การสอบอารมณ์พระกรรมฐานคืออะไรครับ

การสอบอารมณ์พระกรรมฐานเขามีไว้เพื่ออะไรครับ แล้วใช้เวลาไหนครับ จำเป็นไหมที่ผู้ปฏิบัติทุกคนจะต้องมีการสอบอารมณ์พระกรรมฐาน?

 

จากประสบการณ์..การสอบอารมณ์ ฯ เหมือนกับการสอบสัมภาษณ์ โดยพระอาจารย์ที่ฝึกให้เรา จะสอบตอนจบคอร์สฝึกปฏิบัติ ฯ โดยพระอาจารย์จะถามผู้ฝึกว่าฝึกแล้วติดขัดตรงไหน เป็นอย่างไร สงสัยอย่างไร และท่านจะแนะนำให้ว่าควรจะฝึกอย่างไรต่อไป บางอาจารย์ก็จะไม่มีการสอบอารมณ์ ฯ..แบ่งปันความรู้กันค่ะ

 

การสอบอารมณ์...คือการที่เราเจอสถาวะอย่างใดอย่างหนึ่งในขณะปฏิบัติ...มีความข้องใจ....จึงไปเข้าพบพระวิปัสสนาจารย์....เพื่อขอคำชี้แนะ........จริงๆแล้วก็คือ...มีปัญหาก็ไปถามนั่งหละครับ.....ถ้าพูดง่ายๆ.......

ส่วนใหญ่ที่เข้าสอบอารมณ์ที่ทำเป็นหลักเกณฑ์.....มักจะเป็นผู้ที่ปฏิบัติแนว...สติปัฎฐาน 4 (ยุบหนอพองหนอ).ครับ......

ถามว่ามีความจำเป็นไม.....ก็ต้องตอบว่ามี...และไม่มี...ครับ

มีสำหรับผู้ต้องการกำลังใจ....และความมั่นใจ...

ไม่มีสำหรับผู้ที่ศึกษาเองได้....ตำหรับ...ตำรา...พระธรรมเทศนามีอยู่....ศึกษาเองได้.....อาจนานๆไปถามทีหนะครับ.....ส่วนใหญ่ไม่ถามครับ....ถ้าไม่จำเป็นจริงๆ....มักไปทำบุญและกราบไหว้ครูบาอาจารย์มากกว่า.....

คำถามเรื่องเวลา.....ไม่แน่นอนครับ....แล้วแต่คน

 

ตอนแรกผมก็คิดว่าจำเป็นนะแต่ หลักของมันคือการพูดเพื่อระบายออกเท่านั่นล่ะครับ น่าแปลกอยู่อย่างนึงคือ การพูดออกไปเราก็จะผ่านอารมณ์วิปัสสนาที่แปลก ๆ และไม่เคยเจอได้น่ะครับ ผมก็เลยไปหาพระอาจารย์บ่อย ๆ แต่ก็หลักของมันคือเราแค่รู้สติแล้วก็อยู่ที่คำบริกรรมหรือ กำหนดอารมณ์ให้ทันเท่านั่นละครับ ถ้ายังไม่เข้าใจหรือพึ่งเริ่มปฏิบัติก็จำเป็นต้องสอบอารมณ์คร้บ หรือถ้าไม่มีก็ได้ แต่ถ้าไม่ผ่านอารมณ์จริง ๆ ก็ไปหาอาจารย์หรือผู้ปฏิบัติก่อนก็ได้ครับ ไม่ใช่เรื่องน่ากลัวอะไรหรอกครับ ถ้าอยากคุยก็ได้น่ะคับ metakunnung@gmail.com ดีใจที่มีคนสนใจน่ะครับ ผมยอมรับจริง ๆ ว่าแต่ก่อนไม่สนเลย เลยลองเองรู้เองครับ มีอะไรมากมายที่รู้แต่เล่าไปแล้วให้คนอื่นเชื่อน่ะยากจริง ปัจจัตตังของแท้คือมันไม่ได้วิเศษอะไรน่ะครับ หมายถึงอารมณ์วิปัสสนาหรือทัีศนคติของโลกและความเป็น จริง น่ะครับ

 

คือการสอบอารมณ์นั้นจะเป็นสิ่งที่จะได้แนะนำให้ปฏิบัติในทางที่ถูกต้องและรวดเร็วกว่าการไม่ได้สอบอารมณ์

 

เอ่อ... 2กรณีนะ
กรณีที่1. จะโดนสอบอารมณ์จากครูเป็นผู้สอบอารมณ์ โดยจะสอบหลังจากที่เราได้ฝึกมาแล้ว แล้วอยู่ๆครูก็มาสอบโดยไม่ได้บอกกล่าว ก็ต้องดูว่า หากพระธรรม น้อมลงสู่ใจเมื่อไร ก้เริ่มสอบผ่าน เพราะคุณธรรมได้เกิดกับเราโดยไม่บังคับให้เกิด หากพระธรรมยังไม่ลงมาที่ใจก็คงสอบตก แต่ก็สอบไปเรื่อยๆจนพระธรรมน้อมลงสู่ใจ

กรณีที่2. ผู้ที่อยู่รอบข้างเรา ไม่ว่าเป็น สิ่งมีชีวิตหรือไม่มีชีวิต ไม่ว่าหยาบหรือละเอียด เป็นผู้สอบอารมณ์เรา หากพระธรรมน้อมลงสู่ใจเรา ก็สังเกตุที่เมื่อกระทบทั้งอายตนะ 12 แล้ว มีตากระทบรูปเป็นต้น หากมีความสะดุ้งน้อยลง และน้อยลงไปเรื่อยๆ ก็เริ่มจะสอบได้เรื่อยๆ จนกว่าจะรับปริญญา หากยังสะดุ้งมากเรื่อยๆก็แสดงว่าสอบตก ต้องอบรมให้มาก

สำหรับการไปพบครูผู้สอนแล้วสอบถามเป็นการดีเพื่อจะได้ก้าวหน้าได้เร็วและถูกทางในวิธีการที่เราเดินว่าถูกทางไหม อย่างนี้ยังไม่เป็นการสอบอารมณ์ เรียกว่า วอร์มก่อนขึ้นชก เวลาชกจริงไม่มีคู่ชกที่ไหนจะบอกก่อนว่า เอ้ย จะต่อยขวาแล้วนะ

 

ตบให้ตรงทาง...

 

หัวใจของการสอบคือ
เพื่อให้ผู้ปฎิบัตินั้นปฎิบัติไปในทางที่ถูก เพราะบางทีระหว่างปฎิบัติไปจนถึงขั้นหนึ่ง จะมีมาร มาสร้างนิมิตให้เราคิดว่าสำเร็จแล้ว ทำให้เราหลงเข้าใจผิดว่าปฎิบัติถูก ทำให้ไม่ได้ของจริง
พระอาจารณ์ผู้สอบอารมณ์ จึงต้องมีหน้าที่แนะนำว่าอันใหนถูกหรือผิด อันใหนมากเกินไปหรือน้อยเกินไป บางคนเห็นว่าไม่สำคัญ แต่ผมว่าสำคัญสำหรับผู้ที่พึ่งปฎิบัติและไม่ค่อยรู้เรื่องการเจริญสติมากนัก
แต่ต้องระวังไว้หนึ่งอย่างคือ พยามเลือกสำนักที่น่าเชื่อถือ เพราะถ้าอาจารย์สอนตามตำราโดยมิได้ปฎิบัติจริง คือเน้นหนังสือมากกว่าปฎิบัติ ก็จะไม่ดีสักเท่าไร เหมือนเรียนทำนาแล้วมาสอนทำนา จะไม่รู้ปัญหาจริงเวลาปฎิบัติแล้วก็จะสอนกันไม่ได้อะไร
จึงฝากไว้ด้วยครับ

 

ผู้สอบต้องรู้เข้าใจอารมณ์กรรมฐานด้วย เหมือนครูตรวจสอบปัญหานักเรียน

 

สอบเพื่อติดตามผล
สอบเอง ได้คะแนนจากตัวเอง
ผู้อื่นสอบให้ ได้คะแนนจากผู้อื่น

 

เห็นด้วยเป็นอย่างยิ่งครับ
ใครจะรู้ตัวเราเท่าตัวเราเอง