แนะนำพระดี มีพลังมหัศจรรย์ อาถรรพ์หนุนชีวิต อิทธิฤทธิ์มหาศาล

แม่ของฉัน
ผมถือเป็นคนนึงที่โชคดีที่สุดในโลก ที่ได้เกิดมาเป็นลูกของแม่ รักแม่ที่สุดในโลกครับ
ตอนเด็กๆผมถูกเลี้ยงให้อยู่กับญาติทางพ่อที่จังหวัดนครปฐม พอถึงวันศุกร์พ่อแม่ผมก็จะมารับไปอยู่ด้วยที่จังหวัดกาญจนบุรี(ขอบอกเลยนะครับพ่อแม่ทุกท่าน ถ้าไม่จวนตัวหรือลำบากแสนสาหัสจริงๆ อย่าเอาลูกไปให้คนอื่นเลี้ยงเลยครับ) ตอนเด็กๆผมได้แต่เฝ้ารอวันศุกร์มาตลอดเพื่อที่แม่จะได้มารับไปอยู่ด้วย อาทิตย์ไหนแม่ผมไม่มา ผมจะแอบไปร้องไห้คนเดียวด้วยความคิดถึงแม่มาก เหตุคือไม่อยากอยู่บ้านหลังนี้ อยากอยู่กับพ่อแม่มากกว่า เพราะที่บ้านผมเป็นลูกคนจีน มีครอบครัวอยู่ด้วยหลายครอบครัว มันทำให้ผมไม่มีความสุข อึดอัด น้องพ่อผมใช้ผมทำงานตั้งแต่เด็กๆ ด้วยความที่ว่าจะกินฟรีอยู่ฟรีได้อย่างไร ยังจำได้เลยครับ ยังเคยโดนด่าว่ากินเยอะแต่ขี้เกียจทำงาน ทำไมทำงานไม่ได้อย่างเรื่องกินบ้าง ถ้าเมื่อไหร่ถึงปิดเทอม ผมและน้องๆจะมีความสุขกันมากๆ ได้กลับบ้านไปอยู่กับพ่อแม่ยาวๆ อยู่กับพ่อแม่ผมก็ต้องทำงานเหมือนกันครับ แต่ผมทำงานด้วยความสุข ทำด้วยความสนุกครับ การทำงานด้วยกันกับแม่ทำให้ผมสนิทกับแม่มากๆ ได้มีเวลาคุยกับแม่ครับ แม่จะชอบเราเรื่องของคนอื่นที่แม่พบเห็นมาให้ฟัง มีทั้งเรื่องที่ดีแบะเรื่องที่ไม่ดี เรื่องความผิดพลาดของคนอื่น ก็จะเอามาสอนทำเสมอ แม่ชอบบอกเสมอว่า คนเก่งที่คนที่รู้ข้อผิดพลาดของตัวเอง แต่คนฉลาดคือคนที่เรียนรู้ความผิดพลาดของคนอื่น แม่ไม่อยากให้ลูกของแม่เดินพลาด ฟังแล้วจะอาจจะดูเหมือนว่าแม่บ่น แต่แม่เป็นห่วงเราจริงๆครับ
ผมขอเล่าสิ่งที่แม่ผมทำให้ผมเห็นนะครับ เรื่องมันมีอยู่ว่าอากง(พ่อของพ่อ) แกเข้าโรงพยาบาลเรื่องหัวเข่าเนี่ยแหละ อากงไม่สามารถช่วยตัวเองได้ระยะหนึ่ง พ่อผมก็ให้แม่ผมไปดูแลอากง สิ่งที่ผมเห็นว่าแม่ดูแลอากงคือทำให้ทุกอย่าง เช่น เช็ดอุจจาระ รองปัสสาวะ ฯลฯ ภาพที่ผมเห็นทำให้ผมคิดไว้เสมอครับว่าผมจะทำแบบนี้ให้พ่อกับแม่ทั้งของผมและของภรรยาผมในอนาคตครับ

 

แม่ผมก็เหมือน เวลากินแกงส้มผักบุ้ง(นา)ใส่ปลาช่อนเนื้อปลาเป็นชิ้นๆแม่ไม่เคยกินเลย แม่บอกว่าแม่ชอบกินหัวมัน โอ้แม่จ๊า ลูกภูมิใจที่เกิดเป็นลูกของ แม่ ชาติหน้าขอเกิดเป็นลูก แม่ อีกผมรัก แม่ ครับ

 

ยินดีด้วยครับ และขอบคุณมากที่ได้ถ่ายทอดมุมมองดีๆเป็นตัวอย่างให้คนรุ่นหลังได้เก็บเกี่ยวเป็นบทเรียนสอนใจได้บ้าง

หลายๆคนหากลองย้อนคิดและนึกดีๆจะรู้อีกว่า ทุกครั้งที่พ่อและแม่เจ็บป่วยไม่สบาย จะไม่ยอมไปหาหมอในโรงพยาบาลเพราะเสียดายเงิน และสมัยก่อนไม่มีโครงการรักษาพยาบาล 30 บาท ท่านจะพยายามออมเงินไว้เพื่อลูก บางครั้งเราเสียอีก ที่กลับไปบ้านแต่ละครั้งก็ขนเพื่อนๆไปกินเหล้าโดยใช้เงินของแม่ และพ่อแม่ต้องไปหาอาหารกับแกล้มมาให้ลูก เพราะความรักลูก จึงทนทำได้ทุกอย่าง

วันของแม่เหลือไม่มากนักแล้ว เราทำอะไรให้ท่านกันมากพอหรือยัง กับสิ่งดีๆที่คู่ควรจากคนที่ชื่อว่า ลูก

 

ยินดีกับแม่ ที่มีลูกดีๆและรักแม่มากแบบนี้ด้วยครับ
สิ่งที่ทำกับพ่อแม่ทุกอย่าง เป็นมหากุศลที่ไม่มีอะไรมาเทียบเลยครับ
หลายคน วิ่งไล่ทำบุญไปหลายจังหวัด เรียกว่าเดินสายบุญอะไรนั่นแหละ แต่ไม่เคยเลยสักครั้งที่จะดูแลพ่อแม่เป็นพิเศษบ้าง บางคนดีมากมายเหลือเกินกับคนอื่น คนนอก คนที่แค่รู้จักคุ้นเคย แต่กับพ่อแม่น้องนุ่งตัวเอง ไม่เคยสนใจใยดี คนแบบนี้ในสังคมไทยปัจจุบันมีมากมาย เอาดีเฉพาะหน้า รักษาหน้าเฉพาะตัว

 

ก่อนนอนฝากกลอน ไว้ให้อ่าน
คำสอนแม่ กลั่นมา จากความรัก
คำสอนแม่ ประจักษ์ ให้ลูกเห็น
คำสอนแม่ สอนลูก ทุกเช้าเย็น
คำสอนแม่ หวังให้ลูก เป็นคนดี

 

[FONT=&quot]
ผมขออนุญาตแบ่งปันความรู้สึก ความทรงจำที่มีต่อแม่ด้วยคนครับ[/FONT]

[FONT=&quot]ตอนเด็ก ๆ จำได้ว่า ผมมักจะไปไหนมาไหนกับแม่ตลอด(เป็นเด็กติดแม่มาก)[/FONT]
[FONT=&quot]มีของกินอร่อย ๆ แม่ก็จะแอบเก็บไว้ให้ผมเสมอ(ผมมีพี่น้อง 8 คน ผมเป็นคนสุดท้อง)[/FONT]
[FONT=&quot]อาหารแต่ละมื้อ แม่จะเริ่มทานอาหารต่อเมื่อพ่อและพวกผมทุกคนทานอิ่มแล้ว[/FONT]
[FONT=&quot](แม่กลัวว่าพวกผมจะทานข้าวไม่อิ่ม) [/FONT]
[FONT=&quot]พอเริ่มเป็นวัยรุ่น เวลาผมออกไปเที่ยวกลางคืน และคืนไหนผมไม่กลับบ้าน[/FONT]
[FONT=&quot]คืนนั้นแม่ก็จะไม่ยอมนอน จะนั่งรอถึงเช้าจนกว่าผมจะกลับบ้านทุกครั้ง[/FONT]
[FONT=&quot]ในช่วง 10 ปีก่อนที่แม่จะเสียชีวิต[/FONT]
[FONT=&quot]แม่เริ่มป่วยด้วยโรคเบาหวาน ตามมาด้วยโรคไต ต้องเข้าออก[/FONT]
[FONT=&quot]โรงพยาบาลตลอดเวลา จนครั้งสุดท้ายที่แม่มีอาการหนัก[/FONT]
[FONT=&quot]ต้องเข้าห้องไอซียู พร้อมสายระโยงระยางเต็มตัว [/FONT]
[FONT=&quot]วันรุ่งขึ้นพวกผมไปเยี่ยมแม่ เห็นแม่ยังหลับอยู่[/FONT]
[FONT=&quot]พอแม่ตื่นและรู้สึกตัวลืมตาขึ้นมา เห็นหน้าผม
คำพูดแรกที่แม่ถามผมคือ[/FONT]
“[FONT=&quot]กินข้าวหรือยัง[/FONT]”[FONT=&quot] ผมตอบแม่ด้วยน้ำตาที่นองหน้า[/FONT]
[FONT=&quot]"กินข้าวแล้วครับ แม่ไม่ต้องห่วงผมหรอก ผมโตแล้ว"[/FONT]
[FONT=&quot]หลังจากนั้นแม่ผมก็ไม่รู้สึกตัวอีกจวบจนวาระสุดท้าย[/FONT]
[FONT=&quot]นี่เป็นประโยคสุดท้ายที่ผมได้คุยกับแม่[/FONT]
[FONT=&quot]แม่ที่แป็นแม่ของลูกทุกวินาที ทุกลมหายใจ[/FONT]
[FONT=&quot]ผมอยากบอกแม่ว่า ผมรักแม่มากครับ [/FONT]
[FONT=&quot]และจะขอเกิดเป็นลูกของแม่ทุกชาติไป[/FONT]
[FONT=&quot]แม่ผู้เป็นพระอรหันต์ของลูก[/FONT]

[FONT=&quot]<o>
</o>[/FONT]

 

ขอไปพักผ่อนเอาแรงก่อนนะครับ พรุ่งนี้ยังมีงานให้ทำอีกวัน ราตรีสวัสดิ์ครับ

 

ผมมีความสุขมากนะครับที่เข้ามาอ่าน มา post ข้อความที่นี่ มันเป็นทั้งกำลังใจให้ผมสู้ต่อไปได้ ทั้งคอยเตือนสติหลายๆเรื่อง ทั้งได้มิตรภาพกับพี่ๆน้องๆที่จิตใจดี และมีกุศล อบอุ่นมากๆ ครับ มันไม่มีคำบรรยายใดๆที่จะพูดออกมานอกจากคำว่า
มีความสุขเมื่อได้เข้ามาในที่แห่งนี้ จริงๆ
จากใจลูกผู้ชายคนหนึ่งที่อยากระบาย มันอัดอยู่ที่ใจครับ

 

ผมอ่านเรื่องพี่แล้วผมน้ำตาไหลออกมาเลยครับ ผมก็รักแม่ผมจะบอกกับท่านแน่ๆครับ เมื่อเจอหน้ากันครั้งนี้

 

การที่พ่อแม่จะทำอะไร ที่เกี่ยวพันกับอนาคตของลูกสักอย่างหนึ่ง ต้องมีเหตุผลมากพอแน่ครับ อย่าน้อยใจไปเลย เมื่อก่อนนี้แม่ผมเองก็บ่นเก่ง จนผมประชดประชันทุกครั้ง ทำหูทวนลมบ้าง กระแทกจานชามบ้าง แต่เมื่อเราโตมา เข้าใจได้เลยว่า มีภาวะหลายอย่างบีบคั้นทั้งการงาน การเงิน และลูกหลายๆคนเป็นปูใส่กระด้ง และด้วยเจตนาดีจริงๆที่จะขีดเส้นให้เราเดินตรงทางที่ถูกที่ควร จึงต้องมีการบ่น ด่า ว่า ตีไปบ้าง แต่เราก็ได้ดีมากันทั้งสิ้น
รักวัวให้ผูก รักลูกให้ตี(พอควร) ใช้ได้จริงครับ

 

[FONT=&quot]ผมขอเล่าเรื่องของคุณพ่อและคุณแม่ผมบ้างครับ(ขอเขียนถึงทั้ง ๒ ท่านนะครับ เพราะทั้ง ๒ ท่านร่วมกันดูแลผมและพี่ชาย)[/FONT]

[FONT=&quot]<o>></o>>[/FONT]
[FONT=&quot]ในวัยเด็กผมได้อยู่กับพ่อแม่มาโดยตลอด จนจะเข้า ป.๑ แม่บอกผมว่าให้ไปเรียนที่เชียงใหม่ (ตอนนั้นผมอยู่ที่ลำพูน อ.บ้านโฮ่ง) ผมไม่อยากไปอ้างเหตุผลต่างๆนานา ทั้งงอแง ทั้งงอน แต่สุดท้ายก็ต้องได้ไป ทำให้ในใจผมคิดว่าพ่อแม่ไม่รักเราแล้ว ปล่อยเราไปอยู่กับพี่ชายกัน ๒ คนที่เชียงใหม่ (นั่นเป็นความคิดตอนเด็กๆ) [FONT=&quot]พอโตแล้วเพิ่งคิดได้การที่พ่อแม่ส่งมาเรียนที่เชียงใหม่นั้นเพื่อต้องการให้ผมและพี่ชายได้เรียนที่โรงเรียนดีๆต่อไปอนาคตจะได้เรียนต่อสูงๆได้[/FONT][/FONT]

[FONT=&quot]<o>></o>>[/FONT]
[FONT=&quot]พ่อกับแม่ได้ซื้อบ้านที่เชียงใหม่โดยการกู้เงินมา เพื่อให้ผมกับพี่ชายได้อยู่ใกล้ๆโรงเรียนไปมาสะดวก ได้จ้างพี่เลี้ยงอีกหนึ่งคนเพื่อคอยดูแลเรื่องการกิน การนอน ซื้อมอเตอร์ไซค์อีก ๑ คัน เพื่อให้พี่เลี้ยงคอยรับส่งไปโรงเรียน[/FONT]
[FONT=&quot]ทุกเย็นวันศุกร์ พ่อและแม่ ก็จะมารับกลับไปที่ลำพูน พอเย็นวันอาทิตย์ ก็จะมาส่งที่เชียงใหม่ เป็นอย่างนี้ไปเรื่อยๆจนพี่ผมเข้ามหาลัยได้ และตอนนั้นผมอยู่ ม.๔ แล้ว พ่อและแม่ผมได้ย้ายที่ทำงานมาอยู่ในตัวเมืองลำพูน แม่ก็ได้ซื้อมอเตอร์ไซค์ให้ผมไว้ขับไปโรงเรียนเอง บ้างอาทิตย์ผมก็ขี่มอเตอร์ไซค์กลับลำพูนไปหาพ่อและแม่เองบ้าง พอช่วง ม.๖ เป็นช่วงที่ผมเกเรมาก พ่อและแม่ก็เป็นห่วงกลับว่าผมจะสอบเอ็นสะท้าน ไม่ติด ก็ให้ผมไปเรียนพิเศษ และผมก็โดดประจำ ให้พี่ชายมาช่วยสอนก็ทะเลาะกันประจำ ตกลงปีนั้น ผมสอบไม่ติด เพราะความห่วงเที่ยวเล่นของผม พ่อกับแม่ไม่ได้ต่อว่าหรือดุด่าอะไรแต่ท่านกลับให้กำลังใจผมเสียอีก บอกว่าปีนี้ไม่ได้ไม่เป็นไรปีหน้าเอาใหม่ แต่ได้ไปสอบติดที่ราชภัฎเชียงใหม่ เรียนที่นั่น ๑ ปี จึงได้มาสอบติดที่มหาวิทยาลัยแม่โจ้ ผมจำได้ว่าคะแนนผมอยู่อันดับรองสุดท้ายของคณะ แต่พ่อกับแม่ผมดีใจมาก ว่าลูกไม่เอาถ่านคนนี้สอบติดกับเค้าเป็นเหมือนกัน เรื่องที่ผมต้องเกณฑ์ทหารเพราะผมไม่ได้เรียน รด. แม่ผมก็ลางาน ทำเรื่องเอกสารอะไรต่างๆให้ผม และบอกผมว่าไปเรียนซะเดี๋ยวเรื่องนี้แม่จัดการเอง
[/FONT]
ตอนที่ผมจะย้ายมาทำงานที่เวียดนาม เจ้านายมาถามผมว่าอยากไปเวียดนามไหม ตอนแรกผมบอกโดยไม่คิดเลยว่าไม่อยากไปครับ แต่ผมได้โทรไปหาพ่อและแม่เพื่อปรึกษาเรื่องนี้ พ่อก็บอกผมไปเลยอย่าไปคิดอะไรมาก ผมก็อ้างเหตุผลอีกว่าจะไม่ได้กลับบ้านไปหาพ่อและแม่บ่อยนะ พ่อก็สวนกลับมาอีกว่าที่อยู่ตอนนี้กลับมาหาบ่อยแล้วหรอ ปีหนึ่งลากลับได้แค่ ๒ ครั้ง ครั้งละ ๔ วันรวมวันไปกลับไปอยู่โน้นได้กลับครั้งละ ๘ วัน ๓เดือนกลับครั้ง ได้มากกว่าอีก ก็ทำให้ผมคิดได้อีก พ่อก็บอกอีกว่าถือว่าไปเที่ยวต่างประเทศซะ ไปเปิดหูเปิดตา จะได้ประสบการณ์มากขึ้น มีหลายคนอยากไปแต่ไม่มีโอกาส แต่พอผมมีโอกาสแต่ดันไม่อยากไป ลองคิดใหม่ดูอีกที ผมได้มาคิดใหม่อีกครั้ง ว่าจะลองไปดูเพื่อเจออะไรแปลกๆมั่ง และไปบอกเจ้านายว่าพี่ครับผมตัดสินใจใหม่แล้วครับว่าผมจะไปเวียดนาม เป็นการตัดสินที่มีพ่อและแม่มาแนะนำ และเป็นการตัดสินใจที่ดี ที่ทำให้ผมมีการงานที่ดีขึ้นกว่าเดิม


[FONT=&quot] ผมเริ่มมาคิดย้อนหลังว่าพ่อและแม่ผมนั้นท่านได้ทำอะไรทุกอย่างเพื่อให้พี่ชายและผมได้เรียนสูงๆ ทำทุกอย่างเพื่อให้พี่ชายและผมอยู่อย่างสุขสบายโดยท่านไม่บ่นสัก [/FONT][FONT=&quot]ทั้งพ่อและแม่นั้นท่านมีจุดมุ่งหมายอย่างเดียวกัน คือ ทำทุกอย่าง ไม่ว่าจะเหน็ดเหนื่อย หรือลำบาก หรือต้องไปกู้ยืมเงินใครโดยไม่ห่วงว่าจะอายใคร เพื่อให้ลูกๆของท่านอยู่อย่างสุขสบาย ส่งเสียให้เรียนตามกำลังที่ลูกๆจะเรียนได้ จบมามีการงานทำ เท่านั้นก็ถึงจุดหมายที่ท่านได้ตั้งไว้ ดูแล้วเหมือนจะสั้น แต่กว่าจะมาถึงจุดหมายนี้ พ่อและแม่ของผมจะต้องเหน็ดเหนื่อยเพียงใด ผมไม่ทราบได้เพราะท่านไม่เคยบ่นออกมา แต่รู้แน่ว่าผมตอบแทนให้ให้ท่านไม่หมดแน่นอน
[/FONT]
[FONT=&quot]
[/FONT]
[FONT=&quot] ผมจำเรื่องหนึ่งตอนเด็กๆได้ ตอนนั้นพี่ชายผมอยากได้ ซาวด์ อะเบาท์ ที่ใช้ฟังเทปสมัยก่อน พ่อกับแม่และผมกับพี่ชายไปเลือกดูที่ห้างกัน พ่อตกลงว่าจะซื้อให้พี่ชายส่วนผมนั้นไม่ได้เพราะเงินมีน้อยเอาไว้ใช้จ่ายค่ากินอะไรอีก แต่ผมยังไม่รู้สาอะไร เห็นพี่ชายได้ก็อยากได้บ้างโดยไม่คำนึงถึงว่าพ่อและแม่จะมีเงินไหม ผมทำท่างอนเดินปลีกตัวออกไปเงียบๆ พ่อกับแม่ท่านรู้แล้วล่ะว่าเจ้านี่มันงอน พ่อเดินมาคุยกับผมบอกว่าไม่มีเงินเดี๋ยวรอเงินเดือนออกจะมาซื้อให้ แต่ผมก็ยังไม่เข้าใจที่พ่อพูด ยืนการกระต่ายขาเดียวว่ายังไงก็ต้องซื้อให้ผมด้วย สุดท้ายพ่อใจอ่อนซื้อให้คนละเครื่อง ผมมาคิดตอนนี้ว่าผมทำผิดไม่เข้าใจเรื่องการเงินใช้จ่ายในครอบครัว ผมได้คุยกับพ่อผมแล้วครับว่ากลับไปไทยคราวนี้จะกลับไปซื้อโทรศัพท์ให้พ่อกับแม่ คนละเครื่องโดยให้ท่านเลือกเองว่าจะเอาแบบไหน แพงแค่ไหนผมจะซื้อให้ เพื่อไถ่โทษความผิดที่ผมเคยทำกับท่านเมื่อครั้งก่อน[/FONT]
<o>> </o>>
[FONT=&quot]เรื่องที่ผมอยากถ่ายทอดให้พี่น้องได้อ่านกันก็มีเพียงแค่นี้ครับ [/FONT]
<o>> </o>>
[FONT=&quot]สุดท้ายนี้ผมอยากบอกว่าผมรัก คุณพ่อและคุณแม่ของผมมากครับ<o>></o>>[/FONT]

 

ขอแสดงความเสียใจด้วยครับ
ขอให้ท่านไปสู่สวรรคาลัยในทิพย์วิมานแห่งโลกเบื้องหน้า
ยินดีกับรอยจารึกในความทรงจำที่ดีๆในวันนี้ด้วยครับ

 

One day trip ก็ดีครับ ถ้าไปหลายวันหลายท่านคงไม่สะดวกที่จะเดินทาง

 

ระบายออกมาบ้างก็ดีนะครับ
ในนี้เราต่างไม่รู้จักหน้าตากัน แต่รู้น้ำใจกันดี
หากไม่ discharge เสียบ้าง มันจะ overload ได้นะครับ
บางครั้ง แม้น้ำตาก็ช่วยให้เราสบายใจได้บ้างเช่นกัน
ยินดีด้วยครับ ที่บ้านนี้เป็นอีกแห่งหนึ่งที่พอจะให้ไออุ่นได้บ้าง

 

อ้างอิง:
<table width="100%" border="0" cellpadding="6" cellspacing="0"> <tbody><tr> <td class="alt2" style="border: 1px inset;"> ข้อความดั้งเดิมโดยคุณ ศิษย์หลวงปู่กวย009
ก็อ่าน A-B-C-D..........................Y -Z

Y อยู่ ท้ายๆ งั้ยครับ ตกชั้นลงมา จาก D1

ว้าเซ็ง เลย มุข แป๊ก :'( :'( :'(
</td> </tr> </tbody></table>
แป๊ก สุดๆ งง กันถ้วนหน้า 55555+


เปลี่ยนใหม่เป็น มุขไม่ฮา พาเพื่อน เครียด ดีไหมค่ะ หุๆๆๆๆๆๆ

 

ไม่ได้เข้ามาสองวัน กะทู้ไปหลายหน้าเลย ขอบคุณท่านที่ให้คลิปมา และพี่นพพรที่ส่งสไลด์ ppt มาให้ ผมเปิดให้เด็กๆ น้องๆ ดูเรียบร้อยแล้วครับ เด็กๆ ตั้งใจดูมาก

 

ได้อ่านเรื่องแม่ของแต่ละท่าน....ซึ้งใจมากๆครับ

 

ถ้าเป็นวันอาทิตย์น่าจะมีหลายท่านไปได้นะครับ....

 

อนุโมทนาบุญด้วยครับ