด ยืนแบบนั้น

ทีนี้แม่เริ่มสงสัย

ตอนทานข้าว เขาจะเอาจานแม่ หนูบอกว่าไม่ต้องเลยนี่ให้แม่
ไปหยิบเอง เขาก็นิ่ง สักพักก็ไปหยิบ
เหมือนคนมีสวิตซ์ติดๆดับ

หนูตีประเด็น ว่าพลอยอาจมีปัญหา
บอกพ่อให้หลอกพลอยไปโรงพยาบาล

พ่อใจร้อน พูดกลางบ้าน พูดแรงๆ
ทีนี่พลอย เปลี่ยนมาขึ้น ไม่พูดเลยค่ะ คือจะน้อยมาก 1คำ 2คำ
ถ้าถาม

หนูตีความเองอีกว่า
พลอยมันมีปัญหาแน่ๆ ไม่เป็นไร ค่อยๆดู
เพราะเหมือนคนรู้ตัวว่าเรารู้แล้วเลยแสดงออกมา

 

พ่อ แม่ น้ำหวานกลับโคราชค่ะ

มาอีกวัน พวกเขาห่วงพลอย โทรถามหนู
หนูจำตารางสอบได้ เพราะจัดตารางให้เอง
บอกว่าจันทร์มีสอบ พลอยไปสอบ เรียนต่อถึงค่ำ

ค่ำๆ จะไปดูให้ ตอนนี้ไม่อยู่ห้องหรอก



หนูไปดูที่ห้อง ตอนนี้ พลอยอาการหนักกว่าเดิมอีกค่ะ
ตอนแรกให้ รปภ. ไปหลอกคุย หนูแอบอยู่ข้างตึก
เขาถามว่า วันนี้มีเรียนไหม
พลอยบอกว่าไม่มี

นั่งอยู่ในห้องสุดเลย แต่ว่า ไม่ออกมาคุย นั่งพูดบนเตียงค่ะ

รปภ. บอกตาพลอยลอย เหม่อ ถามคำตอบคำ
บอกว่าไม่มีเรียนแต่อยู่ในชุดนักศึกษา

หนูบอกว่าไม่มีได้ไงคะ คือวันนี้เขามีสอบด้วยซ้ำค่ะ
หรือว่าเขาไม่ได้ไปสอบ


หนูกับแพรตัดสินใจเข้าไปหาพลอย
ตอนนั้นพ่อใจร้อน พ่อบอกให้ลุงที่อยู่โคราช เอาดอกไม้ธูปเทียนมาขอขมาเจ้าที่
ลุงกำลังมา

สภาพ
พลอยนั่งบนเตียง หนูก็ค้นห้อง มียามั้ย มีกระดาษบันทึกอะไรมั้ย
ไม่มีค่ะ พอไปดูหิ้งหนังสือ ที่อยู่ระดับสายตาหนู

ผ้าอนามัยค่ะ ถุงผ้าอนามัยใช่แล้ว 2ถุง
ถุงใหญ่มากๆ ใหญ่พอๆกับ อะไรดี ความจุเท่าเป้สะพายหลัง 2เป้น่ะค่ะ

หนูก็บอกว่า เฮ้ย ไว้นี่ได้ไง
(หนูไม่เคยสอน หนูถือสามากๆค่ะ เวลาใครเอาของต่ำขึ้นสูงจะว่าประจำ)

ให้แพรเอาไปทิ้ง

พลอยไม่พูดแล้วค่ะ นิ่งแล้ว

หนูลูบหัวน้องบอกว่า
พี่มาแล้ว มีอะไรก็บอกพี่นะ
เคยคุยกันนี่ ปกติพลอยมีเรื่องอะไรก็เล่าให้พี่ฟังตลอด

เขาเหลือบตามองตาหนู สู้ตา
น้องหนู2 คนไม่เคยมีใครกล้าสู้สายตาหนู

หนูเลยกลัวนิดๆ

แต่ก็คิดว่า เขาต้องเจอเรื่องร้ายมาแน่ๆ
เลยช็อคขนาดนี้

น้ำตาเขาไหล เขาร้องไห้

หนูบอกว่า ไปข้างนอกกันพลอย
ไปกินข้าวนะ

เขาไม่พูด ไม่ลุก ปากนิ่งสนิท
เหมือนมีแต่ตาดู ร่างกายไม่ใช่ของเค้า

จนลุงมาถึง

หนูก็โกหกว่า แม่มานะเนี่ย แม่รออยู่ นานแล้วแกล้งหัวเราะ
เขาเหมือนได้สติหันกลับมามองแว๊บนึง
แล้วนิ่งเหมือนเดิม


เขาไม่ลุก

รปภ.มาตาม

หนูบอกว่า น้ารปภ.ยืนยันให้หน่อย
เขาไม่เชื่อว่าแม่หนูมาค่ะ

เขาก็ช่วย
พลอยไม่ลุกค่ะ

จะปล่อยให้แม่รอเหรอ

จนหนูตัดสินใจ ยกแขนพลอย จะลากก็ต้องลากล่ะ
จะพาไปไหว้เจ้าที่ พลอยอาจทำอะไรผิด

ทำท่าเหมือนคนขวัญหายอย่างนี้

รปภ.ช่วยยก
พลอยขยับขาตามได้ พามาได้ถึงหน้าหอ

พบลุง

พอดีที่ปรึกษา หอมาพอดี
ไม่น่ามาเล้ย อยากบอกว่าที่ปรึกษาคนนี้เจ๋อมาก

ไม่ยอมให้เราไปไหว้ศาลท่าเดียว
บอกว่า น้องมีอาการทางจิต ต้องเรียกรถพยาบาล
เราขอร้องบอกว่า ขอไปไหว้เพื่อความสบายใจ
เขาบอกอย่าเพิงไปเชื่อ เหมือนว่าเรางมงาย
ไม่เห็นหัวลุงหนูกับพี่ เขานั่งทื่ออยู่เนี่ย

สงสัยแต่งตัวบ้านๆมา

แถมยังถามแพรว่า เธอเป็นอะไรกับน้องหนู
แพรก็บอกว่า เป็นพี่

(ไม่อยากจะว่า หน้ามันก็ไม่ได้ต่างกันมากเล้ย)

เค้าย้อนว่า "ถ้าเธออยากไหว้ เธอไปไหว้เองสิ"

หมดศรัทธา



รถพยาบาลมา หนูถามว่าขอให้รปภ.พาหนูไปไหว้ได้ไหม
คุณป้าเธอปฏิเสธว่า รปภ. ออกจากจุดไม่ได้ค่ะ

โกหก หนูอยู่ที่นี่มาหลายปี
ทำไมจะไม่รู้
แล้วก่อนคุณป้าเธอจะมา รปภ.บอกเองว่าพาไปได้
ลุงหนูก็ไปได้ด้วยค่ะ

เลยวันนั้นไม่ได้ไปไหว้

พลอยได้ไปใช้บริการสถานพยาบาลเปิดใหม่
แพรตามไปด้วยค่ะ

คุณป้าคนนี้ดูไม่ยินดียินร้าย
4ทุ่มบอกให้หนูขับตามไป

เค้าเปิดใหม่ หนูยังไม่ทราบเลยค่ะว่าอยู่ไหน
รู้แต่ว่าถนนเปลี่ยวๆ

เบื่อๆค่ะ เลยรีบจบ ไม่ให้พล่ามมาก ขี่รถกลับหอ

 

แพรเฝ้าพลอยอยู่ที่สถานพยาบาล
กลัวค่ะ คือว่าเฝ้าพลอยอยู่

เปิดทีวีดู ได้ยินเสียงว่า
"เราอยากดูซีรีย์เกาหลี"

พลอยเขาชอบน่ะค่ะ

หันควับกลับไปดู

พลอยไม่ได้พูด นอนนิ่งอยู่เลย

ก็กลัวกันไปคืนนั้น

คุณหมอมาวินิจฉัยต่างๆนาๆ
ถามตีไปตรงที่ว่า เค้าเคยมีแฟนมั้ย
(คงเข้าใจนะคะ ว่าเค้าหมายถึงอะไร)

แพรบอกไม่มีค่ะ หมอบอกว่า แล้วจะมีเรื่องอะไรเครียดเรื่องเรียนมั้ย
หนูกับแพรรู้ๆกันอยู่ค่ะ ชีวิตพลอยไม่เคยซีเรียจเรื่องเรียนเลย ลั่นล้ามากๆ
ลั่นล้าจนน่าหมั่นไส้

ไม่สุงสิงใคร
ไปเรียน กลับห้อง ทานข้าว
กิจวัตรมีแค่นี้ ถ้าจะเกิดเรื่องทำนองว่าบัดสี
คงเป็นคราวซวยมากๆ
คงเป็นเสี้ยววินาทีที่คลาดสายตาค่ะ

จนหมอพูด ไปมากมาย แพรได้ยินคำว่ามะเร็ง
ดั๊นพูดให้แม่ได้ยิน แม่ก็เต้นสิคะ

จะเจาะไขสันหลังอีก

พ่อมาเลยค่ะคืนนั้น มารับตัวพลอย
ตอนตี4กว่าๆ แล้วก็ขอเข้าไปไหว้ต้นโพธิ์ มีศาลที่หลังหอด้วยค่ะ
ขอขมาเขา

 

พอกลับถึงบ้าน จะพาพลอยเข้าบ้าน
พาพลอยเข้าบ้านไม่ได้ค่ะ

ยกเข้าไม่ได้
พ่อช่วยกันกับแม่

พลอยตัวหนักมากๆ

เลยพาไปที่โรงพยาบาลเลย

 

พอไปถึงโรงพยาบาล ทีนี้ พลอยเปลี่ยนไป แบบ สิ้นเชิงแล้ว
ใครไม่เห็นคงนึกไม่ออก เดินไม่ได้แล้วอะไรไม่ได้แล้ว
รุ่งขึ้น ทานไม่ได้แล้วค่ะ ให้น้ำเกลือแล้ว
จริงๆแล้ว ก็ให้มาตั้งแต่โคราชแล้วค่ะ

นอนนิ่งไม่พูดถึงขั้น ถ่ายก็ถ่ายตรงนั้น
พยาบาลแก้ผ้าเช็ดตัวให้ ก็ไม่อายตัว แข็งทื่อ

ทีนี้หนูโดนหางเลขค่ะ
โดนหาว่าดุน้องมากไป

พ่อบอกว่าทำไมพูดถึงหนูน้องร้องไห้
น้ำตาไหล ร้องตลอด

ตอนนั้นเป็นจำเลยไปเลยค่ะ


ลืมบอกค่ะ วันที่ไปหาพลอยที่หอ
ตอนนั้นหนูจับพลอย ตัวน้องอุ่น

พอปล่อยแพรไปจับตัวเย็นเจี๊ยบ
หลังจากนั้นก็เย็นตลอดค่ะ

ก้สันนิษฐานกันอีก บางคนก็เป็นแบบนี้
มือไม้เย็น

 

หนูอยากหาสาเหตุ เลยไปถามรปภ.หน้าหอ

เขารู้จักพลอยหมดค่ะ
เพราะพฤติกรรมแปลกมาก
โดยเฉพาะที่โรงอาหาร
หนูเลยไปถามข้อมูล

ทุกคนก็มาช่วยกันตอบ
บอกได้เลยค่ะเค้าสังเกตุเห็นกันหมดทั้งโรงอาหาร
เคยให้นักศึกษาตามไปดูด้วย

เขาบอกว่าวันจันทร์ที่พลอยมีสอบ
น่ะค่ะ อาการเด่นมากๆ

พลอยไปเรียน 10โมงเช้า รถเมล์ของม. ค่ะ
กลับมาเที่ยง นั่งที่โรงอาหารถึงเย็น

หนูก็เอ๊ะ พลอยมีเรียน 8-10 โมงเช้า
แล้ว ก็บ่ายถึง2ทุ่ม

แล้ว10โมงเช้า-เที่ยง เขาไปไหน

แล้วทำไมไม่ไปสอบ

สงสัยอีกค่ะ

อาการที่เขาเล่าคือ
พลอยนั่งทานข้าวทั้งวัน 3มื้อ
วันนั้น ทานจานนึงก็ชั่วโมงครึ่ง
ทานคำนึงยกช้อนซ้อมขึ้นค้างพักใหญ่ แล้วทานต่ออีกคำ

ผมปิดหน้า มองคนไม่เงยหน้า
แต่เหลือบตาขึ้นมาแทน

คนโรงอาหารบอกว่า เหมือนผีเลย

เค้าก็ว่า ป้าบอกตั้งนานแล้ว ทำไมเพิ่งมาดู

แล้วเขาก็ช่วยกันเอาวันเกิดพลอยไปดูให้
บอกให้มาหาวันพุธค่ะ

 

วันพุธพ่อโทรมาบอกว่า มีคนดูว่า พลอยไปเหยียบเครื่องเซ่นสัมพเวสีไม่มีญาติ
เอาเครื่องเซ่นไปตั้งให้หน่อย เดี๋ยวลุง(คนเดิม)จะมา

หนูไปที่โรงอาหาร
เขาก็บอกมาอีกว่า

คนชื่อเหงี่ยม น่าจะเป็นผู้หญิง
ทำพลอย เขาอยากินหมาก
ป้าที่โรงอาหารจัดหมากไว้ให้

หนูบอกว่ามีคือปู่ชื่อเสงี่ยม
หนูไปงานศพปีที่แล้ว

แต่ท่านไม่ทานหมาก

แต่ก็ไหว้ค่ะ เค้าให้ไหว้เราก็ไหว้เนอะ

แล้วถามเรื่องเครื่องเซ่น
ที่โรงอาหาร บอกว่าไม่มี ไม่เคยตั้ง
ไม่เคยตั้งมั่ว



พ่อ บอกว่าเจอพ่อปู่ที่อ่างทอง
เขาจะดูให้ ตำรวจเขารู้จักกัน พ่อจะลองถามจากคนนี้ค่ะ

พ่อให้เอาดินหน้าห้องพักกับที่โรงอาหารพลอยไปอย่างละถุง

จะเอาไปทำพิธีค่ะ

เอาเป็นว่า ลุงส่งไปรษณีย์ไปให้
พ่อเอาขึ้นรถมา ป้าเห็นค่ะ ยืนหน้าบ้าน
(จริงเท็จไม่ทราบนะคะ)

ป้าบอกว่าอย่าเอาเข้าบ้านนะ

 

(น่าจะวันพฤหัสบดี)

พ่อเอาดินไปทำพิธีจริง
บอกก่อนนะคะพ่อไม่เคยเชื่อเรื่องนี้เลยค่ะ

เป็นเด็กวัดมาก่อนด้วย
เรื่องพิธีแบบนี้พอก็ไม่เชื่อล่ะค่ะ ไม่เชื่อเลย

พ่อเอาดินไปทำพิธี
มีดิน2ถุง

พ่อปู่บอกให้เอาถุงแรก
เทใส่บาตรน้ำมนต์(เล็กๆค่ะ)
ไม่มีอะไร มีแต่ดิน

พอเทดินอีกถุง
พ่อปู่กวนด้วยมีด
จนเหนื่อย พ่อบอกท่าทางเหนื่อย

บอกให้พ่อไปจุดธูป ส่งจิต
พ่อจุดเทียน ไม่ติดไส้ ติดแต่ตัวเทียนรอบนอก

จุดไงก็ไม่ติด พ่อปู่เลยไปยืนข้างหลัง
จุดติด แล้วบอกว่า คงเป็นของเขมร

กลับมานั่งที่บาตรน้ำมนต์ (ก็ข้างๆพ่อนั่นแหละ)
กวนใหม่

 

ก้อนสีขาวๆ ยาวประมาณ6นิ้ว
ผูกปากผูกขาคล้ายหมู

ลักษณะไกล้เน่าแล้วค่ะ
ลอยขึ้นมา ปนโคลนดินสีแดงๆ
พ่อจะเชื่อแล้วค่ะทีนี้

เขาบอกว่าพลอยโดนของที่เขาปล่อย
เพื่อไม่ให้ของเข้าตัว เขาไม่ได้ตั้งใจค่ะ

บอกว่าคนเราทุกคนจะมีวันที่ดวงตกอาทิตย์
ละ1วัน คงเป็นช่วงดวงตกของพลอย

มาเจอ เลยโดนที่พลอยพอดี

วันต่อมาพ่อปู่ก็ไปทำพิธีที่วัดค่ะ

วันนั้นหนูก็ทำพิธีเรียกขวัญพอดีค่ะ

ที่นั่นเขาว่าต้องไปไหว้เจ้าที่ค่ะ

พ่อโทรไป พ่อปู่บอกแค่ว่าเจ้าที่ที่นี่แรงมาก

เอ่อ พ่อปู่เขาไม่ได้เรียกเงินนะคะ

 

น้องหนูท้องบวมมานานแล้วค่ะ หาสาเหตุไม่ได้
คุณหมอนึกว่าเขาท้องค่ะ พอตรวจดูก็ไม่พบอะไร