ความเพียรของหลวงพ่อสายทอง

ถาม ในช่วงที่หลวงพ่อเร่งความเพียรโดยการอดอาหารและเดินจงกรมเป็นเวลายาวนานถึง ๑๓ วัน ความเจ็บปวด แสนสาหัสที่เกิดขึ้น หลวงพ่อใช้อุบายวิธีพิจารณาอย่างไร จึงดับทุกข์ได้
ตอบ มันพูดยากอยู่ ต้องอยู่ในสนามรบ ทุกข์มันเกิดขึ้นถ้าใจเราไม่แข็งจริงๆ แล้วไปไม่ได้มันต้องตัดสินใจลงไปว่า ทุกข์มันแสนสาหัสขนาดไหน เราก็ต้องเป็นเพียงผู้รู้ผู้เห็น ถ้าทุกข์ไม่ดับให้เห็นกับตาของเรา เราจะไม่ออกจากทางจงกรมกี่วันก็ย่าง (เดิน) กี่คืนก็ย่างให้จิตมันหยั่งลงไป ถ้าเดินไม่ได้เราจะคลานไป ถ้าคลานไม่ได้เราจะนอนกลิ้งไป ทุกข์นี่มันจะดับไปมั้ย พอจิตมันหยั่งลงสู่ความสงบ ทุกข์ดับมันก็รู้
ถาม การพิจารณาจนทุกข์ดับใช้อุบายธรรมอย่างไรครับ
ตอบ เมื่อทุกข์มากๆ มันไม่มีเรื่องอื่น มีแต่เรื่องใจกับเวทนาพูดอย่างนั้นเลยรูปมันก็ตั้งอยู่อย่างนั้น ปัญญานั่นละห้ำหั่นความยึดมั่นถือมั่นถือมั่นในอุปาทานขันธ์ทั้งห้าตัวนี้ ละมันแรงยึดไม่มีประมาณ อันนี้ก็เป็นของเรา มือไม้อะไรยึดเอาหมดมันว่าเป็นของเราไม่ยอมปล่อยเหนียวแน่นยิ่งกว่าอะไรเสียอีก ถ้ามันไม่จนตรอกจนมุมจริง มันไม่ยอมปล่อย จนตรอกจนมุมในที่สุด ตายก็ตายตัดพรึ่บแค่นั้น !
พอทุกข์ดับลงเราก็รู้นะ เวทนามันไม่เที่ยง เกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป เวลามันปล่อยวางอุปาทานขันธ์มันเป็นอย่างนี้แหละ จากนั้นจะให้มันยึดอีกมันก็ไม่ยึดละ ถ้าเป็นนักมวยเอาชนะกันสักครั้งหนึ่ง โอ้ โอ.. กำลังใจดีมากเลยในการต่อสู้ มาตอนหลังเวลาล้มป่วย หลวงพ่อเคยให้ยา....ปล่อย ไอ้การปล่อยตัวนี้แหละ ก็คือว่า เอ้า...มันจะเป็นยังไงก็ปล่อยมันละ ไม่เสียดาย มันจะแตกดับคืนนี้ก็แตก มันจะแตกพรุ่งนี้หรือเวลาไหนก็เรื่องของมัน แต่ก็ไม่แตกดับมันยังไม่ถึงวาระมันก็ยังไม่ตาย จากนั้นมาถึงคราวล้มป่วยลง ยิ่งสบาย จิตมันรวมเข้ามาไม่ได้กำหนดอะไรยากเลย มันเป็นของมันอัตโนมัติ<O</O

 

อ่านแล้วทำให้ความยึดมั่นถือมั่นน้อยลง อนุโมทนา สาธุ สาธุ

 

satu satu satu.....do it with yourself

 

กราบอนุโมทนา สาธุ สาธุ สาธุ ครับ
การดับทุกข์ก็คือการดับความยึดมั่นถือมั่นว่าเป็นของตัวเอง ตัวกูของกู ฟังดูน่าจะง่ายแต่ไม่ง่ายเลยเพราะตั้งแต่เกิดมา เราได้เข้าไปยึดมั่นถือมั่นสิ่งที่เรียกว่าบ่วงมารเข้ามาไว้ในจิตใจของเรา ซึ่งก็ได้รับสิ่งตอบแทนในความรู้สึกยินดี ความสะใจ ความสุข ซึ่งเป็นสิ่งจอมปลอมที่ดูเหมือนจริงมาก และเมื่อเราเกิดความอยากมากยิ่งขึ้นมันก็เกิดความทุกข์ ต้องดิ้นรนให้ได้มา แม้แต่การพลัดพรากจากไปบุคคลสิ่งของที่เรารัก เราก็รู้สึกว่าเป้นทุกข์ แต่มารนั้นฉลาดจะค่อยๆปลอบปะโลมเราโดยให้สิ่งอื่นเข้ามาทดแทนให้เราลืมเลือนในเรื่องทุกข์ ท้ายที่สุดแล้วสิ่งที่มาทดแทนเหล่านั้น ไม่ว่าจะเป็นยาเสพติด การพนัน การเมาเหล้า รวมถึงอบายมุขต่างๆ ทำให้เราตกหลุมพรางแห่งกิเลส แล้วในทีสุดก็ต้องชดใช้โดยต้องไปตกนรกไปเป็นพวกมารร้าย ต้องชดใช้กรรมจนกว่าจะลบล้างได้หมดสิ้น นี่แหละสิ่งที่เรียกว่าการดำเนินชีวิต เราควรเลือกเส้นทางที่ถูกต้องดีกว่าหลงทางไปกับสิ้นที่ไม่มีอนาคตมารองรับ